59. Dorothy i serce z kamienia

– Jak to… Jak to możliwe?! – pisnęła Octavia, chwytając mnie za ramię. Z trudem je z siebie strzepnęłam.

– Niestety, jest. Była taka historia w moim świecie, o kobiecie, gorgonie, której spojrzenie zamieniało w kamień. Król Gnomów musiał eksperymentować z magią i kogoś takiego sobie stworzyć. Jeśli ją zobaczysz, nie patrz jej w oczy, najlepiej w ogóle na nią nie patrz! A przede wszystkim bądź cicho, żeby jak najdłużej nas nie zauważyła.

– Tak? I co dalej? – zaczęła zrzędzić, na szczęście przynajmniej cichym głosem. Przełknęłam ślinę i nie odpowiedziałam, bo prawda była taka, że nie miałam pojęcia, co.

Ruszyłam przed siebie śladem posągów, kryjąc się za każdym i sprawdzając, czy dalsza droga była czysta. Równocześnie intensywnie myślałam nad wyjściem z tej sytuacji. W komnacie było cicho, każdy dźwięk zostawał zwielokrotniony przez echo i wiedziałam, że prędzej czy później gorgona nas znajdzie. A wtedy musiałam mieć opracowany plan, jeśli nie chciałam pójść w ślady Nicka, Noah i jego marynarzy.

Problem w tym, że nie widziałam żadnego wyjścia z tej sytuacji. Moja magia była do kitu, skoro tylko mi przeszkadzała, ale absolutnie nie potrafiłam użyć jej w momencie, gdy naprawdę jej potrzebowałam. A co pozostawało mi poza tym? Gryzienie zębami i haratanie pazurami? Wolne żarty – jeśli to oczywiście faktycznie było to, o czym myślałam.

Bardzo szybko przekonałyśmy się, że tym razem miałam rację.

Usłyszałam ją już z daleka. Najpierw nie zorientowałam się, czym był ten dźwięk – jakby coś ciężkiego sunęło po podłodze, monotonnie, ale płynnie, bez przerw, które sugerowałyby, że ktoś coś ciągnął. Odgłos wyraźnie się przybliżał i z każdą chwilą coraz bardziej wydawało mi się, że powinnam wiedzieć, co to było. Że z czymś powinnam to skojarzyć.

A potem wpadłam w panikę i pociągnęłam Octavię pod samą ścianę, w najciemniejszy możliwy kąt, za jedną z kamiennych figur, która dzięki rozłożonym szeroko rękom była w stanie dosyć dobrze skryć nas obie.

– Nie ruszaj się i nie odzywaj – syknęłam Octavii do ucha. – I spuść wzrok. Niezależnie co by się działo, nie wolno ci patrzeć jej w oczy, jasne?

Octavia tylko słabo pokiwała głową i spuściła wzrok. Na moment zacisnęłam powieki, słysząc ten sam odgłos coraz bliżej, aż w końcu dotarł na środek korytarza praktycznie naprzeciwko nas. Dopiero wtedy nie wytrzymałam i otworzyłam oczy.

To naprawdę była ona, zrozumiałam to w jednej chwili. Sunęła wzdłuż korytarza, jakby czegoś szukając – może wiedziała, że kolejne ofiary wpadły do niej z wizytą. Meduza była bardzo duża, przypuszczałam, że mogła mieć jakieś sześć i pół stopy wzrostu. Miała naprawdę piękną twarz, nieco przerażającą, ale piękną. Zapewne faktycznie została wymyślona przez Króla Gnomów, bo nie wierzyłam w naturalne istnienie tak idealnego piękna, tych regularnych rysów twarzy, ładnie wykrojonych ust, długich rzęs i kształtnej figury. No, przynajmniej do pasa.

Od pasa bowiem naga gorgona przeistaczała się w węża, kończącego się długim, żywym ogonem. Nic dziwnego, że sunęła po ziemi, biorąc pod uwagę, że nie miała nóg.

Najbardziej przerażające były jednak węże. Mnóstwo małych, wyglądających tak, jakby każdemu napotkanemu przechodniowi chciały odgryźć rękę, wijących się dookoła jej głowy węży. W większości szarych, pasujących do jej bladej karnacji.

Wprost nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam na własne oczy. Dużo już widziałam w Oz i przywykłam do rzeczy, których nie potrafiłam w racjonalny sposób wyjaśnić. Przywykłam do przyprawiających mnie o ciarki latających małp, Kalidachów czy żywych drzew, które próbowały nas zabić. Jednak zobaczenie na własne oczy czegoś tak bardzo ziemskiego, tak dobrze znanego mi ze starych opowieści, to było zupełnie coś innego. Od dziecka przekonywano mnie, że takie rzeczy nie istniały. Że to tylko historie. Nie bez powodu do czasu, gdy trafiłam do Oz, szczyciłam się zdrowym rozsądkiem i trzeźwym osądem rzeczywistości – ciotka i wujek nauczyli mnie twardo stąpać po ziemi. Jednak coś takiego – widok meduzy sunącej korytarzem pełnym posągów, w które spojrzeniem zmieniła żywych ludzi – mogło zachwiać zdrowym rozsądkiem każdego.

Właśnie wtedy, w tej jednej chwili, gdy na powrót zacisnęłam powieki i pochyliłam głowę, wsłuchując się w oddalający się odgłos sunącego po posadzce wężowego ogona, pomyślałam, że ja swój musiałam już dawno stracić. Inaczej nie przechodziłabym przecież do porządku dziennego nad takimi widokami.

Trzymałam Octavię za rękę, ściskając mocno jej dłoń i pokazując jej w ten sposób, by nie ruszała się i nie otwierała oczu, jeszcze długo po tym, jak odgłos sunącego po posadzce ogona ucichł gdzieś w oddali. W końcu odważyłam się powoli rozchylić powieki i rozejrzeć dookoła; korytarz był na szczęście pusty. Wstałam i pociągnęłam za sobą Octavię, która rzuciła mi przestraszone spojrzenie.

– I co teraz? – zapytała cicho, a ja w ostatniej chwili powstrzymałam się, żeby nie wzruszyć ramionami. Co niby miałam jej odpowiedzieć? Czego właściwie ode mnie oczekiwała i dlaczego właśnie ode mnie?!

Problem w tym, że tak właśnie było. Wszyscy oni oczekiwali, że to ja będę podejmować decyzje. Że będę jakimś pieprzonym liderem. Nie byłam żadnym liderem, byłam tylko małą, przestraszoną dziewczynką z Kansas!

Dlaczego oni tego nie widzieli?!

Spojrzałam uważniej na posąg, za którym się chowałyśmy, i zamarłam, wstrzymując oddech. Dosłownie. Serce zabiło mi mocno, a potem stanęło, i przez moment miałam wrażenie, że tak już mu zostanie. Owszem, spodziewałam się tego, ale to było jednak co innego niż zobaczyć to na własne oczy… Wiedzieć na pewno.

Posągiem, za którym się schowałyśmy, był Jack. Z rozrzuconymi ramionami, w jednej ręce trzymał pistolet, drugą natomiast sięgał do wiszącego na kamiennej ścianie lustra, z którego patrzyła na mnie zadowolona gęba Króla Gnomów. Nie miałam żadnych wątpliwości, że to był Jack. Rozpoznałabym go wszędzie, te rysy twarzy miałam już wyryte na pamięć w głowie, głęboko w mojej pamięci. Nawet zamienienie ich w kamień nie mogło nic zmienić. Powoli, ostrożnie podeszłam bliżej i wyciągnęłam rękę, by dotknąć kamiennego policzka mężczyzny. Zaczęłam hiperwentylować i przez moment miałam wrażenie, że znowu będę się dusić, tak jak wtedy w Arkansas, kiedy umarłam, ale w tej samej chwili poczułam na ramieniu czyjąś rękę.

– Dorothy? Wszystko w porządku?

Odwróciłam się powoli do Octavii, nadal nie bardzo wierząc w to, co miałam przed oczami i czego sama dotknęłam. Jasne, wiele już w Oz widziałam i do wszystkiego byłam przyzwyczajona. Co nie znaczyło, że nie zamierzałam wypierać tego tak długo, jak to było możliwe, tylko dlatego, że tak było mi wygodniej.

– To… Jack – odpowiedziałam po chwili i aż sama zdziwiłam się, jak bardzo drżał mi głos. – Jack… mój Jack.

Potrafiłam tylko bez sensu powtarzać jego imię i myśleć, że nawet zamieniony w kamień mi pomógł; w końcu to za nim schowałyśmy się, by gorgona nas nie dostrzegła. Na szczęście w tamtej chwili Octavia wykazała więcej przytomności umysłu ode mnie. Podczas gdy ja nadal kontemplowałam fakt, że Jack stał tam, zamieniony w kamień przez meduzę, Octavia szybkim spojrzeniem ogarnęła całą scenę, po czym zapytała całkiem sensownie:

– Rozumiem pistolet, ale po co było mu lustro?

Lustro. Po co Jackowi było lustro.

Zaskoczyłam w tej samej chwili, gdy przed nami znowu dało się słyszeć to charakterystyczne szuranie. Bez namysłu pociągnęłam Octavię w przeciwnym kierunku, podejmując ciężką decyzję o chwilowym zostawieniu Jacka samego. I tak nie mogłam mu pomóc, póki nie poradzimy sobie z meduzą; choć bolało mnie z tego powodu serce, postanowiłam więc zająć się najpierw sprawą, którą byłam w stanie rozwiązać.

A potem martwić się resztą.

Pobiegłyśmy przed siebie, miałam jednak wrażenie, że z każdą chwilą dystans między nami a meduzą raczej się zmniejszał, niż zwiększał. W końcu, gdy uznałam, że miałyśmy dość przewagi, zatrzymałam się przed jednym z luster. Nadal patrzyła na mnie z niego uśmiechnięta gęba Króla Gnomów i przelotnie zastanowiłam się, czy on tylko nas widział, czy też słyszał.

– Lustro – powiedziałam nad wyraz inteligentnie. Octavia zmarszczyła brwi. – Jack chciał użyć lustra. Wszystko, co spojrzy gorgonie w oczy, zamienia się w kamień. Gdyby więc ona sama spojrzała sobie w oczy, przez swoje odbicie, sama też zamieniłaby się w kamień.

– Więc dlaczego tego nie zrobił? – Octavia zapytała dokładnie o to, czego się spodziewałam. – Dlaczego dał się zamienić w kamień?

– Na pewno próbował wcześniej z innym lustrem – podjęłam. – Dlatego dał się zapędzić w kozi róg, gdy zobaczył, że to nie działało. Te lustra są zaczarowane, Octavia. Sama widzisz, że nie pokazują normalnego odbicia. Działają jak… rodzaj magicznego Skype’a. Nie odbiją twojego odbicia, ale pokażą ci twarz przyglądającego ci się Króla Gnomów. Jeśli więc skierujesz takie lustro na gorgonę, nie zabijesz jej.

– No tak – przyznała Octavia, kiwając głową. – Więc już wiemy, czym jej nie zabijemy. A czym możemy ją w takim razie zabić?

Pokręciłam głową. Nic dziwnego, że pytała, w końcu nie wiedziała o mnie wszystkiego. Podobnie jak Król Gnomów. W tamtej chwili pogratulowałam sobie, że zataiłam przed nim tyle rzeczy. W końcu pewnie nie wpuściłby mnie do tego pomieszczenia, gdyby wiedział o choćby połowie z nich.

Bez słowa sięgnęłam do lustra. Tak jak przypuszczałam, gdy tylko go dotknęłam, obraz najpierw się rozmył, potem twarz Króla Gnomów całkiem zniknęła, by na koniec zostać zastąpiona przez nasze blade, wystraszone oblicza. Złapałam lustro pewniej i krzyknęłam do Octavii, żeby pomogła mi zdjąć je ze ściany.

Było potwornie ciężkie, pewnie przez grubą, ozdobną ramę. Chyba najprędzej wykorzystałabym je, rozwalając je na głowie gorgony, ale najpierw musiałabym zbliżyć się do niej wystarczająco, by się zamachnąć. A to raczej nie wchodziło w grę.

– Jak to zrobiłaś?! – Chciała wiedzieć moja towarzyszka, pomagając mi podnieść lustro na tyle, żebym mogła z nim iść. Zachwiałam się, ale na szczęście ustałam na nogach.

– Dawno temu mama rzuciła na mnie zaklęcie – przyznałam się w końcu. – Od tej pory cudza magia raczej się mnie nie ima. Tak przypuszczałam, że to będzie się tyczyło też zaklętych przedmiotów, zwłaszcza tych zaklętych w złej wierze. Magia Króla Gnomów musiała się cofnąć, gdy tylko dotknęłam lustra.

– Ale gdy dotknęłaś Jacka, nie zmienił się z powrotem w człowieka – zaprotestowała. Potrząsnęłam głową.

– Niektórych zmian nie da się cofnąć ot tak. Zwłaszcza tych trwałych. Pomożesz mi?

Octavia pomogła mi chwycić lustro i ruszyłyśmy w tym samym kierunku, z którego przyszłyśmy: w stronę zbliżającej się do nas meduzy. Nie było sensu dłużej uciekać.

Przynajmniej taką miałam nadzieję.

Musiała już wcześniej zorientować się, że tam byłyśmy, bo bardzo szybko usłyszałyśmy przed sobą to charakterystyczne szuranie wężowego ogona po posadzce. Gorgona się do nas zbliżała. Kiedy o tym pomyślałam, serce zabiło mi niespokojnie, wiedziałam jednak, że nie mogłyśmy się wycofać. Nie miałyśmy już wyjścia. Jeśli chciałyśmy wyjść stamtąd żywe, musiałyśmy ją pokonać.

Szarpnęłam moją stronę lustra, tym samym zmuszając Octavię do wycofania się z przejścia z powrotem między posągi. Syknęła na mnie, ale zignorowałam ją, wstrzymując oddech, gdy meduza coraz bardziej się do nas zbliżała. Abstrakcyjność całej tej sytuacji cały czas nie pozwalała mi myśleć o zagrożeniu wystarczająco poważnie. Czułam się tak, jakby nie było możliwe, żebym tam zginęła. W końcu to był mityczny potwór. Z mitów z mojego świata. Stworzony przez człowieka pochodzącego z Ziemi.

Zerknęłam na Octavię i kiwnęłam głową, gdy uznałam, że był to odpowiedni moment, by wyjść z ukrycia. Problem w tym, że najwyraźniej nie tylko my o tym wiedziałyśmy. Gdy wyskoczyłyśmy na środek korytarza, mocno zaciskając oczy, by nie spojrzeć gorgonie i idąc właściwie na oślep, poczułam mocne uderzenie czegoś wąskiego prosto w twarz, rama lustra wypadła mi z rąk i straciłam równowagę. Upadłam na posadzkę, amortyzując upadek rękami, a nad sobą usłyszałam krzyk Octavii i szum przesuwanego wężowego ogona.

Odemknęłam nieco powieki i spojrzałam przed siebie, wzrokiem poszukując dziewczyny. Akurat w porę, by zobaczyć, jak spojrzała prosto na stojącą przed nami meduzę, zasłaniając się dłońmi; nic jej to jednak nie dało. Patrzyłam przez zmrużone oczy, jak powoli zamieniała się w kamień, jak każdy skrawek jej skóry zmieniał się w szary, aż w końcu jej twarz zastygła w wyrazie przerażenia, a oczy również zszarzały, straciły blask, życie. Octavia zniknęła, zastąpiona przez kamienny posąg, ręką zasłaniający się przed zagrożeniem.

Dostrzegłam gwałtowny skręt tułowia meduzy i zdążyłam zacisnąć oczy, zanim ta zwróciła się do mnie. Przez chwilę czułam się kompletnie bezbronna, gdy tak leżałam na posadzce, zastanawiając się, co meduza ze mną zrobi – czy zabijała ludzi, którzy nie chcieli spojrzeć jej w oczy? A potem poczułam na twarzy coś ruszającego się, śliskiego, podłużnego – po chwili zrozumiałam, że to były węże. Te same, które zamiast włosów oplatały jej głowę.

– Spójrz na mnie, Dorothy – usłyszałam i nie miałam siły pytać, skąd znała moje imię. Miałam na to zbyt ściśnięte gardło. – No dalej, otwórz oczy. Obiecuję, że cię nie ugryzę.

Czułam na twarzy jej oddech i słyszałam, z jak bliska dochodził jej głos. Musiała mieć głowę tuż przy mojej, co zresztą sugerowały też wijące się po mojej twarzy węże. Zacisnęłam mocniej oczy, modląc się, by przypadkiem nie przyszło mi do głowy ich otworzyć. Problem w tym, że bez wzroku naprawdę byłam bezbronna.

Prawie.

– Pieprz się – wycedziłam przez zęby, po czym zrobiłam coś, czego nigdy wcześniej nie robiłam.

Wycelowałam tak, jak kilka razy pokazywali mi moi znajomi płci męskiej, po czym z całej siły przywaliłam czołem w miejsce, w którym, jak przypuszczałam, powinna znajdować się jej głowa.

W coś trafiłam, to pewne. Powiedział mi to wściekły syk meduzy i gwiazdy, które pojawiły mi się przed oczami. Zapewne nie zrobiłam tego jednak tak, jak powinnam była, bo ból w czaszce był porażający; zdążyłam jednak wymacać ramę lustra, które wcześniej upuściłam, zanim krzyk meduzy ustał, i skryć się za nim. Uchyliłam powieki, na wszelki wypadek patrząc bardziej pod nogi i podniosłam lustro wyżej, chociaż było ciężkie i z trudem je uniosłam.

Zobaczyłam wijące się konwulsyjnie węże na głowie potwora i jej twarz przysłoniętą dłońmi, w którą zapewne trafiłam czołem. Przechylała się na boki i darła, jakby bardzo ją bolało. Jakoś wcale nie było mi jej szkoda. Może dlatego, że wiedziałam, że mimo to cały czas była śmiertelnie niebezpieczna. Wystarczyłoby, żeby odjęła ręce od twarzy i spojrzała mi prosto w oczy…  tylko tyle. Tylko tyle zrobiła innym osobom, które trwały uwięzione w tym korytarzu.

– Ej, ty! – zawołałam więc, próbując ściągnąć na siebie jej uwagę. Dłonie meduzy powoli odsunęły się z twarzy, czym prędzej spuściłam więc wzrok. – Teraz to ty spójrz na mnie! No dalej, potworze, dokończ, co zaczęłaś…!

Podniosła na mnie wzrok w tym samym momencie, gdy zasłoniłam się lustrem. Niemalże w tej samej chwili rozdzierający krzyk przeszył korytarz, a ogon gorgony zamachnął się po raz ostatni, mierząc prosto we mnie. Zasłoniłam się ramieniem, chroniąc lustro, i poczułam kolejne uderzenie na skórze, tak mocne, że prawie złamało mi rękę. Zachwiałam się, ale nie upuściłam lustra, modląc się, by to zadziałało.

A potem… naprawdę się udało.

Trwało to chwilę dłużej niż w przypadku Octavii. Najpierw meduza przez moment wpatrywała się w swoje odbicie, jakby nie mogła przestać. Potem zaczęła się zmieniać, powoli, ale nieodwracalnie i nieubłaganie. Najpierw jej oczy zamieniły się w dwa kamienie, za nimi skamieniała cała twarz, a potem także dalsze części jej ciała. Odpełzłam od niej powoli, tak na wszelki wypadek cały czas trzymając lustro przed sobą niczym tarczę, wiedziałam jednak, że już po wszystkim. Po chwili meduza cała zamieniła się w kamienny posąg, pokonana swoją własną bronią.

Rozejrzałam się dookoła. Najbliżej mnie stojąca Octavia też nadal była posągiem. Serce zabiło mi z niepokoju. Zakładałam, że pokonanie meduzy cofnie efekt, jaki jej spojrzenie wywołało na reszcie obecnych w korytarzu, może dlatego, że Król Gnomów zapewniał, że Jacka dało się uratować. Co jednak, jeśli się myliłam? Co, jeśli oni już na zawsze mieli zostać posągami?

Zadziałałam instynktownie. Gdybym miała się nad tym zastanawiać, obmyślać plan, pewnie nigdy bym się na to nie zdecydowała w obawie, że robiłam coś, od czego nie było już odwrotu; jednak nie w tamtej chwili. W tamtej chwili chciałam tylko pokonać meduzę. Właśnie dlatego podniosłam się z klęczek, chwyciłam lustro i zamachnęłam się, z całej siły mierząc nim w meduzę.

Kamień roztrzaskał się w drobny mak, czego właściwie nawet się nie spodziewałam. Wystarczyło jedno uderzenie, by meduza z posągu zamieniła się w kupkę gruzu, a przecież nie miałam specjalnie dużo pary w rękach. Rzuciłam lustro na ziemię, przyglądając się resztkom pozostałym z meduzy. Tak, od tego zdecydowanie nie było już powrotu. Jeśli to nie miało pomóc…

Pomogło.

Przekonałam się o tym już po chwili. Najpierw dotarł do mnie jęk Octavii. Rzuciłam się do niej, by się przekonać, że kamień powoli ustępował, zastąpiony żywym ciałem, i choć ustępował powoli, jakby niechętnie, nie było wątpliwości, że Octavia wracała do życia. Roześmiałam się nerwowo i chwyciłam ją za ramiona.

– Poradzisz sobie, prawda? – zapytałam niepotrzebnie. Gdy tylko była w stanie, skinęła głową. – To dobrze, bo przepraszam cię, ale muszę znaleźć Jacka.

Odwróciłam się i pobiegłam przed siebie korytarzem, szukając miejsca, w którym widziałam posąg Jacka. Serce biło mi coraz szybciej, gdy po drodze mijałam kolejne posągi, również powracające do życia. Niektórym zajmowało to więcej czasu, innym mniej; po fakcie, że Octavia właściwie była pierwsza, domyśliłam się, że zależało to od czasu, przez jaki ofiara pozostawała zamieniona w kamień. To napełniało moje serce nadzieją, bo wiedziałam, że Jack też miał się obudzić.

Dopadłam go na czas. Prawie przebiegłam obok niego, mijając jakiegoś mężczyznę, młodego blondyna, który właśnie odzyskał przytomność i rozglądał się dookoła z pewnym oszołomieniem; zaraz potem jednak dostrzegłam ręce wyciągnięte w stronę lustra i przystojną twarz, już nie wyrzeźbioną w kamieniu, która tak głęboko wryła mi się w pamięć, że podejrzewałam, że już nigdy, niezależnie od okoliczności, nie miałam jej zapomnieć. Właściwie byłam tego pewna.

Nie zwolniłam ani na chwilę i wpadłam na niego z impetem, zarzucając mu ramiona na szyję i przytulając się do niego z całych sił. Chyba mniej więcej w tym samym momencie Jack odzyskał czucie w całym ciele, bo od siły mojego uderzenia stracił równowagę i polecieliśmy na ziemię razem, z gracją worka kartofli. Ręce Jacka objęły mnie w pasie, jeszcze zanim uderzyliśmy o posadzkę, a właściwie – zanim uderzyły w nią plecy Jacka. To musiało boleć.

– Dorothy? – Głos Jacka brzmiał dziwnie słabo, był zachrypnięty bardziej niż zwykle, niepewny. Mężczyzna dotknął dłońmi moich policzków, wpatrując się we mnie z niedowierzaniem i nadzieją. Jego szare oczy wyrażały dużo więcej uczuć niż zwykle. – To naprawdę ty? Skąd się tutaj wzięłaś?

– Przyjechałam cię uratować, Jack. – Mówiłam z trudem, bo gardło miałam ściśnięte od ledwie wstrzymywanego płaczu. To miał być płacz radości, płacz ulgi, ale i tak nie chciałam sobie na niego pozwolić. Nie w tamtej chwili. – I właśnie to zrobiłam. Uratowałam cię.

Nie wiedziałam, jak bardzo za nim tęskniłam, póki nie zobaczyłam go tam, żywego, lekko zdziwionego moim pojawieniem się, póki nie nasyciłam oczu znanymi mi tak dobrze szczegółami, włącznie ze zmarszczkami wokół oczu i niewielkimi bliznami na twarzy. Nie wiedziałam, jak bardzo za nim tęskniłam, póki nie usłyszałam tego nieco zachrypniętego, niskiego, przyjemnego głosu, zwracającego się do mnie z czułością, która kompletnie do niego nie pasowała. Nie wiedziałam, jak bardzo tęskniłam, póki nie poczułam dotyku jego szorstkich dłoni na twarzy, tego dotyku, pod wpływem którego zamknęłam oczy z przyjemności.

Chyba to wszystko właśnie doprowadziło mnie do płaczu. Tęsknota, będąca tak integralną częścią mnie, że nawet nie zdawałam sobie z niej sprawy. Ulga, że naprawdę udało mi się to, co jeszcze nie tak dawno wydawało się wprost niemożliwe do osiągnięcia. Radość, że znowu mogłam czuć dotyk jego dłoni na skórze i słuchać jego głosu. Niepewność, jaką czułam na myśl o tym, jak intensywne były moje uczucia. Nadal się tego bałam. Ale nie zamierzałam się już wycofywać.

Zanim zdążył coś odpowiedzieć, pochyliłam się i pocałowałam go. Nie wahałam się ani chwili, nie myślałam o naszym ostatnim – a zarazem pierwszym – pocałunku, który doprowadził do mojej śmierci.  Nie myślałam o żadnej przeszkodzie, która mogłaby mnie zmusić choćby do wahania; po prostu to zrobiłam, pocałowałam go gwałtownie i zachłannie, wkładając w ten pocałunek cały mój żal, całą moją tęsknotę i cały strach, które odczuwałam, odkąd obudziłam się w Iw, a nawet jeszcze wcześniej. Objęłam go mocniej, rozłożyłam nogi, praktycznie siadając na nim okrakiem, i pogłębiłam pocałunek, nie czekając na jego odpowiedź.

Jack potrzebował chwili, zanim dołączył do mnie i przejął kontrolę nad pocałunkiem, zmieniając nieco tempo i obejmując mnie mocno. Nawet mu się nie dziwiłam, w końcu jeszcze chwilę wcześniej miał serce z kamienia. Jedna jego dłoń powędrowała na mój kark, by następnie znaleźć się we włosach, druga zaś została na policzku. Kciukiem Jack zmusił mnie do szerszego otwarcia ust; nie wahałam się ani chwili, pozwoliłam mu na wszystko i dopiero po chwili poczułam, że znowu traciłam oddech. Tym razem jednak była to wina samego pocałunku, nie czarów Clarissy.

– Wszystko w porządku? – zapytał Jack z niepokojem, gdy oderwałam się od niego na moment, by zaczerpnąć oddechu. Kręciło mi się w głowie i czułam się jak pijana, wiedziałam jednak, że to była wina hormonów szczęścia. Dawno nie czułam się tak szczęśliwa jak wtedy, gdy wreszcie go odnalazłam. Pospiesznie pokiwałam głową. – Bałem się, że to wtedy, w Arkansas… Że to mogła być moja wina…

– Pośrednio pewnie tak – odparłam beztrosko, uśmiechając się lekko. – W końcu to wina zaklęcia, jakie rzuciła na ciebie Clarissa. Ale podejrzewam, że było jednorazowe. A nawet jeśli nie, to jesteśmy w Iw, tutaj chroni mnie zaklęcie mojej mamy.

Jack odsunął mnie od siebie stanowczo i podniósł się do pozycji siedzącej; niechętnie poszłam za jego przykładem, widząc po jego minie, że nie miałam usłyszeć niczego dobrego. Usiadłam mu na nogach i objęłam go za szyję, a Jack na szczęście nie zaprotestował, za to położył mi ręce w talii, żeby mnie unieruchomić. Udało mu się to doskonale, natychmiast zamarłam pod jego dotykiem.

– Więc to prawda? To przeze mnie wtedy… niemalże zginęłaś? – zawahał się przed tymi ostatnimi słowami. Wywróciłam oczami.

– Nie zginęłam niemalże, Jack. Ja wtedy umarłam. Ale na szczęście miałeś dość przytomności umysłu, by zabrać mnie przez tornado do Iw. To mnie ocaliło. Więc w zasadzie… nie przyczyniłeś się do mojej śmierci, wiesz? Ty mnie uratowałeś. I, od razu mówię, tak na wszelki wypadek, gdyby przyszło ci do głowy coś głupiego, masz myśleć właśnie w ten sposób. Gdyby nie twoja pomoc, już bym nie żyła. Koniec tematu.

W ten sposób zabiłam też klimat, poza tym wiedziałam, że nadal znajdowaliśmy się w królestwie Króla Gnomów, należało się więc stamtąd wynosić i nie mogliśmy dłużej całować się na posadzce w korytarzu, w którym pełno było szpiegowskich luster właściciela tego miejsca. Obydwoje to wiedzieliśmy, pewnie dlatego Jack zrezygnował z dalszej dyskusji. Póki co, tego jednego byłam pewna – znałam go wystarczająco, by wiedzieć, że dla niego to nie był zamknięty temat.

Bałam się trochę jego wyrzutów sumienia i tego, co mógł wykombinować; z drugiej strony byłam przekonana, że potrafiłam sobie z nim poradzić i przekonać go do swojego zdania. A przynajmniej taką miałam nadzieję.

– Musimy się stąd wydostać. – On pierwszy odzyskał przytomność umysłu, jak zawsze. Praktycznie zrzucił mnie z siebie, wstał, po czym wyciągnął rękę, by i mnie postawić do pionu. Pochwyciłam ją bez chwili namysłu. – Skąd w ogóle się tu wzięłaś, złotko?

– To proste. Dowiedziałam się, że tu trafiłeś, i postanowiłam cię ratować – wypaliłam bez namysłu. Widząc jego zszokowaną minę, wywróciłam oczami. – No co, myślałeś, że cię tu zostawię, gdy dowiedziałam się, że trafiłeś do Króla Gnomów? Spokojnie, nie byłam sama. Miałam pomoc. Całkiem niezłą pomoc.

Przemilczałam fakt, że cała owa pomoc dała się zamienić w kamień, gdy przyszło co do czego. Nie to w tamtej chwili było najważniejsze.

Chwyciłam go za rękę – jakie to było cudowne uczucie, móc złapać Jacka za rękę! – i ruszyłam z nim z powrotem w stronę Octavii, mijając po drodze nieznanych mi ludzi, którzy właśnie budzili się ze stanu, w jakim zostawiła ich meduza. W korytarzu było ich naprawdę sporo i większości w ogóle nie znałam. Rozpoznałam jednego czy dwóch marynarzy Noah, reszta była mi kompletnie obca. Widać Król Gnomów lubił dość często tak się zabawiać, patrząc, jak inni zamieniali się w kamień pod wpływem spojrzenia meduzy.

Z Octavią spotkałam się w pół drogi. Moje przedłużone przywitanie z Jackiem dało jej dość czasu, by wytropić Nicka, Noah i kilka osób z jego załogi, którzy obecnie szli z nią. Jack przywitał się z Noah jak ze starym znajomym, podobnie z Nickiem – chociaż zawsze miałam wrażenie, że ci dwaj się nie lubili – po czym z rezerwą przyjrzał się Octavii. Po chwili spojrzał na mnie, a jego wzrok mówił wszystko. „Jesteś pewna, że możemy jej ufać?”, tyle w nim widziałam. Skinęłam głową.

W końcu gdyby nie ona, nigdy nie odnalazłabym Jacka.

– Nie uwierzysz, kogo tu znaleźliśmy, Dorothy – odezwała się Octavia, uważnie przypatrując się Jackowi. W jej wzroku widziałam wyłącznie ciekawość i wcale się jej nie dziwiłam: ostatecznie to dla niego wszyscy ryzykowaliśmy życiem. Totalnie rozumiałam jej ciekawość. – To naprawdę niesamowite. Wiesz, że Król Gnomów trzymał tutaj całą rodzinę królewską, którą sprzedał mu Irving? Przez cały ten czas byli zaklęci w kamień! Wiesz, co to znaczy?!

– Że Iw w końcu będzie miało króla, na jakiego zasługuje. – Z szeregu wyszedł młody, najwyżej osiemnastoletni chłopak, wysoki blondyn, w którym było coś znajomego. Dopiero po chwili zorientowałam się, że miał oczy po swoim ojcu, a poza tym że minęłam go, kiedy biegłam do Jacka. W ogóle nie pomyślałam wtedy, że mógł być członkiem rodziny królewskiej! – Jestem Ian, najstarszy syn króla Irvinga. Chciałem tylko powiedzieć, że zawdzięczamy ci nasze życie, Dorothy. Całe królestwo będzie ci wdzięczne, kiedy wreszcie obalimy rządy mojego ojca. Za to chciałem ci podziękować.

– Ja też. – Zza chłopaka wyłoniła się kobieta, którą znałam już z portretu. Wyglądała trochę starzej niż na obrazie, a jasne blond włosy opadały jej na ramiona i w dół wzdłuż pleców, jakby nie miała czasu ułożyć z nich jakiejkolwiek fryzury; oczy jednak patrzyły na mnie tak samo hardo, jak wtedy z portretu, i mimo jej mizernej postury i wzrostu – była niższa nawet ode mnie – wiedziałam, że ta kobieta miała charakter. I to nie byle jaki. – Nie za królestwo, oczywiście. Za moje dzieci. Uratowaliście moje dzieci i za to będę wam dozgonnie wdzięczna.

Faktycznie, gdzieś z tyłu dostrzegłam jeszcze kilka osób, właściwie dzieciaków, podobnych raczej do księcia Iana niż do ludzi Noah. Najmłodsze dziecko miało może z osiem lat i było słodką, przestraszoną blondynką o pucułowatych policzkach i przestraszonym, niebieskim spojrzeniu. Tuliło się do maminej spódnicy i starało się stać niewidzialne. Wcale jej się nie dziwiłam.

– Zróbcie dla mnie jedno. Rządźcie Iw sprawiedliwie, a będziemy kwita – odpowiedziałam więc krótko, bo nie uważałam, żeby ich uwolnienie było w jakimkolwiek stopniu moją zasługą. W końcu ja chciałam tylko uwolnić Jacka. – A teraz chodźmy. Im szybciej się stąd wydostaniemy, tym lepiej.

Chwyciłam Jacka za rękę i skierowałam się z nim do wyjścia z korytarza, tego samego, którym tam trafiliśmy. Byłam pełna nadziei i dobrych myśli – w tamtej chwili naprawdę sądziłam, że nie mogło stać się nic złego, gdy miałam obok siebie Jacka. A on, jakby usłyszał te myśli i zrozumiał, mocniej ścisnął moją rękę i wyszedł o krok do przodu, najwyraźniej chcąc mnie chronić przed tym, co nas jeszcze czekało. Ciągle przecież musieliśmy przeżyć konfrontację z Królem Gnomów, który zgodził się na wydostanie Jacka zapewne tylko dlatego, że nie sądził, byśmy byli w stanie to zrobić. Nie przejmowałam się tym jednak. Nie przejmowałam się niczym.

W tamtej chwili liczyło się tylko to, że odzyskałam Jacka.

Z resztą, byłam tego pewna, mogliśmy sobie poradzić.