11. Dorothy i pamiątki z przeszłości

Czyjeś mocne ręce pochwyciły mnie w pasie, coś podcięło mi nogi, zachowałam jednak na tyle przytomności umysłu, by uczepić się pazurami napastnika i pociągnąć go za sobą na deski podłogi w korytarzu. Moja długa koszula nocna zaplątała się w moje i jego nogi, gdy wylądowałam na mężczyźnie czającym się za drzwiami, a chwilę później stłumione przekleństwo powiedziało mi dobitnie, że znałam tego mężczyznę.

– Jack?! – wyszeptałam nieco histerycznie, odruchowo opierając dłonie na jego piersi. Ponieważ zaś w jednej z nich nadal trzymałam nóż, ostrze znalazło się tuż przy jego szyi.

– Dorothy, do diabła – sapnął, co podpowiedziało mi, że chyba musiałam łokciem zablokować mu przeponę. – Co ty wyprawiasz?! Zabierz to ode mnie…!

Zezując, próbował spojrzeć na ostrze, czym prędzej więc wypuściłam je z ręki, aż z brzękiem upadło obok nas na podłogę. Chciałam się podnieść i uwolnić go spod ciężaru mojego ciała, ale z uwagi na nogi zaplątane w moją koszulę nocną, okazało się to cokolwiek skomplikowane. Dobrze, że na korytarzu było ciemno, bo inaczej Jack zobaczyłby, jak bardzo się w tamtej chwili zarumieniłam.

– Cholera jasna – szepnął mi tuż do ucha, próbując ręką dosięgnąć do spódnicy i jakoś wyszarpnąć ją spod jego nóg. Oparłam się na prawym ramieniu, po czym przeturlałam nad nim i dopiero gdy znalazłam się na podłodze obok, odetchnęłam głęboko. – Co ty właściwie wyprawiasz, Dorothy?!

– Usłyszałam kroki na korytarzu, myślałam, że znowu ktoś się do nas zakrada. – Wzruszyłam ramionami, uwalniając wreszcie spódnicę spomiędzy jego nóg. – Naprawdę winisz mnie za to?

– Za to nie – prychnął. – Natomiast za wypadanie na potencjalnego wroga z nożem, jak najbardziej. Co ci odbiło?

Miałam serdecznie dość traktowania mnie jak mimozy, która nie umiała o siebie zadbać. Może do tej pory nie miałam zbyt wielu okazji, żeby pokazać, że byłam kimś więcej niż typową babą, ale zrzucałam to na karb aklimatyzacji w Oz, Jack natomiast nie powinien na mnie patrzeć tak stereotypowo. Nawet jeśli właśnie dałam mu się powalić na ziemię.

Ale ostatecznie wylądowałam na nim i to z nożem przy jego szyi, prawda?

– Poradziłabym sobie, gdybyś faktycznie był wrogiem – prychnęłam. – Ale co ty tu właściwie robisz? Dlaczego wymykasz się po nocy jak jakiś złodziej?!

Jego zakłopotanie powiedziało mi wyraźne, że może nie powinnam pytać. A co, jeśli Jack zamierzał odwiedzić, na przykład, burdel? To stanowczo nie była moja sprawa.

Ale przeraził mnie śmiertelnie, wymykając się z pokoju, a to już była!

– I rozumiem, że bez najmniejszej refleksji poderżnęłabyś temu wrogowi gardło, gdyby do tego przyszło? – dokończył za mnie uprzejmie, wprawiając mnie w lekką konsternację, ale na szczęście nie dał mi odpowiedzieć, tylko dokończył: – Tak, wymykałem się. Nie zamierzam za to przepraszać. Postanowiłem załatwić w ten sposób problem z czarownicą.

Wstał, otrzepując spodnie, po czym wyciągnął w moją stronę dłoń, żeby pomóc i mnie. W innych okolicznościach pewnie bym tej pomocy nie przyjęła, ale nie w momencie, gdy kostka nadal mnie bolała i źle mi się na niej stało. W takiej sytuacji lepiej było jej niepotrzebnie nie nadwyrężać.

– Nie rozumiem. Jak dokładnie zamierzałeś to zrobić? – zapytałam, stając obok niego na korytarzu w samej koszuli nocnej. Jack przyjrzał mi się z rozbawieniem.

– Wyglądasz w tym ciuchu bardzo walecznie, nie powiem – zadrwił, jednak pod wpływem mojego twardego spojrzenia wrócił do tematu. – Złotko, Czarownica ze Wschodu na nas poluje. Dopóki nie przestanie, nie będziemy mieć spokoju. A nie przestanie, póki nas nie dorwie albo póki nie umrze. Ponieważ nie mogę pozwolić na to pierwsze, postanowiłem wytropić ją i samemu ją załatwić. W nocy, żebyście nic o tym nie wiedziały i nie poszły za mną. Byłybyście tylko ciężarem.

Czekałam na jakieś przeprosiny za nazwanie nas w ten sposób, ale się nie doczekałam. Najwyraźniej Jack wcale nie czuł się z tym epitetem źle.

– Nie możesz tego zrobić – zaprotestowałam nieco irracjonalnie, odruchowo chwytając go za ramię, żeby mi nie uciekł. Spuścił wzrok i spojrzał w miejsce, gdzie go trzymałam, w taki sposób, że natychmiast zachciało mi się go puścić, oparłam się temu jednak. – Nie możesz. Nie możesz nas zostawić, Jack!

– Czyżbyś się o mnie martwiła, złotko? – Chyba specjalnie używał tego epitetu, wiedząc, że mnie to denerwowało. Spróbowałam to jednak zignorować.

–Nie, martwię się o siebie – sprostowałam, choć ile w tym było prawdy, wiedziałam tylko ja. – Nie trafię do Emerald City bez ciebie, jeśli coś ci się stanie. A biorąc pod uwagę nasze ostatnie spotkanie z Czarownicą, jest to bardzo prawdopodobne.

Z irytacją zacisnął usta w wąską kreskę, zapewne przypomniał sobie, w jakich okolicznościach uratowałam mu życie. Wyraźnie nie było mu to w smak. Dobrze mu tak.

– Dorothy, tak umawialiśmy się od samego początku – przypomniał mi, zmuszając się do zachowania spokojnego tonu głosu. – Pamiętasz? Mówiłem, że po drodze mogę zboczyć, sam, żeby sprawdzić parę kryjówek Czarownicy. Nie przypuszczałem wtedy, że sama za nami podąży, więc tę część oczywiście musiałem zmodyfikować, ale reszta pozostała bez zmian. Muszę ją zabić i dlatego was zostawiam. Nie martw się o mnie, na pewno nie zginę, wrócę przed świtem.

– Nie zgadzam się! – Zagrodziłam mu drogę, gdy chciał przejść. Z irytacją zmarszczył brwi. – Nigdzie nie pójdziesz, Jack! Ostatnio o mało nie zginąłeś! Nie twierdzę, że nie należy jej zabić, bo oczywiście należy, musimy to jednak zrobić razem. Mamy większe szanse…

– Z tobą? – prychnął, przerywając mi w pół słowa. – Wybacz, Dorothy, nie chcę cię urazić, ale nie masz pojęcia o zabijaniu czarownic. Może i masz amulet, który chroni cię przed czarami, ale na pewno nie uchroni cię, gdy Czarownica znajdzie kogoś, kto cię zastrzeli albo zrzuci z dużej wysokości na skały. Nie, nie podejmę takiego ryzyka. Musisz zostać sama.

Zrobił krok, chcąc mnie wyminąć, ale ponownie zagrodziłam mu drogę, aż zatrzymał się tuż przede mną, niemalże w ostatniej chwili. Spróbowałam przybrać stanowczy wyraz twarzy, z tropu zbijała mnie jednak jego górująca nade mną sylwetka.

– Więc pozwól, że teraz ja wypowiem się jasno – odparłam, obiecując sobie, że tym razem nie dam sobie przerwać. – Jeżeli zostawisz mnie teraz i pójdziesz szukać Czarownicy, więcej mnie nie zobaczysz. Wrócę do pokoju, zbiorę swoje rzeczy i znajdę kogoś innego, kto zaprowadzi mnie do Emerald City. Możesz zapomnieć o swoim wejściu do miasta; może zostawię ci jedynie Annabelle, o ile oczywiście nie będzie wolała iść ze mną. Twój wybór.

Milczał przez chwilę, przyglądając mi się uważnie, a ja bardzo starałam się, by na mojej twarzy nie ukazało się nic z tej niepewności, którą czułam. W końcu nawet jeśli nie blefowałam, to na pewno wygłosiłam te zamiary mocno na wyrost. Nie miałam pojęcia, czy w Granicznym Mieście znalazłabym kogoś innego, kto zaprowadziłby mnie do Emerald City lub chociaż wskazał drogę na tyle dokładnie, żeby udało mi się tam trafić. Miałam też poważne wątpliwości, czy Annabelle zechciałaby iść ze mną. Musiałam jednak spróbować. Co mi szkodziło?

Jack w końcu westchnął niecierpliwie, chwycił mnie za przedramię i poprowadził w stronę drzwi do mojego pokoju. Pozwoliłam się prowadzić jak bezwolna kukła, mając nadzieję, że w końcu coś powie. Opłaciło się.

– No dobrze – mruknął niechętnie, puszczając mnie przy samych drzwiach. – Nie pojadę szukać Czarownicy ze Wschodu, wygrałaś. Nie myśl jednak, że to znaczy, że pozwolę ci się z nią mierzyć, Dorothy. Zabijemy ją, jeśli na nas napadnie, ale jeśli będzie trzymać się z daleka, odeskortuję cię bezpiecznie do Emerald City, tam zostawię wraz z Annabelle i wrócę dokończyć polowanie w pojedynkę. Ona i tak nie zapuści się zbyt blisko Emerald City, bo boi się zarówno Czarownicy z Zachodu, jak i Czarnoksiężnika.

Zawahałam się, bo jakoś nie byłam pewna, czy te słowa faktycznie oznaczały moje zwycięstwo, w końcu jednak uśmiechnęłam się i kiwnęłam głową. I dobrze.

Przynajmniej przemówiłam mu do rozsądku.

***

W Mieście Granicznym spędziliśmy dwa dni, w trakcie których nie tylko wykurowałam się porządnie, ale i wynudziłam. Czarownica ze Wschodu nie próbowała atakować nas ponownie, wedle opinii Jacka bojąc się tłumów ludzi, za to Annabelle z zielarki przerodziła się w rasową pielęgniarkę, która zmieniała mi okłady na nodze i kazała leżeć, leżeć i odpoczywać, a przy okazji niemalże umrzeć z nudów. Równocześnie sama w międzyczasie spacerowała po mieście z Jackiem, co, jak przypuszczałam, było głównym powodem takiego względem mnie zachowania. Jakby nie patrzeć, byłam piątym kołem u wozu, tylko w tym wypadku trzecim.

Kiedy po dwóch dniach wreszcie uznaliśmy, że moja kostka nie potrzebowała dłuższej kuracji i że właściwie wróciła do zdrowia – za co oczywiście dziękowałam Annabelle – zaczęliśmy zbierać się do drogi, którą już wcześniej, w trakcie mojej rekonwalescencji, dokładnie obmyśliliśmy. To znaczy, obmyślał głównie Jack, bo tylko on znał te okolice, my głównie przytakiwałyśmy, ale i tak czułam swój istotny wkład w tę trasę.

Za Miastem Granicznym rozciągało się pasmo górskie, naturalnie oddzielające miasto od wszelkich niebezpieczeństw czyhających z tamtej strony – nikt się jednak ich nie spodziewał, biorąc pod uwagę, że dalej znajdowała się pustynia, na której życie, skupione wokół nielicznych, niewielkich oaz, było raczej rozproszone i mało zorganizowane. Gdzieś tam, pośród piasków pustyni, znajdowało się Emerald City, które jak na stolicę kraju miało kiepską lokalizację, przynajmniej jak dla mnie. Co ja się tam jednak znałam na urbanistyce.

– Brukowana droga wiedzie również przez pustynię, ale miejscami jest praktycznie niewidoczna, choć dawno temu została zaczarowana, żeby zawsze prowadziła do Emerald City – wyjaśnił Jack, pokazując nam coś w rodzaju mapy, gdy dzień przed opuszczeniem miasta siedzieliśmy wspólnie w pokoju moim i Annabelle; ich dwójka skupiła się wokół mojego łóżka, na którym leżałam z okładem na nodze, jednym z ostatnich, jakie zamierzała zaserwować mi Annabelle. W mieście zdążył już zapaść zmrok, my zaś zdążyliśmy zjeść kolację i Jack uznał to za dobry moment na wtajemniczenie nas w szczegóły dalszej drogi. – Nią, albo raczej pozostałościami po niej, się udamy. Teoretycznie stąd do Emerald City nie jest już daleko, ale w praktyce trudny teren sprawia, że podróż zajmuje dużo więcej czasu.

– Po co w ogóle budować stolicę na takim odludziu? – mruknęłam, nie mogąc się powstrzymać. Obydwoje spojrzeli na mnie jak na idiotkę.

– Naprawdę, Dorothy? – zapytała Annabelle z rozbawieniem. Wzruszyłam ramionami.

– No co?

– Zrozumiesz, gdy zobaczysz – odparł Jack tonem ucinającym dyskusję, po namyśle, widząc moje niezadowolone spojrzenie, dodał jednak: – To wyjątkowe miejsce. Nie ma drugiej takiej oazy jak tamta. Poza tym w okolicach znajduje się mnóstwo wapieni, z których wydobywa się szmaragdy.

Szmaragdy? To stąd brała się nazwa miasta? A ja myślałam, że z jego koloru. Nie zapytałam o to jednak, uznając, że najprawdopodobniej pokazałabym po sobie jedynie moją ignorancję, związaną z czerpaniem informacji o Oz z książki dla dzieci.

Pocieszałam się myślą, że wkrótce przekonam się na własne oczy, co takiego niezwykłego było w Emerald City.

– Tak czy inaczej musimy to wziąć pod uwagę, planując zapasy – kontynuował tymczasem Jack, wracając do pierwotnego tematu. – Trzeba wziąć dużo wody, bo nie wiem, czy trafimy po drodze na jakąś oazę. I jedzenie. Również ubrania musimy mieć odpowiednie: na pustyni zazwyczaj w dzień jest gorąco, ale w nocy z kolei bardzo zimno. Pogoda o tej porze roku powinna być spokojna, więc o to się nie martwię.

– Spokojna? – powtórzyłam. – Co to znaczy, że pogoda jest spokojna? Gorąco i zimno na przemian to dla ciebie spokój?

– Jackowi chodziło o burze piaskowe – wyjaśniła za niego Annabelle. – Na początku lata zdarzają się częściej i są dużo bardziej niebezpieczne, teraz jednak nie powinniśmy na żadną natrafić. Pustynia zazwyczaj jest spokojna o tej porze roku.

Mnie bynajmniej nie uspokoiła informacja o możliwym spotkaniu burzy piaskowej. Nawet jeśli Jack i Annabelle twierdzili, że to się nie zdarzy, przerażała mnie sama ewentualność! Dużo bardziej niż Czarownica ze Wschodu, Strach na Wróble i Kalidachy, bo z nimi przynajmniej mogłam walczyć – a z burzą piaskową? To był czysty żywioł!

– Spokojnie, Dorothy – zaśmiał się Jack, widząc moją winę. Musiała wyglądać naprawdę zabawnie. – Wszystko będzie w porządku, zobaczysz. Zanim się obejrzysz, będziemy już w Emerald City, a Czarnoksiężnik znajdzie sposób na twój powrót do domu.

Raźnie pokiwałam głową, choć w środku czułam się nieco niewyraźnie. To pewnie nadal była wina wspomnienia burzy piaskowej, poza tym to przecież było naturalne, że ciekawiło mnie, co się z nimi stanie, gdy odejdę. Jack wyruszy z powrotem na łowy? Annabelle zostanie zielarką w Emerald City? A może jednak wezmą ten ślub, który planowali dwa lata wcześniej?

Och, to nie była moja sprawa. W ogóle nie powinnam o tym myśleć!

– Mam nadzieję – mruknęłam więc, bo nieco podejrzany wydawał mi się sam fakt, że wszyscy tu opisywali Czarnoksiężnika zgoła jak jakąś mityczną istotę. Nic dziwnego, że w związku z tym spodziewałam się rozczarowania. – A póki co, czy możemy skupić się na sposobie przejścia przez pustynię bez utraty życia?

Następnego dnia rano zebraliśmy zapasy, po czym zaczęliśmy się szykować do drogi. Kiedy mieliśmy gotowe już wszystkie bagaże i zapasy, pomijając zapasy wody, które zamierzaliśmy uzupełnić w pierwszej oazie, nieodległej od górskiego pasma oddzielającego Miasto Graniczne od pustyni, postanowiliśmy wyruszyć o świcie.

Tego wieczoru Annabelle jak zwykle zasnęła jak kamień, a ja wypalałam resztkę świeczki, wpatrując się w mapę pustyni, z której absolutnie nic nie rozumiałam, i nadaremnie próbując się zmusić do zamknięcia oczu. W ogóle nie chciało mi się spać. Problem polegał zapewne na tym, że byłam za bardzo podekscytowana. Oto przecież cel naszej podróży stawał się coraz bardziej widoczny i coraz pewniejszy – a wraz z nim, jak miałam nadzieję, mój powrót do domu. Sen z powiek spędzała mi jednak również świadomość, że mój powrót do Nowego Jorku po tylu dniach nieobecności nie należałby do najprostszych. Byłam niemalże pewna, że już straciłam pracę, a ponieważ zbliżał się termin płacenia czynszu, że niedługo zostanę zapewne także wyrzucona z mojego mieszkania; najbardziej jednak obawiałam się reakcji ciotki Ruth. Bałam się, w jakim stanie psychicznym ją zobaczę, gdy wrócę.

Po cichu wstałam z łóżka i, żeby odsunąć od siebie te myśli, skierowałam się ku drzwiom do pokoju Jacka. Nie było jeszcze tak późno, miałam nadzieję, że nie spał i że będzie w stanie choć nieco objaśnić mi tę idiotyczną mapę. Poza tym rozmowa z nim zawsze była lepsza niż samotne użalanie się nad własnym losem.

Zapukałam cicho, po czym otworzyłam drzwi między naszymi pokojami, wślizgnęłam się do jego sypialni i podniosłam wzrok. Po czym zamarłam.

Nie chodziło nawet o to, że Jack był bez koszuli. Chociaż był. Ani o to, że bardzo dobrze bez tej koszuli wyglądał. Chociaż wyglądał. Nie mogłam powiedzieć, żebym się do tego już przyzwyczaiła, ale przynajmniej raz miałam wcześniej okazję oglądać go bez jakiegokolwiek okrycia wierzchniego, tylko z tą przepaską na ramieniu.

Nie widziałam wtedy jego pleców.

– Przepraszam – mruknęłam, zmieszana, gdy odwrócił się do mnie znad umywalni, chwytając w dłonie ręcznik. – Przyszłam nie w porę…

– Nie, zostań – przerwał, osuszając ciało ręcznikiem i rozglądając się za jakąś koszulą. O ile wyraźnie nie był skrępowany jej brakiem, o tyle bardzo starał się, żeby więcej nie odwrócić się do mnie tyłem. – Chodź.

Nogi same poniosły mnie do przodu, chociaż pustka w mojej głowie uniemożliwiała mi podjęcie podobnej decyzji. Gdy znalazłam się przy nim, właśnie rozpinał guziki świeżej koszuli, nie patrząc na mnie. Nadal nie używając umysłu, wyciągnęłam rękę i delikatnie dotknęłam chropawej skóry na jednej z jego łopatek.

– Zostaw – warknął, strząsając moją dłoń. Odsunęłam się o krok.

– Kto ci to zrobił?

Przez plecy Jacka biegło kilkanaście bladych, ale wyraźnie widocznych pręg, paskudnych blizn, wokół których skóra czerwieniła się i nieco marszczyła. Wyglądało to tak, jakby ktoś pociął go czymś po plecach. Nie widziałam tego wcześniej, bo wtedy siedział na łóżku, opierając się o wezgłowie plecami – najwyraźniej blizny nie bolały – ale też byłam pewna, że Jack specjalnie oszczędził mi tego widoku. Nie dziwiłam mu się wcale: nie wyglądał na faceta, który oczekiwałby od kobiety współczucia, a właśnie to w tamtej chwili czułam.

Chociaż nie tylko.

– Wiesz, jak to jest. – Uśmiechnął się krzywo, zakrywając wreszcie poranione plecy materiałem koszuli. Odetchnęłam bezgłośnie. – Jak się od tylu lat jest łowcą czarownic, trudno nie dorobić się żadnych pamiątek.

– Masz niewielką bliznę nad jednym łukiem brwiowym i drugą, równie małą, na łokciu – zauważyłam, przyglądając mu się uważnie, z bliska. – To są przypadkowe rany z polowań, nie tamto. Tamto wygląda tak, jakby ktoś specjalnie cię torturował. Po co? Pocięli cię?

– Nie. To była chłosta – wyjaśnił, przez co zrobiło mi się jeszcze gorzej. – Teraz to nauczka, żeby nie ufać ludziom. Po co w ogóle tu przyszłaś, bo chyba nie po to, żeby wypytywać mnie o moją przeszłość?

Powiedział to bardzo kąśliwie i nie byłam w stanie stwierdzić, czy to była jedynie taktyka obronna. Odruchowo cofnęłam się o krok, wyciągając przed siebie mapę. Równocześnie pomyślałam, że może jednak przyjście do jego pokoju nie było najmądrzejszym pomysłem.

– Chciałam, żebyś pomógł mi odczytać mapę, bo nic z niej nie rozumiem – mruknęłam. – Ale jest późno, zapytam cię o to jutro.

Myślałam, że pozwoli mi odejść, skoro moja dociekliwość była mu tak bardzo nie w smak, nie zrobił tego jednak. Zagrodził mi drogę, gdy tylko odwróciłam się na pięcie, a chociaż był raczej szczupły niż umięśniony i szeroki w barach, i tak zastawił mi całe przejście. Przez twarz przebiegł mu pełen irytacji grymas.

– Przestań się wygłupiać. Siadaj. – Głową wskazał mi łóżko, bo też jedyne w jego pokoju krzesło było zajęte przez miskę z wodą. Zawahałam się, ale trudno było mu odmówić, dlatego w końcu zajęłam miejsce na brzegu łóżka, siadając na podwiniętych nogach.

Jack bez skrępowania ułożył się na brzuchu na łóżku obok mnie, opierając się na łokciach i biorąc mapę przed siebie. Tym samym zmusił mnie do pochylenia się nad nim i chociaż próbowałam to robić z pewnego dystansu, na niewiele się to zdało. I tak znajdowałam się za blisko.

– No i czego tu nie rozumiesz? – zdziwił się, przenosząc drwiące spojrzenie z mapy na mnie. – Przyznaj się, mapa to tylko pretekst. Miałaś nadzieję, że zobaczysz mnie bez koszuli, co?

– Te rany wyglądają na stare. – Wiedziałam, że nie powinnam była tego mówić. Cóż z tego, skoro to po prostu nie chciało mi wyjść z głowy? Może i byłoby lepiej, gdybym nie weszła do jego pokoju, ale nie było sensu w obecnej sytuacji zastanawiać się, co by było, gdyby. – Ile miałeś lat, gdy je zrobiono?

Spuścił wzrok na mapę, studiując ją tak dokładnie, jakby szukał ukrytej do tej pory drogi do skarbu. Widziałam wyraźnie, że nie chciał na ten temat rozmawiać, a jednak drążyłam temat, chociaż nic dobrego nie mogło z tego wyniknąć dla żadnego z nas. Nie potrafiłam już jednak się wycofać, gdy raz go poruszyłam.

– To było wystarczająco dawno, żebym zapomniał – mruknął w końcu niechętnie. – Możemy wrócić do tematu mapy?

– Więc co, byłeś wtedy dzieckiem? – zapytałam z niedowierzaniem. Jack podniósł się, kołysząc materacem, aż usiadł, a jego oczy znalazły się na wysokości moich oczu. Uuups. Chyba jednak był wkurzony.

– Dorothy, to naprawdę nie twoja sprawa – warknął, a kiedy chciałam coś dodać, uprzedził mnie: – Zapomniałem o tym. To naprawdę nic takiego. Jak już mówiłem, nie potrzebuję twojego współczucia.

– Nie zamierzam ci współczuć – prychnęłam. – Chciałabym raczej zabić tego, kto ci to zrobił.

– Nie musisz – odparł, już nieco uspokojony. – Kiedyś ja to zrobię.

Te ostatnie słowa dobitnie wskazywały na to, że Jack bynajmniej nie zapomniał, nie zamierzałam mu jednak tego wypominać. Mimo wszystko, mimo dociekliwości i wścibstwa, które nagle wykazałam, wiedziałam, kiedy przestać.

Tym razem to ja przerwałam kontakt wzrokowy, spuszczając spojrzenie na mapę. Musiałam przyznać, że przyszło mi to z niejakim trudem.

– Dobrze, więc wracając do tematu mapy. – Może nie było to najzręczniejsze przejście, ale nie zamierzałam się tym przejmować. – Ona wcale nie wygląda normalnie. Coś z nią jest nie tak, przecież z tego się nie da nic odczytać. Co to w ogóle jest?!

Palcem wskazałam pas ciemniejszego odcienia żółci, wijący się przez środek mapy. Jack wzruszył ramionami.

– Nasza droga.

– Przez pustynię? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Droga przez pustynię? Przecież to nie Vegas, na litość boską…!

– Nie, to Oz, i jak wiesz, magia potrafi tu czynić cuda – prychnął w odpowiedzi. – Jeszcze się tego nie nauczyłaś? Niby jakim cudem droga nie zarosłaby przez tyle lat w puszczy, gdyby nie była zaczarowana? To jedyna droga wiodąca przez cały kraj do Emerald City. Jasne, że musi być zawsze przejezdna.

No dobrze. Z trudem, ale mogłam to łyknąć. Problem w tym, że to i tak był najmniejszy problem związany z tą mapą.

– No dobrze, ale czemu ona się tak wije? – drążyłam. Widziałam, jak Jack opanował kolejne wzruszenie ramionami.

– Bo prowadzi od oazy do oazy, to chyba oczywiste.

– Nie, Jack – zaprotestowałam z rozbawieniem. – Nie to miałam na myśli. Ona się wije. Dosłownie. Jej rysunek się rusza.

– No i? – spojrzał na mnie jak na idiotkę, więc odwdzięczyłam mu się takim samym spojrzeniem.

– Droga. Na mapie. Rusza się. Według ciebie to normalne?!

Jeszcze raz wzruszy ramionami, a osobiście go zabiję, obiecałam sobie, gdy Jack nadal zdawał się nie rozumieć. No zupełnie tak, jakbyśmy mówili w innym języku, chociaż, o dziwo, wcale tak nie było.

– A, o to ci chodzi – zaskoczył w końcu, a w jego głosie ponownie usłyszałam rozbawienie. – A co, nie macie takich map w Kansas?

– Byłeś w moim świecie przez rok, sam sobie odpowiedz na to pytanie – odparłam, całkiem już wyprowadzona z równowagi. – Jack, ta mapa się rusza. Nie tylko droga, ale praktycznie wszystko… widzę  na niej nawet jakieś chmury, które się ruszają.

– Burze piaskowe – wyjaśnił bez mrugnięcia okiem. – Mapa pokazuje burze piaskowe, żebyśmy byli w stanie je przewidzieć i w odpowiednim czasie się przed nimi schronić. To chyba sensowne, nie?

– To jest mapa, na litość boską! – powtórzyłam z lekką histerią. – Mapy nie robią takich rzeczy! Mapy to tylko papier i różne rysunki na nich, nic więcej! Jak to niby możliwe?!

– Ciągle zapominam, że pochodzisz ze świata, w którym sceptycyzm powinien stać się osobną religią – mruknął, przysuwając się nieco bliżej mnie na łóżku. – Magia, złotko. To wszystko dzięki magii.

No tak. Właściwie powinnam była się tego domyślić. Chciałam się odsunąć, ale gdy chciałam położyć ręce za sobą na łóżku, stwierdziłam, że siedziałam już na samym brzegu.

– To dziwne – odparłam bardziej po to, żeby cokolwiek powiedzieć. – Myślałam, że nie lubisz magii.

– Dlaczego?

– Bo zabijasz czarownice. – Szare oczy Jacka wpatrzyły się we mnie z rozbawieniem. Wzruszył ramionami.

– Nie w tym rzecz. Gdybym w wieku czternastu lat nie trafił na czarownicę i jej nie zabił, pewnie teraz polowałbym na innych skurwysynów. – Mówił to, cały czas się do mnie zbliżając, a gdy chciałam wstać, chwycił mnie za nadgarstek i osadził w miejscu. – Musisz zrozumieć jedno, jeśli chcesz odnaleźć się w tym świecie, Dorothy. Magia sama w sobie nie jest ani dobra, ani zła. Dopiero to, co z nią robimy, nadaje jej kierunek.

Zabrzmiało bardzo mądrze, jak nauki mistrza Jedi. Powstrzymałam parsknięcie śmiechem.

– Więc chcesz mi powiedzieć, że zabijasz tylko złe czarownice – podsumowałam za to rzeczowo. Kiwnął głową.

– Oczywiście. Z magią jest jak z władzą, Dorothy… Jej nadmiar psuje człowieka – wyjaśnił, sięgając po mapę i pokazując mi ją. – Osoba, która zaczarowała to, nie miała jej wiele. Tacy ludzie używają magii do zwykłych sztuczek, do codziennego użytku, bo nie są w stanie zrobić z nią nic więcej. Gorzej, gdy trafia się czarownica z mnóstwem mocy… Wtedy często przeświadczenie, że jest potężna, sprowadza ją na złą drogę.

– Tak jak Czarownicę ze Wschodu? – podsunęłam niewinnie. Jack jednak całkiem poważnie pokręcił głową.

– Czarownica ze Wschodu to inny kaliber. Są tylko trzy inne tak potężne czarownice jak ona… albo raczej dwie, biorąc pod uwagę, że Czarownicy z Południa od lat nikt nie widział. Mówi się nawet, że mają mnóstwo lat, bo nigdy się nie starzeją.

– Są nieśmiertelne?

– Można je zabić. – No tak, przecież Jack właśnie taki miał zamiar. – Ale się nie starzeją. To różnica.

– Więc co… – podjęłam po chwili milczenia, chociaż miałam niejasne wrażenie, że powód, dla którego przyszłam do jego pokoju, dawno rozmył się w bystrych, szarych oczach Jacka – zabijasz tylko te złe? Jesteś nie tylko katem, ale i sędzią? Jak odróżniasz te złe od tych dobrych? Skąd wiesz, które zasługują na śmierć, sam o tym decydujesz?

– Do cholery, Dorothy, nie jestem żadnym, jak wy to mówicie?… błędnym rycerzem – prychnął, chwytając mnie mocniej za rękę. Wstrzymałam oddech. – Nikogo nie osądzam i nie robię tego sam dla siebie. Robię to dla ludzi. To oni mnie wzywają, gdy mają problem z czarownicą. A ja najpierw wysłuchuję, co mają do powiedzenia, potem to sprawdzam, a dopiero potem wydaję w miarę obiektywną opinię i biorę tę robotę albo nie.

O mało się nie udusiłam. W ostatniej chwili przypomniałam sobie, że powinnam oddychać, najwyraźniej nie miałam podzielności uwagi i nie potrafiłam równocześnie słuchać i dotleniać mózgu.

– Więc jednak jesteś błędnym rycerzem – stwierdziłam nieco ironicznie, próbując wyrwać rękę. Nic z tego, trzymał bardzo mocno. – Skoro tak bardzo starasz się pomagać ludziom i robisz to dla nich, nie dla siebie, Jack.

Jego twarz była tak blisko, że mogłam policzyć mu wszystkie zmarszczki w kącikach oczu. Wyglądał na starszego niż te dwadzieścia siedem lat, ale też nic dziwnego, biorąc pod uwagę życie, jakie prowadził. Nie mogłam przestać się w niego wpatrywać: w te opadnięte kąciki ust i lekko zmarszczone brwi, w opadające na czoło, ciemne włosy i mocno zaciśnięte szczęki. Miałam wręcz ochotę dotknąć pokrytego kilkudniowym zarostem, szorstkiego policzka. Co ze mną było nie tak?!

– Mam swoje powody – mruknął, cały czas nie spuszczając ze mnie wzroku. Powoli zaczynało mi się robić nieswojo. – A ty nie staraj się mnie tak zrozumieć, Dorothy, bo naprawdę nie ma czego. Jestem prostym facetem.

Pochylił się nade mną jeszcze bardziej i właśnie w tamtym momencie spanikowałam. Szarpnęłam się do tyłu, zapominając, że tuż za mną kończyło się łóżko, i walnęłam tyłkiem o podłogę z wdziękiem worka kartofli. Zaklęłam przy tym szpetnie, powodując tym u niego niespodziewany wybuch wesołości.

Pozbierałam się możliwie szybko i tracąc możliwie niewiele godności (jeżeli w ogóle coś mi z niej zostało), po czym wycofałam się powoli w kierunku drzwi. Żałowałam, że nie zrobiłam tego wcześniej, ale w gruncie rzeczy mówił przecież jednak o takich ciekawych sprawach! Jack obejrzał się na mapę.

– Nie chcesz jej zabrać?

– Nie – wykrztusiłam z siebie, cały czas cofając się przodem do niego, żeby przypadkiem nie spuścić go z oczu. – Już późno, powinnam iść spać. Dobranoc!

Uciekłam, nie czekając na jego odpowiedź. Dopiero zatrzasnąwszy za sobą drzwi pomyślałam, że zachowałam się jak konkursowa idiotka.

Tylko przez chwilę cieszyłam się powrotem do swojej sypialni. Zaraz potem usłyszałam bowiem rozespany, ale już pełen niedowierzania głos Annabelle:

– Czy ty właśnie wróciłaś z sypialni Jacka, Dorothy?