23. Dorothy i Tornado

Wczesnym rankiem, zanim jeszcze słońce wzeszło ponad horyzont, wymknęłam się z mojej sypialni i po cichu przekroczyłam korytarze dzielące mnie od głównego wyjścia z pałacu. Miałam na sobie kupione poprzedniego dnia spodnie, koszulę, skórzaną kurtkę i oficerki, a na plecy zarzuciłam plecak z najpotrzebniejszymi rzeczami – był to idealny strój na ucieczkę, którą sobie na ten poranek zaplanowałam. Pałac był o tak wczesnej godzinie niczym wymarły – raz usłyszałam przed sobą kroki, zdążyłam jednak w porę schować się w bocznym korytarzu, zanim minął mnie ktoś ze służby. Poza tym wszyscy zdawali się twardo spać.

No, może prawie wszyscy.

Kiedy poczułam na ramionach i brzuchu czyjeś ręce, szarpnęłam się i spróbowałam krzyknąć, męska dłoń jednak zakryła mi usta, jednym mocnym szarpnięciem przygważdżając mnie przodem do ściany. Chociaż nie widziałam napastnika, rozluźniłam się nieco, bo natychmiast poznałam go po zapachu. Ten mocny, korzenny zapach z domieszką zapachu skóry poznałabym już wszędzie. Spróbowałam się wyrwać, ale nie było to proste, zważywszy, że mimo wszystko byłam kobietą i miałam mniej siły.

– Co ty właściwie robisz, Dorothy?! – syknął mi do ucha Jack, a ja zamarłam, czując tuż przy sobie jego ciało. Jego klatka piersiowa przylegała dość ściśle do moich pleców, a gdy mówił, jego oddech owionął mi skórę na karku; niestety zdawało się to robić wrażenie tylko na mnie. – Gdzie się wybierasz, co?!

Czekałam, aż zabierze dłoń z moich ust, a kiedy w końcu to zrobił, odpowiedziałam równie przyciszonym tonem głosu, z irytacją:

– Czy mógłbyś mnie puścić?

– Żebyś znowu zaczęła uciekać? Nie ma mowy. – Poprawił chwyt, drugą dłonią łapiąc moją drugą rękę, a ja pomyślałam o plecaku, który w tej szamotaninie ześlizgnął mi się, tak że za jedno ramię trzymałam go lewą ręką. Jack chyba też to zauważył, bo po chwili daremnej dla mnie szamotaniny mi go zabrał. – Spakowałaś się, co? Zamierzałaś opuścić Emerald City bez pożegnania? Dobrze, że wpadłem na coś takiego.

– Tak? – podjęłam z irytacją, bo przecież nie była to najwygodniejsza pozycja do prowadzenia konwersacji. – A jak doszedłeś do tego błyskotliwego wniosku?

– Rozmawiałem wczoraj z Beatrice – wyjaśnił spokojnie, na co wywróciłam oczami. – Widzisz, Dorothy, może i znam cię krótko, ale wystarczająco, by wiedzieć, że jeśli potulnie godzisz się na plany innych osób, to znaczy, że coś knujesz. Dowiedziałem się od niej, że najchętniej kupiłaś sobie spodnie i plecak. Beatrice może nie miała na ten temat refleksji, ale ja od razu pomyślałem, że to raczej nieodpowiedni ubiór na pałacowe salony.

Brawo, Sherlocku! Jego dedukcja wręcz zwalała mnie z nóg. Tak się jednak nieszczęśliwie dla mnie złożyło, że była również słuszna, przez co wpadłam jak śliwka w kompot. I co teraz miałam zrobić?!

– Puść mnie – powtórzyłam spokojnie, ignorując jego wywód. Tak było najprościej. – Obiecuję, że nie ucieknę…

– Podobno obiecałaś też swojemu ojcu, że nie zrobisz niczego głupiego – przerwał mi bezlitośnie. – Widzisz, ile warte są twoje obietnice, złotko? Wybacz, ale nie skorzystam.

Idiota. Gdybym tylko nie miała skrępowanych rąk, już dawno bym mu przywaliła!

– Nie robię niczego głupiego – zaprotestowałam, odwracając głowę w jego stronę, nie byłam jednak w stanie na niego spojrzeć. Na szczęście korytarz, który omiotłam przy okazji spojrzeniem, był pusty, bo musieliśmy stanowić ciekawy widok. A wszystko przez niego! – A ty, szowinisto, nie musisz od razu stawać po stronie mojego ojca tylko dlatego, że nie zgadzam się z jego wizją mojego udziału w tej imprezie. A raczej jego braku.

– Aha, dlatego uciekasz? Rzeczywiście. To całkowicie trzyma się kupy. – Nie musiałam wcale na niego patrzeć, żeby usłyszeć ironię w jego głosie. Poprawił chwyt na moich rękach, aż syknęłam, bo trochę mnie to zabolało. – Dorothy, naprawdę. Co właściwie zamierzasz zrobić? Na własną rękę odnaleźć twoją matkę? Czy ty zdajesz sobie sprawę, jakie to jest niebezpieczne? Chcesz dać się zabić?! Myślałem, że nabrałaś trochę rozsądku po tym wszystkim, co przeszliśmy w drodze tutaj, ale najwyraźniej to było tylko moje myślenie życzeniowe.

– Idiota – prychnęłam w końcu na głos. – Wtedy ścigała nas Czarownica, to całkiem coś innego! Którą, notabene, to ja zabiłam, więc daj sobie spokój z tym gadaniem o tym, przez co to nie zginę po drodze. Poradzę sobie.

– Nie wyobrażaj sobie, że już wszystko wiesz i ze wszystkim sobie poradzisz tylko dlatego, że udało ci się z jedną czarownicą – odparł Jack protekcjonalnie. Odwrócił mnie gwałtownie, nie zdążyłam nawet zaprotestować, a już stałam oparta plecami o ścianę, a przodem do niego; twarz Jacka znajdowała się bardzo blisko mojej, za blisko, zresztą cały był za blisko, włącznie z jego rękami, które nadal trzymały mnie za przedramiona. Jack wyglądał na rozluźnionego, usta miał wykrzywione w ironicznym grymasie, a szare oczy patrzyły na mnie krytycznie. Jak on to robił, że jednym spojrzeniem potrafił sprawić, że znowu czułam się jak dziesięciolatka? – Dorothy, ja wiem, że ty uważasz, że chcę ci zrobić na złość, ale ja naprawdę tylko się o ciebie martwię. Oz jest niebezpieczne, nie poradzisz sobie w nim całkiem sama!

– Nie musisz się o mnie martwić – syknęłam. – Mieliśmy umowę, pamiętasz? Ty doprowadzasz mnie do Emerald City, ja wprowadzam cię do środka. W momencie, gdy się tu znaleźliśmy, ta umowa przestała obowiązywać. Nie musisz się o mnie martwić ani troszczyć, więc daj mi święty spokój i pozwól mi przejść!

Spróbowałam się wyrwać, ale mimo moich słów Jack trzymał mnie mocno, a żeby mnie przytrzymać, przyciągnął mnie jeszcze bliżej do siebie. W panice położyłam mu dłonie na piersi i znowu zwyzywałam się w myślach, że jego bliskość robiła na mnie takie wrażenie. Zwłaszcza że jego twarz pozostawała nieodgadniona, jak to często w przypadku Jacka bywało.

– Bardzo chciałbym, złotko, naprawdę – prychnął, znowu tym protekcjonalnym tonem – ale, widzisz, problem w tym, że obiecałem mojemu ojcu, że będę miał na ciebie oko.

To było tak niedorzeczne, że nawet nie wiedziałam, o co pytać najpierw. Spróbowałam jednak.

– Słucham? A co ma do tego twój ojciec? Dlaczego miałby chcieć, żeby ktoś mnie pilnował i dlaczego właściwie ty?

Zabrzmiałam nieco pogardliwie, chociaż nie było to zamierzone. Jack musiał jednak to usłyszeć, bo skrzywił się nieco.

– Dorothy, w przeciwieństwie do ciebie, nie pytam ojca o takie rzeczy, tylko z reguły robię to, o co mnie prosi – odparł, dowodząc tym samym kompletnego braku zdrowego rozsądku. Ja rozumiem, zaufanie i tak dalej, ale coś takiego? Przecież Charles chciał  powiesić swojego syna! A Jack mimo to dalej bez cienia refleksji godził się na to, czego chciał od niego ojciec?! – Ale jeśli użyjesz przez chwilę mózgu, zamiast tylko próbować mi uciec, dojdziesz na pewno do wniosku, że to polecenie nie było inicjatywą mojego ojca, tylko twojego.

– Nieważne – mruknęłam, próbując wyprostować ręce i w ten sposób się od niego odsunąć. Pozwolił mi na to z pobłażliwym uśmiechem na ustach, który bardzo mi się nie podobał. – Dlaczego wszyscy tutaj myślą, że potrzebuję jakiejś pieprzonej niańki? I tak wyjadę z Emerald City, czy ci się to podoba, Jack, czy nie, i nikt mnie nie zatrzyma. Jestem dorosła i mogę robić, co chcę, a wy nie możecie mnie tak po prostu zamknąć, bo lepiej wiecie, co jest dla mnie dobre. I ostrzegam, że jeśli teraz mnie zatrzymasz, nigdy więcej słowem się do ciebie nie odezwę.

Coś w moim głosie musiało mu podpowiedzieć, że nie żartowałam z tym ostatnim zdaniem, bo ten idiotyczny uśmieszek spełzł mu z twarzy, a w następnej chwili Jack cofnął się o krok, po czym zdjął ręce z moich ramion. Nie uciekłam, chociaż miałam na to wielką ochotę. Wiedziałam, że był ode mnie szybszy i silniejszy, i dogoniłby mnie bez trudu i zatrzymał, gdybym tylko spróbowała jakichś gwałtownych ruchów.

– W porządku – odpowiedział po prostu, ku mojemu zdumieniu. – Dobrze, że też zabrałem ze sobą torbę.

Za jego wzrokiem spojrzałam na podłogę; faktycznie leżała tam torba, z którą Jack podróżował do Emerald City jeszcze z kraju Manczkinów. Musiał rzucić ją na ziemię, zanim mnie złapał, żeby nie krępowała mu ruchów – tyle rozumiałam. Całej reszty już nie bardzo.

– A dlaczego ją zabrałeś? – zapytałam więc, starając się brzmieć spokojnie. Jack wzruszył ramionami.

– Wiesz, nie mam pojęcia. Może dlatego, że spodziewałem się po tobie czegoś podobnego? Pomyślałem, że lepiej, jeśli będę przygotowany.

Ostrożnie, cały czas nie spuszczając z niego wzroku, pochyliłam się, by podnieść z podłogi mój plecak. Równie ostrożnym ruchem zarzuciłam go sobie na ramię. Absolutnie nie chciałam dawać Jackowi kolejnych powodów, by mnie dotykał, wolałam więc, żeby nie uznał, że próbowałam uciec. Tak na wszelki wypadek.

– Nie rozumiem – poskarżyłam się. Jack podniósł torbę i jedną ręką przerzucił ją sobie przez głowę.

– Ale czego nie rozumiesz, złotko? Idę z tobą.

Bezwiednie otworzyłam usta, wpatrując się w niego pytająco. Chciałam go w ten sposób zmusić do udzielenia jakichś szerszych wyjaśnień i zatuszować nieco fakt, że nie byłam w stanie wydobyć z siebie słowa, nie wyszło mi to jednak najlepiej. A w zasadzie wcale.

Jack, zniecierpliwiony widocznie moim nieogarnięciem, w końcu westchnął, chwycił mnie za przedramię i pociągnął przed siebie korytarzem, w stronę wyjścia z pałacu. Dopiero wtedy mój mózg jakby się obudził i zaczął pracować. Przecież to było niedorzeczne. Jack nie mógł jechać ze mną, tyle trudu sobie przecież zadał, żeby znaleźć się w Emerald City! Wcale nie chciałam, żeby zmieniło to jedno głupie polecenie jego ojca i wcale nie chciałam z nim wyruszać w kolejną podróż…!

– Co ty właściwie robisz? Dokąd idziemy? – zapytałam nieco niespokojnie, gdy minęliśmy główne wejście i Jack pociągnął mnie w kolejny korytarz. Roześmiał się krótko, słysząc moje pytania.

– Wiesz, Dorothy, oczywiście możesz spróbować sforsować główną bramę do pałacu, a później główne wyjście z miasta – powiedział protekcjonalnie – nie licz jednak na to, że ucieczka wtedy ci się powiedzie. Znam inne wyjście z pałacu, z miasta już nie bardzo, więc mam nadzieję, że masz jakiś plan.

– Mam – przyznałam niechętnie, zastanawiając się równocześnie, co musiałabym zrobić, żeby wreszcie puścił moją rękę. – Ale nie bardzo rozumiem, dlaczego cię o to obchodzi.

– Przecież już mówiłem, że idę z tobą.

– Ale niby po co? – prychnęłam z niedowierzaniem. – Żeby mnie bronić, bo twój tata ci kazał? Dlaczego pomagasz mi uciec?

– Zabolała mnie ta twoja groźba, że jeżeli powiem twojemu ojcu, to się do mnie więcej nie odezwiesz. Była naprawdę złowieszcza – odparł złośliwie. Wywróciłam z irytacją oczami. – Złotko, wybacz, może wpadłem w rutynę, ale chroniłem cię tyle czasu, że dziwnie teraz od tego odwyknąć. Masz rację, nie powstrzymam cię, jeśli będziesz chciała uciec, a nie o to chodzi, żebyś była więźniem w Emerald City, tylko dobrowolnym gościem. Skoro więc mam się z tobą bawić w podchody przy twoich kolejnych próbach ucieczki, to już wolę wziąć udział w tej pierwszej. Przynajmniej będę miał pewność, że nie dasz się zabić przy pierwszej możliwej okazji.

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, pociągnął mnie w stronę wyjścia na taras i do ogrodu na tyłach pałacu. Wiedziałam, że z tamtej strony znajdowało się drugie wyjście do miasta – to, przez które codziennie przechodziły dostawy żywności i służący z różnymi sprawunkami – więc doszłam do wniosku, że pewnie Jack ciągnął mnie tam. Jasne, zawsze było mniej strzeżone niż główne wyjście. Co nie znaczyło, że nie było strzeżone w ogóle.

Spodziewałam się jakichś ceregieli, uciekania przed strażnikami czy chowania się po kątach, ale Jack niczego takiego nie zrobił. Po prostu chwycił mnie pod ramię, skinieniem głowy pozdrowił strażnika, po czym jakby nigdy nic przekroczył bramę i już po chwili znaleźliśmy się na najbliższej ulicy.

– Jak to zrobiłeś? – zapytałam, zaintrygowana. Jack obojętnie wzruszył ramionami.

– Grunt to się nie wyróżniać, złotko. Jeśli jesteś wystarczająco pewna siebie, zazwyczaj udaje się każdy przekręt.

No tak, zapewne mówił z doświadczenia. W zasadzie nie powinno mnie to dziwić.

Ulica, w którą zanurkowaliśmy, o tak wczesnej porze była niemalże pusta i cicha. Paru maruderów wytaczało się z okolicznych barów, kilku handlarzy rozkładało właśnie swoje stragany, tu i ówdzie słyszałam też oznaki budzących się do życia kamienic, poza tym jednak było bardzo spokojnie. Poprawiłam spadające mi z ramienia ramiączko plecaka, po czym delikatnie wyswobodziłam rękę z uścisku Jacka. Stanowczo nie potrzebowałam jego pomocy, żeby iść w dół ulicą.

– To dokąd teraz? – zapytał Jack protekcjonalnie, a ja wywróciłam oczami, bo zirytowało mnie jego przekonanie, że wybrałam się na tę ucieczkę kompletnie bez głowy. – Będziemy się miotać po mieście, aż znajdą nas strażnicy, czy spróbujemy sforsować mur górą?

– Wyobraź sobie, że naprawdę mam plan. I wcale nie zakłada on opuszczania Emerald City przez bramę – odpowiedziałam, po czym tym razem to ja pociągnęłam go za rękę, prowadząc w znajomą mi już uliczkę prowadzącą prosto do dzielnicy portowej. – Chodź, musimy się pospieszyć.

– Dokąd? – powtórzył, ale nie odpowiedziałam, ciesząc się, że przynajmniej raz miałam nad nim jakąś przewagę. – Złotko, nie wierzę, ty naprawdę masz jakiś plan? Naprawdę nie zamierzałaś uciekać na aferę, bo wkurzyłaś się na tatusia?

– Spadaj – mruknęłam, przyspieszając kroku, bo miałam go serdecznie dość. Musiałam sobie przypomnieć, po co właściwie pozwoliłam mu ze sobą iść i dlaczego on chciał ze mną iść. Masochista czy co? Czy może raczej sprawiało mu przyjemność robienie mi na złość?

Dotarliśmy w końcu na nadbrzeże, gdzie zatrzymałam się na moment, oszołomiona rozciągającym się przede mną widokiem. Wstające właśnie na wschodzie słońce rozświetlało brudnozieloną rzekę, kładąc się na niej złocistymi refleksami i odbijając od wody w sposób dziwnie urokliwy, a przez to niepasujący mi do Oz. Cała rzeka iskrzyła się jasnym, słonecznym blaskiem, a czyste, błękitne niebo wisiało nad nią nisko, zwiastując kolejny piękny dzień w Oz.

Po chwili zadumy skierowałam swe kroki ku najbardziej niepozornej łodzi, zajmującej ostatnie miejsce po prawej stronie w rzędzie stojących w porcie statków. To właśnie koło niej uwijało się najwięcej ludzi – wnosili na pokład jakieś ciężkie pakunki w skrzyniach, doglądali samego statku i dyskutowali między sobą zawzięcie. Ten ruch mnie nie zdziwił; wiedziałam przecież, że w przeciwieństwie do innych statków, Tornado miało tego dnia wyjść w długi rejs. Byłoby wręcz dziwne, gdyby nie czyniono przed tym ostatnich przygotowań.

– Przepraszam! Chciałabym rozmawiać z kapitanem – zaczepiłam pierwszego lepszego marynarza, mężczyznę w średnim wieku o umięśnionych ramionach i nieco bezmyślnym spojrzeniu. – Mógłby mu pan przekazać, że Dorothy zdecydowała się na podróż?

Marynarz zawahał się, ale ostatecznie kiwnął głową i zniknął we wnętrzu krypy; najwyraźniej moje imię rzeczywiście dużo zmieniało. Jack przyglądał mi się z mieszaniną zdziwienia i podziwu.

– Dorothy, zamierzałaś uciec statkiem? Sama? – prychnął, a jego ton znowu mnie zirytował. Rzuciłam mu protekcjonalne spojrzenie.

– Tak, a co?

– A nie domyślasz się, jacy są marynarze, obojętne, w którym świecie?

– Tak się składa, że poznałam kapitana. – Odwróciłam się z powrotem w stronę statku, po trapie którego właśnie schodził Noah. – To bardzo sympatyczny i dobrze wychowany mężczyzna.

– Marynarz, dobrze wychowany! A to dobre – parsknął śmiechem. – Naprawdę słusznie zrobiłem, że z tobą poszedłem, Dorothy. Chociaż przyznaję, pomysł z ucieczką statkiem jest całkiem oryginalny, tego się po tobie nie spodziewałem.

– Nie spodziewałeś się, że umiem samodzielnie myśleć, co? – warknęłam, chociaż w zasadzie do końca tak nie myślałam, ale zanim Jack zdążył coś odpowiedzieć, Noah wreszcie do nas podszedł, rozkładając ręce w geście powitania. Uśmiechał się szeroko, co wyglądało nieco niepokojąco, biorąc pod uwagę jego brak zębów.

Noah miał na sobie parciane spodnie i podkoszulek, który ukazywał jego umięśnione ramiona. Miałam rację, sądząc, że mimo szczupłego, nieco zasuszonego wyglądu miał sporo krzepy. Wyciągnął w moją stronę rękę i kiedy podałam mu swoją, uścisnął ją mocno.

– Czyżby jednak się panienka zdecydowała? – zapytał. Stanowczo kiwnęłam głową.

– Tak, o ile jesteś w stanie zapewnić kwaterę dla mnie i mojego towarzysza. – Głową wskazałam Jacka. – Ma na imię Jack. Jack, to jest Noah, właściciel statku.

Uścisnęli sobie ręce, a żadnemu przy tym nawet oko nie mrugnęło. Noah nie wahał się ani chwili.

– Mam tylko jedną wolną kajutę – oświadczył. – Jeśli nie macie nic przeciwko dzieleniu jej, to zapraszam.

Zawahałam się. Wcale nie chciałam dzielić kajuty z Jackiem, w zasadzie to najchętniej znalazłabym się jak najdalej od niego! Po chwili namysłu uznałam jednak, że to nie miało znaczenia, byłam przecież dorosłą dziewczynką i potrafiłam powściągnąć swoje uczucia, nawet jeśli szalały we mnie z siłą tornada.

Jeśli to miała być cena dostania się do kraju Kwadlingów, nie powinnam widzieć problemu.

– Oczywiście, że nie – powiedzieliśmy równocześnie, o sekundę za późno. Widać przez to było, że obydwoje mieliśmy w związku z tym jakieś wątpliwości. Spojrzałam przelotnie na Jacka, po czym dodałam: – Musimy dostać się na południe, do kraju Kwadlingów. Ile to może potrwać?

– Kilka dni, panienko – odparł Noah spokojnie, wzruszając ramionami. – Nie sposób powiedzieć dokładnie, bo to zależy od tego, co się po drodze trafi. Ale płyniemy na południe, więc jest nam to po drodze. Obiecuję, że nie zedrę z was skóry.

Na całe szczęście poprzedniego dnia tata postanowił, że nie mogłam włóczyć się po mieście tak całkiem bez pieniędzy, i zapatrzył mnie w sumę, która uniezależniła mnie od Jacka. Mogłam zapłacić za siebie, czując tylko odrobinę wyrzutów sumienia, że pieniądze, które dał mi ojciec, przeznaczałam na ucieczkę od niego. Bo to przecież wcale nie było tak.

A przynajmniej tak to sobie wmawiałam. Że to nie była ucieczka, tylko próba wzięcia spraw we własne ręce. Chyba po raz pierwszy, odkąd trafiłam do Oz.

Noah zaprowadził nas na pokład, którego deski, choć stare i wysłużone, lśniły czystością, a nieliczna załoga karnie uwijała się przy robocie. Statek był niewielki, przedni pokład znajdował się nieco niżej od tylnego, gdzie w nadbudówce znajdowała się kajuta kapitana, zaś pod nią schody prowadziły pod pokład, gdzie znaleźliśmy również naszą kwaterę. Zeszliśmy po drewnianych, stromych schodkach na dół, prosto w korytarz, w którym było gorąco i duszno, a poza tym mocno pachniało przyprawami, i Noah wskazał nam pierwsze z brzegu drzwi.

– To będzie wasza kajuta – oznajmił. – Najlepsza jest najbliżej wyjścia, bo następne są położone bliżej kuchni i ładowni, tam zapachy są silniejsze. Proszę, rozejrzyjcie się.

Otworzył drzwi, po czym cofnął się, przepuszczając nas przodem. Ostrożnie zajrzałam do środka, nie nastawiając się za bardzo, żeby się zbytnio nie rozczarować. Rzuciłam tylko okiem na wnętrze kabiny i odetchnęłam z ulgą.

Łóżka były dwa. Właściwie to koje, tak chyba powinnam to nazwać. Mimo że sufit zawieszony był nisko, w malutkiej kajucie znajdował się łóżko piętrowe – zapewne dlatego, że na dwa łóżka obok siebie nie starczyłoby miejsca. Oprócz tego w kajucie stał tylko samotnie niewielki, drewniany, kwadratowy stolik i dwa krzesła, a na jednym z nich miska i dzbanek z wodą. Wątłe światło rozpoczynającego się dopiero dnia wpadało przez nieduże, okrągłe okienko znajdujące się w ścianie przeciwległej do drzwi – zdaje się, że był to bulaj. Pewna nie byłam, ze statkami nigdy nie miałam do czynienia.

– Będzie nam tu świetnie. – Głos Jacka wyrwał mnie z odrętwienia, i przestałam bezmyślnie przyglądać się pomieszczeniu, gdy wyjął mi z ręki plecak i wszedł głębiej do kajuty. – Dorothy? Które łóżko wybierasz?

Był dziwnie rozluźniony, biorąc pod uwagę, że właśnie uciekaliśmy z Emerald City przed moim ojcem, mieliśmy spać podczas tej podróży w jednym pomieszczeniu, w dodatku na statku, a cała sytuacja była co najmniej nietypowa. Wzruszyłam ramionami.

– Dolne – odpowiedziałam tonem sugerującym, że tak naprawdę było mi wszystko jedno. Jack rzucił mój plecak na dolne łóżko, a swoją torbę położył na górnym, po czym odwrócił się do mnie z krzywym uśmiechem na twarzy.

– Świetnie, więc skoro już się zadomowiliśmy, mam małą prośbę. Muszę wyjść jeszcze na chwilę na miasto, ale zostaniesz tutaj, prawda, Dorothy?

Otworzyłam usta, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Serio? Myślał, że odsunie mnie na dalszy plan, cokolwiek zamierzał zrobić? A może to był podstęp, a tak naprawdę chciał lecieć do mojego ojca? Przecież nie zamierzałam mu tak po prostu zaufać!

– Noah, mógłbyś nas na chwilę zostawić samych? – dodał, widząc moje wahanie. Właściciel statku kiwnął tylko głową i już go nie było. Ponieważ nadal stałam w drzwiach, nieco niezdecydowana, Jack podszedł do mnie z westchnieniem, chwycił mnie za rękę i wciągnął do środka kajuty, po czym zamknął za nami drzwi. – Złotko, zrozum, nie zamierzam na ciebie donosić, bo gdyby tak było, zrobiłbym to już w pałacu. Potrzebujemy po prostu jakichś zapasów, wolę nie pozostawać na łasce jadłospisu tutejszych marynarzy. Wyjdę tylko na miasto, kupię nam coś do jedzenia i wrócę.

– Mogę iść z tobą – zaprotestowałam, na co prychnął lekceważąco.

– Naprawdę myślisz, że to dobry pomysł, Dorothy? Właśnie uciekłaś z pałacu. Ojciec na pewno już cię szuka, a wraz z nim połowa miasta i wszyscy strażnicy. Chcesz ryzykować? Proszę bardzo, mnie tam nie zależy, żebyś dzisiaj opuściła Emerald City.

Przygryzłam wargę, zastanawiając się, co robić. Jack miał niestety sporo racji, obawiałam się jednak, że pomimo wszystko znowu nie mówił mi całej prawdy. Wprawdzie powiedział mi ostatnio, że nie chciał mnie więcej okłamywać… Ale kto go tam mógł wiedzieć? Może i wtedy kłamał? Albo po prostu to było silniejsze od niego?

Jezu, ta moja nieufność była chyba jakaś chorobliwa. Z jednej strony mówiłam tacie, że ufałam Jackowi, a z drugiej bałam się go puścić samego na miasto? Czy ja kompletnie oszalałam?

– Co zamierzasz w ogóle potem zrobić? – dodał po chwili, znowu nie doczekawszy się ode mnie odpowiedzi. – Jaki masz plan, Dorothy? Przyznaję, nie doceniłem cię z tym statkiem, ale co dalej? Dopłyniesz do miasta Kwadlingów? I co? Zapytasz o drogę do zamku Czarownicy z Południa?

– Tak właśnie zrobię – prychnęłam. – Na pewno ktoś mi pomoże.

– Rzecz w tym, że nie tak prosto jest trafić do zamku Czarownicy z Południa. – No ba, byłabym zdziwiona, gdyby było prosto. W Oz nic nie było proste. – Myślisz, że twój ojciec nie próbował go znaleźć? To było pierwsze miejsce, w którym zamierzał szukać twojej mamy, gdy zaginęła. Ale wrócił z krainy Kwadlingów z pustymi rękami.

– Nie znalazł zamku? – zdziwiłam się. Jack pokręcił głową.

– Miał dokładne wskazówki, a i tak mu się nie udało. Dlatego zajęło mu to tyle czasu, bo będąc tak blisko, nie chciał rezygnować.

Co mogłam zrobić? Miałam nad ojcem jedną zasadniczą przewagę. Rozmawiałam z mamą. Cokolwiek te rozmowy znaczyły i niezależnie, ile w nich było prawdy, faktycznie z nią rozmawiałam. Stawiało to wprawdzie pod znakiem zapytania moją znajomość z Jackiem, ale za to dawało nadzieję, że może uda mi się to, co nie udało się nawet mojemu ojcu. Że może znajdę mamę.

– Nieważne, jak poszło mojemu ojcu – mruknęłam, podchodząc do okienka. Miałam z niego dobry widok na nadbrzeże, na którym pakowano właśnie na statek ostatnie skrzynie. – Mnie się uda. Jeśli mama żyje, znajdę ją. A potem znajdę sposób, żeby wrócić do domu. A ty, Jack… Możesz płynąć ze mną i mi pomóc albo zostać tutaj. Wybór należy do ciebie.

– Podjąłem go już w pałacu, złotko – mruknął, zakładając ręce na piersi. – Mam nadzieję, że to był słuszny wybór.

– I robisz to tylko dlatego, że ojciec kazał ci mieć na mnie oko? – dopowiedziałam sceptycznie.

Widziałam wyraźnie, że Jack zawahał się na chwilę. Zupełnie, jakby zamierzał powiedzieć coś jeszcze, coś innego, na co może wcale nie czekałam, ale czego byłam bardzo ciekawa. Z jednej strony chciałam, żeby powiedział, że robił to dla mnie, bo mu na mnie zależało, a z drugiej wcale nie chciałam. W końcu to było bez sensu. Byliśmy zupełnie różnymi ludźmi i pochodziliśmy z zupełnie różnych światów, nawet jeśli on spędził rok  na Ziemi, a ja miałam ojca Czarnoksiężnika. A poza tym zamierzałam znaleźć mamę, a potem wrócić do mojego świata, do ciotki, a Jack miał zostać w Oz. Bałam się, że gdybym zrobiła teraz krok w jego stronę, skończyłabym ze złamanym sercem. Biorąc pod uwagę moje obecne uczucia, było to bardzo prawdopodobne.

Szybko jednak przeszło mi przekonanie, że Jack chciał powiedzieć coś więcej, coś innego; już po chwili zobaczyłam w jego oczach ten znajomy, szelmowski błysk, i po chwili odpowiedział lekko, nieco złośliwie:

– Już ci mówiłem, że tak naprawdę to twój ojciec kazał mi mieć na ciebie oko, złotko. A gdy Czarnoksiężnik czegoś chce, lepiej mu to dać, bo inaczej skutki mogą być opłakane. Można na przykład przez kilkanaście lat być poszukiwanym w całym Oz za zdradę stanu.

Kiwnęłam głową, przyglądając się, jak wyjmował z torby potrzebne mu w mieście rzeczy. Nie było ich dużo, bo nie chciał brać ze sobą bagażu. Stałam bez ruchu, gdy w końcu do mnie podszedł, chwycił mnie za przedramię i poważnie popatrzył w oczy.

– Serio, Dorothy, proszę, zostań na statku – powiedział następnie tonem, który całkowicie wytrącił mnie z równowagi. Nie było w nim ani odrobiny pobłażania, ani krzty złośliwości, po prostu czysta, poważna prośba! Nie wiedziałam, że Jack tak potrafił. – Naprawdę nie chcę mieć kłopotów przez to, że pomagam ci uciec, dobrze?

Ach, no tak, i znowu chodziło o niego. A ja przez moment, głupia, łudziłam się, że zależało mu na moim bezpieczeństwie.

– Dobrze, zostanę na pokładzie – zgodziłam się z rezygnacją. Jack potrząsnął głową.

– Nie wychodź na pokład, dopóki nie odbijemy od brzegu, Dorothy – polecił mi stanowczo. – Ktoś może cię zobaczyć i będziemy mieć przez to niepotrzebne kłopoty. Zgoda?

Kiwnęłam tylko głową, a Jack puścił mnie wreszcie i skierował się do drzwi. Odetchnęłam z ulgą, gdy w końcu się ode mnie odsunął. Jak niby miałam z nim wytrzymać w tej jednej kajucie przez całą podróż?

Jack zatrzymał się jeszcze z dłonią na klamce, po czym odwrócił do mnie z wahaniem. Widziałam wyraźnie, że chciał coś powiedzieć, ale nie był pewien, czy decyzja o poruszeniu tematu była właściwa. Ostatecznie jednak wyrzucił z siebie:

– Wiesz, Dorothy, w którymś momencie będziesz w końcu musiała komuś zaufać. Czy to mnie, czy twojemu ojcu, nie możesz wiecznie traktować nas jak przeciwników. Boję się, że nadejdzie taki moment, kiedy twoje życie będzie zależało od zaufania, którego zdajesz się nie mieć do żadnego mężczyzny, i że wtedy podejmiesz złą decyzję. Pomyśl o tym, dobrze?

Wyszedł, nie czekając na moją odpowiedź, a ja zostałam w kajucie sama, całkowicie wyprowadzona z równowagi. Usiadłam ciężko na łóżku, czując pod palcami szorstki materiał siennika. Od kiedy to Jack był takim czarnowidzem?

Obawiałam się jednak, że mógł mieć trochę racji. W końcu dlaczego uciekałam z Emerald City, jeśli nie dlatego, że nie wierzyłam, by sposób taty na odnalezienie mamy mógł się powieść? Że nie wierzyłam, że pozwoliliby mi wkroczyć do akcji, nawet gdyby od tego miało zależeć całe jej powodzenie? Jasne, może i Czarnoksiężnik był moim ojcem, może rzeczywiście pamiętałam go z czasów, gdy byłam dzieckiem. Ale ten Aaron Gale był kimś innym niż ten człowiek, którego nosiłam w pamięci. Jak mogłam mu zaufać, skoro nie widziałam go piętnaście pieprzonych lat, w trakcie których Oz musiało go zmienić? Jakim cudem Jack mógł zakładać, że byłabym w stanie tak po prostu zaufać tacie?

Może miało to coś wspólnego z faktem, że on na nowo uwierzył swojemu ojcu natychmiast, gdy tylko wypuszczono go z celi. W końcu wykonywał jego polecenia bez mrugnięcia okiem, tak samo jak wtedy, gdy ukradł klucz i z jego pomocą przeniósł się na Ziemię. Nie rozumiałam, jak można wierzyć i ufać człowiekowi, który wyrządził mu w życiu tyle złego, i sama absolutnie nie zamierzałam tego robić. A jeśli Jack miał z tym jakiś problem – to był jego problem, nie mój.

Wyjrzałam za okienko, za którym słońce powoli wyłaniało się znad horyzontu, żeby stwierdzić, że przygotowania do wypłynięcia z portu były na ukończeniu. Nad głową słyszałam coraz więcej kroków, jakby cała załoga wreszcie zeszła się na statek i przez moment martwiłam się, czy Jack zdąży wrócić przed wypłynięciem. Potem jednak przypomniałam sobie, że pierwotnie chciałam płynąć całkiem sama, bez niego, i mi przeszło. Jeśli Jack się spóźni, to będzie tylko jego wina.

Nie wytrzymałam jednak i wyszłam z kajuty, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Stanęłam u szczytu schodków prowadzących na górny pokład i rozejrzałam się dookoła. Marynarze krzątali się dookoła, przygotowując statek, nigdzie natomiast nie widziałam Noah, przypuszczałam więc, że stał na górnym pokładzie, znajdującym się dokładnie za mną, i stamtąd wszystko nadzorował. Musiałam przyznać, że praca szła marynarzom szybko i gładko.

Jack zdążył jednak wrócić na czas. Trap sprzątnięto wkrótce po tym, jak go przekroczył, idąc ku mnie z szerokim uśmiechem na ustach. W ręce rzeczywiście trzymał torbę z zapasami, co potwierdziło jego zamiary, nie zrobiło mi się jednak z tego powodu głupio. Raczej ponownie zaskoczył mnie, jak przystojnie wyglądał i to zdominowało moje myśli.

Wkrótce potem łódź zakołysała się i powoli odbiła od brzegu. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na miasto za nami, z lekkim sercem myśląc o tym, że przecież wrócę tu, do ojca – z mamą.

Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że Emerald City, które ujrzę następnym razem, nie będzie już tym samym miastem.