55. Dorothy i dziedziczka tronu

Nick złapał mnie za rękę i pociągnął przed siebie, prosto na biegnących ku nam strażników, a ja pomyślałam nagle, że zwariował. Kompletnie zwariował, skoro sam, tylko z nieuzbrojoną kobietą przy boku, chciał rzucać się na dziesięciu mężczyzn wymachujących ku nam mieczami!

Gdzieś za sobą usłyszałam krzyki; to zapewne kolejni strażnicy kontaktowali się między sobą, w którą stronę biec. Wiedziałam więc, że nie mogliśmy wracać, i Nick też to wiedział, dlaczego jednak ciągnął mnie prosto na tych strażników przed nami?!

– Nick?! – wykrzyknęłam w pędzie, zbliżając się coraz bardziej.

– Zaufaj mi, księżniczko! – Usłyszałam tylko w odpowiedzi i po chwili powietrze rozdarły pierwsze strzały.

Krzyknęłam i skuliłam się odruchowo, a Nick pociągnął mnie nieco w bok, poza prześwit w murze, zasłaniając nas oboje tą jego częścią, która nie została wysadzona w powietrze. Ramieniem przygwoździł mnie do muru, zdążyłam jednak zauważyć, jak strażnicy padają na ziemię pod ostrzałem skądś spoza terenów pałacowych albo kryją się i uciekają z otwartej przestrzeni. Zauważyłam od razu, kiedy droga stanęła otworem.

– Czysto! – krzyknął ktoś za murem i Nick pociągnął mnie za rękę, popędzając do dalszego biegu, prosto przez gruzy muru, gdzie musiałam uważnie patrzeć pod nogi, żeby sobie czegoś nie złamać. Ostatecznie moje wygodne buty z Ziemi były przeszłością; obecnie znowu miałam na sobie wprawdzie na płaskim obcasie, ale potwornie niewygodne trzewiki księżniczki Yvette. I uciekałam z więzienia tak, jak mnie do niego wtrącono prosto z wyprawy do miasta, czyli w zwiewnej, granatowej sukience. Nienajlepszy strój na bycie główną gwiazdą Prison Break, to musiałam przyznać.

Potknęłam się raz, ale Nick na szczęście mnie przytrzymał i nie dał mi upaść; strzały ustały natychmiast, gdy tylko wbiegliśmy w dziurę w murze, a po chwili wydostaliśmy się na ulicę.

Od razu zauważyłam, że to miejsce nie zostało przez nich wybrane przypadkowo. Domy na niej były zaniedbane, starsze niż bliżej centrum, a na ulicach nie widziałam ani żywej duszy. Słyszałam za to szum morza, co oznaczało, że musiało być do niego niedaleko.

Przy najbliższym zaułku zobaczyłam kilku mężczyzn z karabinami; parę twarzy rozpoznałam, przede wszystkim zaś stojącego na czele krzepkiego, niewysokiego, szczupłego mężczyznę o siwych włosach i twarzy poznaczonej zmarszczkami. Noah. Strasznie ucieszyłam się na jego widok. To był kolejny fragment w zasadzie już znanego mi świata – Oz – w tej obcej, nieprzyjaznej krainie, jaką okazało się Iw! Gdy w końcu do nich podbiegliśmy, przytuliłam go bez wahania, chociaż chyba się tego nie spodziewał.

– Miło znowu panią widzieć, panienko! – odezwał się, gdy wreszcie go puściłam. Reszta marynarzy też zaczęła się ze mną pospiesznie witać; nie mieliśmy jednak dla siebie zbyt dużo czasu, bo spodziewaliśmy się, że król za chwilę wyśle za nami pościg.

– Ja też się strasznie cieszę, że was widzę. A teraz zabierajmy się stąd! – zaproponowałam, na co wszyscy chętnie przystali.

Jak się okazało, głębiej w zaułku mieli też ukryte konie. Na ich widok trochę zrzedła mi mina. Wiedziałam, że powinniśmy opuścić tę okolicę jak najszybciej.

– Pojedziesz ze mną – zadecydował Nick, widząc, co się ze mną działo. Rzuciłam mu pełen wdzięczności uśmiech. – Tylko musisz się mocno trzymać.

– Wolę trzymać się ciebie niż końskiej grzywy – odparłam natychmiast, a kiedy podeszliśmy do jego konia, Nick chwycił mnie w pasie i podsadził do góry, zanim zdążyłam przestraszyć się masywności wierzchowca albo jego wielkiego pyska. Po chwili sam Nick posadził się na siodle przede mną i krzyknął, żebym go mocno chwyciła.

Ledwie zdążyłam to zrobić, poderwał konia do biegu, aż wkrótce przeszliśmy do galopu. Nie widziałam nawet, dokąd zmierzaliśmy, bo zacisnęłam mocno oczy, przywierając kurczowo do jego pleców, ze ściśniętym gardłem, przez które nie było w stanie wydostać się ani jedno słowo. Byłam przekonana, że za chwilę koń mnie zrzuci i podepcze, że stanie się coś złego, bo przecież ten dziwny, nierówny ruch nie mógł być normalny ani naturalny. Miałam problemy z zaczerpnięciem głębszego oddechu, więc wtuliłam twarz w plecy Nicka, ignorując wiatr, który rozwiewał moje włosy. Jednak to po nim i po zapachu poznałam, że coraz bardziej zbliżaliśmy się do morza.

To była szalona podróż i wiedziałam to, nawet mając zamknięte oczy. Marynarze Noah prawie między sobą nie rozmawiali; tylko kilka razy usłyszałam krótkie krzyki, coś na temat ścigających nas strażników, najwyraźniej jednak byli daleko za nami, bo ani razu nie pojawili się w zasięgu naszego wzroku. Najwyraźniej naprędce zorganizowana akcja Nicka wcale nie była tak źle zorganizowana, jak im się wydawało.

Sądziłam, że wypłynęli Tornadem z miasta, okazało się jednak wkrótce, że opuścili tylko port, natomiast nadal stali przy nadbrzeżu, spory kawałek dalej, ale wciąż w obrębie miasta. Zrozumiałam to, kiedy dotarliśmy na miejsce: w odludną część doków, gdzie przy samym morzu stały niewysokie, zniszczone kamienice, a wokół plątało się kilku ludzi – większość była wychudzona i ubrana w łachmany. To nie była dobra okolica.

Nie mogli przecież wypłynąć Tornadem z miasta. Skoro ekipa ratunkowa przybyła po mnie konno, w ten sam sposób musieli się ewakuować, a gdyby statek stał gdzieś poza miastem, musielibyśmy też minąć bramę wjazdową. Na pewno by nas tam zatrzymali. W związku z tym sensowniejsze wydawało się postawienie statku przy nadbrzeżu w jakimś odludnym miejscu i odpłynięcie potem morzem. Statek Noah miał ten plus, że był przystosowany do żeglugi rzecznej, gdzie było przecież dużo płycej niż na morzu; w związku z tym byłam pewna, że Tornado mogło dobić do brzegu w wielu miejscach, gdzie zwykłe statki nie mogły. Noah po prostu wykorzystał tę naturalną przewagę.

Dojechaliśmy do statku niepostrzeżeni, może tylko odprowadzani apatycznym wzrokiem kilku mieszkańców; trap spuściła nam Octavia, którą powitałam z radością, chociaż wiedziałam, co to oznaczało. Octavia była spalona w Iw. Choćbym bardzo tego nie chciała, musiałam ją ze sobą zabrać do Oz.

Nick pomógł mi zsiąść z konia – właściwie to praktycznie mnie z niego ściągnął, milczeniem zbywając moje urażone uwagi, że przecież mogłam sama – i pociągnął mnie na pokład statku, zmuszając do szybkiego przebierania nogami. Już na deskach pokładu przytuliłam Octavię; nie mogłam się powstrzymać głównie dlatego, że wiedziałam, że i ona pomogłam nie uratować. Nie dość, że naraziła własną reputację i życie, to jeszcze potem powiedziała Nickowi, gdzie najlepiej i jak uderzyć, żeby mnie odbić – a przecież wiedziałam, jaka się w jego obecności robiła nieśmiała. Naprawdę dużo tej dziewczynie zawdzięczałam.

– Jak się cieszę, że udało im się ciebie odbić! – pisnęła na mój widok, też mocno mnie przytulając. – Nie chcieli mnie ze sobą zabrać, niewdzięcznicy!

– Bo to była akcja ratunkowa dla jednej dziewczyny, nie dwóch – uciął bezlitośnie Nick. – Później się przywitacie, na razie wejdźcie głębiej na pokład. Musimy jak najszybciej się stąd wynosić, zanim nas znajdą. Nie chciałbym ponownie wchodzić w drogę temu królowi.

Posłusznie weszłyśmy głębiej, zatrzymując się dopiero pod wejściem do kajuty kapitana; z pewnym sentymentem pomyślałam o tym, jak schroniłam się w niej, gdy ostatnim razem znajdowałam się na statku Noah. Miałam wrażenie, że to było sto lat temu. I dzieliłam wtedy kajutę na dolnym pokładzie z Jackiem…

– Skąd właściwie to wszystko? – zapytałam, kiedy Nick z Noah wreszcie do nas dobili. Noah rzucił kilka poleceń do swoich marynarzy i już po chwili uwijali się jak w ukropie, żeby przygotować statek do wypłynięcia w drogę. – Materiały wybuchowe, karabiny? Myślałam, że w Oz nie ma takich rzeczy!

– Przecież wie panienka, że czego nie ma w Oz, jest na Ziemi. A ja jestem kupcem, wiem, jak załatwić wszystko. – Noah uśmiechnął się tym swoim lekko niepokojącym, bezzębnym uśmiechem. – Do wysadzenia muru użyliśmy zwykłej benzyny. Mamy jej na Tornadzie sporo, bo napędza nasz miotacz płomieni. Natomiast co do karabinów… Pewnie panienka o tym nie wiedziała, ale gdy Jack odlatywał do zamku Czarownicy z Zachodu podczas naszego ostatniego spotkania, zostawił nam trochę sprzętu. Ciężko było mu zabrać wszystko. To właśnie te karabiny.

Byłam pełna podziwu. Praktycznie z niczego zorganizować taką akcję! Noah i Nick byli po prostu fenomenalni.

– Kurs na południe? – dodał po chwili Noah, jakby się upewniając. Nick i Octavia pokiwali głowami.

– No tak, nie zostawimy tu przecież Jacka samego – zawyrokował Nicholas. Dopiero wtedy zaskoczyłam. Na południe, no tak! To podobno tam swoją kryjówkę miał Król Gnomów.

Zawahałam się, potem jednak powiedziałam pospiesznie:

– Wysadźcie mnie jak najbliżej tej całej kryjówki Króla Gnomów, ale do środka pójdę sama. To moja walka i to ja muszę znaleźć Jacka, was nie muszę w to mieszać. Nie chciałabym, żeby się wam coś stało.

Wszyscy wyjątkowo zgodnie popatrzyli na mnie jak na wariatkę. Pierwszy odezwał się Nick.

– Upadłaś na głowę, księżniczko? Oczywiście, że idziemy wszyscy! Po pierwsze nie puściłbym cię samej nawet do miasta, bo zawsze znajdziesz sobie po drodze jakieś kłopoty. A po drugie, Jack to wcale nie jest tylko „twoja walka”. My wszyscy, może poza Octavią, go znamy. I wszyscy chcemy go ratować. Także nie myśl sobie, że przypiszesz sobie całą zasługę, jasne?

Uśmiechnęłam się. Co mogłam zrobić innego? Tylko się cieszyć, że miałam tak lojalnych przyjaciół. Warto było przeżyć tyle złych rzeczy w Oz i Iw, by się o tym przekonać.

Teraz musieliśmy tylko znaleźć Jacka.

– Dla panienek jest przygotowana moja kajuta – dodał Noah, gdy stwierdził już, że nie należało się z mojej strony spodziewać żadnego sprzeciwu. – Na miejsce dopłyniemy za parę godzin, także możecie przez ten czas spokojnie odpocząć. Potem pójdziemy uratować Jacka.

Uratować Jacka.

To zdecydowanie dobrze brzmiało.

***

Obudziłam się z krzykiem na ustach, który – nie było siły – musiała usłyszeć śpiąca dwa jardy ode mnie Octavia.

Usiadłam na łóżku i odgarnęłam włosy z czoła, próbując dojść do siebie po kolejnym koszmarze. To powoli stawało się nie do zniesienia i było coraz bardziej wykończające. Odkąd pojawiłam się w Iw, nie przespałam spokojnie chyba ani jednej nocy. Coraz mniej mi się to wszystko podobało.

Nagle przypomniałam sobie, jak miewałam koszmary, gdy byłam dzieckiem. Zwłaszcza krótko po odejściu rodziców dosyć często budziłam się w nocy, wołając mamę albo tatę. Zawsze wtedy przychodziła do mnie ciocia i opowiadała mi coś, co mnie uspokajało i pozwalało na nowo zasnąć. Zazwyczaj jakąś bajkę, którą sama wymyślała. Ciocia była w tym naprawdę dobra. Chyba już wtedy byłam dla niej niczym rodzona córka.

Znowu poczułam tę bolesną pustkę, którą miałam w sobie od czasu jej śmierci. To znaczy… może to nie było właściwe określenie. Ona była we mnie cały czas, nigdzie nie znikała, tylko czasami, gdy sobie na to pozwalałam, czułam ją mocniej, ostrzej, boleśniej, jakby rozszerzała się i wbijała mi we wnętrzności. Brakowało mi wtedy tchu zupełnie tak jak wtedy, gdy dosięgło mnie śmiertelne zaklęcie Clarissy. I znowu czułam się tak, jakby przez wnętrzności przepływał mi płynny ołów.

Przynajmniej przestawałam jednak myśleć o koszmarze.

– Wszystko w porządku? – Usłyszałam jakieś poruszenie po stronie miejsca, gdzie spała Octavia, i po chwili ciemności panujące w kajucie rozświetlił wątły płomień lampy oliwnej. – Co się stało, Dorothy?

Zerknęłam w jej stronę; Octavia siedziała na łóżku, a jasne włosy kaskadą spływały jej na plecy i twarz; pierwszy raz widziałam ją z rozpuszczonymi włosami. I również rozpuszczone były zupełnie proste – ja taki efekt osiągałam tylko po użyciu prostownicy. Jej blada twarz wykrzywiła się lekko pod wpływem światła.

– Nic… Coś mi się śniło. Idź spać – mruknęłam, podwijając pod siebie nogi i opierając się plecami o ścianę kajuty. Octavia westchnęła.

– To chyba musieli cię obdzierać ze skóry, bo darłaś się jak opętana.

Wzruszyłam ramionami, nie zamierzając kontynuować tematu. Na szczęście Octavia nie była Jackiem, nie zamierzała drążyć tematu, którego wyraźnie nie miałam ochoty poruszać. Zamiast tego wygramoliła się z posłania, które wbrew moim protestom umościła sobie z materacy na podłodze, okutała prześcieradłem i bez pytania wlazła na moje łóżko, po czym usiadła w nogach, naprzeciwko mnie.

To było dziwne. Nigdy wcześniej nic takiego mi się nie zdarzyło.

– Mówiłam, że to nic takiego – mruknęłam znowu. – Możesz iść z powrotem spać.

– Już mi się nie chce – oświadczyła beztrosko. – Pomyślałam, że zamiast tego mogłybyśmy porozmawiać.

– A skąd wiesz, że ja nie chcę spać? – Podniosłam brew. Octavia prychnęła lekceważąco.

– Miałaś koszmar. To oczywiste, że nie pójdziesz od razu spać po koszmarze.

– Nie mam dziesięciu lat, Octavia – odparłam nieco protekcjonalnie. – Poradzę sobie z głupim koszmarem.

– Aha. Czyli mnie tu nie chcesz i mam iść spać?

Pretensja w głosie Octavii kazała mi ją zatrzymać, kiedy już chciała się cofnąć na swoje posłanie. Nie wiedziałam, co ta dziewczyna kombinowała – i czy w ogóle coś kombinowała – ale może miała rację. Pewne rzeczy należało wyjaśnić. Skoro już obie nie spałyśmy, to dlaczego nie akurat wtedy?

– No dobrze, zostań. Możemy porozmawiać, tylko najpierw odpowiedz mi na jedno pytanie.

– Co chcesz wiedzieć? – zapytała, wiercąc się na miejscu, które wybrała, aż w końcu znalazła wygodną pozycję. – Dlaczego chcę z wami płynąć do Oz? Dlaczego pomogłam ci na placu? Co czeka nas w drodze po twojego Jacka?

– Nie – odparłam powoli, uważnie się w nią wpatrując. – Chcę wiedzieć, dlaczego boisz się Czarnoksiężnika.

Wyraz jej twarzy zmienił się momentalnie i nie była w stanie tego ukryć. Pomyślałam, że trafiłam w dziesiątkę, chociaż wcale nie byłam tego pewna. Zaryzykowałam, zablefowałam i mi się udało. Octavia naprawdę bała się Czarnoksiężnika. Nic z tego nie rozumiałam i musiałam to wyjaśnić, jeśli miałyśmy w przyszłości współpracować, bo ostatnim, czego potrzebowałam, były kolejne tajemnice. Musiałam wiedzieć o niej wszystko, żeby móc jej zaufać.

O Jo nie wiedziałam i proszę, jak się to skończyło.

– Skąd przyszło ci do głowy, że boję się Czarnoksiężnika? – pisnęła Octavia, na co wywróciłam oczami. Naprawdę sądziła, że przedłużanie tego w czasie cokolwiek da?

– Błagam, nie rób ze mnie idiotki – powiedziałam więc. – Widziałam twoją minę, gdy Nick o nim wspomniał. Słuchaj, za dużo ostatnio przeszłam, żeby mieć jakieś skrupuły. Pomogłaś mi wydostać się z Evny, więc zabiorę cię do Oz, ale jeśli nie powiesz mi wszystkiego, co chcę wiedzieć, żebym mogła ci zaufać, wysadzę cię w pierwszym lepszym miejscu i nie obchodzi mnie, co dalej się z tobą stanie. Czy to jasne?

Zabrzmiałam bardzo surowo i byłam z siebie dumna, że tak potrafiłam. Obawiałam się, że gdybym jej nie postraszyła, Octavia zamknęłaby się w sobie i nie powiedziała nic, a tak, na pewno wzięła mnie na poważnie. Poznałam to po jej rozszerzonych, trochę wystraszonych oczach i tym, że wstrzymała na chwilę oddech.

– No dobrze – zadecydowała w końcu, a napięcie w jednej chwili jakby z niej opadło. Najwyraźniej pomogło jej w tym podjęcie decyzji. – Opowiem ci o wszystkim, ale to musi zostać między nami.

– Nie mogę ci tego obiecać – zaprotestowałam natychmiast. – Możliwe, że ktoś będzie chciał wiedzieć, o co z tobą chodzi. Ale posłuchaj… Rozumiem cię, bo sama mam ograniczone zaufanie do ludzi. Niewielu jest tych, którym ufam, ale jeśli coś komuś przekażę, to tylko tym, na których bezwzględnie mogę polegać, rozumiesz? Moim rodzicom, Jackowi, Nicholasowi. Nikomu więcej, obiecuję.

Skinęła głową, co uznałam za dobry znak. Może jednak istniała możliwość, żeby się z nią dogadać.

– No dobrze – powtórzyła, chociaż cały czas się jeszcze wahała. – Dorothy, wiem, że możesz mi w to wszystko nie uwierzyć. Wiem, że to będzie brzmiało idiotycznie. Ale przysięgam, że to, co powiem, jest prawdą. Widzisz, chcę wrócić do Oz, bo stamtąd pochodzi moja rodzina.

– To jeszcze nie brzmi idiotycznie – zawyrokowałam. Octavia roześmiała się.

– Poczekaj, zaraz zrobi się ciekawiej. Słyszałaś historię o tym, jak stworzono Oz?

– Jak pierwszy Czarnoksiężnik oddzielił je od Ziemi, wpychając tam całą magię? Jasne. A jak ma się do tego Iw? – zapytałam, bo nagle przyszło mi to do głowy. Octavia wzruszyła ramionami.

– Mówiąc „Oz”, mamy zawsze na myśli wszystkie magiczne krainy w tym świecie, bo one nie zawsze były odrębnymi krainami – wyjaśniła. – Nieważne zresztą. Oficjalna historia mówi, że po odejściu Czarnoksiężnika Emerald City i całym Oz rządził jego zastępca, namiestnik, czekając na kolejnego Czarnoksiężnika, który co jakiś czas zjawiał się z innego świata… z Ziemi. To na pewno też wiesz. I tak faktycznie było. I faktycznie co jakiś czas zjawiał się nowy Czarnoksiężnik, który zabierał się za rządzenie Oz. Nikt tylko nigdy nie wspomina, że pierwszy Czarnoksiężnik, ten, który stworzył cały ten świat, miał rodzinę. Żonę i syna, których po jego śmierci kazano zabić.

– Zabić? Dlaczego? – Musiałam przyznać, że naprawdę wciągnęłam się w tę historię. Octavia uśmiechnęła się gorzko.

– Podobno Czarnoksiężnik… Podobno on sam przed śmiercią zarządził, kto ma w przyszłości zająć jego miejsce. No wiesz, całą tę sukcesję tronu. W związku z tym William z rodu Lwa, który objął władzę jako namiestnik po śmierci Czarnoksiężnika, nakazał zabicie jego żony i dziecka. Obawiał się, że to dziecko upomni się kiedyś o swoje prawa do tronu, postanowił więc zawczasu pozbyć się kłopotu. Na szczęście żona Czarnoksiężnika miała w pałacu swoich popleczników, którzy zawczasu zorganizowali ucieczkę dla niej i dziecka. Do bezpiecznego miejsca. Do Iw.

Przez chwilę, gdy zamilkła, wpatrywałam się w nią bez słowa, a trybiki w moim mózgu obracały się bardzo, bardzo powoli. Dopiero po dłuższej chwili zaskoczyłam.

– Chcesz powiedzieć… Chcesz powiedzieć, że…

– Tak, Dorothy. Jestem ostatnią żyjącą potomkinią pierwszego Czarnoksiężnika – odparła spokojnie, wpatrując się we mnie uważnie, jakby szukając w mojej twarzy oznak niedowierzania. – Mówiłam ci, że w mojej rodzinie było kiedyś sporo magii. Do mojego pokolenia jednak nic z tego nie przetrwało. Nie zmienia to jednak faktu, że pochodzę z rodu Czarnoksiężnika. Kolejni władcy Emerald City przez lata polowali na moją rodzinę, zdecydowani, by wybić nas do nogi. Dlatego ukrywaliśmy się w Iw i dlatego pracowałam tam na dworze jako służąca. Czułam się tam względnie bezpieczna. Ale okłamałam cię, mówiąc, że spędziłam tam całe swoje życie… Był taki czas, gdy byłam dzieckiem, że przebierałam się nawet za chłopaka, wiesz? Nadałam sobie imię Peter. Ukrywałam się, bo mojego ojca zabili ludzie z Oz. Byłam wtedy zdana tylko na siebie.

Przez moment faktycznie nie mogłam w to uwierzyć.

Rozumiałam kwestię sukcesji i dlaczego ktoś mógł uznać, że żyjący potomkowie Czarnoksiężnika mogliby stanowić dla niej zagrożenie. Nie mieściło mi się natomiast w głowie, że mój ojciec mógłby zadysponować coś takiego. Pościg za żyjącymi potomkami pierwszego Czarnoksiężnika? Zabijanie ich?

I jeszcze jedno… Że to była akurat Octavia. Że trafiłam akurat na nią, gdy znalazłam się w pałacu. Albo był to zadziwiający zbieg okoliczności…

Albo przeznaczenie naprawdę istniało, jakkolwiek idiotycznie by to nie brzmiało.

Oczywiście mogła kłamać. Mogła to sobie wymyślić. Ale…

Potem przypomniałam sobie jeszcze jedno. Octavia nigdy nie była w Emerald City. Nie mogła widzieć pewnych rzeczy. A jednak…

– Masz ten tatuaż – przypomniałam sobie, po czym chwyciłam ją za rękę, żeby dokładniej go obejrzeć. Już wcześniej zauważyłam na jej nadgarstku dwa zachodzące na siebie okręgi i już wtedy wydawało mi się, że gdzieś to wcześniej widziałam. Dopiero w tamtej chwili, gdy Octavia opowiedziała mi wszystko, przypomniałam sobie, gdzie. W Emerald City. Gdy oglądałam malowidło na suficie, przedstawiające całe Oz i wszystkie jego cztery krainy łącznie z czterema Czarownicami, zauważyłam przecież, że wszystko było ujęte w ten właśnie symbol. Dwa zachodzące na siebie okręgi. To nie mógł być przypadek! – Widziałam już ten symbol.

– Nic dziwnego, jeśli byłaś w Emerald City – przyznała Octavia. – Podobno to ich symbol. U mnie w rodzinie przechodził z pokolenia na pokolenie, żebyśmy nigdy nie zapomnieli, skąd pochodzimy. Pomyślałam… Pomyślałam, że może spróbuję tam wrócić. Nie chcę żyć jak mój ojciec, wiecznie uciekając i kryjąc się przed ludźmi Czarnoksiężnika. Chcę stawić temu czoło. Chcę wywalczyć sobie godne życie, na jakie zasługuję.

Przez chwilę obydwie milczałyśmy, bo zastanawiałam się, jak dalej poprowadzić tę rozmowę. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że jej wierzyłam. Rozumiałam, dlaczego nie chciała mi tego mówić i dlaczego się bała. Wierzyłam też, że nie wymyśliłaby czegoś takiego, gdyby to nie była prawda, nawet jeśli to sprawiało, że kolejny raz byłam naiwna.

Oczywiście, wiedziałam, że powinnam być z nią ostrożna. Nigdy nie mogłam być w stu procentach pewna, że to, co mówiła, było prawdą. Ale wszystko to byłabym w stanie przełknąć…

Gdyby nie tata.

Nie byłam gotowa uwierzyć, że tata wysyłał za Octavią i jej rodziną zabójców, którzy mieli ich wyeliminować. Pomijając już charakter ojca, przecież on wcale nie chciał rządzić Oz! To matka go w to wmanewrowała, gdy trafili do Emerald City! Nie, to kompletnie nie trzymało się kupy. I to musiałam Octavii wyjaśnić.

– Myślę, że dobrze robisz – zapewniłam ją więc, przyjmując ostatecznie to wszystko, co powiedziała. – Trzeba pojechać do Oz i to wszystko wyjaśnić, bo jestem pewna, że jakoś się da. Czarnoksiężnik nigdy nie zrobiłby czegoś takiego, wiesz? Jestem pewna, że nie zleciłby takich zabójstw, nigdy w życiu. To na pewno jakaś gigantyczna pomyłka… Może po prostu stoi za tym ktoś inny… Ale trzeba to wyjaśnić, koniecznie.

– Skąd możesz to wiedzieć? – prychnęła z niedowierzaniem. – Skąd możesz wiedzieć, że to nie Czarnoksiężnik stoi za tymi morderstwami? To się dzieje od lat, Dorothy! Nie sądzę, żeby ktoś tak po prostu się pomylił!

– Czarnoksiężnik jest moim ojcem – wyjaśniłam w końcu, bo skoro ona to zrobiła, ja też byłam jej winna prawdę. – Znam go i wiem, że nie byłby zdolny nikogo zamordować ani tym bardziej zlecić zabójstwa. Musimy tylko… musimy tylko go znaleźć i to z nim wyjaśnić. Jestem pewna, że wtedy wszystko nabierze sensu.

Tym razem to Octavia przez moment się nie odzywała, a na jej twarzy widziałam niedowierzanie. W końcu wykrztusiła z siebie tylko:

– Czarnoksiężnik… jest twoim ojcem?

– Tak. Jak sama zauważyłaś, pochodzi z Ziemi, tak jak i ja. Przybył tu kilkanaście lat przede mną – wyznałam. – Z moją mamą. W zasadzie to ona go tu przywiodła… Miało być na chwilę, został na dłużej. Jeszcze piętnaście lat temu był zwykłym facetem z Ziemi, z Kansas. A teraz… teraz jest Czarnoksiężnikiem w niewoli u Czarownicy z Północy.

– U Czarownicy z Północy? O co w tym wszystkim chodzi? – Octavia zmarszczyła brwi, a ja westchnęłam, gdy zrozumiałam, że bez szerszych wyjaśnień się nie obejdzie.

– Czarownica z Północy nas zdradziła – spróbowałam jednak. – Zaatakowała Emerald City, gdy wróciłam tam do taty z moją mamą. Mnie i Jackowi udało się uciec na Ziemię, mama też jakoś się stamtąd wydostała, ale Czarownica nadal przetrzymuje mojego ojca. Zgaduję, że jest dla niej kartą przetargową. Według wizji mojej matki mam zabić je obydwie. Dlatego chciałam wrócić do Oz, żeby pomóc ich uwolnić. Trochę mi się… po drodze zboczyło.

– Twoja mama też ma magię, prawda? – zapytała Octavia, na co skinęłam głową.

– Oczywiście, w końcu to Czarownica z Południa.

Dopiero w tamtej chwili się roześmiała. Patrzyłam na nią bez słowa, nie bardzo rozumiejąc jej zachowanie, gdy tarzała się po łóżku, zaśmiewając się do łez. Czekałam, aż się uspokoi, i wkrótce rzeczywiście śmiech ustał. Zanim jednak się odezwała, poczekała, aż do końca się uspokoi i otarła oczy mokre od łez.

– Wybacz, ale to wszystko jest takie… niedorzeczne – powiedziała w końcu, lekko zachrypniętym głosem. – Myślałam, że ja jestem taka niezwykła, bo czytam w ludziach i moim przodkiem był Czarnoksiężnik. A potem zupełnym przypadkiem spotykam kogoś, kto jest równie niezwykły co ja, a w dodatku ma prawdziwą magię! Naprawdę się tego nie spodziewałam. Cholerny zbieg okoliczności, co? Co jeszcze trzymasz w zanadrzu, Dorothy? Jesteś na Ziemi jakąś królową, czy co?

– Nie – odpowiedziałam spokojnie, gotowa wyjaśnić wszystko do końca. – Na Ziemi jestem właściwie nikim. Za to tutaj, w Oz, zdarzyło mi się już zabić dwie czarownicę: ze Wschodu i z Zachodu. Wizja matki na mój temat mówi jednak, że mam zabić je wszystkie i w jakiś sposób zniszczyć czy też zmienić Oz, sama nie wiem. Skoro już jesteśmy szczere, to mogę ci powiedzieć i to. Także zastanów się, czy na pewno chcesz wracać do Oz, w końcu nie wiadomo, jak długo postoi, skoro i ja się tam wybieram.

Kolejny atak śmiechu Octavii właściwie już mnie nie zdziwił. Co więcej, po chwili do niego dołączyłam. To rzeczywiście było niedorzeczne, też musiałam to przyznać, i fajnie było chociaż raz się z tego pośmiać. W końcu zazwyczaj raczej to przeklinałam albo załamywałam ręce.

– Więc co… faktycznie jesteś… księżniczką? – wydusiła z siebie po chwili Octavia. Nie przestając się śmiać, pokręciłam głową.

– Nie, jestem tylko wybrykiem natury z magią – odparłam i po raz pierwszy uznałam to za zabawne. – Za to ty… jesteś. Jesteś… dziedziczką tronu Emerald City!

Ponownie obydwie zawyłyśmy ze śmiechu, chociaż to przecież nawet nie było zabawne. Zachowywałyśmy się idiotycznie, to musiałam przyznać. Ale co mogłam zrobić? Jeśli nie potrafiłyśmy sobie z tym poradzić na poważnie, należało się śmiać. Należało to zbyć rozbawieniem. W tamtej chwili nie widziałam lepszego wyjścia.

Myśl, że Octavia miałaby być ścigana przez mojego ojca, nadal jednak nie dawała mi spokoju. Nie wierzyłam wprawdzie, że ojciec mógłby być za coś takiego odpowiedzialny, w głębi duszy jednak ciągle się nad tym zastanawiałam. Sama przecież stwierdziłam, że tata się zmienił, kiedy pierwszy raz trafiłam do Emerald City. Był twardszy, bardziej surowy, bardziej… bezwzględny.

Ale czy na tyle, żeby zlecić coś takiego? Zabicie rodziny potencjalnego pretendenta do władania Emerald City? Nie, w to nie zamierzałam uwierzyć. Przecież ojciec do końca chciał wracać na Ziemię. Chciał, żebym pomogła znaleźć mamę, żebyśmy razem mogli wrócić na Ziemię. Skoro nie chciał zostawać w Oz, to po co miałby kogokolwiek zabijać?

Tak sobie to tłumaczyłam, skoro jednak to robiłam, to znaczyło, że mimo wszystko miałam wątpliwości. Że mimo wszystko wcale nie byłam w stu procentach pewna, czy tata nie miał z tym coś wspólnego. Nienawidziłam się za te wątpliwości, więc tłumaczyłam sobie dalej, że to nie było możliwe, i koło się zamykało.

Wątpliwości jednak jakoś nie chciały mnie opuścić. No bo… czy po tylu latach mogłam z czystym sumieniem powiedzieć, że nadal znałam mojego ojca?

Bolała mnie już przepona i właśnie powoli się uspokajałam, gdy drzwi kajuty Noah się otworzyły, a słabe światło lampy olejnej oświetliło przeciętą blizną twarz Nicka. Na nasz widok zamarł na chwilę, wyraźnie zbaraniały, szybko jednak się otrząsnął.

– Nie wiem, co jest takie zabawne, ale kończcie te pogaduszki – oświadczył z lekkim uśmiechem na twarzy. Najwyraźniej nasze rozbawienie udzielało się i jemu. – Zaraz będziemy na miejscu, zbierajcie się.

Cofnął się i zamknął drzwi, zanim któraś z nas zdążyła odpowiedzieć, a mnie rozbawienie minęło w jednej chwili jak ręką odjął.

Byliśmy na miejscu.

Pora uratować Jacka.