63. Dorothy i Jolly Roger

Zerwałam się z łóżka, nie zważając na słabość w nogach, i poszukałam moich butów. Jack dość niemrawo poszedł za moim przykładem, nadal nie bardzo rozumiejąc, o co chodziło. Szumiało mi w głowie i nadal myślałam nie do końca trzeźwo, wciąż miałam też przyspieszony oddech, ale wiedziałam, że powinnam zapomnieć o tym, co jeszcze przed chwilą robiliśmy – czekały na nas bardziej naglące sprawy.

Nadal nie mieściło mi się to w głowie. O co w tym właściwie chodziło?

Otworzyłam drzwi z rozmachem, zanim Jack zdążył to zrobić, i dopiero potem pomyślałam o tym, by przygładzić wystające na wszystkie strony włosy. Nick odskoczył od wejścia, a chwilę później wyciągnął szyję i zajrzał w głąb pokoju.

– Jack? – zapytał bez sensu; co, spodziewał się go tam nie znaleźć? – Musimy zdecydować, co robić z tym statkiem. Płyną wyraźnie w naszą stronę.

– No nie dziwię się – prychnęłam. Nick spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

– Co masz na myśli?

Prychnęłam z zaskoczeniem, po czym obejrzałam się na Jacka. Ten tylko rozłożył ręce, włożył drugiego buta i wreszcie do nas podszedł. Musiałam przyznać, że byłam co najmniej zdezorientowana całą tą sytuacją.

– Nick, czy w Oz często pojawiają się piraci? – zapytałam wobec tego, kierowana nagłym podejrzeniem. Nick przestąpił niecierpliwie z nogi na nogę.

– Jacy piraci?

Nie, to było kompletnie niedorzeczne. Przecież to nie mogła być prawda, że on w ogóle nie wiedział, o czym mówiłam.

– Muszę porozmawiać z Noah – rzuciłam więc i przepchnęłam się obok Nicka na korytarz, by po chwili wyjść na górny pokład.

Poślizgnęłam się już przy pierwszym kroku; dopiero później zorientowałam się, że deski pokładu nadal były mokre po sztormie. Poza tym nie wyglądało na to, by statek jakoś znacząco ucierpiał – nie, żebym się na tym znała. Załoga Noah krzątała się dookoła nieco szybciej niż zwykle, ale to zapewne był skutek dostrzeżenia na horyzoncie drugiego statku. Poza tym wyglądało na to, że sztorm nie odcisnął na załodze żadnego śladu.

Nie zapytałam nawet, czy nikomu nic się nie stało. Ale chyba nie powinnam z tego powodu dać się znowu przez samą siebie wpędzić w wyrzuty sumienia.

Noah stał przy relingu, wyglądając w stronę, z której zbliżał się do nas statek. Kapitan wyglądał tak, jakby nie spał od chwili, gdy odbiliśmy od brzegu Iw; mimo woli również i o niego zaczęłam się martwić, chociaż nie miałam powodu. Podkrążone oczy Noah mówiły jednak same za siebie. Automatycznie podążyłam za nimi wzrokiem i przysłoniłam oczy dłonią, gdy oślepiło mnie zachodzące powoli słońce, odbijające się od ciągnącej się po horyzont, pozornie spokojnej tafli wody. Właśnie od tamtej strony dążyła ku nam znacznie większa, majestatyczna jednostka, rozcinając wodę dziobem i cały czas się do nas przybliżając. Statek był jeszcze na tyle daleko, żebym nie była w stanie rozpoznać detali ani twarzy krzątających się na pokładzie ludzi; widziałam tylko, że statek zbudowano z ciemnego drewna i że rzeczywiście miał wywieszoną czarno–białą flagę z tak charakterystycznym wizerunkiem trupiej czaszki. Nie raz widywałam ją na filmach.

Podeszłam do Noah i stanęłam obok, dłońmi chwytając się relingu. Zerknęłam na niego kątem oka.

– Często miewacie tu piratów? – zapytałam, bo jego spokój trochę mnie zaniepokoił. Pokręcił głową.

– W Oz nie ma piratów, panienko. Czasami zdarzą się jakieś grupy rozbójników na rzece… Ale to wszystko. W ostatnich czasach praktycznie nie prowadzimy tutaj handlu zamorskiego, więc i skąd wzięliby się piraci? To nie może być…

– To jest piracki statek, owszem – przerwałam mu w pół zdania. Wprawdzie trochę uspokoiłam się na myśl, że Noah przynajmniej wiedział, co miałam na myśli, pytając o piratów, ale z niewiadomego powodu zaniepokoiło mnie, że tak stanowczo wyparł się ich obecności w Oz. Skąd więc wziął się tamten statek? – I zmierza prosto na nas. Powinniśmy chyba zmienić kurs i uciekać.

– To szybka jednostka – odparł Noah w zamyśleniu, po czym odwrócił się, słysząc za sobą kroki. Po chwili dobili do nas Nicholas i Jack. Ten pierwszy też wyglądał, jakby w ogóle nie spał: koszula wyłaziła mu ze spodni, był blady i wyraźnie zmęczony. Jack z kolei wyglądał na wymiętego i nie do końca kontaktującego po śnie. Wiedziałam jednak, że jego zmierzwione włosy były raczej moją winą, nie snu. – Jeśli chcą nas dogonić, nie uciekniemy im. Nawet jeśli teraz zawrócimy… Kupimy sobie może jakieś pół godziny. O ile potem nie zaczną do nas strzelać. Tornado ma wiele zalet, w tym ukryty miotacz ognia, ale nie nadaje się do bezpośredniego starcia na morzu. Nie tak jak te duże statki, nigdy zresztą wcześniej nie widziałem tak dużego. Krótko mówiąc…

– Nie mamy szans – zakończyłam za niego z niepokojem. Skinął spokojnie głową. – Więc co mamy robić?

– Panienka musi zdecydować – usłyszałam w odpowiedzi, co strasznie mnie zirytowało. Niby jak miałam decydować o czymkolwiek, skoro o niczym nie miałam pojęcia?! I dlaczego w ogóle ja miałam podejmować decyzje?!

– Jesteśmy na pełnym morzu – wtrącił Nick, stając obok mnie. Równocześnie poczułam dłoń Jacka na ramieniu i odetchnęłam z ulgą. Na szczęście nie byłam sama. Nie musiałam robić nic sama. – Nigdzie się nie ukryjemy. Nie chcemy ich zdenerwować, uciekając. Nie wiemy zresztą nawet, jakie mają zamiary…

– Jeśli to rozbójnicy, mogą zostawić nas w spokoju, gdy zobaczą, że nie mamy nic cennego – dodał Jack, a jego głos zabrzmiał bardzo blisko, tuż przy moim uchu. Drgnęłam, gdy jego druga dłoń spoczęła na mojej talii.

– A jeśli nie? – Nie wytrzymałam, musiałam o to zapytać. Jack przyciągnął mnie do siebie bliżej.

– Tak jak powiedział Noah, nie uciekniemy, więc pozostaje nam tylko stawić im czoła. Niezależnie od tego, czego by od nas chcieli. Nie musisz się martwić, Dorothy, nie pozwolimy, by komukolwiek stała się krzywda. Zwłaszcza tobie.

– Ale… skąd oni w ogóle się tu wzięli? Skoro w Oz nie ma piratów?

Moje pytanie zawisło w powietrzu i najwyraźniej nikt nie potrafił na nie odpowiedzieć. Po chwili Jack puścił mnie i razem z Nickiem odsunęli się trochę, zapewne uznając tę rozmowę za skończoną. Musieli przygotować się przecież do ewentualnej walki.

– A czy to ma znaczenie, złotko? – usłyszałam od Jacka na odchodnym. – Ważne teraz, żeby sobie z nimi poradzić.

Kiedy wreszcie zostawili mnie samą, w zamyśleniu przygryzłam wargę. Jakoś wcale nie wydawało mi się, że to nie miało znaczenia. Wręcz przeciwnie.

Byłam przekonana, że poznanie pochodzenia statku pirackiego było bardzo istotne. Nie potrafiłam wprawdzie powiedzieć, dlaczego. Jednak sam fakt, że statek pojawił się właśnie w tym miejscu, na wodach, na których – jak twierdził Noah – piratów nie było, wydawał mi się podejrzany. Coś musiało w tym być.

Statek rzeczywiście zbliżał się bardzo szybko. I obrał kurs prosto na nas, nic dziwnego, że wszyscy dookoła byli tym zaniepokojeni. Im bliżej był, tym wyraźniej dostrzegałam cały jego kadłub. Masywny, potężny, z ciemnego drewna o trzech masztach, wyglądał jak galeon. Co było kompletnie bez sensu, zważywszy na fakt, że nie sądziłam, by ktokolwiek w Oz znał taki rodzaj statku. Widywałam je wprawdzie tylko na filmach, ale im był bliżej, tym bardziej robiłam się pewna, że miałam rację. To musiał być galeon. Jakkolwiek niedorzecznie by to brzmiało.

Na rzeźbionych bogato relingach wisiało kilku członków załogi, reszta krzątała się przy statku. W ostatniej chwili zmienił on nieco kurs i popłynął obok nas, zamiast prosto na nas.

A potem nagle powietrze rozdarł niesamowity huk, gdy wypalono z dział, znajdujących się na statku pod pokładem, i kule uderzyły w Tornado, rozpryskując dookoła drzazgi i kawałki drewna.

Krzyknęłam i odruchowo padłam na podłogę, chociaż wiedziałam, że drewniany reling nie był skuteczną ochroną przed kulą armatnią. Kolejna kula rozwaliła reling po mojej prawej stronie i poleciała dalej, aż dosięgła nadbudówki pomiędzy kabinami i zagłębiła się w niej z hukiem. Zasłoniłam sobie uszy dłońmi, ale niewiele to pomogło: nadal dobiegały do nich krzyki marynarzy z Tornada i huk wystrzałów, które właśnie dziurawiły nasz statek.

– Uciekaj, Dorothy! – Usłyszałam nad sobą znajomy głos Jacka, który wziął się niewiadomo skąd. Chwyciłam go kurczowo za rękę. – Ukryjcie się z Octavią pod pokładem…!

– Biała flaga! – krzyknęłam nagle, gdy sobie przypomniałam, ignorując kompletnie jego uwagi. – Wystawcie białą flagę! To im powie, że się poddajemy i nie chcemy więcej zniszczeń! Po prostu zamachajcie im czyjś białym!

Jack skinął tylko głową i oddalił się w poszukiwaniu flagi, a ja na czworakach próbowałam dojść do zejścia na dół – wątpiłam, żeby tam miało być bezpieczniej niż na górze, ale wyjątkowo nie zamierzałam kłócić się z Jackiem. Przejść przez cały pokład nie było jednak wcale tak łatwo, zwłaszcza gdy odruchowo jedną ręką zasłaniałam sobie głowę, co było zapewne strasznie głupie z mojej strony. Ale to przecież był odruch.

Nie zdążyłam dojść na dół. Kolejna kula sprawiła, że wybuchły trzymane na pokładzie beczki z rumem; impet rzucił mnie do tyłu, na plecy, i wycisnął resztę powietrza z płuc; natychmiast znowu odezwała się moja niedawna kontuzja i żebra znowu zaczęły boleć. Pozwoliłam sobie leżeć przez chwilę na mokrych, słonych deskach, zanim się pozbierałam, a kiedy wreszcie udało mi się znowu oprzeć się na łokciach i kolanach, podniosłam się akurat na czas, by zobaczyć, jak Jack machał naprędce wykonaną flagą.

O dziwo, podziałało. Chwilę później ostrzał się skończył i na moment – dosłownie na sekundę – zapadła wokół nas dzwoniąca w uszach cisza. Nie od razu zorientowałam się, że dzwonienie było wynikiem wcześniejszego bliskiego wybuchu.

Ten moment ciszy wystarczył, by ludzie Noah przekonali się, że chwilowo nic więcej nam nie groziło i powyłazili ze swoich kryjówek, by między innymi ugasić pożar spowodowany przez wybuch beczek z rumem. Któryś z nich podszedł bliżej i pomógł mi wstać, troskliwie pytając, czy wszystko w porządku.

– Powinna pani zejść na dół, panienko – usłyszałam jeszcze, co wywołało we mnie ambiwalentne uczucia. Z jednej strony byłam wkurzona, że traktowali mnie jak dziecko, a z drugiej wiedziałam, że mieli rację. Naprawdę powinnam była zejść na dół. Mówiły mi o tym zwłaszcza bolące żebra i klatka piersiowa, co usilnie próbowałam ignorować.

Ale czy oni musieli mi o tym w kółko przypominać?

Obejrzałam się na piracki statek, który płynął w naszą stronę i był już coraz bliżej. Z tej odległości byłam w stanie dostrzec poszczególne twarze znajdujących się na pokładzie piratów. Wyglądali…

Hmm. Wyglądali bardzo prawdziwie.

Jedyni piraci, jakich kiedykolwiek widziałam, pochodzili z przygodowych filmów, w których możliwe było absolutnie wszystko. Może nie wyglądali tam pięknie, ale nadal grali ich hollywoodzcy aktorzy, a nie prawdziwi ludzie. Prawdziwi ludzie, jak się okazało, wyglądali dużo bardziej nieporządnie i groźnie. Może po prostu dlatego, że nie oglądałam ich na ekranie telewizora.

Ruszyłam w stronę zejścia pod pokład, chociaż wiedziałam, że to było bez sensu: piraci i tak, byłam tego pewna, zamierzali przeszukać cały statek, więc i tak znaleźliby Octavię i mnie. Mimo wszystko czułam jednak niepokój. Octavia i ja byłyśmy na pokładzie jedynymi kobietami. Skąd miałam wiedzieć, co ci piraci zechcą z nami zrobić? A jeśli zechcą, to co Jack, Nicholas i reszta będą gotowi zrobić, żeby nas chronić?

Nie chciałam, żeby komuś stała się krzywda.

– Nie wychodź! – krzyknęłam, kiedy rozczochrana, jasnowłosa głowa Octavii pojawiła się na szczycie schodów prowadzących na pokład. Zawahała się i ponad moim ramieniem rozejrzała pospiesznie dookoła.

– Co się dzieje?

– Piraci – odparłam, co, sądząc po jej minie, niewiele jej powiedziało. Westchnęłam. – Napadają na statek, musimy się ukryć!

– Chyba za późno – pisnęła, ale zorientowałam się, co miała na myśli, dopiero gdy odwróciłam się przodem do nieprzyjaznego statku.

Statkiem szarpnęło mocno; krzyknęłam, gdy niemalże straciłam równowagę. Octavia złapała mnie w ostatniej chwili; na kolejne szarpnięcie byłam już jako tako przygotowana. Przez moment nie byłam w stanie zrobić ani kroku, zbyt zaskoczona sceną, która rozgrywała się przed naszymi oczami. Piraci z obcego statku właśnie przyciągali do siebie łajbę Noah, ciągnąc za liny, które hakami powbijano w burtę. Ostatnie szarpnięcie Tornada oznaczało, że statek wreszcie dobił do drugiego, sporo większego, po czym rozpoczął się regularny abordaż.

Nigdy jeszcze czegoś takiego nie widziałam. Piraci skakali z pokładu swojego statku prosto na Tornado, nie zważając na różnicę poziomów ani na czekających już na nich marynarzy Noah. Ci bowiem, pomimo białej flagi, którą machał Jack, najwyraźniej wcale nie zamierzali się poddawać i oddać statku bez walki. Na moment zastygłam w bezruchu, i wiedziałam, że Octavia też, wpatrując się w rozgrywającą się przed nami scenkę. Miałyśmy dosłownie chwilę na ogarnięcie wzrokiem całej sytuacji, zanim piraci nie przebili się przez pierwszą zaporę marynarzy Noah i nie wdarli na statek głębiej, walcząc po drodze z każdym, kto się nawinął. Operowali w większości bronią białą, kordelasami lub czymś w rodzaju krótkich, zakrzywionych szabli, niektórzy tylko mieli przy boku jednostrzałowe, staromodne pistolety. Krzyk poniósł się po całym pokładzie i wbił mi w uszy, gdy piraci zaatakowali; najwyraźniej taką mieli taktykę, że nie potrafili tego robić w milczeniu. Nie był to jednak krzyk bólu czy strachu: raczej ekscytacji z powodu tego, że znowu udało im się podjąć z kimś walkę.

Tacy byli najgorsi. Którzy atakowali, czerpiąc z tego satysfakcję, niepowodowani strachem, gniewem czy chęcią przeżycia.

Octavia pociągnęła mnie pod pokład w tej samej chwili, gdy piraci złamali pierwszą linię obrony marynarzy Noah i wdarli się głębiej na statek, siekąc po drodze wszystko bez wyjątku, uderzając na odlew bronią lub choćby gołymi pięściami. To był totalny chaos: ktoś wypadł za burtę, ktoś padł na pokład Tornada, skądś lała się krew, a ja nadaremno usiłowałam wypatrzeć w tłumie twarze tych osób, o które martwiłam się najbardziej. Zwlekałam dosłownie sekundę z opuszczeniem pokładu i ta sekunda wystarczyła, by pierwszy pirat do nas dotarł. Zdążyłam zrobić tylko jeden krok po schodkach, gdy tuż nad moją głową świsnęło ostrze, po czym zatopiło się w desce nadbudówki. Pirat, który nas dopadł, wyszarpnął broń z drewna, równocześnie drugą dłonią chwytając mnie za przedramię, nie zaatakował jednak ponownie.

– Kobiety – warknął nad wyraz inteligentnie. – Pójdziecie z nami na nasz statek!

– Po moim trupie!

Trudno było mi uraczyć go kopniakiem, biorąc pod uwagę, że nadal miałam na sobie tę cholerną sukienkę, więc po prostu odwinęłam się wolną ręką i przywaliłam mu z łokcia prosto w twarz, czego najwyraźniej się nie spodziewał. Nie zastanowiłam się nawet, czy aby na pewno nic nie groziło mi ze strony pirata i jego broni; po prostu to zrobiłam. Trzeba mu jednak było przyznać, że wytrzymałość miał sporą. Jęknął wprawdzie i twarz odskoczyła mu do tyłu, a z nosa puściła się krew, ale nawet mnie nie puścił, tylko tym bardziej do siebie przyciągnął. Zaczęłam się szarpać, ale zwiotczałam natychmiast, gdy tylko przystawił mi ostrze do szyi.

– Tak jak mówiłem, pójdziecie grzecznie ze mną.

Skrzywiłam się, gdy zionął mi prosto w twarz niedobrym oddechem. To pewnie dlatego, że zamiast zębów miał w większości czarne dziury w dziąsłach. Ale również dlatego, że cały był brudny, w dodatku nieogolony, cały zarośnięty czarną szczeciną, i w znoszonych, brudnych ciuchach. Chciałam odruchowo się odsunąć, co było z mojej strony idiotyczne, biorąc pod uwagę ostrze przy skórze, ale niemalże w tej samej chwili pirat stęknął, oczy uciekły mu w tył głowy i po chwili zwalił się na deski pokładu bez życia. Za nim stała Octavia, w rękach nadal trzymając jakiś podłużny kawał dechy, wyglądający jak część zaatakowanej kulami armatnimi przybudówki.

Dobrze, że nie tylko ja umiałam się bronić.

Widząc ogarniający cały statek chaos, naprawdę miałam ochotę cofnąć się pod pokład. Naprawdę. Widocznie nie byłam aż taką idiotką, za jaką miał mnie Jack. Wystarczyło jednak, że obejrzałam się na Octavię, by upewnić się, że nic się jej nie stało; w następnej chwili usłyszałam tupot buciorów po pokładzie, po czym czyjeś uderzenie prosto w szczękę zwaliło mnie z nóg i sprawiło, że zrobiło mi się dosłownie ciemno przed oczami. Zdążyłam tylko zauważyć lecącą w moją stronę pięść, nie udało mi się w żaden sposób zareagować, nawet się zasłonić; nie dość więc, że dostałam z pięści prosto w twarz, to jeszcze potem wyrżnęłam w deski pokładu, nieco tylko amortyzując upadek rękami. Przez moment kręciło mi się w głowie i oślepił mnie ból tak okropny, że musiałam złapać się za twarz. Znowu poczułam w ustach smak krwi, kiedy jednak językiem pomacałam zęby, stwierdziłam, że żaden chyba nie był naruszony. Co nie zmieniało faktu, że bolało jak cholera, a od upadku dodatkowo ponownie zaczęły mnie też boleć żebra.

Oprzytomniałam nieco, gdy Octavia zaczęła mną szarpać i coś do mnie krzyczeć, wtedy już jednak było trochę za późno. Po chwili usłyszałam jej wrzask i dziewczynę odciągnięto ode mnie, a mnie samą ktoś po chwili chwycił za włosy i szarpnięciem postawił na nogi. Miałam wrażenie, że wyrwał mi przynajmniej połowę z cebulkami, a i tak nie to było najgorsze. Najgorszy był nóż, który ponownie pojawił się na moim gardle.

– Powinnaś się była grzecznie słuchać – usłyszałam głos tego samego faceta, którego chwilę wcześniej z Octavią znokautowałyśmy. Najwyraźniej piraci mieli twarde głowy. – Teraz pójdziesz ze mną niezupełnie po dobroci.

Wrzasnęłam, gdy szarpnął mnie za włosy, zmuszając do zrobienia kroku naprzód, i spróbowałam go kopnąć, co dało raczej marne rezultaty: zarobiłam uderzenie prosto między żebra, od którego zgięłam się w pół z bólu; znowu zrobiło mi się ciemno przed oczami i pomyślałam, że chyba jednak sobie zwymiotuję. Kiedy mężczyzna szarpnął mnie ponownie, próbując ustawić do pionu, ledwie utrzymałam się na nogach.

Najgorsze zaś było, że przede mną piraci właśnie rozbrajali ostatnich opierających się członków załogi Noah. Abordaż poszedł im sprawnie i skutecznie, a ja przegapiłam niemalże cały, nadaremnie próbując wydostać się z opresji. Serce zabiło mi mocniej, gdy na własne oczy stwierdziłam, że od nich nie mogłam się spodziewać pomocy. Więc co miałam robić?!

– Zabierzcie je na statek i przeszukajcie łajbę – warknął facet, który mnie trzymał, po czym popchnął mnie przed siebie, aż zaryłam kolanami w deski pokładu, bo oczywiście nie utrzymałam równowagi. Chyba zdarłam sobie któreś do krwi, ale nie przejmowałam się tym w tamtej chwili. Bardziej skupiłam się na bólu żeber i fakcie, że zaraz potem czyjeś ręce znowu mnie podniosły, a do mojego nosa dotarł zapach dawno niemytych ciał. Cholerni piraci. Spróbowałam się wyrwać, ale nie miałam już siły i nie zyskałam nic poza kolejną falą bólu. – Gdzie kapitan?

Jak przez mgłę usłyszałam krzyk Jacka, który jednak został szybko spacyfikowany przed jednego z trzymających go piratów; to było kompletnie bez sensu, on nie mógł już pomóc ani mnie, ani Octavii, a wszelkie próby przedarcia się przez oddzielającą nas grupę marynarzy były z góry skazane na niepowodzenie. Dostał dwa razy w brzuch, aż musiałam odwrócić wzrok, chociaż bardzo nie chciałam. Nie mogłam jednak patrzeć, jak go bili przeze mnie. Bo przecież wyrywał się, żeby mi pomóc, jak zawsze.

Powolny stukot butów na deskach usłyszałam bardzo wyraźnie, bo w jednej chwili gwar wśród piratów ucichł jak ucięty nożem. Dopiero wtedy podniosłam wzrok, by zobaczyć mężczyznę, który właśnie wydostał się spomiędzy piratów na sam środek zbiegowiska, a który – byłam tego pewna już na pierwszy rzut oka – musiał być kapitanem pirackiego statku. Tego po prostu nie dało się pomylić z niczym innym.

Kapitan różnił się nieco od reszty swojej załogi. Ciuchy, podobnie jak reszta, miał wprawdzie nie pierwszej świeżości, ale były za to zdecydowanie lepszej jakości: ubrany był w całkiem porządne spodnie, wpuszczoną w nie koszulę, która niegdyś zapewne była biała, i oficerki. Zwłaszcza na widok tych ostatnich oczy trochę mi się rozszerzyły ze zdziwienia. No dobra, piraci, ale mimo wszystkich takich butów nie widziałam w Oz na nikim!

Moją uwagę tak bardzo przyciągnęły buty, że dopiero po chwili zwróciłam większą uwagę na samego kapitana. Mimo to miałam chwilę, żeby mu się przyjrzeć, bo zanim do nas podszedł, zatrzymał się jeszcze przy kilku piratach, o coś zapytał i przyjrzał marynarzom Tornada. Przede wszystkim zdziwił mnie fakt, że kapitan był stosunkowo młody. Mógł mieć jakieś trzydzieści parę lat, zapewne był niewiele starszy od Jacka. Miał ogorzałą od słońca twarz i sporo zmarszczek wokół oczu, ostre rysy twarzy i kanciastą szczękę dość nieudolnie ukrywał pod kilkutygodniowym zarostem; również włosy w kolorze ciemnego blond opadały mu na oczy i kołnierzyk koszuli, jakby – podobnie jak choćby Jack – nie miał ostatnio czasu ich podciąć. Mimo tego pirat miał w sobie jakiś surowy, specyficzny urok, który pewnie sprawiał, że sporo kobiet uznawało go za przystojnego. Zresztą nic dziwnego, w końcu był wysoki i barczysty, a krok sprężysty i pełen życia.

Za kapitanem plątał się jeszcze drugi pirat, pewnie coś w rodzaju jego prawej ręki. Był nieco starszy od kapitana, dużo wyższy – najwyższy chyba spośród wszystkich – łysy i potężny, ale w jego poczerwieniałej nieco od słońca twarzy widać było inteligencję. I tak na dobrą sprawę to jego obawiałam się bardziej – chociaż nie potrafiłabym powiedzieć, dlaczego, gdyby ktoś mnie zapytał. Może dlatego, że wydał mi się niepokojący ze względu na to, jak bardzo starał się trzymać na uboczu i się nie wyróżniać.

– No proszę. – W końcu wzrok kapitana piratów spoczął najpierw na stojącej obok mnie Octavii, a potem na mnie. Hardo podniosłam do góry głowę i zauważyłam, że chociaż uśmiechał się nonszalancko, lekko uniósł też brwi. – Dwie kobiety na pokładzie statku? A panie też są z załogi tej łajby?

W zasadzie nie widziałam powodu, żeby odpowiadać na jego pytania, ale z drugiej strony nie potrafiłam usiedzieć cicho.

– Nie. Jesteśmy pasażerkami – odparłam więc cierpko.

Pirat klasnął w dłonie i zrobił krok w moim kierunku, a ja utkwiłam wzrok w dyndającym mu przy pasie rewolwerze. Zastanowiłam się szybko, czy to by coś dało, gdybym wyszarpnęła się temu idiocie, który mnie trzymał, choćby za cenę utraty wszystkich włosów, chwyciła broń i zastrzeliła kapitana – nie potrafiłam jednak przewidzieć, jak wtedy zachowałaby się reszta jego załogi. A więc może nie strzelać? Może tylko ich postraszyć, że go zastrzelę, i kazać im wracać, skąd przyszli?

Nadal jednak nie miałam pewności, że ich wierność wobec kapitana kazałaby im się posunąć na tyle daleko…

– Świetnie – syknął tymczasem kapitan, przerywając moje beznadziejne rozważania. – Hank, skrępuj naszym gościom ręce i puść ją wreszcie, bo wyrwiesz jej wszystkie włosy. Dziewczęta proszę potem zaprowadzić do mojej kajuty. Co do reszty załogi… Pod pokład z nimi. Później zastanowimy się, co z nimi robić. Przeszukać statek, zabrać wszystko, co wartościowe. Czy to jasne?

Wszystko wydarzyło się potem na tyle szybko, że nie zdążyłam nawet porozumieć się z Jackiem, choćby tylko wzrokiem. Ręce wykręcono mi mocno za plecami i skrępowano grubym, szorstkim sznurem; podobnie obok mnie piraci uczynili z Octavią. Nie opierałam się już, bo wiedziałam, że to i tak nic nie da. Próbowałam za to zobaczyć dookoła jak najwięcej, przekonana, że wszystko mogło mi potem pomóc w ucieczce. Liczba znajdujących się na statku piratów. Wielkość okrętu, który przycumował przy Tornadzie. Sposób obnoszenia się kapitana i to, jak reagowali na niego inni piraci. Wszystko mogło mi się przydać.

Albo nic.

Potem pozwoliłam się poprowadzić w stronę pirackiego statku, pilnując tylko, by Octavia znalazła się obok mnie. I tak w końcu musieli nas z powrotem rozwiązać: ostatecznie nie mogłyśmy się wspiąć na pokład drugiego statku bez wolnych rąk. W tym celu spuszczono ku nam sznurową drabinkę, której przyjrzałam się z pewnym niepokojem i powątpiewaniem.

– Właź. – Piraci nie czekali długo, któryś z nich zaraz popchnął mnie, posyłając bliżej w stronę drabinki. Wyglądało na to, że nie miałam innego wyjścia.

W pierwszej chwili pomyślałam o przełęczy w drodze do grot Króla Gnomów, jak wtedy o mało nie zleciałam ze ściany i jak jeszcze bliżej była tego Octavia; szybko te myśli jednak ze mnie wywietrzały pod wpływem krzyków i gwizdów, które wkrótce rozległy się z dołu. Poczułam rumieniec wypełzający na policzki, gdy zdałam sobie sprawę, co było tego powodem. Wiatr od morza był dosyć mocny i co chwilę podwiewał moją zwiewną sukienkę, co piratom dawało dość dobry widok na moją bieliznę. Zacisnęłam mocno szczękę, ale była to moja jedyna reakcja na tę sytuację; ostatecznie miałam większe problemy na głowie niż widoczność moich majtek.

Na górze rękę wyciągnął do mnie ten przydupas kapitana i pomógł przedostać się przez burtę, a następnie przytrzymał, póki nie złapałam równowagi. Potem jednak puścił mnie od razu i cofnął się o krok, co początkowo trochę mnie zdziwiło. Dopiero jego słowa nieco rozjaśniły sytuację.

– Kapitan życzy sobie was obydwie w swoich kajutach. Zaprowadzę was tam i stanę na czatach pod drzwiami, tak na wszelki wypadek, gdyby komuś jeszcze przyszło do głowy was odwiedzić.

Albo gdyby nam przyszło do głowy spróbować uciec, domówiłam w myślach, bo chociaż pirat tego nie powiedział, jego ostrzegawczy ton mi wystarczył. Nie odpowiedziałam, zamiast tego ponad jego ramieniem rozejrzałam się po pokładzie statku, na którym się znaleźliśmy.

Był zdecydowanie większy niż Tornado. Miał dwa bardzo duże maszty i trzeci za nimi, nieco mniejszy. Pokład przed nami kończył się sporą nadbudówką, w której zapewne mieściły się kajuty kapitana. Było na nim niemalże pusto, najwyraźniej wszyscy piraci zajęli się zdobywaniem statku Noah. Pokład utrzymany był w czystości, ale tu i ówdzie widać było, że piraci dokonywali drobnych napraw, czym tylko się dało. Jakby przez dłuższy czas nie zawijali do portu.

Może zresztą i tak było. Noah mówił przecież, że w Oz nie było ich zbyt wiele.

– Jak nazywa się ten statek? – zapytałam, w zasadzie z czystej ciekawości. Bosman – byłam niemalże pewna, że właśnie to była jego pozycja na statku – uśmiechnął się krzywo, rozglądając się po statku z dumą.

– Notos – odpowiedział bez wahania. – Robi wrażenie, co?

Zapewne domyślił się po mojej minie, że faktycznie ta informacja zrobiła na mnie wrażenie, chociaż sam pewnie myślał raczej o ogólnym wyglądzie statku. Ja miałam na myśli jego nazwę.

Notos. I znowu mitologia grecka.

To w zasadzie nie było możliwe. Król Gnomów mógł pochodzić z Ziemi, bo był tylko człowiekiem, którego porwało tornado. Ale to? Piracki statek, tak ogromny, na wodach Oz? To kompletnie nie miało sensu.

Gdyby pochodził z Ziemi, słyszałabym o tym. W naszych czasach na morzach nie spotykało się już przecież piratów, zwłaszcza tak… autentycznych. Nie budowano takich statków. A nawet gdyby… Jakim cudem taki statek mógłby się przenieść do Oz? Za pomocą tornada? Na morzu?

Nie, to zupełnie nie trzymało się kupy. Ale jeśli nie, jeśli ten statek nie pochodził z Ziemi, to skąd wzięła się taka jego nazwa?

Pirat pociągnął mnie w stronę kajut kapitana, nie czekając na moją odpowiedź. I dobrze, bo i tak by jej  nie otrzymał. Za bardzo byłam tym wszystkim oszołomiona.

– Czekaj tutaj – warknął, wpychając mnie wreszcie do środka, po czym zatrzasnął za mną drzwi i otworzył je potem tylko raz: by wpuścić opierającą się Octavię.

Nie czekałyśmy na kapitana długo: wkrótce potem wparował do kajut i starannie zamknął za sobą drzwi, obrzucając nas równocześnie roztargnionym, nieco sfrustrowanym spojrzeniem. O dziwo, chociaż chwilę wcześniej dokonał bardzo skutecznego przejęcia statku, nie wyglądał na zadowolonego. Wręcz przeciwnie, wyglądał na… zmartwionego.

A potem, zupełnie bez ostrzeżenia, powiedział coś, co wprawiło mnie w totalne osłupienie.

– Krzyczcie. Krzyczcie, ile macie sił w płucach.