31. Dorothy i kraj Kwadlingów

Wszystko wydarzyło się błyskawicznie. W jakiś sposób Jack i Nicholas dogadali się bez słów, bo obydwaj doskonale wiedzieli, w którym momencie zaatakować, chociaż do mnie ta wiedza jakoś nie dotarła. Zostałam z tyłu, gdy we dwóch rzucili się na pająka okrążającego nas od południowej strony; dostrzegłam jeszcze, że Nicholas zanurkował w dół, wystawiając ku górze ostrze siekiery, a Jack przewiesił karabin przez ramię i wyciągnął swój majcher, którym uciął jedną z nóg potwora, po czym odwróciłam się za siebie i automatycznie podniosłam pistolet, celując w kolejnego biegnącego na nas pająka.

Strzeliłam, niestety kula poleciała gdzieś między drzewa, a pająk przyspieszył, kierując się już prosto na mnie. Spokojnie, powiedziałam sobie w myślach, chociaż serce biło mi ze strachu, bo naprawdę, tak jak przyznałam się Jackowi, nie znosiłam pająków. Nie trafisz, jeśli będą ci się trzęsły ręce.

Strzeliłam raz jeszcze i tym razem trafiłam go w tułów, może dlatego, że znajdował się już ledwie parę jardów ode mnie. Szarpnęło nim i przewrócił się na bok, ale mną odrzut również szarpnął do tyłu, aż zachwiałam się na nogach.

– Dorothy! – Usłyszałam gdzieś za sobą krzyk Jacka. – Dorothy, musimy uciekać!

Kolejne dwa pająki biegły w naszą stronę, więc po prostu odwróciłam się na pięcie i pognałam w stronę Jacka i Nicholasa, dobijających właśnie kolejnego z nich. Jack bezpardonowo chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą, z powrotem w gąszcz lasu, chociaż było tam cholernie ciemno i nic na dobrą sprawę nie widziałam.

Poczułam uderzenie w plecy i impet rzucił mnie na ziemię, rozłączając mnie z Jackiem. Pistolet wypadł mi z ręki, chwyciłam więc pierwsze, co nawinęło mi się pod rękę – akurat był to jakiś długi konar – i odwróciłam się na plecy, akurat na czas, by zobaczyć, jak rzuca się na mnie kolejny pająk.

Z bliska wyglądał jeszcze paskudniej. Nie myliłam się, patrząc na niego z odległości, szczękoczułki rzeczywiście miał zakończone czymś w rodzaju ostrego pazura, z którego skapywał jad; cztery pary paciorkowatych oczu wpatrywały się we mnie bezmyślnie, a serce przyspieszyło mi na sam ten widok. Odruchowo zasłoniłam się rękami i konarem, krzycząc ze strachu, a szczękoczułki zatrzymały się jakieś trzy stopy ode mnie, nadaremnie próbując dosięgnąć mojej twarzy. Dopiero po chwili zorientowałam się, że odwłok pająka nadziałam na konar, który nadal trzymałam w rękach.

 Pchnęłam mocniej, ale byłam na niego stanowczo zbyt słaba, krzyknęłam więc raz jeszcze w nadziei, że Jack albo Nicholas wreszcie mnie usłyszą, inaczej groziło mi bowiem, że w końcu nie utrzymam pająka dłużej i zleci prosto na mnie. Kiedy jednak pomoc nie nadchodziła, postanowiłam radzić sobie sama. Przesunęłam się nieco po poszyciu lasu, oparłam konar o ziemię i spróbowałam wyczołgać spod ciągle wierzgającego potwora. Dlaczego ta cholera nie chciała zdechnąć?!

Byłam już prawie zupełnie wolna, gdy nagle poczułam na ramionach czyjeś dłonie. Odwróciłam się, żeby zobaczyć poważną, zaciętą twarz Jacka; pozwoliłam mu pociągnąć się do góry, aż z impetem wylądowałam prosto na nim, i znowu znalazłam się tak blisko, że bez problemu mogłabym go pocałować. Natychmiast zganiłam się za te myśli. W takim momencie?!

– Nic ci nie jest? Możesz wstać? – Jego spokojny głos przywrócił mnie do rzeczywistości. Jacka chyba rzeczywiście nic nie było w stanie zdenerwować. Pospiesznie pokiwałam głową, po czym zaczęłam się podnosić. Jack poszedł za moim przykładem, podał mi dłoń i pomógł ostatecznie wywindować się do pionu. – To świetnie, bo musimy uciekać. Nie damy rady zabić wszystkich. Bierz pistolet.

Posłusznie zebrałam z ziemi porzucony wcześniej pistolet i ponownie dałam się wziąć za rękę i pociągnąć gdzieś przed siebie, w mrok lasu. Potknęłam się o jakiś wystający korzeń, ale Jack trzymał mnie na tyle mocno, że udało mi się nie stracić równowagi. Po chwili dołączył do nas Nick, który poprowadził nas przez las na południe, ku jego skrajowi, za którym rozciągał się już kraj Kwadlingów.

Słyszeliśmy za sobą trzaski gałęzi i szelesty, jakby pająki za nami podążały, żaden z nich nie odważył się już jednak nas zaatakować, zapewne rozumiejąc, że mogłoby się wtedy stać z nimi to samo, co z ich martwymi krewniakami. Po pewnym czasie uzyskaliśmy sporą przewagę, trudno powiedzieć, czy dlatego, że byliśmy szybsi, czy ponieważ pająki zrezygnowały z pościgu. Nawet wtedy jednak Jack nie puścił mojej ręki, uparcie prąc za Nickiem naprzód, nie przejmując się ciemnością, niewyspaniem i głodem, które sprawiały, że od jakiegoś już czasu kręciło mi się w głowie. Mobilizowałam więc wszystkie swoje siły, żeby po prostu stamtąd uciec, opuścić ten okropny las i zapomnieć o tych wielkich, paskudnych, włochatych pająkach, które o mało nas nie zabiły. Marzyłam o gorącej kąpieli, łóżku i świeżej pościeli, i tym, żeby spać przez najbliższe czterdzieści osiem godzin. Nieistotne już było to, co miałoby mi się wtedy śnić, ważne było, żebym wreszcie odpoczęła. Chociaż trochę.

Był sam środek nocy, gdy wreszcie wydostaliśmy się z lasu na kawałek łąki, oddzielający go od biegnącej nieopodal drogi. To właśnie tam nogi odmówiły mi posłuszeństwa; upadam na kolana natychmiast, gdy tylko poczułam, że gałęzie drzew przestały smagać mnie po policzkach, a pod nogami pojawiła się trawa zamiast tego cholernego poszycia leśnego. Puściłam rękę Jacka i po prostu upadłam na kolana, dłońmi opierając się na mokrej trawie, nie wiedziałam, czy od rosy, czy deszczu – nie miało to zresztą większego znaczenia. Ważne było, że wyszliśmy z lasu. Byliśmy w kraju Kwadlingów. Nareszcie.

– Dorothy, co się dzieje? – zapytał Jack nieco niecierpliwie, kucając obok mnie. Nad nami stanął Nicholas.

– Spałaś coś w ogóle ostatniej nocy? – podsunął domyślnie. Potrząsnęłam głową.

– Niespecjalnie. Jestem po prostu zmęczona, to wszystko. Pójdę dalej, tylko błagam… Nie idźcie już tak szybko.

Podniosłam się z powrotem na nogi i otrzepałam kolana, po czym zauważyłam, że Jack przekazuje Nicholasowi nasze bagaże. Zanim zdążyłam się zastanowić, po co i dlaczego drwal w ogóle je przyjął, Jack podszedł do mnie i bez ceregieli ani pytania o zdanie po prostu wziął mnie na ręce.

– Jack, co ty… – Głos mi się załamał, gdy poczułam jedną jego dłoń pod moimi kolanami, a drugą na plecach, i odruchowo chwyciłam go za szyję i położyłam głowę na ramieniu. Zaraz jednak poderwałam ją z powrotem. – Natychmiast mnie puść!

– Nie rób cyrków, złotko – polecił mi spokojnie, wychodząc ze mną w ramionach na drogę. – Doniosę cię tylko do najbliższej wioski, tam poprosimy o nocleg.

– Ja mogę… Sama…

– Mam dużo więcej sił od ciebie, więc pozwól, że spożytkuję je, żeby zwiększyć tempo marszu i szybciej dotrzeć do wsi – przerwał mi stanowczo, a Nicholas poszedł za nim, chichocząc szatańsko. To było co najmniej idiotyczne. – Możesz chociaż raz się ze mną nie kłócić?

Nie odezwałam się już, także dlatego, że ten protest pojawił się właściwie wbrew mnie. Mnie było przecież bardzo dobrze w jego ramionach, zwłaszcza gdy już z powrotem położyłam mu głowę na ramieniu i mogłam spokojnie, nie wywołując żadnych podejrzeń wdychać jego zapach i po prostu cieszyć się z tej bliskości. Przynajmniej tyle mogłam, skoro na nic więcej nie chciałam sobie pozwolić. Zamknęłam oczy i dałam się po prostu nieść, nie zważając na to, dokąd właściwie szliśmy ani kiedy mieliśmy tam dotrzeć. Miło było choć raz całkowicie oddać kontrolę komuś innemu.

– Mam tu niedaleko znajomych, to tam powinna uciec moja klacz – dobiegły mnie jeszcze słowa Nicka. – Tak przynajmniej ją tresowałem, zobaczymy, jak to wyjdzie w praktyce. Tak czy inaczej, możemy poprosić ich o nocleg, na pewno nie odmówią. Ale jeden pokój gościnny to wszystko, co dostaniemy.

– Spokojnie, spaliśmy już w gorszych warunkach – zapewnił go Jack. – Dziękuję, że nam pomagasz.

Przez chwilę Nicholas nie odpowiadał, w końcu jednak rzekł spokojnie:

– Przez was popadłem w konflikt ze strażnikami lasu. Mam tylko nadzieję, że było warto, bo nie wiem, czy będę jeszcze mógł wrócić do mojego domu. Pewnie pójdę potem z wami do Miasta Portowego, bo chyba tam się wybieracie?

– Będziemy musieli zaciągnąć gdzieś języka, a poza tym chciałbym, żeby Dorothy trochę odpoczęła. – Pierś Jacka zafalowała, gdy pozwolił sobie na głębokie westchnięcie. – Chyba że ty znasz okolicę i zechciałbyś być naszym przewodnikiem. Zapłacimy.

– Zastanowię się nad tym – obiecał Nick i na tym ich rozmowa się skończyła. Albo przynajmniej zapamiętałam tylko tyle, bo w następnej chwili zmęczenie wzięło we mnie górę nad ciekawością i w końcu zasnęłam w ramionach Jacka, kołysana miarowym rytmem jego kroków.

***

Obudziłam się w zupełnie obcym mi miejscu i w pierwszej chwili zastanawiałam się, dlaczego moja sypialnia w Lawrence tak zmieniła się w ciągu jednej nocy. Dopiero potem przypomniałam sobie wszystko – wędrówkę przez las, drzewa, które próbowały nas zabić, Nicka i ogromne, krwiożercze pająki – po czym podniosłam głowę z posłania i rozejrzałam się dookoła uważniej, zwracając wreszcie uwagę na szczegóły umeblowania pokoju.

Więc jednak Jack i Nicholas spełnili moje życzenie i w końcu znalazłam się w prawdziwym łóżku, w ciepłej pościeli, w prawdziwym domu! Tylko kąpieli nie było, bo to na pewno bym pamiętała. Kiedy ostrożnie wyciągnęłam nogi spod przykrycia i spuściłam z łóżka, stwierdziłam też, że nadal miałam na sobie moją podróżną koszulę, ktoś jednak zdjął ze mnie spodnie, pozostawiając mnie w samej bieliźnie.

Znajdowałam się w niewielkiej, całkiem przytulnie urządzonej sypialni. To wnętrze nie było biedne ani zaniedbane, wręcz przeciwnie – jak na standardy Oz, które dotąd poznałam, wyglądało całkiem przyzwoicie. Łóżko było szerokie, z drewnianą ramą i czymś w rodzaju moskitiery, za którą widziałam też resztę standardowego umeblowania sypialni – wielką, rzeźbioną, drewnianą szafę, toaletkę z przyborami do mycia, stolik z trzema krzesłami, kufer pod jedną ze ścian i rzucony na drewnianą podłogę, kolorowy dywanik. Przez przeszklone, czyste okno wpadało słońce, na moje oko raczej popołudniowe niż poranne.

Rany. Przespałam pół dnia?!

Nad toaletką wisiało lustro, w którym pospiesznie się przejrzałam, ze zdziwieniem stwierdzając równocześnie, że naprawdę dawno tego nie robiłam. Zabawne, że wiele kwestii, które miały dla mnie znaczenie w Nowym Jorku, w Oz kompletnie traciły na znaczeniu – makijaż, ciuchy, perfekcyjne ułożenie włosów, o tym wszystkim dawno już zapomniałam. Kiedy jednak przejrzałam się w lustrze, zapragnęłam natychmiast choćby przygładzić włosy, które sterczały mi na wszystkie strony, sięgnęłam więc po leżącą na blacie szczotkę i zajęłam się rozczesywaniem kosmyków. Wyjaśnienia mogły poczekać.

Czesanie włosów zawsze mnie uspokajało, zwłaszcza gdy robił to ktoś inny. Pamiętałam, że gdy byłam mała i wieczorem nie chciałam iść spać, mama siadała ze mną w pokoju i rozczesywała mi włosy tak długo, aż nie poczułam się senna. Może dlatego to uczucie związane z czesaniem zostało we mnie już na zawsze; w końcu kojarzyło mi się dobrze, z ciepłem maminego głosu, łagodnym dotykiem jej rąk i niespiesznymi, spokojnymi ruchami, które uspokajały również moje serce.

Westchnęłam, odkładając szczotkę i przyjrzałam się swojemu odbiciu w lustrze. Byłam bez makijażu, co uwypukliło nieco cienie pod oczami, poza tym jednak nie zmieniłam się w stosunku do tego, jak wyglądałam, gdy trafiłam do Oz. Nawet jeśli schudłam trochę na niepewnej diecie, nie było tego widać po mojej twarzy, może dlatego, że zawsze była raczej szczupła, o wystających kościach policzkowych i ostro zakończonym podbródku. Byłam nieco mniej blada, bo częste przebywanie na świeżym powietrzu dodało mojej twarzy rumieńców, a skóra ściemniała trochę od słońca; ciemne włosy kręciły mi się wokół twarzy, pozbawione wreszcie trzymającej je zawsze w ryzach prostownicy, poza tym jednak wyglądałam jak ta sama dziewczyna, która tamtego letniego dnia wyszła na lunch do Corner Bistro.

Zabawne, bo wcale nie czułam się już jak tamta dziewczyna.

Przemyłam twarz pozostawioną na toaletce wodą i tęsknym wzrokiem spojrzałam na znajdującą się w pokoju balię, bo wydawało mi się, że nie kąpałam się sto lat. W końcu odwróciłam się przodem do drzwi i zastanowiłam, co robić dalej – wyjść z pokoju, komuś obcemu do domu, czy raczej zostać i czekać? – zanim jednak zdążyłam dojść do jakichś wniosków, drzwi sypialni otworzyły się cicho i po chwili do środka wszedł Jack.

Musiał się niedawno kąpać, bo włosy miał jeszcze wilgotne, poza tym wyglądał dużo bardziej świeżo. I miał na sobie świeże ciuchy. Koszulę wsunął niedbale do spodni, a jej rękawy jak zwykle podwinął do łokci; wyglądał w tych ciuchach dobrze i tak się chyba czuł, bo był bardzo swobodny, krok miał sprężysty, a ruchy jak zwykle zdecydowane. Wyglądało na to, że nie tylko ja spałam w ciągu dnia, bo Jack też nie wyglądał na zmęczonego. Wręcz przeciwnie, jego oczy tryskały energią, a niedbały uśmiech sprawił, że serce podskoczyło mi w piersi. Cholera, nienawidziłam się za reakcje na tego faceta…!

– Dobrze, że już nie śpisz. Musimy pogadać i zdecydować, co dalej robimy. – Bez skrępowania zamknął za sobą drzwi i usiadł na łóżku, chociaż miał przecież do dyspozycji trzy krzesła przy stole. Na wszelki wypadek postanowiłam nie ruszać się z mojego strategicznego miejsca przy toaletce. – Dobrze się czujesz?

Pospiesznie kiwnęłam głową.

– Jasne, już dużo lepiej. Ile spałam?

– Tyle, ile musiałaś – uciął, a ja westchnęłam z ulgą, widząc, że nie miał do mnie żadnych pretensji o przedłużony odpoczynek. Raz jeszcze rozejrzałam się dookoła.

– Gdzie my właściwie jesteśmy?

– U znajomych Nicka – wyjaśnił. – Jego klacz rzeczywiście trafiła tu wcześniej niż my. To mili ludzie, ale nie powinniśmy nadużywać ich gościnności.

– A Nick? – zapytałam, zanim zdążyłam się ugryźć w język.

– Co z nim?

– Nie może chyba na razie wrócić do swojego domu, prawda? – Skoro już jednak zaczęłam temat, postanowiłam go kontynuować. – Te pająki ciągle mogłyby mu zrobić krzywdę. To dlatego, że nam pomógł, więc czuję się trochę odpowiedzialna. Nie powinniśmy mu jakoś pomóc?

– A ty nie za bardzo się nim interesujesz? – Jack rzucił mi krzywe spojrzenie. Prychnęłam. – Nie martw się, złotko, Nick jest dorosłym facetem, poradzi sobie. A decyzję o udzieleniu nam pomocy podjął przecież sam. Co do nas jednak… Nie znam tych okolic, nigdy tu nie byłem.

– Nieprawdopodobne – wtrąciłam zgryźliwie, Jack jednak zignorował moją uwagę.

– Dlatego nie będę dobrym przewodnikiem, jeśli chodzi o trafienie do zamku Czarownicy z Południa – kontynuował, jakbym nic nie powiedziała. – W innej sytuacji uznałbym, że poradzimy sobie sami, ale wszyscy, którzy wspominają o tym zamku, mówią też, że nie jest łatwo do niego trafić i że żadnemu nieproszonemu gościowi się to nie udało. Więc chyba na wszelki wypadek lepiej byłoby mieć kogoś, kto zna teren.

– I skąd go weźmiesz? – zapytałam, czując, że Jack wcale nie przyszedł, by zdecydować, co dalej robić, a raczej by przekazać mi, co zdecydował sam. Podpowiadał mi to jego pewny siebie ton głosu.

– W tym celu musimy iść do miasta – oświadczył, potwierdzając w ten sposób moje podejrzenia. – Znajduje się kilka mil stąd, nad morzem. Dojdziemy w ciągu paru godzin.

– Miasto Portowe? – Jack skinął głową. – To nie tam wybierał się Noah ze swoim statkiem?

– Owszem, ale jeśli myślisz o odwiedzeniu go, to chyba nie jest to najlepszy pomysł – odparł Jack krytycznie. – Nie powinniśmy tracić więcej czasu.

– Pomyślałam tylko, że gdyby Noah wracał do Emerald City, mógłby przekazać mojemu ojcu wiadomość – westchnęłam. – Na pewno się o mnie tam martwią. O nas. Chciałabym im chociaż dać jakoś znać, że wszystko z nami w porządku, że żyjemy, mamy się dobrze i wkrótce znajdziemy moją mamę.

Jack przyglądał mi się przez moment z namysłem, nie odpowiadając, a ja czułam, że moje słowa trafiły do niego, chociaż jak na niego było to zaskakujące. W końcu powoli, nieco niechętnie, kiwnął głową i odparł:

– No dobrze, może to i nie jest taki głupi pomysł. Zobaczymy, co da się zrobić, gdy już będziemy w mieście. Ale najpierw musisz być gotowa do drogi. Co najpierw: kąpieli czy śniadanie?

Chociaż burczało mi w brzuchu, wybór był oczywisty. Przede wszystkim musiałam zmyć z siebie brud ostatniego etapu naszej wędrówki! Cała reszta mogła poczekać.

Wkrótce potem służący napełnili balię gorącą wodą i mogłam wreszcie w spokoju wziąć relaksującą, odprężającą kąpiel. Kiedy jakiś czas później opuściłam wreszcie sypialnię, wyglądałam już w miarę ludzko i mogłam pokazać się nie tylko Jackowi, ale także innym ludziom, w tym właścicielom domu, którzy udzielili nam gościny.

Byli to bardzo mili ludzie, jak się okazało, jakaś dalsza rodzina Nicka, z którą ten utrzymywał jednak bardzo dobre kontakty. Domostwo tego bezdzietnego małżeństwa było dostatnie i dobrze utrzymane, może niezbyt wielkie, ale bardzo przytulne i zadbane. Spędziliśmy z Tomem i Elise kilka przyjemnych godzin, jedząc spóźniony obiad i rozmawiając, głównie o ogólnikach, bo Jack najwyraźniej nadal był zdeterminowany, by mówić przypadkowym ludziom jak najmniej o nas, zdążyłam jednak stwierdzić, że nasi gospodarze byli naprawdę uprzejmi i sympatyczni. A także że wszyscy tam najwyraźniej widzieli we mnie i Jacku parę.

Rzuciłam Jackowi mordercze spojrzenie, gdy tylko zorientowałam się, że nie zamierzał korygować tego przekonania, w żaden jednak sposób nie zareagował, a głupio było mi kłócić się z nim przy stole. Na to zapewne zresztą liczył, że nie zrobię sceny przy ludziach, i miał rację.

– Będzie lepiej, jeśli nikt tutaj nie powiąże cię z Dorotką z Kansas – powiedział mi cicho, kiedy obiad wreszcie dobiegł końca i zaczęliśmy się zbierać. Nie chcieliśmy nadużywać gościnności naszych gospodarzy, a do zmroku powinniśmy dotrzeć do Miasta Portowego, dlatego chcieliśmy ruszyć w drogę jak najszybciej. – Jeśli to ma oznaczać, że wszyscy pomyślą, że jesteśmy razem, to dobrze. Niech myślą, że jesteśmy zwykłymi wędrowcami, którzy szukają tu, na Południu, schronienia.

– Tylko dlaczego koniecznie mielibyśmy być razem? – warknęłam, bo z jakichś powodów ten pomysł bardzo mi się nie podobał. To znaczy, dokładnie wiedziałam, dlaczego. To było jak szyderstwo, bo przecież tak naprawdę nigdy nie mieliśmy być razem. Tym bardziej irytowało mnie sugerowanie choćby czegoś podobnego.

– Bo to najprostsze wyjaśnienie. – Jack wzruszył ramionami. – Co, chcesz może mówić, że nasi ojcowie kazali mi cię pilnować? Daj spokój, złotko, nie musimy nikogo okłamywać, nie będziemy tylko zaprzeczać domysłom. Dlaczego to dla ciebie taki problem?

Wzruszyłam ramionami, nie zamierzając się do tego przyznawać. Na pewno by mnie wyśmiał.

Kiedy zaczęliśmy się zbierać do drogi, okazało się, że Nicholas wcale nie zamierzał zostawać u swoich znajomych. Ku naszemu zaskoczeniu, osiodłał swoją klacz i wyprowadził ją przed dom, przygotowując się do podróży.

– Nie wracasz chyba do lasu, co? – zagadnęłam go, kiedy też wyszłam na zewnątrz z moją torbą. Jack został trochę z tyłu, więc miałam chwilę, by porozmawiać z Nicholasem.

– Nie, skąd. – Pokręcił głową, po czym przytroczył do siodła klaczy swoją nieodłączną siekierę. Naprawdę wyglądało na to, że walczył nią równie dobrze, co Jack swoim majcherem. – Jack pytał mnie, czy nie chciałbym być waszym przewodnikiem w drodze do zamku Czarownicy z Południa. Uważam, że to kompletnie poroniony pomysł, bo gwarantuję, że i tak go nie znajdziecie, ale z grubsza wiem, gdzie powinien leżeć, więc postanowiłem się zgodzić. I tak nie mam w tej chwili nic lepszego do roboty.

– Dlaczego uważasz, że go nie znajdziemy? – Zmarszczyłam brwi, odsuwając się o krok, gdy klacz Nicka spróbowała pyskiem dotknąć mojej dłoni. – Przecież to tylko zamek. Musi gdzieś tam być.

– Może i musi, ale do tej pory nikt go jeszcze nie znalazł – odpowiedział Nick, poprawiając popręg. Potem odwrócił się do mnie i rzucił mi niedbały uśmiech, dzięki któremu wyglądał naprawdę uroczo. Było w nim coś takiego, co kojarzyło mi się z małym łobuziakiem. – Spokojnie, Dee. Jeśli ktokolwiek jest w stanie znaleźć ten zamek, to tylko wy, z moją pomocą, oczywiście. Jesteś już gotowa? Daj mi torbę, pojedzie na Tangerine, póki w mieście nie kupicie sobie koni. Stamtąd do zamku Czarownicy z Południa to jeszcze spory kawałek.

W tej samej chwili z domu wyszedł Jack i rzucił nam niezadowolone spojrzenie. A temu o co znowu chodziło?

Nick przywołał go do nas ruchem ręki i po chwili Jack stał już obok mnie. Blisko. Odsunęłam się odruchowo, bo inaczej dotknąłby ramieniem mojego ramienia. Pewnie powinnam szukać jego dotyku, zamiast się od niego odsuwać, ale zdawałam sobie sprawę, że tak będzie po prostu łatwiej. Łatwiej było mi trzymać go na dystans i udawać, że niczego nie czułam.

– Zdecydowałeś się? Jedziesz z nami? – zapytał chłodno, a ja pomyślałam, że przecież musiałam być skończoną idiotką, żeby się w nim zakochać. W końcu ten facet w ogóle nie potrafił zachowywać się w mojej obecności normalnie.

– Tak. Myślę, że to może być ciekawe – zaśmiał się Nick, na co wywróciłam oczami.

– Musisz być niespełna rozumu, skoro uważasz niebezpieczeństwa za ciekawe…

– Daj spokój, Dee – przerwał mi, machając ręką. – Niby jakie niebezpieczeństwa?

– Krótko z nami podróżujesz, to jeszcze nie wiesz – wtrącił Jack lekkim tonem. – Dorothy zawsze wynajdzie dla nas jakieś kłopoty, nawet tam, gdzie teoretycznie nie powinno ich być. Właściwie to możesz być pewien, że jeśli w okolicy znajduje się coś potencjalnie niebezpiecznego, szósty zmysł Dorothy natychmiast to wyczuje i poprowadzi ją prosto w to miejsce.

– Bardzo śmieszne – burknęłam, zabijając spojrzeniem Nicka, który oczywiście znowu się roześmiał. Dziwne, że Jack zdawał się za nim nie przepadać, bo miałam wrażenie, że gdyby nie to, świetnie by się dogadywali. W ich charakterach widziałam pewne podobieństwa, na przykład upartą niechęć do traktowania mnie serio i skłonność do żartowania z rzeczy, które wcale nie były zabawne. – Zamierzacie tu tak stać, aż zrobi się ciemno, czy może jednak wreszcie ruszymy w drogę? Chciałabym dotrzeć do zamku ma… Czarownicy w ciągu najbliższego roku.

Ugryzłam się w język w ostatniej chwili, widząc ostrzegawcze spojrzenie Jacka. I jeszcze to…! Do tej pory przynajmniej między sobą mogliśmy być szczerzy, a teraz co, miałam znowu wszystko ukrywać? Bo Jackowi coś się przywidziało i nie chciał zdradzać Nicholasowi, kim dokładnie byliśmy? Przecież to było cholernie uciążliwe!

Pożegnaliśmy się w końcu z naszymi gospodarzami, dziękując za gościnę, po czym wyruszyliśmy w dalszą drogę, pieszo, bo Nick z uwagi na nasz brak wierzchowców również prowadził tę swoją dziwną, przysadzistą klacz za wodze. W stronę Miasta Portowego prowadziła szeroka droga gruntowa, z której przy każdym uderzeniu końskich kopyt i ludzkiego obuwia unosiły się tumany pyłu. Mimo pięknej pogody i ładnych krajobrazów dookoła, droga ta była więc nieco uciążliwa. Pył osiadał na skórze i ubraniach, tak że już po kilkudziesięciu minutach drogi czułam się tak, jakbym nigdy nie brała tej kąpieli w domu Toma i Elise, poza tym słońce przygrzewało mocno, bezlitośnie zalewając nas żarem z nieba. Sytuacji nie poprawiała nawet zieloność, którą mijaliśmy – łąki z wysokimi trawami, wyrośnięte zboża, najprzeróżniejsze zagajniki i sady, czasami rzucające nawet cień na drogę – bo mimo wszystko powietrze było duszne i ciężkie, a upał ogromny, jak to w środku lata.

Przynajmniej do pewnego momentu.

W pierwszej chwili nie zrozumiałam nawet, skąd wzięło się to nagłe ochłodzenie. Zrobiło się rześko, a duchota nieco zelżała, głównie za sprawą orzeźwiającego wietrzyku, który zaczął nagle wiać od południa. Zorientowałam się, co to takiego, dopiero gdy opuściliśmy ostatnią wioskę i idąc między nieużytkami porośniętymi niewysoką trawą, na horyzoncie wreszcie je dostrzegłam.

Morze.

Zatrzymałam się w pół kroku, wpatrując się w horyzont na południu niczym urzeczona. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że cały czas słyszałam ten znajomy, charakterystyczny dźwięk – to fale uderzały o brzeg, to szumiało morze, do którego w końcu doszliśmy. Droga do Miasta Portowego musiała prowadzić wzdłuż wybrzeża, równolegle do brzegu, który znajdował się tuż–tuż, ledwie kilkanaście jardów przede mną, za wąskim pasem nieużytków. Widziałam tam wyraźnie tę rozmigotaną, ciemnoniebieską taflę wody, widziałam też biały, czysty piasek tworzący plażę. Plażę! Tu, w Oz…!

– Możemy zatrzymać się na chwilę? – zapytałam, po czym nie czekając na odpowiedź któregokolwiek z moich towarzyszy, ruszyłam przed siebie, prosto między nieużytki, ku plaży, która majaczyła przede mną.

– Dorothy! Już późno, musimy zdążyć, zanim zamkną na noc bramy! – krzyczał za mną Jack, ale nie zwracałam już na niego uwagi. Z każdym krokiem zwiększałam tempo, aż w końcu zatrzymałam się gwałtownie, gdy dotarłam do miejsca, w którym trawa przechodziła powoli w piasek. Spojrzałam w dół i uśmiechnęłam się szeroko, po czym po prostu zdjęłam buty i wkroczyłam na plażę.

To było dokładnie tak przyjemne uczucie, jak się spodziewałam. Wieki nie byłam na plaży! Usłyszałam za sobą kroki Jacka i Nicholasa, więc czym prędzej chwyciłam buty w dłoń i ruszyłam dalej przed siebie, w stronę tej niebieskiej, migoczącej w słońcu tafli wody, która ruszała się nieustannie, jakby chciała wchłonąć jak największą część plaży. Albo cały ten ląd.

Piasek był gorący i parzył mnie w bose stopy, łaskotał między palcami, sprawiał, że stopy zapadały się nieco, przez co szło mi się trochę gorzej, parłam jednak naprzód. Morze było już coraz bliżej. Widziałam już wyraźnie niewielkie fale, liżące brzeg w regularnych odstępach czasu. Fala cofała się… Obmywała kamienie, leżące przy brzegu… Po czym wracała, pieniąc się trochę i znowu mocząc przybrzeżny piasek. Woda była czysta, ciemnoniebieska, pewnie chłodna, ale i tak dziwiłam się całkowitym pustkom na tej plaży. Rozumiałam, oczywiście, że tutejsi mieszkańcy mieli więcej problemów na głowie niż ci z mojego świata, ale przecież nawet ludzie w Oz musieli czasem wypoczywać! Czemu więc nie robili tego na plaży, w taką pogodę?!

Dotknęłam palcami mokrego piasku i zawahałam się na moment, cofając przed nadchodząca falą. W tej samej chwili dobili do mnie Jack i Nicholas.

– Dorothy, co ty wyprawiasz? – zapytał Jack z irytacją. – Przed zmierzchem musimy być w mieście!

Zrobiłam krok do przodu, chwyciłam nogawki spodni, żeby nie zamoczyła ich fala, po czym wreszcie pozwoliłam, by moje stopy oblała słona, morska woda. Była naprawdę zimna! Zachichotałam, a potem roześmiałam się w głos; na to Jack, który coś tam jeszcze mówił, urwał nagle w pół słowa. Niespodziewanie Nicholas pochylił się i też zdjął buty, po czym wskoczył za mną do wody. Jego klacz tymczasem stała na granicy nieużytku z plażą i spokojnie przyglądała nam się z wyższością mówiącą, że ona nigdy nie zrobiłaby niczego tak głupiego, jak bezcelowe moczenie kończyn w wodzie.

– Daj spokój, Jack! – wykrzyknął Nick, chwytając mnie za rękę i ciągnąc głębiej do wody. – Daj nam chwilę na odstresowanie się!

Pochylił się i chlapnął na mnie wodą, na co wydarłam się i odpowiedziałam kontratakiem, nogą chlapiąc wodą w jego stronę. Już po chwili bawiliśmy się w morzu w najlepsze jak dwójka dzieciaków, wzajemnie ochlapując się wodą. Śmiałam się na całe gardło, śmiałam się szczerze, bez zahamowań, chyba po raz pierwszy, odkąd przybyłam do Oz.

– Jack, no chodź! – krzyknął znowu w pewnej chwili Nick. – Sam nie wrzucę jej do wody, musisz mi pomóc!

Co za bezczelność, i jeszcze oczekiwał pomocy Jacka!, pomyślałam z rozbawieniem, ale chwilę później spojrzałam na Jacka, który nadal stał w bezruchu na piasku w miejscu, do którego docierały fale, i przyglądał mi się dziwnie. Zamarłam odruchowo, a śmiech zamarł mi na ustach, gdy mój wzrok spotkał się z jego. Było w oczach Jacka coś dziwnego.

Nic złego, oczywiście, że nie. Nie był zły, zdenerwowany, zniecierpliwiony czy zirytowany, nic z tego. Był jakby… trochę zdziwiony, a trochę zamyślony, i chyba wiedziałam, o co mu chodziło. Po chwili jego słowa potwierdziły moje domysły:

– Chyba nigdy wcześniej nie słyszałem, żebyś się tak śmiała, Dorothy.

Otworzyłam usta, żeby coś odpowiedzieć, ale w następnej chwili Nick, który chyba nie usłyszał tych ostatnich słów, natarł na mnie z impetem i pozbawił mnie równowagi, aż niczym kłoda poleciałam do wody – a on za mną. Krzyknęłam, choć bardziej z rozbawienia niż zaskoczenia czy strachu, zanurkowałam w wodzie cała, a po chwili wynurzyłam się, parskając.

– Idiota! – wydarłam się na Nicka, który śmiał się ze mnie w najlepsze, chociaż też był cały mokry. Wobec tego ostatni raz popryskałam go wodą, po czym wyszłam z morza, czując, jak koszula lepi mi się do ciała. Nie mogłam jednak powstrzymać szerokiego uśmiechu, który przekonał tylko Nicka, że tak naprawdę wcale się nie gniewałam.

– No, teraz możemy iść – orzekł Nick, również wychodząc z wody. Posłałam Jackowi długie spojrzenie, próbując odgarnąć z twarzy mokre włosy, a widząc jego wciąż zamyśloną minę, odparłam tylko:

– Dotąd nie miałam wiele powodów, żeby się śmiać, prawda?

W jakąś godzinę później dotarliśmy wreszcie do Miasta Portowego.