19. Dorothy i więzi rodzinne

Cela, w której zamknięto Jacka, wcale nie była taka zła. Było w niej sucho i ciepło, a na ziemi leżał siennik w całkiem dobrym stanie. To właśnie na nim siedział Jack, wpatrując się tępo w ścianę. Na jego widok poczułam coś dziwnego, co wcale mi się nie spodobało – zza tych krat jego twarz o ostrych rysach i głęboko osadzonych, szarych oczach wydawała się jeszcze mniej cywilizowana. W zasadzie wyglądał niemalże jak schwytany na gorącym uczynku pirat. I pomimo wszelkich różnic, w jednej chwili zrozumiałam, kogo tak przypominał mi Charles.

A raczej kto był do niego podobny. W końcu Jack odziedziczył bardzo dużo z urody swojego ojca.

– I co? To wszystko? Po to przyjechałeś do Emerald City? – zapytałam, wieszając się na kracie, gdy tylko strażnik zamknął za mną drzwi i zostałam sam na sam z Jackiem. Ten ostatni rzucił mi ponure, nieco protekcjonalne spojrzenie i prychnął obojętnie.

– A czego się właściwie spodziewałaś, złotko?

– Na pewno nie tego, że natychmiast dasz się złapać i zamknąć w celi – odpowiedziałam bezlitośnie. – Co z tobą nie tak, Jack? Po co te wszystkie kłamstwa? O co w tym wszystkim właściwie chodzi, co?

– Na pewno ci powiedzieli. – Wzruszył ramionami, ponownie wlepił wzrok w ścianę i opadł się plecami o mur stanowiący granicę celi i piwnicy równocześnie. – Jestem złodziejem i zdrajcą. Ukradłem połówkę klucza i przekazałem ją Czarownicy z Zachodu.

W jego głosie słyszałam coś gorzkiego, co bardzo mi się nie podobało. Jeśli wcześniej przemawiała przeze mnie głupia nadzieja, wierząc, że było jakieś usprawiedliwienie jego czynów, w tamtej chwili się w tym przekonaniu utwierdziłam. Tak nie zachowywał się człowiek, który wiedział, że popełnił przestępstwo. Tak zachowywał się ktoś, kto miał pretensje – wystarczyło tylko się dowiedzieć, o co i do kogo.

– Jasne, a potem się nawróciłeś i zacząłeś zabijać czarownice – prychnęłam. – Myślisz, że w to uwierzę? Po prostu powiedz mi prawdę, skoro twierdziłeś, że nie chcesz mnie dłużej okłamywać!

– A co, polecisz do mojego ojca z nim rozmawiać i przekonywać go, żeby mnie nie powiesił? – prychnął Jack w odpowiedzi. – Nie potrzebuję twojej pomocy, Dorothy. Niczego od ciebie nie chcę! Po co tu w ogóle przyszłaś? Masz nadzieję ratować zbłąkaną duszę, którą można jeszcze naprowadzić na właściwą drogę? To właśnie próbujesz robić? Muszę cię rozczarować, ale nie chcę odkupienia. Niczego od ciebie nie chcę, słyszysz?

Nie dałam po sobie poznać, że te słowa mnie zabolały. Zamiast tego wywróciłam oczami i oparłam się o kratę ramieniem.

– Do diabła, Jack, chcę tylko poznać prawdę. Jeśli wolisz gnić tu w tej celi, proszę bardzo! Pomóż mi tylko zrozumieć, o co tu chodzi, bo nie wierzę, że z własnej woli oddałeś klucz Czarownicy. Zmusiła cię do tego? Po co w ogóle go zabrałeś?!

– Nic ci nie powiem, Dorothy – odparł uparcie, już trochę zdenerwowany. Przynajmniej tyle. – Nie możesz mi pomóc.

– Naprawdę tak myślisz? A jeśli ja powiem ci coś, czego do tej pory o mnie nie wiedziałeś? – Nareszcie na mnie spojrzał. Zainteresowanie w jego oczach było śladowe, najwyraźniej mi nie wierzył, ale nie zamierzałam się już tym przejmować. – Spotkałam się dzisiaj z Czarnoksiężnikiem. Wiesz, kim on jest? Wiesz, dlaczego wpuszczono mnie tu do ciebie, na dół? Bo Czarnoksiężnik to mój tata. Aaron Gale.

Jack wstał gwałtownie z siennika i podszedł do kraty, spoglądając na mnie spomiędzy prętów z mieszaniną niedowierzania i poczucia winy. Chociaż stałam po drugiej stronie, w korytarzu prowadzącym do jego celi i jeszcze kilku innych, obecnie pustych, miałam wrażenie, że jeszcze nigdy nie byłam tak blisko niego. Zadarłam głowę, żeby na niego spojrzeć, a jego dłonie oplotły pręty kraty tuż nad moimi dłońmi. Gdybym wyciągnęła rękę, mogłabym go dotknąć. Z jakiegoś jednak powodu nie zrobiłam tego.

– Naprawdę? – Widziałam w jego twarzy napięcie, którego nie rozumiałam. Kiwnęłam głową.

– Naprawdę. Po co miałabym cię okłamywać?

– W takim razie przepraszam, Dorothy. – Jack chyba pomyślał o tym samym, bo wyciągnął jedną dłoń między pręty krat i delikatnie odsunął mi z czoła kosmyk ciemnych włosów. Wstrzymałam oddech, poza włosami jednak wcale mnie nie dotknął. – To moja wina. To przeze mnie wychowywałaś się bez ojca.

– Ale dlaczego? Dlaczego zabrałeś klucz, Jack? – szepnęłam w obawie, że głos mi zadrży, jeśli spróbuję powiedzieć coś głośniej. Jack niechętnie cofnął rękę i ponownie zacisnął dłoń na pręcie kraty.

– Bo tak trzeba było zrobić – odparł spomiędzy szczelnie zaciśniętych zębów. – Naprawdę nie rozumiesz? Twoja matka zaginęła, Dorothy, twój ojciec jej szukał, a w kraju działo się coraz gorzej. Czarownica z Zachodu chciała zdobyć klucz i zrównać z ziemią Emerald City. A wtedy Czarnoksiężnik oświadczył, że musi wrócić na Ziemię, do córki. Co mieliśmy zrobić? Nie mogliśmy pozwolić mu odejść, był nam potrzebny ktoś, kto złączy mieszkańców we wspólnej walce, będzie stanowił symbol, jakiego to miasto potrzebowało. Czarnoksiężnik był tym symbolem, rozumiesz? Ale chciał odejść.

– Więc… więc zabrałeś klucz i uciekłeś z nim na Ziemię? – domyśliłam się. Jack kiwnął głową.

– Spędziłem tam rok. Szukałem przez ten czas sposobu, żeby wrócić do Oz, pomóc w walce z Czarownicą. Miałem więcej szczęścia, niż sądziłem. Kiedy tornado w końcu przeniosło mnie do Oz, trafiłem prosto do krainy Czarownicy z Zachodu.

– I zabrała ci klucz? – dopowiedziałam, na co skrzywił się brzydko.

– Zdążyłem go schować, ale mnie schwytała. Zrozum, Dorothy, miałem wtedy czternaście lat. – Jego pełne frustracji spojrzenie powiedziało mi wszystko, co chciałam wiedzieć. – Nie mogłem długo wytrzymać.

– To ona ci to zrobiła? – Przesunęłam rękę do góry i objęłam jego dłoń. Nie cofnął jej, ale nie zrobił też żadnego ruchu w moją stronę. – Czarownica z Zachodu? To ona kazała cię wychłostać?

– Widzisz, Dorothy, powiedziałem jej w końcu wszystko – powiedział gorzko. – Najpierw przyznałem się, gdzie schowałem połówkę klucza, chociaż przysiągłem bronić go za wszelką cenę. A potem wyznałem też, że druga połówka była w posiadaniu Czarownicy z Północy. Udało mi się potem uwolnić, zabić jedną z podległych Czarownicy z Zachodu wiedźm, ale było już za późno. Zaraz potem ogłoszono mnie zdrajcą narodu numer jeden. Na szczęście udało im się na czas schować drugą połówkę artefaktu w Emerald City, ale… Zrozum, to, co się tu teraz dzieje, dzieje się przeze mnie.

– Rany boskie, Jack! – Wprost nie mogłam w to uwierzyć. I on jeszcze myślał, że to była jego wina? Naprawdę?! – Miałeś czternaście lat! Nie mogłeś być niczemu winien, bo byłeś jeszcze małym chłopcem i nie powinno się obarczać cię taką odpowiedzialnością! Zresztą… Nie wierzę w to. Nie wierzę, że sam doszedłeś do tego, że jedynym sposobem na zatrzymanie mojego taty w Oz jest ucieczka z kluczem na Ziemię. Kto ci to podpowiedział?

Właśnie wtedy wyszarpnął rękę, jakby nie spodobało mu się to, o co zapytałam. W zasadzie nie  musiałam już usłyszeć odpowiedzi, bo dzięki temu wiedziałam.

– Daj spokój, Dorothy, to już nie ma znaczenia…

– To był twój ojciec. – To nie było pytanie, tylko stwierdzenie, bo wcale nie potrzebowałam jego potwierdzenia. – Twój ojciec zmusił cię do tego, prawda? Przekonał cię, że ucieczką spełniasz jakiś rodzinny, a może nawet narodowy, pokręcony obowiązek, tak? Rozumiem, że zrobiłeś, co ci kazał, na pewno był dla ciebie autorytetem. Najwyraźniej nadal jest, skoro nie chcesz przyznać, że to wszystko jego wina! Na litość boską, Jack, nie widzisz, jaką krzywdę on ci wyrządził? Przedłożył sprawy państwowe nad własnego syna, wysłał cię do świata, o którym nie wiedział nic, nie wiedząc, czy w ogóle przeżyjesz?! Jaki ojciec tak postępuje?!

– Taki, który przejmuje się dobrem wszystkich mieszkańców, Dorothy, owszem – syknął Jack, odsuwając się nieco od kraty. Po chwili zaczął niespokojnie krążyć po celi niczym, nomen omen, lew zamknięty w klatce. – Nie rozumiesz? Mój ojciec pełni ważną funkcję państwową. To jasne, że kraj jest dla niego ważniejszy od dziecka.

– W przeciwieństwie do mojego ojca, co? – podsunęłam. Jack machnął lekceważąco ręką.

– To co innego. Twojego ojca inaczej wychowano, Dorothy. Na Ziemi, w zupełnie innej kulturze. Ludność w Oz zawsze przede wszystkim uczyła się walczyć o swoje.

– Więc dlaczego twój ojciec nie walczył, tylko wysłał ciebie? – prychnęłam. – Łatwo jest poświęcać dla ojczyzny kogoś innego niż siebie.

Jack zatrzymał się w swojej wędrówce i rzucił mi twarde, niezadowolone spojrzenie.

– Mój ojciec był tu potrzebny, Dorothy. W przeciwieństwie do trzynastoletniego chłopca.

– Którego można było poświęcić, wysyłając z ważnym artefaktem na Ziemię! – krzyknęłam z niedowierzaniem. – I ty jeszcze go bronisz?! Nie przeszkadza ci, że on zamierza cię powiesić za coś, czemu nie zawiniłeś?! To on był winien, skoro kazał ci uciekać z kluczem na Ziemię! Cholera, Jack, miałeś trzynaście lat! Jak można nazwać zdrajcą trzynastoletniego chłopca?!

– Daj spokój, Dorothy. Podjąłem już decyzję.

– I dlatego tu wróciłeś? – Nie mogłam mu dać spokoju. Nie mogłam przecież pozwolić, żeby zginął za coś takiego. Gdyby mój ojciec podjął taką decyzję, nigdy bym mu tego nie wybaczyła. – Żeby dać się złapać?

– Nie, wróciłem, żeby porozmawiać z ojcem. Miałem nadzieję, że zastanowi się nad cofnięciem listu gończego za mną – mruknął niechętnie, zakładając ramiona na piersi. Niemalże przykleiłam się do kraty, Jack jednak nie podszedł już bliżej. – Teraz widzę, że się myliłem. On nie jest w stanie tego odkręcić.

Z trudem puściłam pręty kraty i cofnęłam się pod przeciwległą ścianę w obawie, że Jack złapie mnie natychmiast, gdy tylko powiem to, co zamierzałam powiedzieć. Jeśli myślał, że dam sobie spokój, poddam się i spokojnie będę patrzeć, jak następnego dnia powieszą go na szubienicy, to się grubo mylił. Może on był męczennikiem. Ja nie byłam.

W jednym Jack miał rację. Rzeczywiście ludzi z mojego świata i jego wychowywano inaczej.

– Och, oczywiście, że jest – odparłam wobec tego lekko, z ledwie słyszalnym gniewem w głosie. – I zrobi to, już ja tego dopilnuję.

– Dorothy!

– Nie pozwolę, żeby powieszono cię za coś takiego, Jack. Możesz się poświęcać, ile sobie chcesz, ale dla mnie to nie jest wyjście – prychnęłam. – Zmuszę twojego ojca, żeby powiedział prawdę, choćby miał mnie przy tym znienawidzić. Choćbyście oboje mieli mnie znienawidzić!

– Dorothy, zabraniam ci tego robić…

– Nie możesz mi niczego zabronić – przerwałam mu stanowczo. – I wiesz co? Coś w tych opowieściach o Dorotce z Kansas jednak było prawdą. Lew faktycznie jest tchórzliwy.

Odwróciłam się, żeby wymaszerować z lochu, i nie zatrzymałam się, chociaż gonił mnie podniesiony głos Jacka. W jednym miał rację – nie potrafiłam go zrozumieć. Dobrze, był w stanie wiele zrobić dla swojego ojca, bo pewnie była to najbliższa mu osoba w całym jego życiu, ale to? Czy Jack naprawdę był samobójcą? Zamierzał zginąć za błędy swojego ojca, za jego decyzje, za to, co kazał zrobić własnemu dziecku?

Trzasnęłam drzwiami wyjściowymi, nie zważając na kolejne krzyki Jacka, składające się głównie z opisów wymyślnych tortur, jakim zamierzał mnie poddać, jeśli cokolwiek z tej rozmowy dotrze do jego ojca. Jak zamierzał mnie torturować, będąc nadal zamknięty w celi, nie miałam pojęcia, jak również nie wiedziałam, czy zdecyduje się na to, gdy już z niej dzięki mnie wyjdzie – nie obchodziło mnie to jednak. Gdy weszłam z powrotem do strażnicy, na wejściu powitało mnie dwóch zaniepokojonych lekko strażników. Zapewne słyszeli krzyki dobiegające z dołu, ojciec jednak poinformował ich bardzo dokładnie, żeby nikt nie przeszkadzał mi w tej rozmowie. Zatrzymałam się niepewnie w pół kroku, po czym ostatecznie zatrzasnęłam za sobą drzwi.

– Czy ktoś mógłby poinformować Czarnoksiężnika, że teraz jestem gotowa z nim porozmawiać? – zapytałam w przestrzeń. Któryś ze strażników obiecał, że zaraz wezwie odpowiednią osobę ze służby. – I prosiłabym też, żeby poprosić o obecność Charlesa.

***

Denerwowałam się trochę przed tą rozmową, to fakt; musiałam to w końcu rozegrać tak, żeby uratować życie Jackowi, nie chodziło o byle co! Nadal nie mogło pomieścić mi się w głowie, że Charles byłby w stanie poświęcić życie własnego syna po to tylko, by nie wyszło na jaw, że brał udział w jego ucieczce. Przecież to było niedorzeczne!

W gabinecie Czarnoksiężnika zjawiłam się pierwsza, jak i poprzednio zaprowadzona tam przez kogoś ze służby. Powoli zaczynałam się już wprawdzie orientować w tych wszystkich korytarzach i salach, nie dość jednak, żebym odważyła sama wypuścić się w eskapadę po prywatnych komnatach ojca. Przez chwilę chodziłam po gabinecie niespokojnie, zastanawiając się, co powiedzieć; a potem mój wzrok ponownie przyciągnęło zdjęcie w ramce, które w porównaniu z całą resztą Oz stanowiło dla mnie widok niesamowicie swojski. Uspokoiłam się nieco, patrząc w niebieskie, roześmiane oczy mamy.

Była wtedy taka szczęśliwa; a wyglądała tak, jakby była w moim wieku, chociaż sądząc po tym, ile wtedy miałam lat, mama musiała mieć koło trzydziestki.

I gdzie właściwie była obecnie?

Pospiesznie odsunęłam od siebie te myśli i odłożyłam zdjęcie na stolik, słysząc trzask otwieranych i zamykanych drzwi. Do gabinetu weszli wspólnie – Czarnoksiężnik i syn z rodu Lwa, mój ojciec i ojciec Jacka. To naprawdę zabawne, że lądując gdzieś w krainie Manczkinów, pod chatą czarownicy, musiałam trafić akurat na syna najbliższego współpracownika i doradcy mojego ojca.

Chociaż z drugiej strony zabawny był sam fakt, że mój ojciec był Czarnoksiężnikiem z Oz.

– Myślałem, że chcesz usłyszeć ode mnie wyjaśnienia. – Tata zmarszczył brwi, podchodząc bliżej, podczas gdy Charles zatrzymał się w drzwiach. – Ale Charles? O co tu właściwie chodzi, Dorothy?

Spojrzenia moje i Charlesa się skrzyżowały i już wiedziałam, że on wiedział. Spodziewałam się, że jak na Tchórzliwego Lwa przystało, ucieknie, nic takiego jednak nie nastąpiło. Zamiast tego Charles zrobił dzielnie krok do przodu i z determinacją w tych szarych oczach, które tak bardzo przypominały mi oczy Jacka, powiedział:

– Przypuszczam, że chodzi o mnie. Czyż nie tak, Dorothy?

Kiwnęłam głową, przysiadając na brzegu blatu biurka. Tata spojrzał dla odmiany na Charlesa.

– O co tutaj chodzi? Co my tu robimy?

– Tato, musisz powstrzymać egzekucję Jacka – powiedziałam wprost, uznając, że przy tak istotnych tematach nie było co się bawić w krygowanie się. – On nie jest niczemu winien.

– O czym ty mówisz, Dorothy? – prychnął tata z lekceważeniem, które trochę mnie wkurzyło. Czemu on się uparł, żeby traktować mnie jak małą dziewczynkę? Myślał, że wezwał mnie sobie po piętnastu latach, a ja nadal będę tą dziewczynką z warkoczykami, która przytakiwała każdemu jego słowu? Pobudka, tato, te czasy dawno minęły! – Na własne oczy widziałem, jak przechodził przez drzwi na Ziemię. Nie zdążyłem go zatrzymać, to przez niego wychowywali cię wujek i ciotka!

– Technicznie rzecz biorąc, owszem – odezwałam się, kiedy w końcu tym dramatycznym okrzykiem zakończył swoją tyradę. – W praktyce jednak… naprawdę sądzisz, że trzynastoletni chłopak byłby w stanie współpracować z Czarownicą? Że by go chciała? Że on uznałby, że mu się to opłaca? Zdradzić własną rodzinę, ojca?

– Do czego zmierzasz? – Tata był wyraźnie niezadowolony z przebiegu tej rozmowy. Trudno, nie przybyłam do Emerald City, żeby mu ułatwiać życie. – Uważasz, że tego nie zrobił?

– Skąd. Uważam, że to zrobił – zaprotestowałam spokojnie, po czym dodałam: – Pytanie, na czyje polecenie to zrobił, bo sam na pewno nie wymyśliłby takiego spisku, nie mówiąc już o samodzielnej decyzji podróży na Ziemię. Pytanie też, co stało się później, gdy już znalazł się z powrotem w Oz. Tak nawiasem mówiąc, Charles, wiedziałeś, że Czarownica z Zachodu torturowała twojego syna, żeby dowiedzieć się, gdzie jest klucz, który mu dałeś? Bardzo chciał nic nie powiedzieć. To widać po bliznach na jego plecach. Ale, do diabła, miał tylko czternaście lat! Spodziewaliście się, że bity czternastolatek nie odda jej, czego chciała?!

– Wystarczy – jęknął Charles, wyciągając w moją stronę ręce jakby w obronnym geście. – Nie chcę tego słyszeć. Nie mogę.

– Oczywiście, że nie możesz, bo cokolwiek zdarzyło się twojemu synowi, zawdzięcza to tobie – prychnęłam. – I tak jest dziwnie lojalny jak na to wszystko, co mu się przytrafiło. A Jack ma jeszcze wyrzuty sumienia, że oddał wtedy klucz. Pomimo że bito go, żeby to zrobił! Pewnie uważa też, że cię zawiódł, chociaż to ty powinieneś pobiec do niego na dół i prosić, żeby ci wybaczył!

– O czym ty mówisz? O czym ona mówi? – pytał raz po raz tata, kierując to pytanie to do mnie, to do Charlesa, nie doczekał się jednak odpowiedzi. Charles zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju zupełnie jak jego syn, a po chwili odpowiedział nieco rozpaczliwie:

– Ja naprawdę chciałem jak najlepiej dla Oz. Dla Emerald City. Wtedy wydawało mi się, że zamiana pojedynczego życia mojego syna na życia tysięcy mieszkańców Oz to dobra wymiana. Dopiero potem…

Przyglądałam mu się w milczeniu i już wiedziałam, że wygrałam. Pewnie powinnam czuć się źle z tym, że obudziłam w nim wyrzuty sumienia, że wprost powiedziałam, co o tym wszystkim myślałam, ale wcale tak nie było. Prawda była taka, że czułam wyłącznie ponurą satysfakcję. To dobrze, że Charles czuł się z tym źle, że nie uważał, że w porządku było wysłanie trzynastoletniego syna samego na Ziemię, do obcego świata z obcymi zwyczajami i kulturą, tylko po to, by zatrzymać mojego ojca w Oz. Pomijając już całą resztę, to w zasadzie była wina Charlesa, że wychowywałam się bez ojca.

– Łatwo było o tym nie myśleć, co? – prychnęłam, rzucając Charlesowi oskarżycielskie spojrzenie. – Wysłać za Jackiem list gończy i założyć, że to wszystko załatwi, że więcej nie będziesz musiał się tym martwić. Ale on jest tutaj i jeśli nic nie zrobisz, umrze. Twój syn. Umrze przez ciebie.

– Chcę wiedzieć, o co tutaj chodzi! – zawołał tata, najwyraźniej wyprowadzony wreszcie z równowagi. Kiedy żadne z nas mu nie odpowiedziało, huknął pięścią w blat biurka. – Dosyć tego! To mój gabinet, mój pałac i moje miasto, nikt nie będzie tu przede mną niczego ukrywał! Dorothy, to ty poprosiłaś mnie tu o spotkanie, więc słucham. O co w tym wszystkim chodzi?!

– Jack rzeczywiście zabrał klucz i uciekł z nim na Ziemię – wyjaśniłam bez namysłu, bo przecież nie chciałam tego trzymać w tajemnicy. – Rzeczywiście wrócił po roku, wtedy jednak schwytała go Czarownica z Zachodu i torturowała, póki nie oddał jej klucza. Ale uciekł na polecenie swojego ojca. To Charles nie chciał, żebyś odszedł z Emerald City i wrócił do mnie.

– To prawda? – Tata nie zadawał mi zbędnych pytań, po prostu od razu zwrócił się do swojego doradcy. Charles z frustracją pokręcił głową.

– Nigdy nie chciałem, żeby to wszystko się stało – odparł, praktycznie potwierdzając tym moje słowa. – Jack miał zostać na Ziemi, wtopić się w tamtejszą ludność i zacząć nowe życie, a nie wracać do Oz! Zakazałem mu tego!

– I naprawdę myślałeś, że posłucha? – zapytałam z niedowierzaniem. – Znasz swojego syna… a raczej go znałeś. Naprawdę przypuszczałeś, że nie spróbuje wrócić do miejsca, które nazywał domem? Że nie spróbuje znaleźć innego wyjścia?

– Miał nie wracać – powtórzył uparcie Charles. – To jego wina, że Czarownica przechwyciła połówkę klucza.

– Nie, to twoja wina – zaprotestowałam natychmiast, marszcząc brwi. – Jack miał czternaście lat i chciał po prostu wrócić do domu. To twoja wina, że złożyłeś na niego taką odpowiedzialność.

– Zaraz, moment. – W końcu przerwał nam mój ojciec, wyraźnie zdezorientowany toczącą się obok niego wymianą zdań. – Dorothy, chcesz powiedzieć, że to Charles wymyślił, by pozbyć się klucza, żebym nie mógł do ciebie wrócić?

– Oczywiście – potwierdziłam. – Chyba nie myślałeś, że zrobiło to trzynastoletnie dziecko? Sam go zapytaj.

Obydwoje pytająco spojrzeliśmy na Charlesa, który mimo że nie tracił fasonu i nadal odpowiadał hardym, nieco lekceważącym spojrzeniem, najwyraźniej czuł już, że miał kłopoty, bo jego oczy były nieco za bardzo rozbiegane. Prawdziwy Tchórzliwy Lew. Wyglądało jednak na to, że myślał nad czymś usilnie, bo po chwili wyprostował się, a w jego oczach błysnęło zdecydowanie, jakby podjął jakąś decyzję.

Tata wyglądał w tamtej chwili bardzo poważnie. Patrząc na niego i widząc ten surowy wyraz jego twarzy, pomyślałam, że rzeczywiście nadawałby się na osobę rządzącą miastem. Nie byłam pewna, czy od razu nazwałabym go Czarnoksiężnikiem – w końcu doskonale wiedziałam, że tata, jako osoba pochodząca z mojego świata, nie miał żadnych umiejętności magicznych – ale skoro taki tytuł otrzymywali rządzący Emerald City… Nie mnie było się z tym kłócić.

Wydawało mi się, że pamiętałam innego tatę. Jasne, miałam dziewięć lat, gdy odszedł, byłam wtedy dzieckiem i na pewno zwracał się do mnie inaczej niż do innych ludzi, ale pomimo wszystko miałam to nieodparte wrażenie, że się zmienił – że stwardniał, stał się bardziej stanowczy. Że Oz go zmieniło.

Kto wie, może zresztą tak było? W końcu trudno byłoby mu przetrwać w Oz bez twardego charakteru.

– To prawda – przyznał w końcu Charles. Zabawne, że okłamywał mojego tatę i wszystkich dookoła przez tyle lat, żeby teraz tak po prostu się przyznać! – Kazałem mojemu synowi wziąć klucz i uciec z nim na Ziemię. Powiedziałem też, żeby nigdy nie wracał do Oz.

– Ale dlaczego? – Tata najwyraźniej miał problemy ze zrozumieniem. Charles rozłożył bezradnie ręce.

– Bo ty chciałeś tam wrócić! Kiedy nie znalazłeś Glorii, uparłeś się, że musisz wrócić do Dorothy. A ja, w przeciwieństwie do ciebie, wiedziałem, że nie można poświęcić dobra całego państwa dla jednej osoby, nawet tak ci bliskiej. Emerald City cię potrzebowało, Aaron, więc musiałeś tutaj zostać…

– Jasne. Widzę, że ty nie miałeś problemu z poświęceniem po drodze bliskiej ci osoby – syknął tata, na co Charles wyraźnie się oburzył.

– Wszystko, co robiłem, robiłem dla dobra Oz i Emerald City! Jeśli chcesz, ukarz mnie za to. Ale Dorothy ma rację, nie powinienem dłużej zasłaniać się Jackiem. Nie zasłużył na śmierć, nawet jeśli wbrew moim poleceniom wrócił do Oz i przez to Czarownica z Zachodu przechwyciła połówkę klucza. Był wtedy małym chłopcem…

Tata palcami chwycił nasadę nosa, najwyraźniej mocno się nad czymś zastanawiając. Przyglądałam się temu z rosnącym zainteresowaniem, bo kiedy obawa o życie Jacka już minęła – skoro Charles przyznał, że kradzież klucza była jego pomysłem, Jackowi chyba nic nie groziło – przestałam się martwić i mogłam już tylko zajmować rolę widza. Niestety, wkrótce i to zostało mi odebrane.

– Dorothy, mogłabyś zostawić nas samych? – zapytał mnie bowiem następnie tata. Rzuciłam mu zaskoczone spojrzenie. – Muszę porozmawiać z Charlesem w cztery oczy, wybacz.

– A co z Jackiem? – wyrwało mi się. Tata westchnął.

– Wstrzymam egzekucję, ale nad wypuszczeniem go muszę się jeszcze zastanowić.

– Ale…

– Dorothy, proszę – przerwał mi stanowczo. – Nie mam podstaw, żeby ufać temu chłopakowi. Może i zrobił to, co zrobił, na rozkaz swojego ojca, ale jednak to zrobił. Ukradł połówkę klucza, uniemożliwił mi powrót do ciebie, rozumiesz? Nie wiem, czy mogę mu ufać, w końcu nie znam go jako dorosłego mężczyzny. Pamiętam go tylko jako dziecko… Nie wiem teraz, co z tym zrobić. A ty? Ufasz mu?

Zawahałam się, kiedy już otwarłam usta, by odpowiedzieć. Bo prawda była taka, że nie bardzo wiedziałam, co.

– Tak, tato – odparłam w końcu. – Wiem, że Jack mnie okłamał, ale myślę, że miał po temu dobre powody. Także mimo wszystko ufam mu. Gdyby nie on, nigdy nie dotarłabym do Emerald City.

Dopiero kiedy to powiedziałam, zrozumiałam, że mówiłam to, co rzeczywiście czułam. Nie wiedziałam, w którym momencie się to stało, ale gdzieś po drodze do Emerald City rzeczywiście zaczęłam ufać Jackowi, nawet jeśli do końca również nie powiedziałam mu o sobie wszystkiego. Jak mogłabym w końcu nie zacząć mu ufać, jeśli uratował mi życie tak niezliczoną ilość razy, niejednokrotnie ryzykując przy tym własne? Nie oszukujmy się, nie musiał tego robić. Zależało mu na dotarciu do Emerald City, ale przecież nie na tyle, żeby zginąć w mojej obronie.

Tata kiwnął głową, przyjmując moje słowa. Nie zmieniło to jednak jego decyzji.

– Tak jak mówiłem, muszę się nad tym zastanowić. A na razie zostaw nas, proszę, samych.

Chociaż bardzo chciałam wiedzieć, jak potoczy się dalej ta rozmowa, niechętnie pożegnałam się z nimi i wyszłam z gabinetu. Dopiero gdy ruszyłam korytarzem w stronę swojej sypialni, poczułam, jak opada ze mnie cała adrenalina. Nic dziwnego; w końcu od samego rana biegałam w tę i z powrotem jak głupia, nie zdążyłam nawet nic zjeść, bo jak zawsze były bardziej istotne sprawy na głowie. Skoro egzekucja Jacka była odwołana, mogłam już przestać przejmować się faktem, że siedział sobie zamknięty w ciepłej, suchej celi, bo nic mu nie groziło, i zająć się innymi sprawami.

Na przykład moimi rodzicami.

Mogłam zrozumieć, że Jack był synem Charlesa, a tatuaż lwa ukrywał pod bandażem na ramieniu; to jakoś pasowało mi do Oz, w którym wszystko było wywrócone na głowie i dziwaczne. Ale że mój własny ojciec okazał się Czarnoksiężnikiem – to nadal nie mieściło mi się w głowie. Jeszcze mniej zrozumiałe było to, co powiedział o mojej mamie – że chyba żyje. To słowo „chyba” było tutaj zwłaszcza kluczowe.

Poza tym Charles przecież też wspomniał o mojej mamie. Była to krótka wzmianka, ale bynajmniej mi nie umknęła. Powiedział przecież Kiedy nie znalazłeś Glorii. Nie było siły, musiało chodzić o mamę, w takie zbiegi okoliczności nie wierzyłam. Jedno było pewne – mama trafiła do Oz razem z tatą. W jaki sposób i co się z nią później stało – tego nie wiedziałam, ale byłam przekonana, że tata będzie potrafił odpowiedzieć na te pytania, kiedy już znajdzie dla mnie czas, miałam nadzieję, że jeszcze tego samego dnia. Tym bardziej, że najwyraźniej sprowadził mnie do Oz w jakimś konkretnym celu.

A nawet jeśli zarzekał się, że nie chodziło o zabijanie czarownic, miałam jak najgorsze przeczucia.

W końcu chciałam przecież wrócić do domu. Do Nowego Jorku. Do cioci, która musiała odchodzić od zmysłów po moim zniknięciu. Wyglądało jednak na to, że Czarnoksiężnik nie dość, że nie znał sposobu na powrót do mojego świata – w końcu gdyby znał, sam wróciłby do mnie dawno temu – to jeszcze wcale nie chciał, żebym ja sama odchodziła z Oz. Przynajmniej nie, póki nie zrobię tego, po co mnie tu sprowadził. Sytuacja nie przedstawiała się różowo, a ja zdecydowanie nie spodziewałam się, że tak się skomplikuje, kiedy wraz z Jackiem i Annabelle wkraczałam do Emerald City.

Wtedy miałam nadzieję, że to będzie koniec mojej wędrówki. Teraz z każdą chwilą byłam coraz bardziej przekonana, że to raczej jej początek.

Idąc bezmyślnie korytarzami, trafiłam w końcu do tej sali z malowidłami na suficie, w której pierwszy raz spotkałam Charlesa. Zatrzymałam się tam, raz jeszcze zadzierając głowę do góry i spoglądając nad siebie, bo poprzednio nie zdążyłam przecież przyjrzeć się dokładnie postaciom na malowidle, zanim nie przyszedł ojciec Jacka. Czarownica ze Wschodu rzeczywiście wyglądała bardzo podobnie do tego, co zapamiętałam choćby z potyczki w grocie na pustyni. Czarownica z Północy z kolei była nieco starsza, miała na sobie biały płaszcz, jasne, bardzo jasne włosy wystawały jej spod kaptura, a po ustach błąkał się uśmiech Mona Lisy, kobiety przekonanej, że wie więcej od innych. Zupełnie nie przypominała tej postaci, która pojawiła się przede mną z kluczem w Corner Bistro. Czarownica z Zachodu wyglądała na kobietę około trzydziestki, z burzą rudych, kręconych włosów, była szczupła i wysoka, a twarz miała wykrzywioną w złośliwym uśmiechu. Czarownica z Południa natomiast…

Myślałam, że już nic mnie nie zdziwi. Kiedy już dowiedziałam się, że Charles był ojcem Jacka, a Czarnoksiężnik okazał się moim ojcem, sądziłam, że wyczerpałam temat niespodzianek związanych z Oz i Emerald City. Patrząc na malowidło na suficie, przekonałam się jednak, jak bardzo się myliłam. Najwyraźniej Oz miało jeszcze kilka sztuczek w zanadrzu, żeby mnie zdumieć.

Czarownica z Południa miała długie, proste, ciemne włosy, pociągłą twarz o jasnej cerze, również była wysoka i szczupła, a otwarte ręce trzymała przed sobą w takim geście, jakby chciała wszystkich objąć. Uśmiech miała ciepły i kojący, i wyglądała na bardzo pewną siebie mimo faktu, że mogła mieć może ze dwadzieścia pięć lat. A przynajmniej na tyle wyglądała.

W Oz widziałam ją już trzykrotnie. Dwa razy w moim śnie i raz na zdjęciu, stojącym na biurku Czarnoksiężnika. Wyjaśnienia były dwa. Albo malarza, który stworzył to dzieło na suficie, tak zafascynowała kobieta o ciemnoniebieskich oczach, do których moje były tak bardzo podobne, że postanowił umieścić jej twarz jako Czarownicy z Południa, albo to właśnie w ten sposób ojciec dostał się do Oz i został Czarnoksiężnikiem.

W końcu na tym malowidle Czarownica z Południa miała twarz Glorii Gale, mojej matki.