38. Dorothy i dowódca straży

Cześć! Wiecie, że dzisiaj mija rok od czasu opublikowania pierwszego rozdziału tutaj?

Jestem z siebie bardzo dumna, że tyle wytrwałam;) i z Was również, że postanowiłyście zostać ze mną aż tak długo. Z tego też powodu chciałabym bardzo Wam wszystkim podziękować i życzyć, żebyśmy nie spotkały się tutaj również za rok xd (co, biorąc pod uwagę komplikacje wprowadzane przeze mnie do fabuły, jest niestety wysoce prawdopodobne^^). Z okazji roczku mam dla Was dwie sondy, za głosowanie w nich będę bardzo wdzięczna, bo możliwe, że, chociaż mam już pomysły w głowie, uda Wam się mnie przekonać i do innego rozwiązania ;p

Sonda nr 1

Sonda nr 2

A na koniec, specjalnie dla Szwamki, która jako pierwsza odgadła powód przenosin rozdziału na poniedziałek, zgodnie z obietnicą cukierek!

Endżoj i mam nadzieję, że plot twist na koniec rozdziału przypadnie Wam do gustu^^

____________________________________________

Zareagowałam dopiero po chwili, wyrywając rękę, za którą trzymał mnie Christian, i zatrzymując się w miejscu, w pół kroku; zupełnie nie przejmowałam się faktem, że staliśmy na środku pustej ulicy, doskonale widoczni. Pożałowałam w tamtym momencie, że torbę z bronią oddałam Jackowi, kiedy się rozstaliśmy; bardzo by mi się w tamtej chwili przydała.

Z drugiej strony, i tak nie umiałabym jej używać. Co najwyżej mogłabym go nią walnąć po głowie.

– Oszalałeś? – prychnęłam, zupełnie nie przejmując się faktem, że chyba nie powinnam tak do niego mówić. W końcu prawie w ogóle go nie znałam. – Nie mogę uciec z miasta! Tutaj gdzieś są moi rodzice, nie mogę ich zostawić!

– Dorothy, naprawdę tego nie rozumiesz? – Christian odwrócił się do mnie; widziałam, że był cały spięty i zaniepokoiło mnie to. Wyglądało to zupełnie tak, jakby spodziewał się, że zacznę mu uciekać i przygotowywał się na natychmiastowe wszczęcie pościgu. – Twoi rodzice już nie żyją. Clarissa wysłała na nich Antymagicznych, nawet twoja matka nic na to nie poradzi. I nie mów, że chcesz zostać ze względu na syna Charlesa. Musimy się spieszyć, bo zaraz nie będzie już gdzie uciekać, więc skończ z tymi fanaberiami i chodź!

– Nigdzie nie idę – powtórzyłam uparcie, cofając się o krok. Christian postąpił o ten krok za mną i odczułam to jako zagrożenie. On najwyraźniej mówił serio i naprawdę nie zamierzał mnie wypuścić. – Skąd w ogóle o tym wszystkim wiesz? Antymagiczni? Co to właściwie jest? I skąd wiedziałeś, że Czarownica z Północy zaatakowała od strony dzielnicy portowej?

– Przecież słyszałaś huk. – Potrząsnął głową. Ja już jednak nakręcałam się coraz bardziej i nie zamierzałam dać sobie zamydlić oczu.

– Jasne, i nie miałam pojęcia, co to mogło być – przyznałam. – To ty od razu wyskoczyłeś z Czarownicą, chociaż minęła dosłownie chwila między tym hukiem a twoim pojawieniem się. Więc co, kręcisz czy naprawdę wiesz, że to ona zaatakowała?

– Dorothy, przestań się tak zachowywać. To teraz nic nie da, teraz musimy uciekać!

– Wiedziałeś?! – Wreszcie podniosłam głos, odsuwając się od niego o kolejny krok. Tym razem Christian nie zbliżył się do mnie, chociaż po oczach, które wpatrywały się we mnie czujnie, widziałam, że śledził każdy mój ruch bardzo dokładnie. – Wiedziałeś, że ona zaatakuje, prawda? Co, teraz nagle jesteś po jej stronie?!

– Zawsze byłem po jej stronie, Dorothy – odparł twardym głosem, którego się przestraszyłam, chociaż przecież teoretycznie nie powinnam. To był tylko głupi facet, nawet jeśli do tamtej pory myślałam, że mogłam mu ufać. Chciałam zrobić kolejny krok do tyłu, ale z obawy, że to mogłoby go zaalarmować, pozostałam w miejscu. Wpatrywałam się w niego rozszerzonymi z niedowierzania oczami i po prostu tak stałam. – Nie patrz tak na mnie, proszę cię. To kwestia lojalności, a ja zawsze byłem lojalny Clarissie. Jesteś jedyną kwestią, w której się nie zgadzamy, więc jeśli chcesz zachować życie, chodź ze mną.

– Co to znaczy: jedyną kwestią, w której się nie zgadzamy? – zapytałam, ignorując jego ostatnią uwagę. Christian z irytacją wzruszył ramionami.

– Clarissa kazała mi cię zabić. – Nie wytrzymałam, jednak cofnęłam się o krok. Christian na szczęście nadal nie zrobił po tym żadnego ruchu w moją stronę. – Chyba nie sądziłaś, że mogłoby być inaczej, Dorothy? W końcu wie, że według wizji twojej matki masz zabić wszystkie cztery Czarownice i zmienić Oz. A ponieważ jesteś odporna na magię, czarną robotę musiał wykonać ktoś inny. Zgłosiłem się na ochotnika.

– Dlaczego? – Cała byłam spięta, co musiał doskonale widzieć. Na pewno orientował się, że w którymś momencie spróbuję mu uciec, dlatego gorączkowo zastanawiałam się, co powinnam zrobić, żeby odwrócić jego uwagę i dać sobie chociaż chwilę przewagi. Problem jednak tkwił w tym, że Christian był ode mnie silniejszy i lepiej wyszkolony, lepiej znał miasto, a za pasem wisiał mu sporych rozmiarów miecz i sztylet. Ja nie miałam nic oprócz mojej głowy i połówki klucza, który zabrałam Czarownicy z Zachodu, w kieszeni spodni.

– Bo nie wierzę, żebyś była w stanie ją zabić, Dorothy – odparł nieco łagodniejszym tonem. Niezależnie od tego, i tak się go bałam. – Nie, jeśli zamknie się ciebie gdzieś daleko, tak, żebyś nigdy nie mogła uciec. I to właśnie zamierzam zrobić. Powiem Clarissie, że nie żyjesz, a tak naprawdę dam ci schronienie, żebyś mogła się przed nią ukrywać.

– Dlaczego? – powtórzyłam idiotycznie, bo czułam się jak zacięta płyta. Postanowiłam więc coś dodać. – Dlaczego w ogóle miałbyś mi pomagać?

– Bo mi się podobasz – wyznał zaskakująco szczerze. Jeszcze bardziej rozszerzyłam oczy. – Och, daj spokój. Przecież wiedziałaś o tym od początku.

– Rozumiem, że to nie będzie dobrowolne zamknięcie, tak? – mruknęłam, czując liźnięcie paniki na karku. – I że nie będę mogła wyjść, kiedy będę chciała?

– Dorothy, widzę, że masz zacięcie samobójcze. – Christian wzruszył ramionami. – Jak w takiej sytuacji mógłbym pozwolić ci wychodzić? Żebyś natychmiast poleciała szukać rodziców i dała się zabić? Rozumiesz chyba moją postawę. Tak musi być, dla twojego własnego dobra. Zobaczysz, jeszcze mi podziękujesz.

Bardzo wątpiłam. Jakoś nie wyobrażałam sobie sytuacji, w której miałabym mu podziękować za porwanie mnie i przetrzymywanie gdzieś w ukryciu…!

– Christian, jeszcze nie jest za późno. – Chociaż domyślałam się, że niewiele miało to dać, i tak chciałam spróbować przemówić mu do rozsądku. Graj na czas, podpowiadało mi coś w głowie, chociaż nie wiedziałam, co chciałam w ten sposób ugrać. – Jeszcze możesz się wycofać. Pomóc moim rodzicom, obronić miasto. I po prostu nie być zdrajcą. Możesz jeszcze porzucić ten poroniony pomysł, żeby pomagać Czarownicy z Północy, i iść ze mną na mury miasta. Albo do doków, walczyć z jej armią. Moja matka ją powstrzyma.

– Widzisz, i tu się właśnie mylisz, Dorothy – syknął Christian, po czym zrobił krok w moją stronę i chwycił mnie za ramię, zanim zdążyłam odskoczyć. Pisnęłam, kiedy mnie do siebie przyciągnął i spróbowałam się wyrwać, ale wtedy on drugą ręką chwycił moje drugie przedramię i wykręcił mi je za plecy. Syknęłam z bólu. – Twoja matka nie powstrzyma już nikogo, bo nie tylko umiera, ale w dodatku na pewno już nie żyje albo została złapana przez ludzi Clarissy. Przykro mi, ale twoi bliscy od początku stali na straconej pozycji, tylko byli zbyt naiwni, by to podejrzewać i zbyt głupi, by to zauważyć. Przynajmniej ty nie bądź głupia i chodź wreszcie… Chyba że chcesz, żebym jednak oddał cię Clarissie.

Szarpnął mnie, prowadząc przed siebie, w stronę doków, ja jednak nie zamierzałam tak łatwo się poddać. Adrenalina dodała mi sił, wyszarpnęłam więc prawą rękę i sięgnęłam prosto po jego sztylet; wszystko to trwało dosłownie sekundę. Wyciągnęłam sztylet z pochwy, zanim zorientował się, co się stało, a kiedy wreszcie to do niego dotarło, ja właśnie chlasnęłam nim przed siebie, w miejsce, gdzie powinien stać. Christian zdążył uskoczyć, jednak na jego koszuli pojawiła się wąska plama krwi w miejscu, gdzie sztylet dosięgnął skóry.

– Oszalałaś? Wracaj tu natychmiast, Dorothy, a może zapomnę o tym, że właśnie próbowałaś mnie zabić – syknął, po czym powoli wyciągnął z pochwy miecz. Przez moment przyglądałam mu się w napięciu, po czym odwróciłam się na pięcie i uciekłam.

Przeskoczyłam nad jakimiś śmieciami, wywalonymi na środku ulicy, i wypadłam na główną aleję, po czym skręciłam w lewo, wybierając ten kierunek tylko dlatego, że Christian spodziewał się, że skręcę w prawo. Byłam pewna, że za mną biegł; był silniejszy i z pewnością szybszy, nie mogłam więc pokonać go w te sposób. Musiałam znaleźć kryjówkę albo jakoś go przechytrzyć; musiałam zrobić cokolwiek, byle tylko nie dać się złapać.

Obejrzałam się za siebie, by stwierdzić, że rzeczywiście mnie ścigał – był znacznie bliżej, niż mogłabym przypuszczać, zaledwie parę jardów ode mnie. Ulica przede mną była kompletnie pusta i nie rozumiałam, dlaczego, póki po jej przeciwnej stronie, gdzieś w miejscu, gdzie aleja docierała do doków, nie zobaczyłam idącej prosto na mnie armii.

Oczywiście, nie była to cała armia. Wystarczyło mi jednak kilkunastu żołnierzy, którzy biegli ulicą, co jakiś czas wchodząc do przypadkowych domów lub plądrując okoliczne sklepy. Z jednego z domów wyciągnęli za włosy dwie kobiety; rechotali, gdy krzyczały, po czym dwóch z nich zaciągnęło je gdzieś w zaułek, nadal jednak słyszałam ich krzyki. Zmartwiałam i zatrzymałam się odruchowo, bo choć nadal byli ode mnie daleko, to przecież nie mogłam uciekać w tamtą stronę, a wrócić też nie mogłam, bo ścigał mnie Christian!

Rozejrzałam się dookoła i ta chwila zawahania wystarczyła, by mnie dopadł. Wytrącił mi z ręki nóż, zakrył usta dłonią, drugą ręką chwycił mnie w pasie i odciągnął do tyłu, w boczną uliczkę, poza zasięg wzroku żołnierzy. Szarpałam się i próbowałam wyrywać, ile tylko mogłam, trzymał mnie jednak bardzo mocno, zapewne nauczony doświadczeniem. W końcu już dwukrotnie wyrywałam mu się i go raniłam.

– Uspokój się, Dorothy – polecił mi szeptem, a ja wzdrygnęłam się, gdy jego oddech owionął mi skórę na karku. – Chcesz zginąć? Chcesz, żeby cię zabili? Naprawdę tego chcesz?! Bo jeśli tak, to puszczę cię, biegnij do nich. A jeśli nie, to zostań ze mną, a ja zapewnię ci bezpieczeństwo. Chyba nie wymagam zbyt wiele, jeśli chcę w zamian odrobinę wdzięczności?

Zależy, jak ta wdzięczność miałaby się objawiać, bo mam czarne myśli, pomyślałam, nie powiedziałam tego jednak na głos w obawie, że w końcu ostatecznie go wkurzę. A Christian u pasa ciągle przecież miał miecz.

Rozluźniłam się nieco, uspokajając w jego uścisku; miałam nadzieję, że to uśpi jego czujność. W następnej chwili usłyszałam kroki – tupot, a właściwie marsz wielu stóp – dochodzący od strony przeciwnej niż ta, gdzie znajdowała się obca armia, i zrozumiałam, że to strażnicy ruszyli na pomoc atakowanemu miastu. Tym bardziej przestało mnie dziwić, że Christian chciał się schować.

Chyba się tego nie spodziewał, kiedy wystosowałam celne uderzenie z łokcia prosto w przeponę; Christian zgiął się w pół, a ja natychmiast, gdy tylko mnie puścił, odwróciłam się i chwyciłam jego prawe ramię, po czym wykonałam piękną dźwignię. Nie musiałam mieć nawet więcej siły od niego; wystarczyło odpowiednio przycisnąć i złamałabym mu rękę. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, bo w końcu nie byłam mordercą; tym razem jednak adrenalina wzięła we mnie górę nad rozsądkiem i zanim zdążyłam w pełni zorientować się, co właściwie robiłam, usłyszałam najpierw trzask kości, a potem wściekły wrzask Christiana.

Odskoczyłam, zanim zdążył mnie chwycić zdrową ręką, i pobiegłam z powrotem w stronę głównej alei, spodziewając się zobaczyć tam strażników Emerald City. Rzeczywiście ze strony przeciwnej do kierunku, z którego zbliżali się obcy żołnierze, nadbiegali mężczyźni w szarozielonych uniformach straży. Zanim zdążyłam ruszyć w ich kierunku, pomiędzy strażnikami pojawiła się dobrze mi znana postać, dążąca wyraźnie w moją stronę.

Jack. Co on tu właściwie robił?!

– Jack! – krzyknęłam, po czym ruszyłam w jego stronę. Wyglądało na to, że nic mu nie było; miał zabandażowaną głowę, poza tym jednak brakowało mu jakichś widocznych uszczerbków na zdrowiu. Kiedy w końcu się spotkaliśmy, w jednej chwili zapomniałam o Annabelle w jego sypialni i po prostu rzuciłam mu się na szyję, bo poczułam się tak, jakbym po długim nurkowaniu wreszcie wypłynęła na powierzchnię i głęboko zaczerpnęła powietrza. – Nic ci nie jest?!

– Nie, a tobie? – zapytał, wyraźnie zaniepokojony. – Co ty tu w ogóle robisz, Dorothy?

– Christian… Christian jest szpiegiem Czarownicy z Północy – wymamrotałam, oglądając się za siebie. Christian właśnie wyłaził z bocznej uliczki, najwyraźniej chcąc mnie dalej gonić, mimo złamanej ręki; po mordzie w jego oczach poznawałam, że chyba zmienił zdanie co do pozostawienia mnie przy życiu. – Chciał mnie… porwać…

– Zabiję go – oświadczył Jack; już nie patrzył na mnie, tylko na niego, twarz mu stwardniała, a szczęka zacisnęła się konwulsyjnie. Zatrzymałam go, kładąc mu dłonie na klatce piersiowej.

– Jack, nie… Złamałam mu już rękę. To chyba wystarczy.

Christian, widząc nadciągających strażników, zaczął się wycofywać, chociaż widziałam, że uczynił to niechętnie. Przez chwilę pomimo odległości patrzyliśmy sobie w oczy, aż w końcu on pierwszy odwrócił się i odszedł, nie po to jednak, by spotkać się z obcą armią, a raczej zanurkować w którąś z bocznych uliczek; dopiero wtedy odsunęłam się od Jacka i puściłam go, choć uczyniłam to niechętnie.

Większość strażników już nas minęła, kierując się prosto na zbliżającą się armię Czarownicy z Północy; zerknęłam w tamtą stronę, nigdzie jednak nie zauważyłam moich rodziców, co tym bardziej wyprowadziło mnie z równowagi.

A co, jeśli Christian mówił prawdę? Co, jeśli oni już nie żyli, bo złapali ich żołnierze Clarissy? Czy to w ogóle było możliwe, żeby mama dała się schwytać?

– Wiesz, kto to jest Antymagiczny? – zapytałam, przypominając sobie słowa Christiana. Jack rzucił mi zaskoczone spojrzenie.

– Kto? Nie, nigdy o tym nie słyszałem – odparł. – Dorothy, posłuchaj, nie mogę teraz odprowadzić cię w bezpieczne miejsce. Priorytetem jest wyparcie wojsk Czarownicy z miasta. Możesz iść ze mną albo sama wracać do twierdzy, ale sugerowałbym to pierwsze. Będę się czuł lepiej, wiedząc, że jesteś koło mnie i że w razie czego mogę cię obronić.

– Jak widzisz, sama bronię się całkiem nieźle – mruknęłam. – Ale jasne, pójdę z wami.

– Trzymaj się za mną i z boku, jasne?

Jasne. Nie byłabym sobą, gdybym się trzymała. Jack powinien już o tym wiedzieć, a jednak nadal miał jakieś głupie złudzenia, że mogłabym go posłuchać, jeśli tylko użyje trochę ostrzejszego tonu.

Gdy mijaliśmy ulicę, w którą wbiegł Christian, spojrzałam odruchowo w tamtą stronę i zatrzymałam się, zdumiona.

Uliczką w naszą stronę, otoczona przez oddział żołnierzy, jechała Czarownica z Północy.

Na niedźwiedziu polarnym.

Ten widok był tak dziwny, że nie od razu skojarzyłam, co mógł oznaczać. Za bardzo zdumiała mnie długa do ziemi, biała suknia Clarissy, jej mocno pomalowane na czerwono usta i długie, czerwone paznokcie; ich kolor był tak jaskrawy, że mogłam to zauważyć już ze sporej odległości.

– Dorothy… Musimy uciekać – powiedział stanowczo Jack, chwytając mnie za rękę w tej samej chwili, gdy Clarissa dotarła wreszcie do wylotu uliczki.

Zauważyliśmy ją jako jedni z niewielu; reszta strażników nadal biegła na obcych żołnierzy, a my nawet nie zdążyliśmy ich ostrzec. Zauważyłam tylko, że Clarissa robi jeden, niedbały ruch ręką; chwyciłam Jacka za ramiona, odwracając się tyłem do Czarownicy, a przodem do niego, i zasłoniłam go swoim ciałem, głowę kładąc mu na klatce piersiowej; poczułam podmuch powietrza, ale nic poza tym, nie było żadnej fali uderzeniowej, niczego.

A przynajmniej tak mi się wydawało.

Kiedy się odwróciłam, stwierdziłam, że wszyscy strażnicy leżeli na ziemi; ruszali się wprawdzie lub jęczeli, wyraźnie więc żyli, ale jednak coś – a raczej ktoś, czyli Clarissa swoim zaklęciem – sprowadziło ich do parteru. Jack ponownie chwycił mnie za rękę i pociągnął przed siebie, zanim sama się otrząsnęłam.

– Nie uciekniemy ulicą – syknął mi do ucha, a ja dopiero po chwili zrozumiałam, co miał na myśli. Przebiegliśmy ulicę i dotarliśmy do drzwi sklepiku, który mieścił się w stojącej tam kamienicy. Niestety, gdy Jack chciał pchnąć drzwi, okazały się zamknięte.

Cofnął się właśnie, by wywarzyć je kopniakiem, gdy za sobą usłyszeliśmy spokojny, znajomy głos:

– Nie wysilaj się, Jack, i tak nam nie uciekniecie.

Odwróciłam się powoli; w naszą stronę szła Clarissa z Christianem u boku. Odruchowo spojrzałam na jego rękę, wyglądało jednak na to, że wszystko było z nią w porządku.

– Widzisz? Mówiłem, że warto przyjaźnić się z Clarissą – rzucił w moją stronę. No tak, pewnie go uleczyła. Widocznie takie rzeczy też potrafiła.

Rozejrzałam się dookoła; żołnierze z oddziału osłaniającego Clarissę rozproszyli się po bokach, tworząc półkole, którym nas otoczyli, zamykając nas przy ścianie kamienicy. Odruchowo chwyciłam Jacka za rękę. Clarissa tymczasem przerwała półkole i podeszła bliżej, bardzo blisko nas, tak, że widziałam dokładnie ciemnoniebieskie, głębokie niczym dwa jeziora oczy, które nie wyrażały niczego.

– Znowu się spotykamy, Dorothy z Kansas – powiedziała spokojnie, cicho, a jednak tak, że wszyscy dookoła ją słyszeli. – Muszę przyznać, że wszystko potoczyło się dokładnie po mojej myśli.

– Po twojej myśli? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Niby co? Skoro już i tak  mam zginąć, może mi opowiesz, o co w tym wszystkim chodziło? Po co sprowadziłaś mnie do Oz, skoro wiedziałaś, że mam cię zabić?

– Właśnie dlatego cię sprowadziłam – odparła z zadowoleniem. Widać nie oglądała ziemskich filmów, z których wynikało, że czarny charakter nie powinien opowiadać swoich planów przed zabiciem protagonisty. A może po prostu chciała się pochwalić, tak przynajmniej wynikało z jej tonu głosu. – Dorothy, miałam wszystko dokładnie obmyślone. Doskonale znałam twoją matkę, by wiedzieć, że jeśli będziesz do niej choć troszkę podobna, nie zechcesz mnie zabić, jeśli nie stanę przeciwko tobie i twoim bliskim. Więc tego nie zrobiłam. Wręcz przeciwnie, pomagałam twojemu ojcu, dopóki wymagały tego okoliczności, a w odpowiednim czasie sprowadziłam cię do Oz. Chciałam, żebyś najpierw pozbyła się za mnie innych Czarownic i widzisz, jak dobrze mi wyszło?

– Ale dlaczego? – zapytałam, kiedy zamilkła na chwilę. Rozłożyła ręce, jakby wskazując wszystko dookoła siebie.

– Dlatego – odparła. – Bo Emerald City. I całe Oz! Dorothy, naprawdę tego nie widzisz? Sprowadziłam cię tu, a ty zabiłaś za mnie Czarownicę ze Wschodu i Czarownicę z Zachodu, a własną matkę skazałaś na śmierć. Wyszło idealnie. Pamiętasz tę karteczkę, którą dostałaś wraz z kluczem w Nowym Jorku? – Kiwnęłam głową. – Pewnie nie wspominałaś o tym ojcu, skoro o to nie zapytał, ale wiadomość na niej była nieco inna, wiesz? Było tam napisane Czekam na ciebie w Emerald City. Tata. Pewnie twoje zaskoczenie jego obecnością tam zrzucił na karb ogólnego niedowierzania albo faktu, że znalazłaś go właśnie w Czarnoksiężniku, ale mniejsza o to. Specjalnie odcięłam część tej informacji, żebyś nie wiedziała od razu, że masz iść do Emerald City.

– Ale i tak tam poszłam – zaprotestowałam. Clarissa wzruszyła ramionami.

– Tylko dlatego, że spotkałaś Jacka, ale już po drodze zabiłaś jedną z Czarownic, prawda? Miałam nadzieję, że jeśli pobłąkasz się dokoła odpowiednio długo, zabijesz też tę drugą, ale ty musiałaś trafić do Emerald City. Domyślałam się, że jeśli opowiem ci o twojej matce, natychmiast polecisz jej szukać, i że będziesz musiała przedostać się przez kraj Winków, dlatego dałam Czarownicy z Zachodu cynk, że płyniesz tym statkiem. Tornado. Miałam nadzieję, że załatwisz i ją i nie zawiodłam się na tobie. Kiedy Gloria umrze, zostanę jedyną tak potężną Czarownicą w Oz i będę panować wszędzie. Także, jak widzisz, opłaca się czasem udawać sojusz i czekać tyle lat, by wreszcie zrealizować swój plan.

Wprost nie mogło mi się to pomieścić w głowie. Myśl, że wszystkie moje dotychczasowe działania w Oz były tylko planem realizowanym punkt po punkcie przez Czarownicę z Północy, była po prostu nieznośna. Znalazłam się tam, bo ona tak chciała. Pewnie sama namówiła ojca, by mnie tu sprowadzić. Jack był jedyną zmienną, której nie przewidziała, ale nie miała ona większego znaczenia. Zabiłam po drodze Czarownicę ze Wschodu, tak jak chciała; dotarłam do Emerald City, a potem wyruszyłam na poszukiwania matki i po drodze pozbyłam się też Czarownicy z Zachodu. W końcu znalazłam matkę i ją obudziłam, czym skazałam ją na śmierć. A wszystko to zrobiłam dokładnie po myśli Clarissy.

– Wiesz, dobrymi ludźmi naprawdę łatwo się kieruje – dodała Czarownica z Północy protekcjonalnym tonem. – Łatwo da się przewidzieć, jakie decyzje podejmą i jak się zachowają. Dlatego właśnie to ja z wami wygrałam.

– A moi rodzice? – zapytałam nieco drżącym tonem. – Co z nimi?

– Zajęli się nimi bardzo interesujący ludzie – podjęła bez oporów. – W zasadzie to ty dostarczyłaś mi tego pomysłu, Dorothy, wiesz? Kiedy zobaczyłam, że chroni cię zaklęcie, pomyślałam, że to dobry sposób na walkę z czarownicami. Zwłaszcza z twoją matką. Więc poeksperymentowałam trochę. Nie udało mi się skopiować zaklęcia, bo nie umiałam rzucić go na żadne żywe stworzenie, ale zupełnie dobrze wyszło mi to z ekwipunkiem. Na spotkanie poza miastem z twoją mamą wysłałam nowoutworzoną przeze mnie jednostkę, Antymagicznych. Antymagiczni mają to do siebie, że noszą zaczarowane przeze mnie rzeczy, od których odbijają się zaklęcia. Bez problemu schwytali twoich rodziców. Teraz czekają oni na egzekucję.

Zakręciło mi się w głowie, gdy to usłyszałam.

Cholera jasna… Jak niby miałam ich ratować? Skoro sama znajdowałam się w podbramkowej sytuacji?!

– Widzisz, właściwie mogłam zabić twoją matkę już wiele lat temu – dodała po chwili Clarissa, najwyraźniej nie do końca się jeszcze nagadawszy. Mimo wszystko otrząsnęłam się i nadstawiłam uszu. – A w zasadzie pozwolić na jej śmierć. Kiedy twoja matka była na tyle głupia, by eksperymentować z zaklęciami na sobie i zamiast odczarować nieśmiertelność, przyspieszyła swoje starzenie, mogłam jej nie pomóc. Mogłam udać, że nic nie potrafiłam zrobić i zaczekać, aż umrze. Ale obawiałam się, że wtedy nigdy nie dotarłabyś do Oz. W końcu gdyby Aaron wiedział, że Gloria nie żyje, nie zostałby w Oz, tylko wróciłby do ciebie, i pewnie już nigdy żadne z was nie miałoby nic wspólnego z tym światem. Musiałam więc znaleźć wyjście, które zatrzyma go w Oz, a ciebie ściągnie tu w odpowiedniej chwili. Uznałam, że zamknięcie Glorii w śpiączce w jej zamku, który jest niewykrywalny dla wszystkich oprócz ciebie i mnie, będzie odpowiednim wyjściem. Naopowiadałam jej bzdur o tym, że wkrótce znajdę lekarstwo na to zaklęcie i ją obudzę, a potem ją zostawiłam. Jak widzisz, jestem bardzo cierpliwa, jeśli chodzi o czekanie na uzyskanie władzy w Oz – ale cóż znaczy te piętnaście lat w stosunku do wieczności? W końcu jestem nieśmiertelna. Mogłabym czekać i drugie tyle, gdybym musiała.

A najgorsze było to, że ona miała rację. Ten plan rzeczywiście był kompletny i bardzo przemyślany, jakby Clarissa doskonale nas wszystkich znała, chociaż przynajmniej mnie nie znała w ogóle. To tylko pokazywało, jak duże doświadczenie dały jej te wszystkie lata, które przeżyła, jak wiele się przez ten czas nauczyła. Na przykład, by zawsze planować o pięć kroków do przodu. Musiałam przyznać, że o wielu rzeczach sama nawet nie pomyślałam, chociaż powinnam była.

Dlaczego na przykład nie zapytałam ojca, czemu na karteczce do mnie znajdowało się tylko Czekam na ciebie i nic więcej? Przecież mógł był napisać coś bardziej jednoznacznego. Ale po prostu przyjęłam to, jak przyjęłam całą resztę, i nie pytałam. Może powinnam – ale nie pytałam.

Dlatego mama miała swoje podejrzenia, gdy ją obudziłam, pomyślałam nagle. Ona domyślała się, że Clarissa mogła zdradzić, dlatego tak szybko chciała wrócić do Emerald City. Bo przecież Clarissa wiedziała, że nigdy nie powinnam pojawić się w Oz, a mimo to mnie wezwała, a poza tym zostawiła matkę na pastwę losu, w tej idiotycznej śpiączce, chociaż obiecała jej, że znajdzie na to jakieś antidotum.

– I co teraz? – zapytałam hardo, podnosząc wyżej głowę; kątem oka zerknęłam na Jacka, który rozglądał się dookoła, jakby oceniając możliwości ucieczki. Dobrze jednak wiedziałam, że nie mieliśmy żadnych. – Zabijesz mnie? Przecież nie możesz.

– Nie ja. Christian cię zabije – odparła spokojnie, kiwając głową na stojącego po jej lewej stronie dowódcę straży. – Zabije zresztą was oboje. Widzisz, Dorothy, Christian zawsze był moim najbardziej lojalnym sojusznikiem. Wiedziałam, że w swoim czasie przyda się posiadanie swojego człowieka jako dowódcy straży.

Christian zrobił krok w naszym kierunku, a ja odruchowo się cofnęłam, omal nie wpadając na Jacka. Dotknęłam przy tym dłonią spodni na wysokości uda i wyczułam w nich jakiś twardy przedmiot. Wiedziałam, co to było, więc wyciągnęłam go, zanim zdążyłam się rozmyślić.

Mogłam wprawdzie powiedzieć Clarissie o planie Christiana, żeby mnie nie zabijać, ale wątpiłam, czy to by coś dało. Christian by się wykręcił, a Czarownica nigdy nie uwierzyłaby właśnie mnie. Musiałam więc zrobić coś innego.

– Zapominasz o jednym – powiedziałam, po czym dodałam, wyciągając przed siebie połówkę klucza z Oz na Ziemię, którą ukradłam z zamku Czarownicy z Zachodu: – Na pewno chciałabyś to mieć.

Clarissa parsknęła śmiechem.

– A na co mi to, Dorothy, powiedz mi? – zapytała z rozbawieniem. – Nie jestem moją siostrą z Zachodu, nie zamierzam wybierać się na Ziemię, więc po co byłby mi on potrzebny?

– Przecież to nie tak, że klucz daje tylko możliwość podróżowania między światami – wtrącił się niespodziewanie Jack, chwytając mnie mocno za wolną dłoń. Clarissa spojrzała na niego z zainteresowaniem. – Klucz to symbol. Ten, kto ma klucz, jest prawowitym władcą Oz. Gloria nim oczywiście nie była, bo tylko przechowywała klucz, ale to była jej decyzja, gdyby chciała, mieszkańcy Oz przyjęliby ją jako swojego władcę. Ale jeśli chcesz rządzić Oz i nie tłumić ciągle buntów, potrzebujesz pełnego klucza. Symbolu władzy.

Przez chwilę Czarownica z Północy myślała, wpatrując się w nas intensywnie. Najwyraźniej słowa Jacka dały jej jednak do myślenia, skoro tak się zachowywała. W końcu odpowiedziała spokojnie, choć z pewnym rozbawieniem:

– Wiesz co? Nawet masz rację, Jack. Ten klucz rzeczywiście mi się przyda. Wyciągnę go z waszych martwych rąk, gdy już Christian się z wami rozprawi.

Tego się nie spodziewałam. Zamarłam na moment z kluczem w ręku, w napięciu przypatrując się otaczającym nas żołnierzom. Za żołnierzami, teraz widziałam to wyraźnie, stał jeszcze jeden szpaler, ten z kolei złożony z wilków polarnych, najwyraźniej również podporządkowanych rozkazom Clarissy. Żaden ze strażników się nie poruszył, ale Christian zrobił kolejny krok w naszą stronę, a potem jeszcze jeden; z jego spojrzenia wyczytałam dokładnie, jak tym razem miało się skończyć nasze spotkanie. Już nie zamierzał mnie oszczędzać, widocznie złamała kość dała mu się we znaki.

Christian podniósł miecz, a kiedy Jack zrobił krok w jego stronę, jakby zamierzając podjąć wyzwanie, automatycznie podniosły się kusze wszystkich żołnierzy. Wstrzymałam oddech, widząc wycelowane w nas tyle strzał. Wystarczyłoby przecież, żeby którykolwiek z tych żołnierzy stracił zimną krew. Wystarczyłoby, żeby jeden trafił celu.

Najwyraźniej jednak Jack się tym nie przejmował, bo w następnej chwili zrobił coś bardzo głupiego.

Jednym ruchem wyrwał mi z ręki klucz, a drugim wsadził go do zamka zamkniętych drzwi za nami. Pierwsza strzała uderzyła w mur nad nami, gdy szarpnął za klamkę i otworzył drzwi.

Widziałam to po raz pierwszy i byłam zaskoczona. Za drzwiami nie było kompletnie nic. Tylko czarna pustka, pustka, w którą bałabym się wejść. A w którą Jack najwyraźniej zamierzał nas obydwoje wciągnąć.

– Jack, nie! – wydarłam się, jednak nadaremnie; było już za późno, by się opierać, bo Jack pociągnął mnie za rękę mocno, z całej siły, aż straciłam równowagę.

Za sobą usłyszałam tylko wściekły wrzask Czarownicy i warczenie watahy wilków; już w następnej chwili wszystko to zlało się w jedno, w jeden wysoki, nieznośny pisk, który ranił moje uszy. Poczułam ból w ramieniu, Jack pociągnął mnie za drugie mocniej i przed moimi oczami pojawiła się pustka, a cała poczułam się tak, jakbym wirowała i nie mogła przestać.

Nie czułam się tak nawet wtedy, gdy wraz z Jackiem i Annabelle znaleźliśmy się w domu zielarki, podniesionym za pomocą tornada przez Czarownicę ze Wschodu. Żołądek wywrócił mi się na drugą stronę i podszedł do gardła, zrobiło mi się niedobrze i zapragnęłam zwrócić całą jego zawartość, której nie było dużo; zanim jednak zdążyłam zwymiotować, horyzont zmienił położenie i wylądowałam na prawym boku i ramieniu na czymś miękkim, co podejrzanie przypominało trawę. Upewniłam się w tym, kiedy w następnej chwili zaryłam w niej nosem.

Podniosłam się do pozycji siedzącej, próbując uspokoić wirujący mi przed oczami obraz, i wtedy właśnie usłyszałam obok zatroskany głos Jacka:

– Dorothy? Nic ci nie jest?

Poczułam to od razu, gdy tylko zaczęłam zwracać na to uwagę. Powietrze było inne, nie tak wilgotne i ciężkie, ale też nie tak czyste. I dźwięki, które dobiegały do moich uszu, były inne: wyraźnie słyszałam… samochody jadące drogą niedaleko nas.

– Coś ty zrobił, Jack – jęknęłam z rozpaczą, odruchowo chwytając się za głowę. I to wcale nie dlatego, że nadal mi się w niej kręciło.

Jack użył klucza i otworzył jednostronny portal z Oz, w który nas wciągnął.

Byliśmy na Ziemi.