58. Dorothy i Król Gnomów

Gdy drzwi w końcu się otworzyły, byliśmy już przemarznięci i zmęczeni – ostatecznie dla nas jakiś czas wcześniej zaczęła się noc, a zimne pomieszczenia jaskiń, w których ciągnęło chłodem od ścian, w połączeniu z ubraniami mokrymi od deszczu ostatecznie nas wyziębiły. W jaskiniach w ogóle było zimno, czego zdawały się nie odczuwać tylko gnomy, zapewne przyzwyczajone do takiego klimatu. My natomiast aż trzęśliśmy się z zimna.

W momencie, kiedy Król Gnomów wkroczył do sali tronowej, wszyscy jednak zapomnieliśmy o chłodzie i niewyspaniu. Każdy z nas był ciekaw tego niezwykłego czarownika, żyjącego w tak dziwnym miejscu, na odludziu, otoczony jedynie gnomami. Zapewne spodziewaliśmy się – przynajmniej ja się spodziewałam – jednego z nich, może trochę lepiej ubranego i bardziej wyrośniętego, co nie zabrałoby mu autorytetu, bardzo się jednak myliliśmy.

Król Gnomów był człowiekiem.

Przyglądałam mu się ze zdziwieniem, gdy w towarzystwie dwóch karłowatych strażników szedł bez słowa w stronę swojego tronu. Nie patrzył na nas, tylko pod nogi, uważnie stawiając kroki, by się nie przewrócić. Rozumiałam to, bo Król nie wyglądał na najmłodszego. Jego blada, wychudzona twarz pokryta była czymś w rodzaju liszaju, był niewysoki i raczej marnie zbudowany, włosy miał siwe, opadające mu na kark. Król Gnomów w zasadzie był staruszkiem.

Nie dałam się jednak zwieść. W końcu doskonale wiedziałam, jak bardzo pozory lubiły mylić. Zwłaszcza w przypadku ludzi obdarzonych magią trzeba było uważać. Starość mogła oznaczać gorszy refleks, ale też dużo więcej wiedzy i życiowego doświadczenia.

– Słucham. Kim jesteście i czego sobie życzycie? – odezwał się w końcu Król nieco zachrypniętym głosem, gdy już usiadł na tronie, a jego ludzie stanęli po jego obydwu stronach. Ciekawe, czy dla bezpieczeństwa? – Lepiej, żeby to było dobre i nie okazało się, że niepotrzebnie zakłóciłem odpoczynek.

Porozumiałam się wzrokiem z Nickiem, który lekko kiwnął głową. Świetnie, w takich momentach to oddawał mi dowodzenie…! Wszyscy faceci byli tacy sami, jak tylko przychodziło do podejmowania ważnych decyzji, to natychmiast się ulatniali.

– Szukamy przyjaciela – odparłam więc prosto z mostu, w ramach tego planu, którego nie miałam. Wpatrzyłam się w Króla tak hardo i pewnie, jak tylko potrafiłam. – Ma na imię Jack i spadł z nieba. Podobno jest tutaj. Chcielibyśmy go uwolnić.

– To znaczy… Pokornie prosić o wypuszczenie go. Jeśli tu jest – dodał pospiesznie Nick, najwyraźniej uznając, że moje słowa były nie dość uniżone. Wzruszyłam na to mentalnie ramionami. – Bylibyśmy naprawdę bardzo wdzięczni.

– Najpierw chciałbym się jednak dowiedzieć, kim jesteście. – Na Królu Gnomów moja przemowa nie zrobiła jednak większego wrażenia. Nadal przyglądał mi się uważnie tymi swoimi ciemnymi, niemalże czarnymi oczami. Były lekko niepokojące. – Zacznijmy od ciebie, dziewczyno. Jak się nazywasz?

Zawahałam się. Czy istniała szansa, że Król Gnomów mógłby wiedzieć, kim byłam? Tak czy inaczej, nie zamierzałam ryzykować.

– Dorothy – odparłam więc tylko. – To ja szukam Jacka. Reszta tu obecnych to załoga statku, którym przypłynęłam. Bardzo pana proszę, ja muszę wiedzieć, co się z nim dzieje. Wiem, że tutaj był. Proszę nam pomóc.

Przez chwilę Król Gnomów milczał, nadal nie spuszczając ze mnie wzroku. W końcu klasnął w dłonie, a gdy jeden z jego ludzi do niego podszedł, wydał mu na ucho jakąś dyspozycję. Czekałam niecierpliwie, niespokojna, obawiając się, że zaraz zdarzy się coś złego: że Król Gór nas od siebie wyprosi albo jeszcze gorzej, każe swoim ludziom nas skrzywdzić. O dziwo, nic takiego jednak nie nastąpiło.

– Zapraszam na wieczerzę – powiedział zamiast tego, co chyba zdziwiło nas wszystkich. Ostatecznie byliśmy intruzami, ten straszny Król Gnomów, o którym tyle się mówiło w Iw, chyba nie powinien tak się zachowywać? – Przy jedzeniu możemy omówić warunki uwolnienia waszego przyjaciela.

Serce zabiło mi mocniej na te słowa. A więc jednak tam był!

Równocześnie poczułam ogromną ulgę i złość. W końcu dużo ryzykowaliśmy, idąc do Króla Gnomów. Nie tylko to, że już stamtąd nie wyjdziemy, ale także to, że zakłócimy mu spokój, chociaż Jacka wcale tam nie było. Ostatecznie nie mieliśmy pewności. Prowadziły nas plotki ze stolicznego jarmarku, które mogły mieć niewiele wspólnego z prawdą. Mimo to Król Gnomów nie zaprzeczył, co oznaczało, że w tych plotkach jednak było ziarno prawdy i może nie musieliśmy dłużej szukać po omacku.

Z drugiej strony byłam wściekła.

Wyglądało bowiem na to, że Jack był więziony u Króla Gnomów wbrew swojej woli. Ba, nie mogło być inaczej, przecież dawno wybrałby się na poszukiwania mnie, gdyby tylko mógł! Jakim prawem go uwięzili? I właściwie po co?!

– A więc on tutaj jest? – wyrwało mi się, czym wywołałam skrzywienie na twarzy Króla Gnomów. Nie zwracałam już jednak na to uwagi. – Trafił tutaj, prawda?!

– Jak już mówiłem, porozmawiamy przy stole – syknął Król Gnomów, a Nick odciągnął mnie, szepcząc mi po drodze do ucha, żebym się uspokoiła.

Nie mogłam jednak. W końcu serce waliło mi jak oszalałe. Na myśl, że zaraz mogłam zobaczyć Jacka, chciałam krzyczeć, biegać i tańczyć, wszystko na raz. Nawet jeśli wiedziałam, że powinnam zachować czujność, bo gościnność Króla Gnomów była co najmniej podejrzana.

Jakoś jednak dałam się posadzić przy długim, niskim, drewnianym stole znajdującym się w drugiej części pomieszczenia, który na zawołanie swojego Króla gnomy szybko zastawiły jedzeniem. Byłam potwornie głodna, a jednak nie mogłam się zmusić, by wziąć do ust cokolwiek z mięs i chleba, które pojawiły się na stole. Siedziałam jak na szpilkach i czekałam. Czekałam, aż Król Gnomów wreszcie zdecyduje się coś powiedzieć.

On jednak wystawił moją próbę na cierpliwość, każąc najpierw wszystkim się posilić. Bardzo chciał wyjść na dobrego gospodarza, przynajmniej takie miałam wrażenie. W końcu otarł twarz, podniósł na mnie wzrok i powiedział:

– Jak bardzo zależy wam na waszym przyjacielu, Dorothy?

– Bardzo – zapewniłam go oszczędnie. – W ogóle nie rozumiem, co to za pytanie. Po prostu proszę nam powiedzieć, co mamy zrobić, żeby go odzyskać.

– Nic takiego – odparł Król podejrzanie spokojnie, nadal przyglądając mi się uważnie. Wzmogłam jeszcze czujność, bo miałam dziwne wrażenie, że ten człowiek coś knuł. Coś, co mogło mi się nie spodobać. – Posłuchaj mnie uważnie, Dorothy. Uczciwie kupiłem tego waszego przyjaciela. Nie co dzień zdarza się taka okazja jak człowiek, który spadł z nieba…

– Jack nie jest rzeczą. Nie można go tak po prostu kupić – zaprotestowałam, wchodząc mu w słowo, na co Nick syknął na mnie. Zignorowałam go jednak.

– Nie wiem, skąd pochodzisz, Dorothy, ale tam najwyraźniej panują inne zasady niż tu – odpowiedział za to Król Gnomów spokojnie. – Tak jak mówiłem, kupiłem go uczciwie. Jestem jednak w stanie zwrócić mu wolność i pozwolić wam z nim odejść.

Gdzieś tu jest haczyk, pomyślałam, bo wszystko to coraz bardziej mi się nie podobało. Król Gnomów był zbyt gładki, zbyt wygadany, za dobrze wiedział, co robił. Nie na to miałam nadzieję, kiedy się do niego wybierałam. Ludzie w Oz w większości tak się nie wysławiali, nie kombinowali tyle. Król natomiast brzmiał zupełnie…

Brzmiał zupełnie jak człowiek z Ziemi.

Było coś w sposobie jego artykulacji, gestykulacji, co budziło we mnie niejasne podejrzenia. Może nie było dużych różnic między ludźmi z Ziemi i z Oz, ale łatwo po słowach było poznać, kto pochodziło z którego świata. Przynajmniej mnie się tak wydawało.

– Bardzo dziękujemy – odezwał się w końcu Nick, który najwyraźniej jako jedyny miał dość odwagi, by rozmawiać z Królem Gnomów. Oczywiście oprócz mnie. Ale moja odwaga wynikała najpewniej z faktu, że najmniej o tym człowieku wiedziałam. – Będziemy naprawdę bardzo panu wdzięczni…

– Jeśli tylko będziecie w stanie go wydostać – dokończył Król Gnomów, przerywając Nickowi w połowie zdania. Ten rzucił mi niepewne spojrzenie. Zabawne, chyba nigdy wcześniej nie widziałam Nicka tak niepewnego. Król Gnomów naprawdę był onieśmielający, to widziałam nawet ja. I z trudem zachowywałam spokój.

– Wydostać? – powtórzyłam, nie zwracając uwagi na kolejne potrawy, które pojawiały się co chwila na stole. Tylko Król Gnomów nie krępował się i obficie nakładał sobie jedzenia. Ale cóż w tym dziwnego, on był u siebie.

– Nie jecie? Jedzcie, jedzcie, moje gnomy robią naprawdę pyszne jedzenie – powiedział, wymachując na nas widelcem. Oczywiście, że zauważył, jak bardzo wszyscy czuliśmy się skrępowani przy tym stole. On tymczasem nie widział żadnego problemu i zachowywał się całkiem spokojnie. Uśmiechnął się nawet jowialnie, gdy kilku marynarzy Noah dość niemrawo zaczęło nakładać sobie jedzenie. Dopiero potem, całkowicie rozluźniony, wrócił do tematu. Najwyraźniej dobrze się bawił. – Tak, Dorothy, wydostać. Widzisz, moi goście, tacy jak Jack, których miałem okazję kupić, zawsze dostają szansę, żeby samemu się stąd wydostać. Tak na wszelki wypadek, gdyby nie chcieli nadużywać mojej gościnności. Ale to nie jest… proste. Mało komu się udaje. Także jeśli chcecie znaleźć Jacka, musicie sami poszukać go za tymi drzwiami.

Ręką wskazał na ścianę, przy której stał tron, tylko bardziej po lewej stronie. Częściowo nim zasłonięte znajdowały się tam drzwi, wysokie jak cała sala, ale pojedyncze, dosyć wąskie, zdobione w jakieś skomplikowane ornamenty. Kolor miały prawie taki sam jak ściany ze skał, dlatego w pierwszej chwili ich nie zauważyłam.

Na widok tych drzwi poczułam jakiś dziwny, irracjonalny niepokój.

– Co jest za tymi drzwiami? – zapytał Nick, któremu też daleko było do spokoju. Król Gnomów przełknął ostatni kęs czegoś, co wyglądało na pieczonego kurczaka, po czym oblizał palce i wzruszył ramionami.

– Dom dla moich gości. Wszyscy, którymi się jeszcze nie znudziłem, tam są.

Wymieniłam z Nickiem porozumiewawcze spojrzenia. Zdecydowanie był w tym jakiś haczyk. Coraz bardziej nie podobał mi się spokój i dobry humor Króla Gnomów. Być może był szczery i faktycznie tak zawsze się zachowywał, pewnie. Ale nie wierzyłam, żeby te wszystkie plotki na jego temat wzięły się znikąd. Coś musiało w tym być.

Obawiałam się, że póki nie dowiemy się, co dokładnie, możemy na tym tylko stracić, działając na ślepo.

– Więc czego dokładnie od nas oczekujesz? – zapytałam; mój talerz nadal był pusty i nie zamierzałam tego zmieniać, chociaż byłam głodna. Prawdę mówiąc, byłam okropnie głodna.

– Tylko tyle. Wybacz, Dorothy, ale gdybym powiedział wam wszystko, jaką miałbym z tego zabawę? Musicie iść i sami się przekonać. Chyba że tchórzycie. Audentes Fortuna iuvat.

Otworzyłam usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. No jasne, oczywiście musiałam mieć rację!

– Że co? – wyrwało się Nickowi, mnie natomiast wyrwało się po nim, zanim zdążyłam się zastanowić, czy powinnam to mówić:

– Fortuna sprzyja odważnym.

– Po jakiemu to? – zainteresowała się Octavia, nachylając się ku mnie i szepcząc mi do ucha, żeby przypadkiem nikt poza mną nie usłyszał, zwłaszcza Król Gnomów. Pokręciłam głową.

– Później ci wytłumaczę.

– Więc jak będzie? – zapytał Król Gnomów, udając, że nie dosłyszał mojej uwagi. Wiedziałam jednak doskonale, że usłyszał. Powiedziało mi to uważne spojrzenie, które mi rzucił, zanim się odezwał. – Ryzykujecie i idziecie czy nie?

– Możemy iść razem? – Nick najwyraźniej miał już swój własny plan. Nie byłam co do niego pewna,  bo rosło we mnie przekonanie, że Król Gnomów chciał nas wpakować w wielką pułapkę, nie potrafiłam jednak zaprotestować. Chodziło przecież o Jacka.

Nasz gospodarz udał, że się zastanawia.

– Pewnie – odparł w końcu, machając lekceważąco ręką. – Co mi tam. Możecie iść wszyscy razem.

– Świetnie – podjął Nick, po czym zwrócił się do mnie. – Dorothy, ty i Octavia zostaniecie tutaj…

– Nie ma mowy – zaprotestowałyśmy obydwie wyjątkowo zgodnie. Nick westchnął niecierpliwie.

– Czy chociaż raz mogłabyś się ze mną nie kłócić? A ty jej przytakiwać? – Pierwsze słowa skierował do mnie, a drugie oczywiście do Octavii. Ta natychmiast umilkła, urażona. – Obiecałem twojej mamie, że dowiozę cię całą i zdrową do Oz, a z całym szacunkiem dla Króla Gnomów, nie wiemy, co czeka nas za tymi drzwiami. Nie zabiorę cię tam, nie wiedząc, co może się tam na nas czaić. Nawet o tym nie myśl, bo w tym przypadku nie zamierzam ustąpić. Po prostu nie ma takiej opcji, kochanie, i nie mamy o czym dyskutować. Pójdziemy uratować Jacka. Wy dwie zostaniecie tutaj i poczekacie na nas grzecznie.

Miałam ogromną ochotę zaprotestować, gdy usłyszałam tę idiotyczną przemowę. Nie do takich zachowań przyzwyczaił mnie mój postfeministyczny świat. Potem jednak zrozumiałam, że Nick zwyczajnie próbował mnie chronić. Nieważne, czy obiecał to mojej mamie, czy po prostu sam z siebie się o mnie troszczył, po prostu nie chciał, żeby stało mi się coś złego. Do tego stopnia, że był skłonny pójść tam za mnie, chociaż to ja chciałam ratować Jacka. Jak mogłam zacząć się z nim w takiej chwili o to kłócić?

– Nie ma mowy! – pisnęła Octavia, najwyraźniej nie dochodząc do moich wniosków. Westchnęłam i wywróciłam oczami.

– Daj spokój, Octavia. Nick chce nas tylko chronić. Jeśli chcą, niech idą, ja ich nie będę zatrzymywać.

– No wiesz! I ty to mówisz? Nie ma mowy, ja idę z nimi! – No proszę, nie wiedziałam, że Octavia miała taki buntowniczy charakter. Nick chyba też nie, sądząc po jego zdziwionym spojrzeniu. – A ty rób, co chcesz…!

– Nie, nie idziesz – odpowiedziałam stanowczo, tonem tak pewnym siebie, jak tylko w tych okolicznościach udało mi się z siebie wydobyć. – Zostajesz tu ze mną. Oni poradzą sobie sami, nie potrzebują dodatkowego rozproszenia, gdy będą się nami martwić. Zostaniemy tutaj, a oni pójdą uratować Jacka.

Octavia przez chwilę patrzyła na mnie z niezadowoleniem i buntem palącym się w jej niebieskich oczach, na szczęście po chwili, gdy nie wycofałam swoich słów, oklapła trochę i niechętnie skinęła głową. I dobrze. W zasadzie Nick miał rację, nie chciałam więcej jej narażać, a żeby uchronić ją od niebezpieczeństwa, musiałam zostać z nią. Wystarczyło, że raz byłam pewna, że zginie. Nie zamierzałam tego powtarzać.

– Świetnie! – Król Gnomów klasnął w dłonie, po czym zamachał nimi, wzywając swoją gnomią służbę. – Ja w międzyczasie zostanę tutaj z paniami i utnę sobie z nimi przyjemną pogawędkę. Proszę się nie martwić, będą pod dobrą opieką.

Wstałam od krzesła, by uściskać Nicka, który razem z resztą mężczyzn zaczęli się zbierać. Coraz mniej mi się to wszystko podobało.

– Może poczekajcie – szepnęłam mu, gdy mnie objął. Po chwili odsunęłam się nieco, by spojrzeć mu w twarz. – Chociaż chwilę. Spróbujmy dowiedzieć się czegoś więcej. Co tam jest, co możecie spotkać. Nie idźcie tak w ciemno…

– To naprawdę słodkie, że tak się o mnie martwisz, kochanie – przerwał mi Nick nieco protekcjonalnie, z szerokim uśmiechem. – Ale spokojnie, naprawdę nie masz się czego bać. Wrócimy raz dwa, nawet się  nie obejrzysz, a będziemy tu z powrotem z twoim Jackiem. Poradzimy sobie, obiecuję.

Miałam wątpliwości, ale nie podzieliłam się nimi, żeby nie obniżać morale załogi Noah. Ten ostatni pożegnał się ze mną mocnym uściskiem dłoni, również obiecując, że sprowadzą z powrotem Jacka, a potem wszyscy gęsiego przeszli przez drzwi, otwarte przez jednego z gnomich sług Króla. Nie potrafiłam tego sensownie wyjaśnić, ale miałam naprawdę złe przeczucia. Żeby się w nich upewnić i w razie czego pomóc Nickowi i reszcie, mogłam jednak zrobić tylko jedno.

Jak najwięcej wyciągnąć z Króla Gnomów.

– Łacina, no proszę. – Gdy drzwi już zamknęły się za ostatnim członkiem załogi Noah, zajęłam z powrotem miejsce przy stole i jednak chwyciłam coś do jedzenia. Dokładnie była to jakaś słodka bułka, ostatnia rzecz, której spodziewałabym się w tych podziemiach. – Gdzie jej uczyli? W gnomiej podstawówce?

Król Gnomów rzucił mi rozbawione spojrzenie, którego nie rozumiałam i nie chciałam rozumieć. Rozparł się wygodniej na krześle, chyba jeszcze bardziej odprężony niż wcześniej. Ten człowiek zdecydowanie coś kombinował. Inaczej przecież nie byłby taki zadowolony z siebie.

– No proszę, coś takiego – mruknął z rozbawieniem, sięgając po puchar z czerwonym winem. Coraz bardziej zachodziłam w głowę, jak w tych podziemiach organizowali mu takie jedzenie i napoje. – Nie sądziłem, że właśnie tutaj spotkam kogoś z mojej rodzimej krainy. Jak się tutaj znalazłaś, Dorothy?

– Przypadkiem – odparłam całkiem szczerze. – Tym samym tornadem, które z Ziemi przywiało tutaj Jacka. Ty jesteś zdecydowanie ciekawszym przypadkiem. Jak facet z Ziemi został Królem Gnomów w tej dziwnej, odległej krainie?

Król Gnomów zrobił oszczędny ruch ręką, po którym w dłoni zmaterializowało mu się niewielkie lusterko w srebrnej, ozdobnej ramie. Przejrzał się w nim, uśmiechnął do siebie lekko, pod nosem, a dopiero potem odpowiedział.

– Nie wiesz, że ludzie pochodzący z Ziemi, tacy jak my, mają tutaj więcej magii niż ci, którzy urodzili się w Oz czy w Iw, czy jakiekolwiek innej krainie, w której można używać magii? – odpowiedział z rozbawieniem, nadal spoglądając w lusterko. Ciekawe, co tam widział? Bo że nie własne odbicie, tego byłam więcej niż pewna.

Zmarszczyłam brwi.

– To bzdura. Ilu oprócz siebie znasz ludzi z Ziemi, którzy tu okazali się mieć dużo magii? – Posłałam Octavii ostrzegawcze spojrzenie, gdy zerknęła na mnie ze zdziwieniem. Wcale nie chciałam, by Król Gnomów dowiedział się, że sama władałam magią. Zawsze była to przewaga, którą potem mogłam wykorzystać.

– Wszystkich. – Spojrzał na mnie wreszcie znad lusterka; w jego oczach nadal czaiło się rozbawienie, które równocześnie kazało mi przypuszczać, że Król Gnomów dobrze się bawił, i sprawiało, że czułam się bardzo niepewnie. Jakby wiedział coś, czego ja nie wiedziałam. – Wszystkie cztery Czarownice z Oz tak naprawdę pochodziły z Ziemi, podobnie jak pierwszy Czarnoksiężnik i jego następcy. Po prostu tak jest, Dorothy. Na Ziemi ludzie rodzą się z większą mocą, ale tam nie mogą jej użyć. Dopiero tutaj. Tak się składa, że moja matka pochodziła stąd. Przypadkiem trafiła na Ziemię i tam ułożyła sobie życie. Opowiadała mi jednak bajki o krainie, z której pochodziła, i zawsze chciałem tam wrócić. Podejrzewałem, że podobnie jak ona mam magię i będę mógł ją wykorzystać, gdy tu trafię. Niestety Iw pod tym względem jest dość… rygorystyczne. Nauczyłem się więc żyć tutaj. To całkiem przyjemne miejsce, biorąc pod uwagę, ile można tu zdziałać.

– Czy to prawda, że gościsz tu też… rodzinę królewską? – Octavia zająknęła się w połowie pytania, udało jej się jednak dokończyć je bez zakrztuszenia się. Byłam z niej dumna. Król Gnomów z namysłem skinął głową.

– Owszem, w tym samym miejscu, co waszego Jacka. Również i oni zostali mi uczciwe sprzedani przez króla Iw. To tchórzliwy człowieczek, swoją drogą. Miałyście okazję go poznać?

Zignorowałam jego ostatnie słowa, podobnie jak kwestię magii – to pierwsze kompletnie mnie nie obchodziło, a tym drugim w ogóle nie zamierzałam się martwić, jako że nie miałam na to żadnego wpływu. Zamiast tego postanowiłam zadać własne pytanie.

– Co tak naprawdę jest w tym pokoju, do którego wysłałeś naszych przyjaciół?

Uśmiech Króla Gnomów stał się jeszcze szerszy. Tak, oficjalnie już mi się to nie podobało.

– Moje zabawki – odparł spokojnie, znowu spoglądając w lusterko. Zaśmiał się, jakby zobaczył tam coś zabawnego, po czym pokręcił głową. – Ale nie skłamałem, wasz Jack też tam jest. Rzecz w tym… że jeszcze nikomu nie udało się wyjść stamtąd żywym.

Poczułam się tak, jakby ktoś walnął mnie obuchem w głowę. O czym ten człowiek w ogóle mówił i na co właściwie się zgodziłam? Przecież nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby oni wszyscy zginęli przeze mnie – bo to przecież ja chciałam iść do Króla Gnomów, żeby uwolnić Jacka…! Ale nie. On na pewno blefował.

– Co masz na myśli? – Octavia po raz pierwszy zwróciła się bezpośrednio do Króla, nieco drżącym głosem. – Dlaczego mają nie wyjść stamtąd żywi?

– Bo wkrótce zamienią się w kolejne okazy mojej kolekcji. Tak naprawdę mówiąc – Król z zadowoleniem uderzył się w kolano – część z nich już się nią stała. Pozostało jeszcze jakieś pięć… nie, cztery osoby.

Dopiero wtedy zrozumiałam. Trudno było tego nie pojąć, widząc, że Król mówił to z takim przekonaniem, równocześnie patrząc w trzymane w dłoni lusterko. Praktycznie nie odrywał już od niego wzroku.

– Widzisz to w lustrze – domyśliłam się. – To jakaś magiczna sztuczka, tak? Masz podgląd na to, co się tam dzieje…!

– A i owszem – przyznał z rozbawieniem. – I muszę wam powiedzieć, że to bardzo ciekawe rzeczy.

Octavia zerwała się z krzesła, żeby do niego podbiec – i pewnie wyrwać mu lusterko z ręki – ale Król od niechcenia zrobił jeden ruch ręką i dziewczyna poleciała do tyłu niczym szmaciana lalka, aż zatrzymała się na powrót na tym krześle, z którego wstała. Położyłam ręce na oparciach krzesła i zebrałam się w sobie, żeby też wstać, ale właśnie wtedy Król rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie i jednak pozostałam na miejscu, chociaż wiedziałam, że jego zaklęcia by na mnie nie zadziałały. W końcu nadal broniło mnie zaklęcie mamy. Nie chciałam jednak, żeby Król jakiegoś na mnie użył i się o tym dowiedział.

– Wasi przyjaciele wkrótce będą martwi – wycedził, co sprawiło, że serce zaczęło mi się boleśnie tłuc w piersi. Nie, to nie mogła być prawda, to przecież nie mogło być tak, jak mówił! – A wy… macie wybór. Możecie podążyć za nimi, obowiązują te same reguły. Albo dołączyć do mojej służby. Ładne dziewczęta, które nie są gnomami, zawsze się przydadzą.

– Ty… wysłałeś ich na śmierć. Prosto w pułapkę – wydusiłam z siebie z trudem. Król wstał z krzesła i machnął lekceważąco wolną ręką, równocześnie w drugiej wciąż trzymając lusterko, w które popatrywał ukradkiem.

– Nie bądź wobec mnie taka surowa, Dorothy. W końcu byłem szczery. Jack naprawdę tam jest i twoi przyjaciele teoretycznie mogliby go uwolnić. Jeśli tylko uda im się z nim wyjść, możecie wszyscy odejść wolno. Ja zawsze dotrzymuję obietnic. Problem w tym, czy im się to uda. Nikomu się jeszcze nie udało.

– Co tam jest?

– Ach, zepsułbym wam zabawę, gdybym wam teraz powiedział, prawda? Jeśli zdecydujecie się na służbę u mnie zamiast wejścia tam, wtedy wam zdradzę. – Puścił do mnie oko. Naprawdę puścił do mnie oko! Ten facet był nienormalny.

Jedno mnie tylko nie dziwiło. To, że był z Ziemi. Chyba nikt z Oz nie potrafiłby wymyślić czegoś podobnego i nie zachowywałby się w podobny sposób. Tylko na Ziemi widziałam takich ludzi.

Społeczeństwo nazywało ich socjopatami.

Octavia rzuciła mi pytające spojrzenie w stylu „Co robimy?!”, ale naprawdę nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć. Milczałam, próbując uspokoić oddech i przekonać samą siebie, że wszystko będzie w porządku; Octavię spróbowałam z kolei uspokoić pewnym siebie spojrzeniem, żeby przekonać ją, że miałam wszystko pod kontrolą, ale średnio mi to wyszło. Może dlatego, że nic nie miałam pod kontrolą i ciężko szło mi udawanie, że było inaczej.

Król Gnomów też przez chwilę milczał, przechadzając się po sali i wpatrując w swoje lusterko; co chwila wybuchał śmiechem, jakby na podglądzie zobaczył jakiś dobry dowcip. Miałam już jednak jak najgorsze przeczucia i wydawało mi się, że wiedziałam, co go tak bawiło.

Śmierć moich przyjaciół.

Czy to było możliwe, że posłał ich wszystkich na śmierć? Naprawdę możliwe? Przecież mieli broń. Potrafili walczyć, potrafili odeprzeć atak, potrafili się bronić. A przede wszystkim potrafili myśleć nad tym, jak wyjść cało z trudnej sytuacji. Nie wierzyłam, by mogli…

– No i proszę. Ostatnia osoba właśnie odpadła. – W moje myśli wdarł się uradowany głos Króla Gnomów. – Najdłużej wytrzymał ten wasz Nick, który całkiem odważnie ze mną rozmawiał. No, ale w końcu i on nie mógł dać rady. To co, dziewczyny? Jaka wasza decyzja? Zostajecie ze mną?

Spojrzałam na Króla z obrzydzeniem. Musiałby mi wcześniej zrobić lobotomię mózgu. Nawet jeśli pchałam się na pewną śmierć, nie było innej opcji.

– Ja idę – oświadczyłam stanowczo.

– Ja też – poparła mnie Octavia. – Jak zawsze faceci robią za bohaterów, a kobiety muszą po nich naprawiać.

Król spojrzał na nas z rozczarowaniem. Chyba naprawdę czekał na inną odpowiedź.

– A miałem nadzieję, że jeszcze sobie porozmawiamy o Ziemi, Dorothy – mruknął, a potem machnął ręką. – No nic, trudno, będą jeszcze inne Ziemianki, to na pewno. Zapraszam. To będzie dobra zabawa, oglądać was w środku.

Nie miałam co do tego wątpliwości. Wstałam od stołu i na ciężkich nogach podeszłam do drzwi, czując za sobą obecność Octavii. Nawet nie protestowałam przeciwko jej obecności. To był jej wybór, co chciała zrobić ze swoim życiem. W tamtej chwili nie mogłam nią dyrygować.

Nie miałam nawet żadnej broni, nie miałam nic. Bałam się, że tym razem naprawdę szłam na pewną śmierć. Cokolwiek tam było – jeśli rzeczywiście zabiło wszystkich moich przyjaciół, którzy przecież znali się na walce – nie miałyśmy z tym szans. To jedno rozumiałam doskonale i chyba dlatego tak bardzo szumiało mi w uszach, kiedy służący Króla ponownie przydreptali, by otworzyć nam drzwi.

– Powodzenia – powiedział jeszcze Król na odchodnym. – Naprawdę się wam przyda.

Och, w to nie wątpiłam. Wątpiłam za to, czy życzenia od niego miały jakąkolwiek moc sprawczą.

Weszłyśmy do środka i po chwili usłyszałam trzask zamykanych za nami drzwi. Dopiero wtedy odważyłam się rozejrzeć po ciemnym, ponurym wnętrzu, w którym się znalazłyśmy.

Odetchnęłam stęchłym powietrzem i spojrzałam dookoła. Znajdowałyśmy się w połowie czegoś w rodzaju długiego, wąskiego korytarza,  w którym w dość przypadkowych miejscach porozstawiano różne sporych rozmiarów kamienne figury. W pomieszczeniu nie było okien, za to na kamiennych ścianach wisiały lustra, jedno za drugim, naprzeciwko siebie, w rządku od jednego końca korytarza do drugiego. Nie widziałam w nich jednak odbicia tego wąskiego pomieszczenia, ale… twarz Króla na tle stojącego w sali, którą dopiero co opuściłyśmy, tronu. A więc to w ten sposób Król Gnomów wiedział, co działo się w środku. Przez zaczarowane lustra.

Zrobiłam ostrożnie krok do przodu; obcasy zastukały na posadzce i po całym pomieszczeniu poniosło się echo. Korytarz był naprawdę duży: spoglądałam w obydwie jego strony, ale nigdzie nie widziałam końca, a sklepienie zawieszone było wysoko nad nami. Poczułam pod butami jakiś gruz albo niewielkie kawałki kamienia, gdy zrobiłam kolejny ostrożny krok do przodu, cały czas nasłuchując niebezpieczeństwa. Poradzisz sobie, przekonywałam samą siebie. W końcu nawet jeśli nie masz broni, masz swoją magię, a to chyba najlepszy moment, by pokazać Królowi, że nie tylko on przybył z Ziemi z magią.

A potem stanęłam wreszcie obok pierwszej z brzegu kamiennej figury i zamarłam, poznając jej ją. To był jeden z marynarzy Noah, miał te same przydługie, nigdy nieczesane włosy, dziecięce rysy twarzy – w końcu chłopak miał dopiero siedemnaście lat – zadarty nos i nawet te same zniszczone ubrania, choć oczywiście wszystko pozbawione było koloru. Chłopak w ręce trzymał miecz, a twarz wykrzywiał mu strach.

To nie było możliwe. A jednak właśnie przede mną stało.

Raz jeszcze rozejrzałam się dookoła. W komnacie pełno było takich starych rzeźb. Nic dziwnego, pomyślałam. W końcu facet pochodził z Ziemi i znał łacinę.

– Co to za rzeźby? – zapytała ze zdziwieniem Octavia, najwyraźniej również rozpoznając marynarza. Powoli pokręciłam głową.

– To nie rzeźby, Octavia – odpowiedziałam powoli. – To ludzie. Zamienieni w kamień.

Zabawką Króla Gnomów najwyraźniej była meduza.