9. Dorothy i gościnność rodem z Oz

Wieczorem poczułam się już nieco lepiej: głowa przestała mnie boleć i osłabienie trochę przeszło, ustępując jednak miejsca zmęczeniu. Cały czas przedzieraliśmy się przez las, za przewodniczkę mając Annabelle, która znała te okolice jak własną kieszeń.

Jack bynajmniej nie był zadowolony z faktu, że szła z nami. Ciekawiło mnie, na ile miała na to wpływ sama obecność osoby trzeciej, która mogła przez nas ucierpieć, a na ile brały w nim górę uczucia – te, które kiedyś do niej żywił lub nadal miał. Nie wiedziałam, oczywiście, które było bliższe prawdy i nie zamierzałam pytać – jego twarde, zacięte spojrzenie wyraźnie mówiło Zostawcie mnie w spokoju. Miałam jeszcze na tyle rozsądku, by to życzenie uszanować.

Zresztą nie tylko na Annabelle Jack był zły, ja również nadal nie wróciłam do jego łask. Nie pojmowałam, co takiego złego zrobiłam, ratując mu życie, i nie zamierzałam dłużej się o to kłócić, bo najwyraźniej w tej kwestii nigdy nie mieliśmy dojść do porozumienia; chociaż jednak przestał na mnie krzyczeć, kiedy przeszedł mu pierwszy atak furii, widziałam po nim, że nadal go to dręczyło. W związku z tym atmosfera w naszej grupie była raczej zważona i kiedy pod wieczór wyszliśmy z lasu tuż przy przycupniętej przy nim, niewielkiej wiosce, odetchnęłam z ulgą.

– Zakradniemy się do pierwszej z brzegu stodoły – mruknął Jack, pierwszy wychodząc spomiędzy drzew. Annabelle szybko go dogoniła i prychnęła, odrzucając do tyłu rude włosy.

– Nie ma mowy, jestem głodna jak wilk! Zapukajmy do drzwi i poprośmy o gościnę, na pewno nam nie odmówią.

Zaplątałam się w zarośla rosnące na skraju lasu i narobiłam tyle hałasu, próbując z nich wyleźć, że prawie umknęła mi cicha odpowiedź Jacka:

– Zapomniałem już, jaka bywasz irytująca, Anne.

– No co?! – wykrzyknęła z pretensją. – To sensowne, a ty jesteś zbyt ostrożny. Uciekliśmy. A teraz pozwól nam odpocząć jak ludzie.

– Pozwoliłem ci iść z nami do Emerald City, ale to nie znaczy, że masz tutaj prawo głosu – mruknął. Annabelle odwróciła się do mnie niecierpliwie, a widząc, że nadal próbowałam wyplątać się z zielska, westchnęła niecierpliwie i pomogła mi, po czym zapytała, gdy już bezpiecznie stanęłam na trawie:

– Jest jeden do jednego, więc masz decydujący głos, Dorothy. Gdzie wolisz spać, w zapchlonej stodole czy normalnym, ludzkim domu?

Rzuciłam Jackowi niepewne spojrzenie, ale nie patrzył na mnie, usiłując z kolei zabić spojrzeniem Annabelle. Światło księżyca wyostrzyło mu rysy twarzy, co w połączeniu z niezadowolonym grymasem ust dawało niepokojący obraz. Nie bardzo wiedziałam, co odpowiedzieć, w końcu stwierdziłam więc nieśmiało:

– Miło byłoby dla odmiany przespać się w prawdziwym łóżku…

– Bo to w domu Annabelle było bardzo nieprawdziwe, co? – przerwał mi szorstko, odwracając się od nas i z rękami w kieszeniach spodni dążąc w stronę głównej drogi, prowadzącej do wioski. – Dobra, jak chcecie. Ale żeby potem nie było na mnie.

Nie bardzo wiedziałam, co miał przez to na myśli, i sądząc po spojrzeniu Annabelle, ona też nie, więc tylko zgodnie wzruszyłyśmy ramionami i poszłyśmy za nim. Dopiero wtedy miałam okazję, żeby porządnie rozejrzeć się po okolicy.

Domy przycupnięte przy głównym trakcie były znacznie większe niż domy Manczkinów i wyglądały na nieco nowocześniejsze. W świetle księżyca wprawdzie mogłam zobaczyć niewiele szczegółów, stwierdziłam jednak z całą pewnością, że nie były drewniane, tylko wykonane z jakiegoś rodzaju kamienia. Pokryte lśniącą dachówką dachy i ogrodzone podwórka sugerowały, że tutejsze domostwa były bogatsze niż te położone dalej od Emerald City. Pewnie miało to ze sobą związek.

– Co to za wioska? – zapytałam Annabelle. Wzruszyła ramionami.

– Nie mam pojęcia. Nie znam ich wszystkich dookoła.

Zaskoczyła mnie tymi słowami.

– Myślałam, że upierałaś się przy zatrzymaniu się w czyimś domu, bo znasz tych ludzi i wiesz, że można na nich polegać – podsunęłam. Zaśmiała się krótko.

– Nie, Dorothy, a nawet gdybym ich znała, nie pomyślałabym tak, bo nauczyłam się polegać tylko na sobie – wyjaśniła. – Ale nie, nie znam ich. Nie chcę po prostu spać w zimnie na sianie.

Ruszyła szybciej przed siebie, żeby dogonić Jacka, któremu następnie uwiesiła się na ramieniu, a ja spoglądałam za nią z namysłem, dochodząc powoli do wniosku, że Jack chyba miał rację, nie chcąc zabierać jej z nami do Emerald City. Przynajmniej na pierwszy rzut oka Annabelle zdawała się taka… beztroska, że wręcz lekkomyślna.

Ale może po prostu byłam uprzedzona. 

Nie, żebym miała powody, pomyślałam, dążąc za nimi główną drogą – tą brukowaną brudnożółtą kostką, która miała nas zaprowadzić do Emerald City – ku pierwszemu z brzegu, większemu domostwu. Absolutnie przecież nie miałam powodów, żeby się uprzedzać, może z wyjątkiem ogólnego braku zaufania do ludzi, których nie znałam. Jackowi przecież też nie ufałam. Do tej pory nie powiedziałam mu o dziwnym kluczu, spoczywającym bezpiecznie w kieszeni mojej sukienki w biało–niebieską kratę. To chyba o czymś świadczyło, prawda?

– Nie podoba mi się tu – mruknął Jack, kiedy uwieszona jego ramienia Annabelle pociągnęła go w stronę głównego wejścia do domu. Prychnęła znowu, słysząc te słowa.

– Ale dlaczego? Co znowu, Jack?

– Cała wioska wygląda tak… bogato – zakończył z namysłem, jakby nie był pewien, czy to było właściwe słowo. Annabelle spojrzała przez ramię i wywróciła oczami wyraźnie w moją stronę.

– I to według ciebie źle? – zapytała następnie z rozbawieniem. – To tylko znaczy, że może znajdzie się dla nas jakieś wolne łóżko.

Uwolniła jego ramię i zanim zdążył zaprotestować, podbiegła do drzwi i z całej siły w nie zadudniła. W oknach chaty było ciemno, sądziłam więc, że jej mieszkańcy już spali, otworzono nam jednak zaskakująco szybko. Jack odruchowo chwycił mnie za przedramię, gdy drzwi się otwarły; syknęłam, bo oczywiście trafił w miejsce, w którym nadal miałam założony opatrunek po bliskim spotkaniu trzeciego stopnia ze Strachem na Wróble. Nie zwrócił jednak na to uwagi i mnie nie puścił, wpatrzony w wyglądającego do nas zza wpółotwartych drzwi właściciela chaty.

– Przepraszam, że zakłócamy państwa spokój o tak późnej porze – zagaiła Annabelle, przybierając zupełnie inny ton, pogodny i uprzejmy, na co Jack zareagował cichym przekleństwem. Najwyraźniej nie było mu obce takie jej zachowanie. – Razem z moimi przyjaciółmi jesteśmy cały dzień w drodze i nie mieliśmy nawet chwili, żeby odpocząć. Zastanawiałam się, czy nie zgodziliby się państwo nas przenocować.

Co za bzdura, przeleciało mi przez głowę. Kto normalny wpuściłby pod swój dach trójkę obcych ludzi?! Chyba tylko samobójca, który po wyjściu z domu zostawia drzwi szeroko otwarte z zaproszeniem dla złodziei!

A przynajmniej tak jest w Nowym Jorku. Bo, jak się wkrótce przekonałam, w Oz sprawy miały się nieco inaczej.

– Oczywiście, wejdźcie – powiedział właściciel, odsuwając się od drzwi wraz z lampą naftową, którą trzymał w ręku. – Mamy wolną sypialnię, możecie się tam przespać. Nie jesteście głodni?

W zasadzie to miały się całkiem inaczej.

Annabelle podziękowała mężczyźnie wylewnie, uśmiechając się do niego szeroko, promiennie, i pomyślałam, że może w tym tkwił trik – wyglądała ślicznie i niewinnie z tymi dołeczkami w okrągłych policzkach, delikatnie kręcącymi się rudymi włosami i przejrzystymi, czystymi zielonymi oczami. Wyglądała tak, że chyba każdy normalny mężczyzna wpuściłby ją do środka.

Posłusznie weszliśmy za nią do chaty, po czym znaleźliśmy się w niewielkim przedpokoju, z którego właściciel domu poprowadził nas do salonu. Tak, standard tutaj był znacznie lepszy niż choćby w chatce Annabelle, nawet jeszcze przed zdmuchnięciem jej przez Czarownicę ze Wschodu. W salonie wprawdzie było ciemno, ale w kominku nadal płonął ogień, w świetle którego dostrzegłam parę foteli, stoliczek ze stojącymi na nim butelkami, a pod ścianą także jakieś drewniane meble.

– Poczekajcie tutaj chwilkę, obudzę tylko żonę,  żeby przygotowała wam coś do zjedzenia – powiedział właściciel, uśmiechając się do nas życzliwie. Miał na sobie długą koszulę nocną i czepek na głowie, chociaż nie był stary, miał najwyżej czterdziestkę i wyglądał bardzo poczciwie. – Zaraz zaprowadzę was do sypialni. Jest tylko jedna, mam nadzieję, że to nie problem. Nawiasem mówiąc, jestem Zed, a wy?

Zamierzałam siedzieć cicho, ale Annabelle natychmiast wyskoczyła z pełną prezentacją, mówiąc:

– Miło nam cię poznać, Zed, ja jestem Annabelle, a moi przyjaciele to Dorothy i Jack. Zazwyczaj są małomówni, więc się nie przejmuj. – Rzuciła nam mordercze spojrzenie, które kompletnie zignorowałam, zastanawiając się, w jakim właśnie świecie się znalazłam. Bo chyba nie w Oz, prawda?

Właściciel wyszedł, żeby obudzić żonę i przygotować nam coś do jedzenia, a ja nadal stałam bez ruchu, czując się w tym porządnym wnętrzu co najmniej dziwnie. Jack miał za to więcej sił ode mnie, bo rzucił się na Annabelle z pretensjami natychmiast, gdy tylko za mężczyzną zamknęły się drzwi.

– Zwariowałaś? – syknął, spoglądając na nią gniewnie. – Może trzeba mu było jeszcze powiedzieć, przed kim uciekamy i co dokładnie mamy na wyposażeniu, co?

– O co ci chodzi? – Obrażona Annabelle podeszła bliżej kominka; na tle jego światła jej włosy wydawały się jeszcze bardziej rude. – Widzisz, co nam załatwiłam? Czystą pościel, miękkie łóżko i dobre jedzenie. To dużo więcej, niż udało się tobie, odkąd się spotkaliśmy. Co, może miałam nam wymyślać fałszywe imiona?

– A pamiętasz jeszcze, że uciekamy przed Czarownicą? – odparł Jack zjadliwie. Annabelle roześmiała się, rękami wskazując wnętrze wokół nas.

– Czy to wygląda ci jak kryjówka Czarownicy ze Wschodu, Jack?! – wykrzyknęła. – Mógłbyś przestać być takim cholernym paranoikiem?! Nic się tu nie dzieje, po prostu trafiliśmy na życzliwych ludzi. To wszystko.

– Mówisz tak, jakbyś mieszkała w Oz od wczoraj – mruknął, co na nowo napełniło mnie niepokojem. Może jednak pod tym względem Oz nie różniło się tak bardzo od Nowego Jorku?

– Nie, po prostu nie mam manii prześladowczej – prychnęła, odwracając się przodem do ognia. Zrobiła to tak gwałtownie, że jej rude włosy zatańczyły w powietrzu i niemalże uderzyły mnie w twarz. – Daj już sobie spokój, Jack. Prześpimy tu spokojnie noc, a rano wyruszymy w dalszą drogę, i po krzyku. Pogódź się z tym, że nie zawsze masz rację.

Na tym nasza wymiana zdań się skończyła, bo choć Jack pewnie chętnie zaprotestowałby na te słowa, nie zdążył; w następnej chwili bowiem wrócił Zed, na tacy niosąc jedzenie, i gestem wskazał nam, żebyśmy przeszli do jednego z dalszych pomieszczeń – jak się okazało, naszej sypialni.

W tym całkiem sporym pokoju ogień wprawdzie nie palił się w kominku, ale Zed naprawił to natychmiast, gdy tylko tam weszliśmy. Postawił tacę na stojącym na środku pokoju stoliku, po czym ukląkł przy kominku i zaczął rozpalać ogień.

– Przepraszam, że tu tak zimno. Rzadko używamy tego pokoju, odkąd nasza córka wyszła za mąż – wyjaśnił, gdy rozglądaliśmy się ciekawie dookoła. – Żona przygotowała wam na szybko chleb z szynką, mam nadzieję, że będzie wam odpowiadać.

Żadne z nich tego nie skomentowało i nie wiedziałam, dlaczego. Ten pokój wyglądał równie ładnie co salon – na drewnianej podłodze miał dywanik, w oknach prawdziwe szyby, przy stoliku kilka porządnych krzeseł, pod przeciwległą ścianą równie porządne meble, a przy oknie szerokie, podwójne łóżko, które wyglądało na bardzo wygodne. I było zaścielone jakby specjalnie dla nas.

W jednej chwili przypomniałam sobie, jak bardzo byłam zmęczona. Oczy zaczęły mi się kleić, gdy tylko zobaczyłam to łóżko i mogłam już myśleć jedynie o tym, żeby położyć głowę na poduszce i spać, spać przez najbliższe dwie doby.

– Rozgośćcie się – dodał Zed, gdy już ogień w kominku zaczął się palić. Wstał i skierował się w stronę drzwi. – Zaraz przyniosę wam wodę, gdybyście potrzebowali się trochę odświeżyć. Wypocznijcie, zbudzimy was z żoną rano, gdy będziemy szykować śniadanie.

Ledwie wyszedł, Annabelle z piskiem radości rzuciła się na plecy na łóżko. Z jego wysokości rzuciła nam triumfujące spojrzenie.

– A nie mówiłam?! – Rany, nienawidziłam tego zwrotu. Nieważne, czy w Nowym Jorku, czy w Oz, wszędzie był tak samo irytujący. – Proszę bardzo, możecie już mi dziękować. Dzięki mnie macie kolację i miejsce do spania!

Jack rzucił torby na podłogę przy łóżku, spoglądając na Annabelle nieżyczliwie. Trudno byłoby po tym spojrzeniu domyślić się, że kiedyś miał ją poślubić. W tamtej chwili miałam wrażenie, że cokolwiek Jack czuł do niej dwa lata wcześniej, to wszystko bezpowrotnie już zniknęło.

– Podziękuję ci jutro rano, dobrze? – mruknął, siadając na łóżku, żeby zdjąć buty. – Wezmę kołdrę i położę się na podłodze, wy śpijcie na łóżku.

– Ale przecież zmieścimy się we trójkę – zaprotestowała Annabelle. Jack prychnął, odrzucając buty w kąt.

– Z pewnością, ale wolę nie zasypiać za głęboko. Wyłącznie tak na wszelki wypadek.

Jego słowa wywołały w mojej duszy jeszcze większy niepokój i byłam pewna, że po takiej deklaracji nie dam rady usnąć tej nocy.

Bardzo się myliłam. Gdy tylko pobieżnie się umyliśmy i coś zjedliśmy, przyłożyłam głowę do poduszki i usnęłam właściwie natychmiast, chociaż chciałam przez chwilę poleżeć w ciszy i wsłuchać się w odgłosy tutejszej nocy.

Nic z tego. Mój ciężki sen jak zwykle ze mną wygrał.

***

Obudziłam się, otwierając oczy szeroko w mroku nocy, i przez chwilę znowu nie wiedziałam, gdzie się znajdowałam.

Miękki materac, na którym spałam, i pachnąca świeżością poszwa, którą byłam przykryta, sugerowały mi mój dom w Kansas, wiedziałam jednak, że to nie było Kansas. To było Oz, jakaś bliżej mi nieznana, bezimienna wioska, w której tak dobrze nas przyjęto, a na łóżku obok mnie spała głęboko Annabelle, ruda zielarka, która wyleczyła mnie z ostatniej choroby.

Słyszałam jej oddech w ciszy, jaka panowała w sypialni; ogień w kominku zdążył już wygasnąć, co sugerowało, że spałam dość długo. Wsłuchałam się w ciszę, zastanawiając, co takiego mogło mnie obudzić, i wtedy to usłyszałam.

Skrzypienie desek w podłodze. Ktoś bardzo ostrożnie, po cichu poruszał się po domu.

W zasadzie nie wiedziałam, dlaczego wprawiło mnie to w takie przerażenie. Ostatecznie ktoś w tym domu mieszkał i miał prawo chodzić po nim po nocy, ostrożnie, żeby nie zbudzić innych domowników lub nie rozbić sobie głowy w ciemności. Było jednak w tych krokach coś takiego, co podpowiadało mi, że ich właściciel chciał ukryć swoją obecność w domu. Jakby przebywał tam nielegalnie lub w złych zamiarach.

To tylko moja wyobraźnia, spróbowałam sobie wmówić, nie podziałało jednak. Usiadłam na łóżku, żeby po prostu otworzyć drzwi do salonu i nakrzyczeć na tego kogoś, kto łaził na zewnątrz, gdy równocześnie wydarzyły się dwie rzeczy: do odgłosu kroków dołączył drugi, nieco wyraźniejszy, a ktoś chwycił mnie za rękę i w ostatniej chwili zasłonił usta dłonią, gdy już chciałam krzyknąć.

–To tylko ja – wysyczał mi Jack do ucha. – Obudź Annabelle, tylko możliwie cicho. Musimy uciekać.

Rozsądnie nie zadawałam żadnych pytań, jak na przykład dlaczego mielibyśmy uciekać; kiwnęłam tylko głową i kiedy mnie puścił, odwróciłam się do Annabelle, żeby łagodnym szarpaniem wybudzić ją ze snu jeszcze głębszego niż mój.

– Co… – zaczęła niewyraźnie, ale położyłam sobie palec na ustach, na co również wykazała odrobinę rozsądku i zamilkła. Rozejrzała się dookoła półprzytomnie, odgarniając z twarzy zmierzwione od snu włosy.

Jack w tym czasie był już na nogach i możliwie cicho zbierał wszystkie nasze rzeczy. Podał mi mój żakiet, jako że wszyscy położyliśmy się spać w ubraniach, i buty – moje zabójcze czarne szpilki – po czym na migi zaczął nam pokazywać, żebyśmy się pospieszyły i przygotowały do wyjścia. Tymczasem kroki od strony salonu dobiegały nas coraz wyraźniej i coraz bliżej, było ich też coraz więcej, jakby cała grupa ludzi zdecydowała się w końcu wedrzeć do środka.

Jack bez słowa otworzył okno, pokazując nam, żebyśmy wyszły przez nie na zewnątrz. Nie wahałam się ani chwili, chociaż Annabelle próbowała protestować. Podsadził mnie, rękami chwyciłam się parapetu i podciągnęłam; przełożyłam nogi na drugą stronę i lekko zeskoczyłam na miękki trawnik z tyłu domu Zeda. Tuż za mną na ziemię w kompletnej ciszy zeskoczyła Annabelle, a później, gdy się nieco odsunęłam, także Jack.

– O co wam właściwie chodzi?! – syknęła Annabelle, gdy już Jack przymknął za nami okno. – Dlaczego robimy takie sztuki, co?!

– Musimy przeskoczyć przez ogrodzenie i polem wrócić do lasu – oznajmił Jack, zupełnie ignorując jej pretensje. – Tam może zdążymy się schować i nie będziemy rzucać się w oczy.

– Jesteście pomyleni – prychnęła znowu Annabelle, wyraźnie zła. – To jakaś mania prześladowcza? Nic nam tam nie groziło…!

– Eee… Jack – wtrąciłam, nie patrząc na nich, tylko w kierunku widocznej po prawej stronie domu Zeda głównej drogi – chyba powinniśmy uciekać. I to szybko.

Obydwoje podążyli wzrokiem za moim spojrzeniem i natychmiast zamknęłam tym usta Annabelle. Ulicą szła grupa ludzi – zapewne mieszkańców miasteczka – poruszając się bardzo cicho i dość ostrożnie; wyraźnie dążyli w stronę domu Zeda.

Annabelle zrobiła taki ruch, jakby natychmiast chciała zacząć uciekać, ale Jack przytrzymał ją, chwytając za kołnierz i osadzając w miejscu. Domyślałam się, że chodziło o to, by ruszyć w stronę lasu dopiero wtedy, gdy grupa znajdzie się na tyle blisko domu Zeda, by nie byli w stanie nas dojrzeć, dlatego przykleiłam się do ściany domu i ostrożnie wyjrzałam w stronę drogi, czekając, aż grupa przejdzie nieco dalej.

– Teraz – mruknęłam, po czym we trójkę popędziliśmy w stronę płotu i rozciągającego się za nim pola.

Sforsowanie płotu zajęło nam pół minuty, mimo to zdążyłam jeszcze usłyszeć za nami podniesione głosy, dobiegające z sypialni, którą zajmowaliśmy tej nocy. Najwyraźniej mieszkańcy wioski zdążyli już się do niej wedrzeć i odkryć naszą nieobecność, co wyraźnie ich nie ucieszyło.

Popędziliśmy w stronę majaczącego w oddali lasu, słysząc za sobą odgłosy pościgu. Kiedy obejrzałam się przez ramię, stwierdziłam, że biegło za nami przynajmniej dziesięć osób z miasteczka – każdy dzierżył w ręce jakieś narzędzie, które miałoby pomóc im w schwytaniu nas, a po chwili powietrze rozdarł strzał, a po nim dwa kolejne.

– Zabiją nas! – wykrzyknęła Annabelle z histerią. Wydłużyliśmy jeszcze krok, chociaż w szpilkach nie biegło mi się aż tak dobrze, po czym wpadliśmy wreszcie między pierwsze drzewa tego samego zagajnika, który opuściliśmy wieczorem.

Jeśli mieliśmy nadzieję, że w tym miejscu nasza pogoń da sobie spokój, to grubo się przeliczyliśmy. Krzyki goniących nas mężczyzn wcale nie ustały, przeciwnie – zdawały się być coraz bliżej, a mnie wcale nie biegło się lepiej w szpilkach po podszyciu leśnym.

Potknęłam się raz i drugi, aż w końcu Jack chwycił mnie za przedramię i pociągnął za sobą. Oddech powoli zaczynał mi już świszczeć, bo chociaż zawsze miałam niezłą kondycję, to po wszystkim, co ostatnio przeszłam, ta bieganina po lesie była ostatnim, na co miałam ochotę. Podobnie Annabelle oddychała z coraz większym trudem i tylko Jack dobrze się trzymał.

– Dlaczego oni to robią?! – wykrzyknęła znowu Annabelle, przedzierając się przez zarośla. Jakaś gałązka smagnęła mnie w twarz, nie zwróciłam na to jednak większej uwagi.

– Czyż to nie oczywiste? – warknął Jack, wyciągając swój majcher, żeby zrobić nam przejście przez gęstwinę. Wystarczył jeden jego zdecydowany ruch, by zarośla się przed nami rozstąpiły. – Mówiłem, że ta wioska wygląda zbyt bogato. Najwyraźniej jej mieszkańcy dogadali się z Czarownicą ze Wschodu. A ty, Anne, zaprowadziłaś nas prosto do nich!

– Skąd miałam wiedzieć?! – wydarła się, otrzepując z pajęczyny, w którą właśnie wlazła. – Nie miałam pojęcia, Jack!

– No właśnie, nie miałaś! – W jego głosie wyraźnie już słyszałam furię. – Dlatego nigdy więcej nie wtrącaj się w sprawy, o których nie masz pojęcia, Anne…!

Zanim zdążyli się na dobre pokłócić, krzyknęłam przeraźliwie i upadłam na ziemię, bo wystarczyła chwila, podczas której Jack nie trzymał mnie za ramię, bym straciła równowagę i wpadła w jakąś dziurę. Moją kostkę przeszył ostry ból.

– Wstawaj, Dorothy – polecił ostro Jack, wyciągając w moją stronę rękę. – Nie mamy teraz czasu na wylegiwanie się!

Stanęli nade mną oboje, więc zebrałam wszystkie siły, wstałam, chwytając się jego ramienia, i spróbowałam stanąć na nodze, którą wyciągnęłam z dziury. Syknęłam, gdy kostka znowu odpowiedziała ostrym bólem, i zaklęłam szpetnie.

– Chyba skręciłam nogę – wyznałam niechętnie. Jack zaklął dużo gorzej ode mnie, a Annabelle odruchowo schyliła się, by ją obejrzeć.

– Nie mamy na to czasu! – wykrzyknął Jack, oglądając się do tyłu. Wieśniacy byli coraz bliżej. – Musimy uciekać, bo inaczej skończymy na ich talerzu! Biorąc pod uwagę, że strzelali do nas, podejrzewam, że Czarownica nie kazała schwytać nas żywcem!

– Chyba nie jest skręcona – stwierdziła Annabelle, zupełnie ignorując jego słowa. Rany, ta dwójka dogadywała się tak źle, że aż dziw, że rozstali się dopiero przed samym ślubem! – Niedługo powinno ci przejść, ale póki co możesz mieć kłopoty z chodzeniem.

– Nic dziwnego, jak się łazi w takich szpilkach – warknął, na co odpowiedziałam mu pełnym wyrzutu spojrzenia.

– Bo przecież specjalnie je sobie wybrałam na bieganie po Oz, co? – odpowiedziałam tym samym tonem. Tym razem to Annabelle wystąpiła w roli naszego bufora, stając pomiędzy nami. Chwyciła mnie za ramiona i rzuciła Jackowi twarde spojrzenie.

– To nie jej wina, nie wyżywaj się na niej – powiedziała następnie. – Lepiej weź ją na ręce, bo sama nie zajdzie daleko.

– Jak wezmę ją na ręce, to żadne z nas nie zajdzie za daleko – odparł Jack. W tej samej chwili nad uchem świsnęła mi zabłąkana kula.

– Nie mamy na to czasu! – wykrzyknęłam, nadaremnie próbując ustać na nodze. – Podeprę się na którymś z was i pójdę dalej sama, nie widzę innego wyjścia.

Jack niechętnie przystał na tę propozycję; objął mnie w pasie, a ja złapałam go za ramię i zaczęłam kuśtykać przed siebie, poganiana przez pełne zniecierpliwienia syki Annabelle. Nie uszliśmy daleko; już po kilkunastu jardach stwierdziliśmy, że było to kompletnie bez sensu. W takim tempie bardzo szybko mieliśmy stracić wszelką przewagę nad pościgiem, dać się dogonić i posiekać na plasterki mieszkańcom wioski. Musieliśmy wymyśleć inny plan.

– Wejdźmy na drzewo – zaproponowałam przez zaciśnięte zęby, dzięki czemu ból był choć nieco prostszy do zniesienia. – Nie zauważą nas.

– Wrócą i zaczną szukać, gdy stwierdzą, że nie ma nas z przodu – zaprotestował trzeźwo Jack. – Ale w gruncie rzeczy to dobra myśl. Dorothy, wskakuj na drzewo. Ci z nas, którzy mają sprawne nogi, zmylą pogoń. Spotkamy się o wschodzie słońca… Annabelle, gdzie najlepiej, żebyśmy się spotkali?

– Jak pójdziesz stąd na północ, przy wyjściu z lasu trafisz na rzekę – odpowiedziała pospiesznie. – Przez tę rzekę przechodzi jeden most, ten przy drodze brukowanej żółtą kostką. Znajdziesz go bez problemu. Tam się spotkamy.

Wcale mi się to nie podobało. Nie byłam sama, odkąd trafiłam do Oz i wcale nie chciałam, żeby to się zmieniło. Chociaż miałam wątpliwości, czy ufać Jackowi i chociaż wiedziałam, że robił wszystko tylko po to, żeby dostać się do Emerald City, był dla mnie jakąś tam podporą. Uratował mi przecież życie! A teraz miałam zostać sama? Nie mogłam nie zaprotestować.

– Ale ja… nie…

– Więc to ustalone – przerwał mi Jack stanowczo. – Dorothy, zostajesz na drzewie. My zgubimy pościg. Spotkamy się rano przy moście. Po prostu poczekaj, aż tutaj się uspokoi, i w swoim tempie dojdź na miejsce. W razie czego poczekamy.

No dobrze. Byłam dorosłą kobietą, więc przecież na pewno poradzę sobie sama, prawda?

– A wy? – zapytałam więc zamiast tego. – Jak wy zamierzacie sobie poradzić?

– Tym się nie przejmuj – odparł poważnie, choć uśmiechał się lekko. – Damy sobie radę z bandą wieśniaków.

Podsadzili mnie na pierwsze lepsze drzewo, które miało wystarczająco rozłożyste gałęzie i wystarczająco dużo liści, żeby mnie ukryć, po czym spróbowałam już na własną rękę podciągnąć się nieco w górę. Kostka przy każdym ruchu odpowiadała paskudnym bólem, nie zwracałam jednak na to uwagi, bo zbliżające się krzyki wieśniaków dały mi zastrzyk adrenaliny. Rzuciłam ostatnie spojrzenie w dół, na stojących pod drzewem Jacka i Annabelle.

Annabelle była zatroskana, a Jack… w szarych oczach Jacka widziałam troskę. Pewnie mi się wydawało albo troszczył się wyłącznie o swój interes, ale moje serce i tak zabiło przez to niespokojnie. Dużo bardziej niespokojnie niż przez grupę mężczyzn z bronią palną siedzącą nam na ogonie.

– Idźcie już – powiedziałam, bo nadal miałam wątpliwości, czy to był słuszny plan i chciałam, żeby jak najszybciej sobie poszli, bo inaczej pewnie w ogóle bym ich nie puściła. – I błagam, nie dajcie się zabić.

– Nic się nie bój. – Jack rzucił mi zabójczy uśmiech pełen pewności siebie. – Wychodziłem już z gorszych tarapatów. I będę uważał na tę wiedźmę. – Rzucił krzywe spojrzenie Annabelle.

Pociągnął ją za sobą, zostawiając mnie samą, chociaż coś do niego krzyczała, zapewne oburzona z powodu tego ostatniego epitetu. Jednak nic dziwnego; sądząc po krzykach mieszkańców wioski, byli już naprawdę blisko.

Przykleiłam się do konara, na którym siedziałam, obejmując drewno ramionami i hipnotycznie wpatrując się w przejście na dole, zastanawiając się, czy ktoś z przechodzących tamtędy nie usłyszy mojego szaleńczo bijącego serca. Miałam wrażenie, że było je słychać aż w Kansas.

Wstrzymałam oddech, gdy po chwili nadeszli. Bezładna grupa ludzi, biegnąca przed siebie, wykrzykująca coś bez sensu i wcale a wcale nie patrząca w górę, między gałęzie drzew, gdzie się ukrywałam. Pomyślałam, że prawdopodobnie mogłabym tam na górze stać na rękach i grać na puzonie, a oni i tak by mnie nie zauważyli, i prawie zaśmiałam się na głos na tę myśl. Z nerwów, oczywiście.

Ktoś szedł ze strzelbą, ktoś inny z nożem, a wszyscy razem wyglądali dziwnie krwiożerczo. Wstrzymałam oddech, najpierw wpatrując się w nich bez mrugania oczami; potem jednak je zamknęłam, uznając, że wcale nie chciałam na to patrzeć. Nie chciałam widzieć, co rozkazy Czarownicy były w stanie zrobić z porządnymi ludźmi.

Wyglądało na to, że Jack od początku miał rację, będąc przesadnie ostrożnym. Człowiek, który nas ugościł, musiał od początku wiedzieć, kim byliśmy. Zapewne chciał, żebyśmy usnęli i żeby wtedy mogli na nas spokojnie napaść; nie przewidział tylko płytkiego snu Jacka i mojej własnej, nowo odkrytej ostrożności. Gdyby nie to, że Jackowi od początku nie podobało się to wszystko, pewnie zamordowaliby nas we śnie.

Zadrżałam na tę myśl. Chyba rzeczywiście nadmierna ostrożność w Oz popłacała jeszcze bardziej niż w Nowym Jorku.

Przeczekałam cały przemarsz mieszkańców wioski, ale nawet kiedy już zniknęli mi z oczu, a wkrótce także i ich głosy umilkły w oddali, nie zdecydowałam się jeszcze zejść z drzewa. Za bardzo bałam się zabłąkanych maruderów, wobec których w obecnej sytuacji byłabym właściwie bezbronna – z uszkodzoną nogą niewiele mogłabym zrobić nawet dziecku. Miałam wrażenie, że spuchła, zdjęłam więc szpilki, postanawiając dalej iść boso, bo wolałam poranione stopy od połamanych nóg. Ból w kostce był teraz stały i pulsujący; miałam tylko nadzieję, że Annabelle rzeczywiście miała rację i nie zwichnęłam jej ani nie skręciłam.

Zdążyło już zrobić się nieco jaśniej, gdy wreszcie postanowiłam zejść z drzewa. Podejrzewałam, że do wschodu słońca nadal pozostawała jakaś godzina, nie mogłam jednak stracić więcej czasu, bo podejrzewałam, że droga do mostu i tak zajmie mi więcej czasu, niż zajęłaby komuś o dwóch zdrowych nogach. Używając niemalże akrobatycznych zdolności, udało mi się zejść z drzewa, potem zaś znalazłam sobie dwie mocne, długie gałęzie, które miały mi służyć za kule.

A potem powędrowałam w kierunku, który, jak mi się wydawało, był północą, mając nadzieję, że jakimś cudem nie zabłądzę w tym lesie.