40. Dorothy i zazdrość

To było kompletnie niedorzeczne. Bardziej nawet niedorzeczne niż śmiech Jacka, który nastąpił po tym pytaniu ciotki. Wpatrywałam się w nią z niedowierzaniem, a ten idiota rżał obok mnie, jakby w życiu nie usłyszał niczego śmieszniejszego. Według mnie to wcale nie było śmieszne.

Ciocię też zdziwiła reakcja Jacka, co pokazała po sobie podniesieniem brwi. No dobrze, więc nie było mowy, żeby uwierzyła w bajeczkę o gwałtownie wybuchającej miłości – swoją drogą, czy to przypadkiem nie świadczyło źle o opinii, jaką na mój temat miała ciotka? Na przykład, że uważała mnie za niezdolną do obdarzenia kogoś takim uczuciem? Tak czy inaczej, musiałam powiedzieć coś innego, coś, w co byłaby skłonna uwierzyć, a co równocześnie nie byłoby prawdą.

– Rany boskie, Jack? Nigdy w życiu! Co też ci przyszło do głowy? – zgorszyłam się w końcu, grając na czas. Ciotka wzruszyła ramionami.

– Po prostu widzę, że coś kręcisz, Dorothy, i w dodatku oglądasz się na niego. – Zamilkła na chwilę, po czym dodała zaskakująco spokojnie, biorąc pod uwagę temat, który poruszyła: – Masz jakieś kłopoty? Uciekasz przed kimś, ktoś ci zagraża, Dee? Jeżeli wpakowałaś się w coś głupiego, możesz mi przecież powiedzieć. Nie będę cię oceniać.

No proszę, idealnie wyjście samo do mnie przyszło. Nie musiałam go nawet szukać!

– Prawdę mówiąc, to tak. – Przygryzłam wargę. Przecież nawet nie kłamałam, prawda? Ktoś naprawdę nas ścigał. I naprawdę miałam kłopoty, w zasadzie od samego początku, odkąd trafiłam do Oz. – Mam kłopoty, ciociu, i nie bardzo mogłam się tu pokazać. I musisz mi uwierzyć… Naprawdę chciałam dać ci znać, że żyję i mam się dobrze, przysięgam. Tylko że nie mogłam. Musisz mi uwierzyć, że gdybym tylko miała taką możliwość…

– Nie musisz kończyć, wiem, że tak właśnie było – przerwała mi ciocia spokojnie, a ja urwałam z ulgą, bo wcale nie podobało mi się to, co mówiłam. – Co to za kłopoty? W co się wpakowałaś?

Zawahałam się.

– W zasadzie to nie mogę ci powiedzieć – odparłam w końcu niepewnie. – Bardzo bym chciała, ale po prostu… nie mogę. Przepraszam, ciociu, naprawdę nie chciałam, żeby to tak wyszło. Nie chciałam, żebyś się przeze mnie martwiła. Ale tak się stało i teraz mogę tylko odejść, żeby nie robić ci więcej problemów.

– Dee, zwariowałaś? – prychnęła, po czym nachyliła się nad stolikiem stojącym pomiędzy koralową sofą, na której siedziałam z Jackiem, a fotelem w kratę, który zajmowała ciotka, i wreszcie nalała nam herbaty z dzbanka. Naprawdę podziwiałam jej opanowanie. – Nie musisz mnie chronić przed swoimi problemami, mam więcej lat niż ty i znacznie większe doświadczenie. Po prostu powiedz mi, co się dzieje, a na pewno będę mogła pomóc. A jeśli nie chcesz mi powiedzieć… Nie mów. Tylko nie odchodź. Zostańcie tutaj, jak długo chcecie, aż wyprostujesz swoje sprawy. Tylko po prostu… nie znikaj już więcej tak bez słowa, dobrze?

Bardzo chciałam jej to obiecać. Naprawdę. I chociaż kiwnęłam głową, nie byłam pewna, czy będę w stanie tej obietnicy dotrzymać. W końcu to nie było takie proste i nie zależało tylko ode mnie. Jeśli jednak ciocia zamierzała nas póki co przechować w tym staromodnym domu, nie miałam nic przeciwko – i tak potrzebowałam czasu, żeby zadecydować z Jackiem, co powinniśmy dalej robić. Oczywiście, musieliśmy jak najszybciej wracać do Oz, ale powinniśmy też zrobić to z głową, a nie na aferę. Poza tym on najwyraźniej miał jakiś pomysł – poznałam po tym przerwanym przez wujka Seana marszu do budki telefonicznej – i to mi wystarczyło, żeby czuć się nieco pewniej w związku z planowanym powrotem do Oz.

– Możliwe, że będę musiała jeszcze raz zniknąć – odpowiedziałam więc szczerze. – Wolę cię wcześniej o tym poinformować, tak na wszelki wypadek, ciociu. Ale chętnie skorzystamy z gościny, jeśli nie masz nic przeciwko.

– Oczywiście, kochanie. Przecież to nadal też twój dom. – Ciocia uśmiechnęła się ciepło, a ja pomyślałam, że tylko ona mogła przyjąć tak długie milczenie siostrzenicy i jeszcze nie znając jego powodów, zaproponować pomoc, gdy owa siostrzenica znienacka pojawia się na progu, z obcym facetem pod rękę. W każdym razie ja nie znałam takiej drugiej osoby, chociaż może miałam po prostu zbyt małe doświadczenie w okolicznościach towarzyszących. – Zrobiłam obiad, zjecie ze mną? A najpierw przygotuję wam… eee… pokój gościnny?

Widać było, że ciocia naprawdę próbowała być liberalna, chociaż ogólnie nie była i pomysł wspólnej dla nas sypialni wcale jej się nie spodobał. Dlatego z rozbawieniem pokręciłam głową.

– Nie, ciociu, dwa pokoje. Dwa.

Widziałam, jak westchnęła z ulgą; chociaż oznaczało to dla niej więcej pracy, byłam pewna, że wolała tak niż nasz wspólny nocleg.

Na Pennsylvania Street najwyraźniej jeszcze nie w pełni dotarło wyzwolenie seksualne.

– To gdzie są wasze bagaże? – zapytała jeszcze ciotka, wstając wreszcie z kanapy, by zaprowadzić nas na górę, do pokoi. Wymieniłam z Jackiem spojrzenia, po czym zaczęłam kulawo:

– Nasz samochód… – W tym momencie zrezygnowałam z tej wymówki, bo przecież ciocia i tak nie wierzyła w wybuch miłości, to co jej robiło za różnicę, czy byliśmy samochodem, czy nie? – Ciociu, naprawdę nic ze sobą nie mamy. Po prostu.

– Nawet komórki? – zdziwiła się. – Jak można gdziekolwiek podróżować bez bagaży? A pieniądze?

Wzruszyłam ramionami. O rany, zdążyłam zupełnie się przyzwyczaić do innego trybu życia, bo przecież podróżując po Oz, owszem, pieniądze się przydawały, ale oprócz tego zwykle nie miałam nic. A i z pieniędzmi bywało różnie. Na Ziemi nikt nie wyobrażał sobie bez tego podróży. Jak to, nie miałam przy sobie karty kredytowej? Smartfona? iPoda? GPS–u? To chyba niemożliwe, żebym w ogóle podróżowała. Myślałam, że byłam bardziej przywiązana do życia na Ziemi wraz ze wszystkimi jej udogodnieniami i gadżetami, ale teraz okazywało się, jak bardzo zdążyło mi się to już wydać dziwne. Chociaż, oczywiście, posiadanie na przykład telefonu miało swoje zalety. Gdybym podróżowała po Ziemi i miała ze sobą komórkę, ciocia nie zamartwiałaby się na śmierć, czy w ogóle żyję.

Mój pokój na piętrze był praktycznie nieruszony, widać było, że ciocia nic w nim nie zmieniała od mojego wyjazdu. Powitały mnie te same szaro–różowe ściany, które samodzielnie malowałam jakieś dwa lata wcześniej, to samo łóżko w drewnianej ramie, stojące we wnęce, między regałami z książkami, ten sam fotel do czytania w rogu pokoju i ten sam niski stolik, zrobiony z parapetu okiennego. Wyjrzałam przez okno; miałam z niego widok na tyły domu, na których, między rozrastającymi się drzewami, stało wysłużone autko cioci. Odwróciłam się od okna, żeby zobaczyć, jak ciocia ubiera mi pościel.

– Jak długo zostaniecie? – zapytała, spoglądając na mnie znad pościeli. Jack oparł się o futrynę drzwi, wyraźnie nie będąc pewnym, czy może wejść do mojego pokoju, odchrząknął i odparł:

– Niedługo. Mamy… pewną sprawę do załatwienia.

– Gdzie? – Padło kolejne pytanie. Wzruszył ramionami.

– Tego dopiero musimy się dowiedzieć. Czy mógłbym później od pani zadzwonić?

– Oczywiście, kochanie. – Tego jeszcze nie grali, żeby moja ciotka nazywała Jacka kochaniem…! Wyglądał na wiele, ale na pewno nie na kochanie. – Ale najpierw odpocznijcie trochę, a potem zjemy obiad. Wybacz, że was zatrzymuję, ale musisz zrozumieć… Dorothy jest jedyną rodziną, jaka mi pozostała. Kiedy myślałam, że nie żyje… – Ciocia potrząsnęła smutno głową; pewnie nie chciała się wdawać w zbędne szczegóły, bo po chwili zebrała się w sobie i kontynuowała: – Ale teraz wiem, że tak nie jest i nie mogę was tak szybko wypuścić. Muszę się nią nacieszyć, skoro nie wiem, kiedy mnie znowu odwiedzi, prawda?

Podeszłam do niej i po prostu ją przytuliłam, po czym stałam tak przez chwilę, czując, jak ramiona drżały jej od powstrzymywanego płaczu. Nie wiedziałam, czy płakała z radości, że mnie widzi, z niepokoju o mnie, z ulgi czy smutku, że wkrótce wyjadę, ale to nie miało znaczenia. Zupełnie się nie dziwiłam, że była w rozsypce. Ja też byłam, kiedy dowiedziałam się, że moi rodzice żyli, a ja przecież zawsze byłam od niej twardsza. To ciocia całkiem załamała się po wyjeździe rodziców do Oz. Chociaż nie chciała dać tego po sobie poznać i chociaż wtedy tego nie rozumiałam, bo miałam przecież raptem dziewięć lat, z perspektywy czasu widziałam to wyraźnie.

Ciocia odpowiedziała mocnym uściskiem; ponad jej ramieniem zobaczyłam, że Jack na migi pokazuje mi, że wyjdzie, na co kiwnęłam głową i znowu skupiłam się na cioci. Wreszcie odsunęła mnie od siebie i pospiesznie otarła oczy.

– Wybacz, kochanie, zupełnie się rozkleiłam – powiedziała żałośnie, na co oczywiście zapewniłam ją, że to przecież nic takiego. – Ale tak strasznie się denerwowałam… Wszyscy myśleli, że nie żyjesz, a ja nie chciałam w to uwierzyć. A teraz jesteś tutaj, i nic z tego nie rozumiem… Nie masz bagaży, nie masz telefonu, nie chcesz powiedzieć, skąd się tutaj wzięłaś ani gdzie byłaś, a w dodatku masz ze sobą tego… mężczyznę – dokończyła takim tonem, jakby wcale nie tak chciała określić Jacka, ale nie znalazła lepszego słowa. – Jest… dziwny. Inny. Jakby nie był stąd.

To było aż tak bardzo widoczne czy po prostu ciocia miała intuicję? Nieważne.

– Bo Jack nie jest stąd, ciociu – potwierdziłam łagodnie. – Ale to dobry człowiek. Uratował mi życie, wiesz?

– W takim razie będę musiała mu podziękować – odparła ciocia stanowczo. – Ale to skąd on właściwie jest?

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, więc sprzedałam cioci to samo kłamstwo, które Jack wcześniej zaserwował wujkowi Seanowi:

– Z Teksasu.

– Jakoś nie chce mi się w to wierzyć – mruknęła. – Jesteś pewna, że cię nie okłamał?

– A co, myślisz, że wyszedł z więzienia? – zaperzyłam się. – Ciociu, bardzo cię proszę, nie uprzedzaj się do Jacka tylko dlatego, że wygląda trochę nieporządnie i ma zabandażowaną głowę. On naprawdę chce dla mnie dobrze.

– Po prostu… widzę, jak on na ciebie patrzy – powiedziała cicho, schylając się, by poprawić poduszkę, którą właśnie oblekła w poszewkę.

– Niby jak?

– Jakby uważał cię za swoją własność. Wybacz, Dee, ale nie podoba mi się to i dopóki nie upewnisz mnie, że jest inaczej, będę się upierać, że to jego wina, że tak długo nie wracałaś do domu. Przecież ty sama z siebie nigdy byś czegoś takiego nie zrobiła, żeby zostawiać mnie bez słowa, w niepewności, czy w ogóle żyjesz.

I co miałam jej powiedzieć? Przecież nie mogłam wyznać prawdy. A absolutnie nie chciałam, żeby oskarżała Jacka o coś, z czym nie miał nic wspólnego. Chciałam go jakoś wytłumaczyć, ale zamiast tego powiedziałam tylko:

– Nie jestem własnością Jacka, ciociu, nie jestem niczyją własnością. I on o tym wie, uwierz mi. Naprawdę chciałabym ci wszystko wytłumaczyć, ale po prostu nie mogę. Przynajmniej jeszcze nie.

Pomijając fakt, że na pewno by mi nie uwierzyła, nie chciałam jej mówić, że moi rodzice żyli, skoro na dobrą sprawę nie wiedziałam, co się z nimi działo. Nie chciałam rozbudzać w niej nadziei na wypadek, gdyby potem się okazało, że…

Nie. Nie byłam w stanie nawet pomyśleć, że coś mogłoby im się stać. Nie mogło przecież!

– Zostawię cię teraz, Dee. – Ciocia zostawiła w końcu poduszki i podniosła się; widziałam w jej oczach lekką urazę. Ciocia nigdy by się do tego nie przyznała, ale zrobiło jej się przykro i nie mogłam jej za to winić. Zrobiło mi się głupio. – Wiesz, gdzie jest łazienka, gdybyś chciała wziąć prysznic. Dam tylko świeżą pościel Jackowi i pójdę odgrzać obiad. Zejdźcie, kiedy będziecie gotowi.

Wyszła, a ja patrzyłam za nią, chcąc coś powiedzieć, jakoś się wytłumaczyć, przeprosić – ale zwyczajnie nie wiedziałam, jak, więc milczałam. Czułam się z tym źle, czułam się tak, jakbym była złym człowiekiem, chociaż w gruncie rzeczy przecież niczym nie zawiniłam. Ale ciocia, choć nie poskarżyła się ani słowem, najwyraźniej poczuła się urażona, że miałam przed nią tajemnice. To było kompletnie idiotyczne.

Poszłam wziąć prysznic, bo przez wydarzenia ostatnich godzin miałam takie wrażenie, jakbym nie kąpała się sto lat. Wreszcie umyłam włosy moim ulubionym szamponem, który ciocia kupowała także dla siebie, a potem pozwoliłam sobie na skorzystanie z jej kosmetyków i nawet nałożenie odrobiny podkładu na twarz. Widziałam zresztą, że w mojej sypialni stały wszystkie moje walizki i pewnie, gdybym w nich pogrzebała, znalazłabym tam również i swoje kosmetyki – najwyraźniej to były te rzeczy, które ciotce przysłano z Nowego Jorku. Jakoś jednak mi się do nich nie spieszyło.

Przebrałam się w przygotowane mi przez ciocię ciuchy, składające się z ciemnoniebieskich, obcisłych dżinsów i obszernej, melanżowej koszulki z długim rękawem, po czym rozczesałam mokre włosy i tak przeszłam z powrotem do sypialni. Zdążyłam jeszcze zauważyć, że moje dżinsy z Nowego Jorku teraz trochę na mnie wisiały, a potem wreszcie weszłam do pokoju i nieomal dostałam zawału, gdy zobaczyłam rozłożonego na moim łóżku Jacka.

– No, nareszcie jesteś. – Na mój widok wstał; wyglądał zabawnie, bo też się przebrał, najwyraźniej w ubrania należące niegdyś do wuja Henry’ego. O ile moje ciuchy leżały na mnie dobrze i od razu było widać, że pochodziłam stąd, o tyle ciemny sweter wujka i jego dżinsy tylko zwiększały to poczucie, że Jack tu nie pasował. I nie chodziło nawet o to, że rozmiary były złe, chociaż sweter był nieco zbyt luźny, a nogawki spodni zbyt krótkie, a raczej o ogólny wygląd Jacka, który, choć próbował przystosować się do wyglądu ludzi na Ziemi, i tak nadal kompletnie tu nie pasował. – Musimy pogadać… O. Wyglądasz tak bardzo… ziemsko.

Nie wiedziałam, czy to był komplement, czy wręcz przeciwnie, więc po prostu zignorowałam jego słowa i usiadłam na stoliku przy parapecie, nerwowym gestem zakładając za ucho wilgotne pasmo ciemnych włosów. Uważne spojrzenie Jacka trochę mnie peszyło, spróbowałam się jednak wziąć w garść i nie dać tego po sobie poznać.

– Może to dlatego, że w gruncie rzeczy jestem stąd – mruknęłam, zakładając ramiona na piersi. – Nawet jeśli moja matka jest z Oz. To o czym chcesz rozmawiać?

– Dorothy, słuchaj… – Zaniepokoiłam się, bo o czymkolwiek chciał rozmawiać, wyraźnie nie w smak był mu temat. – Chciałbym, żebyś zrozumiała dobrze jedną rzecz. Możemy postarać się wrócić do Oz i uratować twoich rodziców, ale nie mogę ci obiecać, że to się uda. Jeśli Clarissa dostała ich w swoje ręce, obawiam się, że bezpieczniej dla niej będzie ich po prostu… zlikwidować.

Czułam, że cała krew odpłynęła mi z twarzy i ciekawiło mnie, czy zbladłam tak bardzo, jak czułam. Jack zawahał się, jakby chciał wstać z łóżka i podejść do mnie, ale ostatecznie jednak się nie ruszył.

– Dlaczego? – zapytałam, bo miałam wrażenie, że jeśli usłyszę wyjaśnienia, cokolwiek, to prędzej w to uwierzę. Jack wzruszył ramionami.

– Bo twój ojciec jest Czarnoksiężnikiem z Oz.

– Ale to przecież nic nie znaczy – prychnęłam. – On nie ma żadnej mocy, nie jest dla niej w żaden sposób zagrożeniem. Po co to wszystko?

– Widzisz, Dorothy, ty chyba nie rozumiesz pewnych praw rządzących Oz – westchnął. – A wydawało mi się, że powinnaś, skoro doświadczyłaś tego na własnej skórze. Z Czarnoksiężnikiem z Oz jest tak jak z Dorotką Gale z Kansas. Przecież sama widziałaś, jak reagowali na ciebie ludzie po drodze do Emerald City, chociaż jeszcze wtedy nic nawet nie zrobiłaś. Ale obrosłaś legendą, twoje imię znają wszyscy w Oz. Tak samo jest z Czarnoksiężnikiem. Czarnoksiężnik z Oz jest dla ludzi symbolem. No wiesz, to też jest związane z tą historią, że stworzył Oz, a potem wracał, żeby władać stolicą. Dla ludzi z Oz Czarnoksiężnik jest kimś, o kogo i dla kogo warto walczyć, kimś, dla kogo warto się zjednoczyć. I sprzeciwić Czarownicy z Północy.

– Nawet jeśli nie ma żadnej mocy? – zdziwiłam się. Jack skinął głową.

– To naprawdę nie ma większego znaczenia, Dorothy. Twój tata jest symbolem, który swoim przykładem całe Oz namawia do walki z Czarownicami. Robił to od początku, od kiedy tylko przybył i walczył z Czarownicą z Zachodu, żeby nie oddać jej Klucza, i tak już zostało. Twój tata ma większą władzę w Oz, niż myślisz, chociaż to głównie zasługa twojej mamy, bo to ona zrobiła go Czarnoksiężnikiem, gdy przybyli do Oz.

–Tego też nie rozumiem – przyznałam niechętnie. – Przecież mama nie chciała tam zostać. W Oz. Więc po co od razu wepchnęła ojca do rządzenia Emerald City? I jak właściwie to zrobiła?

– Z pomocą mojego ojca, to ostatnie jest akurat jasne – usłyszałam w odpowiedzi. – Przecież wiesz, że on zrobiłby dla Glorii bardzo wiele. Poza tym chyba sam uwierzył, że twój ojciec rzeczywiście jest Czarnoksiężnikiem i może pomóc Oz. Ale dlaczego twoja matka to zrobiła, Dorothy… tego już nie wiem. Musiałabyś sama ją zapytać.

Przez chwilę obydwoje milczeliśmy: Jack przyglądając mi się nadal i czekając, aż coś powiem,  a ja zastanawiając się nad tym wszystkim. Przecież to było bez sensu. Nie było żadnego racjonalnego powodu, żeby mama to zrobiła, zostawiła ojca jako Czarnoksiężnika w Emerald City, skoro wkrótce potem chciała wracać na Ziemię. Więc dlaczego?

Jack jednak miał rację, musiałam się z nią zobaczyć, żeby o to zapytać. A w tym celu musieliśmy najpierw wrócić do Oz.

– Tak czy inaczej, nie chcę, żebyś się nastawiała, że będziemy w stanie ich uratować – dodał po chwili Jack, nie doczekawszy się odpowiedzi. – Nie mogę ci tego obiecać, Dorothy. Nie wiem, co zastaniemy w Emerald City, jeśli uda nam się tam wrócić.

– Kiedy – poprawiłam go twardo. – Kiedy uda nam się wrócić.

– Dobrze, kiedy. – Wywrócił oczami, usiadł na brzegu łóżka i pochylił się do przodu, opierając łokcie na udach. Przy okazji kąpieli zdążył zdjąć z głowy bandaż i miałam tylko nadzieję, że wszystko z jego głową było w porządku. No, przynajmniej że była w podobnym stanie, co zwykle. – Nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że…

– Dobrze, wiem, zrozumiałam – przerwałam mu, po czym wstałam i zaczęłam chodzić nerwowo po pokoju. – Jack, nie jestem małą dziewczynką. Chociaż boli mnie uświadomienie sobie tego, wiem, że to nie musi się wcale dobrze skończyć. Nie musisz mi o tym przypominać.

Skinął głową i też wstał, ale cofnęłam się o krok, kiedy do mnie podszedł.

– To dobrze, bo… nie chciałem, żebyś myślała, że jestem w stanie zrobić więcej, niż rzeczywiście mogę.

– Wcale tak nie myślę – zaprotestowałam, widząc doskonale, że z jakiegoś powodu nie był zadowolony z takiego obrotu rozmowy. – Jack, nigdy nie wymagałam, żebyś mnie bronił albo rozwiązywał za mnie problemy. Naprawdę nie musisz mnie tak traktować. Nie przyjdę do ciebie z płaczem, kiedy coś pójdzie nie tak.

– Posłuchaj, chodzi po prostu o to… – W jego oczach błysnęła irytacja, pewnie miał serdecznie dość, że mu to w kółko powtarzałam. Jack na pewno chętnie by się mną zaopiekował, w to nie wątpiłam. Problem w tym, że ja tak nie umiałam. A on, chociaż przyjmował to do wiadomości, cały czas chyba miał nadzieję, że zmienię zdanie. – Nie powiedziałem ci o sobie wszystkiego, Dorothy. O moim pobycie na Ziemi.

– Och, założę się, że nie tylko – prychnęłam, nie mogąc się dłużej powstrzymać. Zmarszczył brwi.

– Co masz na myśli przez to „nie tylko”?

– Nie udawaj, że nie wiesz, o co chodzi. – Założyłam ramiona na piersi i spróbowałam się uspokoić, bo wiedziałam aż za dobrze, jak to wyglądało: jakbym była zazdrosna. Problem w tym, że rzeczywiście byłam, tylko nie bardzo potrafiłam to ukryć. Gdyby Jack to zrozumiał, bez trudu mógłby mnie oskarżyć o hipokryzję, bo przecież miałby rację. Powiedziałam mu przecież, że nic do niego nie czuję, więc nie powinnam mieć pretensji o Annabelle. A jednak… jakoś miałam. – Przestaje mnie powoli dziwić, kiedy wychodzi coś takiego jak to. Oczywiście, że nie powiedziałeś mi wszystkiego. Ty chyba w ogóle nie potrafisz być uczciwy…

– Niby kiedy nie byłem wobec ciebie uczciwy?!

– …i nawet twoje własne słowa nic dla ciebie nie znaczą – zakończyłam z impetem, nie zwracając uwagi na jego podniesiony ton głosu. Możliwe, że sama swój nieco podniosłam, ale poza tym w ogóle na ten okrzyk nie zareagowałam.

Zaraz zresztą Jack się uspokoił i wtedy już trochę się zaniepokoiłam. O wiele bardziej wolałam, gdy się wściekał, niż gdy był tak stoicko spokojny. W przypadku tego drugiego nigdy nie wiedziałam, co za chwilę zrobi.

– Ach tak? – zapytał następnie tym złowieszczo spokojnym tonem głosu. – Które moje słowa nic dla mnie nie znaczą, twoim zdaniem?

Odsunęłam się, bo wreszcie się zorientowałam, że powiedziałam za dużo i że nie powinnam kontynuować tego tematu. Jakim cudem w ogóle tak się na niego wkurzyłam? To znaczy, oczywiście wiedziałam: to z powodu Annabelle. Do tej pory jednak jakoś udawało mi się to trzymać na wodzy i wszystko było w porządku. Oprócz mojego zdrowia psychicznego, oczywiście.

Ale przecież nie chciałam doprowadzać do konfrontacji z Jackiem.

– Nieważne – mruknęłam więc. – Pomówmy raczej o tym, jak wrócimy do Oz.

– Nie, pomówmy raczej o tym, o co masz do mnie pretensje, złotko. – Jack zrobił jeden krok w moją stronę i chwycił mnie za ramię, zanim zdążyłam uciec. Syknęłam. – Chcę wiedzieć, czym niby tak bardzo cię rozczarowałem. Chyba nie chodzi o to, co powiedziałem ci w Mieście Portowym, bo wyraźnie jesteś na mnie zła, odkąd wróciliśmy do Emerald City, prawda? Więc może po prostu mi to wytłumaczysz, zamiast mówić pieprzonymi zagadkami?

– Już dobrze! – zdenerwowałam się, wyrwałam ramię i rozmasowałam skórę, machając na to mentalnie ręką. Chciał prawdę, to będzie miał prawdę, proszę bardzo! – Wiesz, Jack, po prostu nie wiem, czy jeszcze mam ci wierzyć, jeśli w jednej chwili twierdzisz, że mnie kochasz, a w następnej spędzasz noc w swoim pokoju z Annabelle!

Gdyby nie to, że widziałam to na własne oczy, pomyślałabym w tamtej chwili, że to musiała być jakaś pomyłka. Jack spojrzał na mnie z niezrozumieniem w oczach, którego nie udawał – albo tak mi się przynajmniej wydawało. Ja jednak byłam zła i czułam się zraniona, i nie zwróciłam na to większej uwagi, a raczej – zwróciłam, ale to zignorowałam.

– O czym ty właściwie mówisz, Dorothy? – zapytał w końcu spokojnie, tonem tak bardzo odmiennym od mojego. Pokręciłam głową.

– Daj spokój, Jack. Widziałam ją, jak wychodziła w nocy z twojego pokoju.

– Kiedy? Teraz? Gdy wróciliśmy do Emerald City? – wypytywał zupełnie tak, jakby sam nie wiedział. Wywróciłam tylko oczami. – Dorothy, nie rób takiej miny, nie mam pojęcia, o co ci chodzi! Nie rozmawiałem z Annabelle, odkąd uciekliśmy z Emerald City na statku Noah…!

– Byłeś wtedy u niej? – domyśliłam się, a to zaskakująco mocno mnie zabolało. Chociaż w zasadzie nie powinno, nic nie mogłam poradzić na moje głupie serce. – Kiedy poszedłeś do miasta, a mnie kazałeś zostać na statku, zanim odbiliśmy od brzegu?

– Chciałem, żeby wiedziała, że wyjeżdżamy i się nie martwiła – wyjaśnił. – Ale potem już jej nie widziałem, więc o co właściwie ci chodzi?

– Nie musisz udawać, naprawdę – prychnęłam. – Wiem, że u ciebie była, tak się składa, że ją widziałam. W środku nocy. Jeśli się przyznasz, wyjdziesz tylko na hipokrytę, a tak dodatkowo jesteś jeszcze oszustem.

Jack cofnął się o krok, nadal wpatrując się we mnie z niedowierzaniem. Bardzo nie podobało mi się to spojrzenie i fakt, że obdarzał nim właśnie mnie. Wyraźnie widziałam w nim rozczarowanie i niechęć. A to przecież ja miałam powody, żeby się na niego obrażać, prawda?

– Wiesz co? Jesteś po prostu niemożliwa – odpowiedział w końcu, a w jego głosie tym razem usłyszałam gniew. – Nie masz absolutnie żadnego prawa mieć do mnie pretensji, Dorothy. Powiedziałaś, że nic do mnie nie czujesz, i to moja sprawa, co ja zrobię z moim uczuciem. Równie dobrze mogę o nim zapomnieć w ramionach innych kobiet, jeśli będę miał na to ochotę! A miałem, uwierz mi. Tylko że do tej pory tego nie zrobiłem, a w odpowiedzi słyszę jedynie idiotyczne wyrzuty i pretensje o jakieś wyssane z palca bzdury!

Zrobiło mi się trochę głupio, bo w końcu usłyszałam wszystko to, co sama o sobie myślałam. No, może oprócz tych bzdur. W końcu wiedziałam bardzo dobrze, że Annabelle naprawdę była u niego w pokoju tamtej nocy, i nie rozumiałam tylko, dlaczego on nie chciał się do tego przyznać. Skoro otwarcie przyznał, że mógłby spotykać się z innymi kobietami, dlaczego nie chciał też przyznać, że spotkał się właśnie z Annabelle? Ze względu na nią? Kompletnie tego nie rozumiałam.

– To nie są żadne wyssane z palca bzdury – zaprotestowałam lekko drżącym głosem. – Obydwoje wiemy, co wtedy widziałam. I wybacz, jeśli miałam jakieś głupie wrażenie, że jednak jesteś porządnym facetem. Już więcej nie będę.

Jack zrobił taki ruch, jakby znowu chciał mnie chwycić za rękę, ale w końcu zrezygnował i odwrócił się na pięcie, żeby wyjść z mojego pokoju. W drzwiach jednak odwrócił się jeszcze i powiedział, całkiem spokojnie:

– Wiesz co, najlepiej chyba będzie, jeśli nasze drogi rozejdą się możliwie szybko, bo najwyraźniej obydwoje działamy sobie na nerwy i nigdy nie będziemy mogli się dogadać. Póki co jesteśmy zmuszeni do wspólnej podróży, ale kiedy tylko to będzie możliwe, dam ci spokój, obiecuję.

Wyszedł, a ja przez moment tępo wpatrywałam się w drzwi, które zamknął za sobą cicho, delikatnie, jak to miał w zwyczaju – chyba pokazywał w ten sposób, że wcale nie był wściekły i że doskonale nad sobą panował. Przede wszystkim było mi głupio, bo nie powinnam była w ogóle zaczynać tej wymiany zdań, tylko trzymać język na zębami. Nie powinnam była dać się wyprowadzić z równowagi, ale w obecności Jacka to nigdy nie było łatwe.

Najgorsze jednak było to, że teoretycznie powinnam czuć ulgę – w końcu Jack obiecał, że kiedy to tylko będzie możliwe, ograniczymy swoje kontakty do zera, co zmniejszało prawdopodobieństwo, że coś mogłoby mi się stać z jego ręki – jednak wcale jej nie czułam. Czułam tylko ostry ból w sercu i ucisk w klatce piersiowej, który nie miał nic wspólnego z moim stanem fizycznym.

Czułam się po prostu źle na myśl, że Jack miałby odejść. I już za nim tęskniłam, chociaż przecież znajdował się w pokoju obok, tak niedaleko, dosłownie na wyciągnięcie ręki. A równocześnie miałam wrażenie, że był ode mnie dalej niż kiedykolwiek.

Sama sobie byłam winna. Gdybym nie chciała, żeby tak było, trzeba było mu wyznać miłość wtedy, w Mieście Portowym. Nie zrobiłam tego jednak i chociaż w kółko katowałam się tymi wszystkimi powodami, to nie miało żadnego znaczenia, bo moje serce i tak wiedziało swoje. I to ono sprawiało, że na myśl o nieobecności Jacka czułam wielką pustkę gdzieś w środku.

Próbowałam zasnąć, ale przez długi czas nie mogłam zmrużyć oka. Zastanawiałam się głównie, dlaczego Jack najpierw tak twardo wypierał się Annabelle, a potem przeszedł do ofensywy. To znaczy, rozumiałam to drugie – na jego miejscu pewnie postąpiłabym tak samo, zirytowana faktem, że muszę się tłumaczyć. Ale to pierwsze? Myślałam, że będzie szczery, naprawdę tak myślałam.

Dopiero gdy za oknami zrobiło się już ciemno, a cały dom pogrążył się w ciszy, pomyślałam, że może on rzeczywiście był szczery.

Czy istniała jakakolwiek szansa, że Annabelle weszła wtedy do jego sypialni, ale on o tym nie wiedział? Spał przez cały czas, gdy tam była?

To może i było prawdopodobne, ale i niedorzeczne, doszłam jednak w końcu do wniosku. No bo czego Annabelle miałaby szukać w sypialni Jacka, w dodatku właśnie w nocy, kiedy było wiadomo, że tam go właśnie zastanie? I jakim cudem Jack ze swoim lekkim snem nie obudziłby się, gdy weszła do środka? Jakoś nie chciało mi się w to wszystko wierzyć.

Przez otwarte okno dobiegło mnie oddalone wycie psa, nie zwróciłam na to jednak większej uwagi. Spróbowałam wyciszyć myśli o Jacku, ale potrzebowałam dłuższej chwili, żeby w końcu się uspokoić i zasnąć. Tuż przed tym pomyślałam jeszcze, że w końcu nie powiedział mi, jak zamierzał wrócić do Oz.

Gdy się obudziłam, po panujących dookoła ciemnościach domyśliłam się, że nadal była noc. Sięgnęłam po wodę stojącą przy łóżku w butelce i pociągnęłam spory łyk, zastanawiając się równocześnie, co mogło mnie zbudzić. Ostatecznie w przeciwieństwie do Jacka sen miałam raczej twardy. Usłyszałam to dopiero po chwili i aż się wzdrygnęłam.

Wycie psa. Tuż pod moim oknem, zapewne gdzieś na chodniku.

Zawył jeden, po nim drugi, trzeci i kolejny. To mnie już zaniepokoiło. Ostrożnie wstałam z łóżka i podeszłam do okna, przez firankę przyglądając się podwórku. Zamarłam, widząc kilka jasnych sylwetek na chodniku i trawniku. Kolejne schodziły się powoli ze wszystkich stron – za domu cioci i spomiędzy tych sąsiednich, spomiędzy drzew i od strony pobliskiego parku. Cała wataha.

To nie były psy. To były wilki. W dodatku śnieżnobiałe wilki, dokładnie takie, jakie widziałam już w Oz. Stały z wyszczerzonymi zębami zwrócone w stronę domu ciotki i na przemian to wyły, to warczały i kłapały zębami. Wyglądały mało przyjaźnie, zwłaszcza że były naprawdę ogromne. Nigdy w życiu nie widziałam tak dużego wilka w naszym świecie.

Czarownica z Północy, przemknęło mi przez myśl. Nie mogła sama za nami tu trafić, więc jakimś cudem udało jej się na Ziemię przetransportować białe wilki.

Które właśnie otaczały dom cioci.

Mieliśmy przechlapane.