2. Dorothy i Czarownica ze Wschodu

Obudziło mnie przeraźliwe zimno.

Trzęsłam się cała, aż szczękały mi zęby. W pierwszej chwili, jeszcze zanim otwarłam oczy, nie mogłam sobie przypomnieć, dlaczego miałoby mi być zimno w połowie lipca podczas fali upałów w Nowym Jorku. Dopiero potem przypomniałam sobie swój powrót do domu, wichurę i ulewę, która przemoczyła mnie do suchej nitki, i to wreszcie zmobilizowało mnie do otwarcia oczu. W końcu leżałam nie wiedzieć jak długo na klatce, całkiem sama i mokra, bo oczywiście przecież żaden z lokatorów się nie mógł pofatygować, i z każdą chwilą zapalenie płuc groziło mi coraz bardziej!

Spróbowałam zerwać się z miejsca, w którym leżałam, i uderzyłam o coś głową; wobec tych niedogodności postanowiłam jednak otworzyć oczy i wtedy odkryłam straszną prawdę.

Nie znajdowałam się w swoim mieszkaniu. Nie znajdowałam się nawet na klatce prowadzącej do mojego mieszkania.

W zasadzie zgadzało się tylko jedno.

Byłam w klatce.

Rozejrzałam się w popłochu dookoła. Klatka była nieduża, akurat na dziewczynę o moim wzroście; gdy usiadłam, czubek głowy lekko tylko ocierał mi się o pręty na górze. Znajdowałam się w sporych rozmiarów pomieszczeniu, którego ściany wyglądały jak zbite z desek – wydawało mi się to jednak niemożliwe w środku Nowego Jorku, uznałam więc, ze musiała to być bardzo udana boazeria. W pomieszczeniu znajdował się również zawalony jakimiś gratami, drewniany stół i palenisko. Prawdziwe palenisko. Na którym, notabene, płonął ogień.

Przy stole stały dwa krzesła, również drewniane, a na zawieszonej na ścianie półce znajdowało się kilka książek i innych zakurzonych przedmiotów. W pomieszczeniu panował półmrok, bo przez jedyne, niewielkie, brudne okno nie wpadało wiele światła; co więcej, szkło w nim było dziwne, jakby nie do końca przezroczyste. Wokół unosił się nieprzyjemny zapach starości i kurzu, i nic dziwnego, w końcu wszystko tu dookoła wyglądało tak, jakby zaraz miało się rozpaść.

Oprócz mojej klatki. Ona jedna była bardzo solidna.

Oprócz trzaskania ognia w pomieszczeniu było zupełnie cicho. To było tak dziwne, że niemalże natychmiast zwróciło moją uwagę. No dobrze, nie było w pobliżu nikogo, kto mógłby robić hałas – a już na pewno nie było w pobliżu tej niespełna rozumu osoby, która mnie tam zamknęła – ale co z resztą normalnych dźwięków? Co z ludzkimi głosami, co z warkotem przejeżdżających samochodów, normalnymi dźwiękami ulicy? Czemu nie słyszałam niczego?

Nabrałam w płuca zimnego powietrza z zamiarem wezwania pomocy krzykiem, zrezygnowałam jednak, zanim zdążyłam to zrobić. Ostatecznie cisza wokół mnie sugerowała, że raczej nie znajdzie się nikt, kto mógłby mnie usłyszeć. Poza tym nie chciałam krzykiem alarmować tego kogoś, kto zamknął mnie w tej idiotycznej klatce, że już się zbudziłam, i ściągać go tutaj. Co więcej, uważałam się za dorosłą, samodzielną kobietę, przed zabawą w damę w opresji więc powinnam chyba spróbować o własnych siłach znaleźć wyjście z tej sytuacji.

Znalazłam zawiasy klatki, sugerujące, że kraty od strony środka pomieszczenia były tak naprawdę drzwiczkami. Macając je na oślep, znalazłam zamek, do którego jednak, oczywiście, nie miałam kluczy. Więc co, usunąć zawiasy? Niby czym, paznokciami?

Zaczęłam grzebać w kieszeniach mokrego żakietu, który nadal miałam na sobie, uświadamiając sobie równocześnie, że z każdą chwilą trzęsłam się coraz bardziej. Musiałam wreszcie spojrzeć prawdzie w oczy: to nie była jedynie wina przemoczonych ubrań i włosów, nie tylko ze względu na wyziębienie organizmu podczas ulewy miałam skostniałe ręce i stopy. W końcu wyraźnie widziałam unoszącą się w powietrzu parę przy każdym moim wydechu.

Wyjaśnienia były dwa: albo komuś zepsuła się klimatyzacja (bo przecież klimatyzacja tak bardzo pasowała do tego rustykalnego stylu, prawda?), albo podczas upadku przeniosłam się do innej strefy klimatycznej. Wszystko jednak wskazywało na to, że na zewnątrz wcale nie panował lipcowy, nowojorski upał.

Co więcej, choć bardzo starałam się odsuwać od siebie te myśli, wszystko wskazywało na to, że wcale nie byłam w Nowym Jorku.

W kieszeni żakietu skostniałymi rękami wymacałam dziwny klucz, który w toalecie Corner Bistro podrzuciła mi tamta nawiedziona kobieta. Wyjęłam go odruchowo i przyjrzałam mu się ze zmarszczonymi brwiami. To było fizycznie niemożliwe, żeby ten języczek o tak skomplikowanym wzorze pasował do drzwi wejściowych w mojej kamienicy na Brooklynie. Po prostu nie, przeczyły temu wszelkie zasady logiki.

A jednak pamiętałam dobrze, że to ten właśnie klucz włożyłam do zamka, a następnie wylądowałam w jakiejś idiotycznej klatce Bóg wie gdzie i Bóg wie u kogo. Chociaż prawdopodobnie nie powinnam w to mieszać Boga.

Schowałam klucz z powrotem, równocześnie przeklinając swoją niechęć do noszenia czegokolwiek po kieszeniach. Na kontemplację klucza prawdopodobnie będę miała czas później, uznałam, na razie natomiast mogłam dla odmiany postrofować się za to głupie przyzwyczajenie noszenia wszystkich najpotrzebniejszych rzeczy – w tym, owszem, pilniczka i składanego scyzoryka, a także gazu pieprzowego – w torebce. Bo przecież gdyby zaatakował mnie jakiś gwałciciel, na pewno miałabym czas, żeby szukać w torebce gazu pieprzowego, prawda?

Moja torebka jednak zniknęła – nie miałam pojęcia, czy zabrała mi ją ta sama osoba, która zamknęła mnie w klatce, czy raczej przepadła, gdy straciłam przytomność – ale musiałam poradzić sobie bez niej. Wprawdzie dziwna wydawała mi się myśl, że zostałam bez komórki, portfela i kart kredytowych w miejscu, którego kompletnie nie znałam, wiedziałam jednak, że jakoś sobie poradzę. Zawsze sobie radziłam.

A priorytetem było wydostanie się z klatki i znalezienie jakichś suchych ciuchów, bo inaczej faktycznie groziło mi zapalenie płuc.

Domysły na temat miejsca, w którym się znajdowałam i osoby, która mnie tam zamknęła, zepchnęłam chwilowo na dalszy plan i zajęłam się bardziej naglącym problemem. Wobec pustych kieszeni musiałam improwizować. Ponieważ jednak miałam to szczęście, że miesiąc wcześniej postanowiłam zapuszczać grzywkę, nadal używałam spinek do włosów, które doskonale nadawały się jako zastępstwo dla klucza. Przekonałam się o tym już kilkakrotnie, otwierając nimi pozamykane szuflady w domu w Lawrence, gdy ciocia gubiła kolejne zestawy kluczy.

Wyjęłam spinkę z włosów, rozprostowałam ją i wyciągnęłam rękę, żeby dosięgnąć do zamka i zacząć w nim grzebać. Trwało to chwilę i już miałam wrażenie, że może jednak ten zamek – podobnie jak wszystko tutaj – był na tyle inny od tego, do czego przywykłam, że sobie nie poradzę, ale wtedy właśnie zamek puścił, a klatka stanęła otworem.

Zamarłam, wpatrzona hipnotycznie w uchylone drzwiczki i zastanawiając się, jaki powinien być mój kolejny ruch – czyli po prostu dokąd uciekać – gdy nagle usłyszałam kroki, z każdą chwilą zbliżające się do jedynych drzwi w pomieszczeniu, obecnie zamkniętych. Kroki były powolne, lekkie i nieco powłóczyste, co nie sugerowało żadnego pełnego sił gwałciciela – wolałam jednak zdmuchać na zimne. Rozejrzałam się szybko dookoła: jedyne okienko było za małe, żebym się przez nie przecisnęła, droga ucieczki przez jedyne drzwi była już odcięta, pozostawało więc gdzieś się schować. W pomieszczeniu było jednak tak niewiele mebli, że udałoby mi się to chyba tylko wtedy, gdybym wtopiła się w ścianę. Przez sekundę marzyłam o zamianie w kameleona, po czym zrobiłam jedyną rzecz, jaka przyszła mi do głowy.

Przymknęłam drzwiczki klatki z powrotem.

Zrobiłam to w samą porę; w następnej chwili drzwi się otwarły, a w progu stanęła jakaś postać. W pierwszej chwili jasne światło dnia, wdzierające się do ciemnego pomieszczenia przez otwarte drzwi, oślepiło mnie i nie pozwoliło od razu przyjrzeć się potencjalnemu przeciwnikowi; dopiero po chwili, gdy drzwi zamknęły się z powrotem z hukiem, mogłam podnieść wzrok.

– Obudziłaś się, i dobrze – usłyszałam w następnej chwili zrzędliwy głos. – Musisz odpowiedzieć mi na kilka pytań.

Serce zabiło mi gwałtownie, gdy wreszcie odezwał się we mnie niepokój. Zabawne, całkiem spokojnie przyjęłam zamknięcie mnie w klatce i to dziwne otoczenie, a jedna kobieta była w stanie natychmiast wyprowadzić mnie z równowagi.

W zasadzie nie wyglądała nawet bardzo dziwnie. Nie była stara, choć miała na twarzy trochę zmarszczek, ciemne, nieco skołtunione włosy spięła w ciasny kok, była wysoka i bardzo szczupła, zaś nieco skośne oczy, wystające kości policzkowe i odstające, spiczaste uszy budziły we mnie dziwne skojarzenie z lisem. Nosiła ciemne ubrania, których nie potrafiłam bliżej zidentyfikować – choć wydawało mi się, że na dole miała długą spódnicę – a wąskie usta wykrzywiła w cierpkim uśmiechu. W zasadzie nie było w niej nic takiego, co kazałoby mi się bać. A jednak… było coś takiego w jej spojrzeniu… co sprawiło, że natychmiast stałam się bardziej czujna.

Rozpięła i ściągnęła z siebie pelerynę, na podłogę w kącie rzucając worek z jakąś bliżej niezidentyfikowaną zawartością, który ze sobą przyniosła. Miałam jedynie nadzieję, że to nie była włoszczyzna do dzisiejszego obiadu, w którym miałam stanowić główne danie.

– Umiesz chyba mówić, co? – prychnęła, znowu się do mnie odwracając. – A więc powiedz mi, bo to jedyny powód, dla którego wciąż żyjesz. Jak się tu znalazłaś? Jak ominęłaś moje pułapki?

Naprawdę chciałam odpowiedzieć na jej pytania, jeśli to miało przedłużyć mój czas na opracowanie jakiegoś planu. Jakiegokolwiek planu nie obejmującego histerycznego wołania o pomoc. Ale jak miałam to zrobić, skoro nie miałam bladego pojęcia, o co mogło jej chodzić?

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz – odparłam więc, opierając się plecami o tylną ściankę klatki, żeby cały czas mieć ją przed oczami. Kobieta zaśmiała się gniewnie.

– Kiepsko ci to wychodzi, kochanie – syknęła następnie. – Nie kłam, jeśli nie potrafisz. Do mnie nie da się przywiać, więc na pewno nie trafiłaś tu w ten sposób. Żadna z moich pułapek nawet nie drgnęła. Więc jak? Chcę to wiedzieć. I kto właściwie cię przysłał?! Obiecuję, że jeśli powiesz prawdę, zastanowię się nad niezabijaniem cię.

O rany. Niby obydwie mówiłyśmy po angielsku, a jednak jakbyśmy pochodziły z dwóch różnych planet.

– Naprawdę nie mam pojęcia, o czym mówisz – powtórzyłam uparcie. – Wracałam do siebie do domu, była burza, straciłam przytomność i obudziłam się tutaj. Gdzie ja właściwie jestem?

– To ja tu zadaję pytania, jasne? – Kobieta zrobiła krok w moim kierunku, wyciągając ku mnie długi, zakończony spiczastym paznokciem palec. Skóra na nim była bardziej pomarszczona, niż wskazywałby na to stan jej twarzy. – Ukrywam się w tej norze od dwóch miesięcy, jestem ostrożna jak cholera, a ty jakby nigdy nic przechodzisz przez moje pułapki! Nikt nie może robić czegoś takiego. Kto cię nasłał? Kim jesteś i skąd się tu wzięłaś?!

Chyba tylko dlatego, że w końcu na mnie krzyknęła, spanikowałam nieco i wyrwało się ze mnie:

– Jestem Dorothy Gale, mieszkam w Nowym Jorku i naprawdę nie mam pojęcia, o co ci chodzi!

Kobieta zatrzymała się w pół kroku, przyglądając mi się podejrzliwie. Wyłamała niespokojnie palce, po czym jakby sama do siebie pokręciła głową. Te jej palce wyglądały jak pomarszczone pająki.

– Dorothy? – powtórzyła w końcu powoli, takim tonem, jakby moje imię ledwie przeszło jej przez gardło. – Ta Dorothy? Z Kansas?

Właśnie w tamtej chwili gdzieś w głowie zaświeciła mi się czerwona lampka.

– Skąd wiesz, że jestem z Kansas? – Zapomniałam o zasadzie niezadawania pytań, może dlatego, że właściwie nie spodziewałam się odpowiedzi; w czarnych oczach kobiety zapalił się gniew, gdy niespodziewanie odzyskała sprawność w nogach, niemalże biegnąc w moją stronę.

– Nie, to niemożliwe! – wykrzyknęła po drodze. – To nie jesteś ty i zaraz to udowodnię!

Schyliła się do drzwiczek klatki, szukając czegoś – zapewne klucza – w kieszeni spódnicy; zrozumiałam, że z jakiegoś powodu chciała mnie wyciągnąć na zewnątrz, ale nie czekałam, żeby zobaczyć, co zamierzała zrobić później. Zareagowałam odruchowo, nawet o tym nie myśląc.

Oparłam się plecami o tylną ściankę klatki, a dłońmi o podłogę, i wyprostowałam nogi, z całej siły uderzając nimi w uchylone drzwiczki. Drzwiczki, zgodnie z wszelkimi prawami fizyki, odbiły i trafiły prosto w czoło pochylonej nad klatką kobiety. Krzyknęła, łapiąc się za czoło i odskakując do tyłu, wykorzystując więc chwilę zamieszania, wygramoliłam się z klatki i wystosowałam w jej stronę pięknego kopniaka, z którego na pewno byłby dumny mój instruktor.

Kobietę ponownie odrzuciło w tył i tym razem wpadła… prosto w ogień, palący się na palenisku.

Dziki wrzask wypełnił całe pomieszczenie; w pierwszej chwili odruchowo chciałam jej pomóc, szybko powstrzymałam jednak w sobie tę chęć i pognałam do drzwi, zostawiając za sobą klatkę, to dziwne miejsce i kobietę, która – byłam tego pewna – zamierzała mnie skrzywdzić.

Wybiegłam na zewnątrz i natychmiast zatrzymałam się za progiem, oślepiona jasnym światłem słonecznym; gdy zasłoniłam się ramieniem, pod nim rozglądając się dookoła, nogi tym bardziej odmówiły mi posłuszeństwa, tak bardzo nie rozumiałam, jakim cudem znalazłam się w takim miejscu.

Nie byłam w Nowym Jorku. Nie byłam nawet w mieście. Znajdowałam się na progu jakiejś starej drewnianej chaty, stojącej pośrodku niczego – w zasięgu mojego wzroku znajdował się jedynie pokryty cienką warstewką niebieskawego śniegu pas ziemi, a po mojej prawej, całkiem niedaleko, także niewielki zagajnik złożony z jakichś drzew iglastych. I to tyle. Jak okiem sięgnąć, nie widać było niczego więcej.

Za sobą usłyszałam krzyk i to zmobilizowało mnie do ruszenia się z miejsca; ostatecznie kontemplację okolicy mogłam sobie zostawić na później, kiedy już ucieknę tej chorej psychicznie kobiecie. Wybrałam prawą stronę, jako że znajdujący się tam zagajnik w przeciwieństwie do połaci pustej ziemi dawał jakąkolwiek osłonę przed cudzym wzrokiem, ale zdążyłam ledwie dobiec do załomu chaty, gdy coś świsnęło mi tuż przy uchu.

Poczułam palący ból w przedramieniu, gdy coś się o nie otarło; dopiero gdy odruchowo chwyciłam się za rękę i stwierdziłam, że krwawiła, zrozumiałam, co się działo.

Kule. Ktoś do mnie strzelał.

Bez namysłu padłam na ziemię, przykrywając głowę dłońmi i nie przejmując się śniegiem, który natychmiast oblepił mnie całą – jakbym nie dość jeszcze była przemoczona. Padły kolejne strzały, a słysząc za sobą pospieszne kroki kobiety, spróbowałam odczołgać się dalej od wejścia do chaty. Jeszcze jeden krzyk kazał mi jednak odwrócić głowę i spojrzeć, co właściwie działo się z moją porywaczką. Stała całkiem niedaleko ode mnie, wpatrując się w krwawiącą dziurę pośrodku swojego brzucha; nawet na czarnych ubraniach widziałam wyraźnie powiększającą się cały czas, czerwoną plamę. Ktokolwiek strzelał, trafił ją.

Wydawało mi się, że go dostrzegła, bo wbiła wzrok w jedno miejsce gdzieś w okolicach zagajnika, musiała być jednak zbyt poważnie ranna, by wszcząć pościg. Spodziewałam się, że wobec tego ucieknie – może z powrotem do środka chaty, a może ledwie widoczną spod śniegu, brukowaną drogą przez puste pola – ona jednak niczego takiego nie zrobiła.

Rzuciła mi ostatnie spojrzenie, po czym zaczęła okręcać się wokół własnej osi. Nie mogłam oderwać od niej wzroku, gdy robiła to coraz szybciej i szybciej, szybciej i szybciej, aż przestałam w ogóle odróżniać jej twarz, i widziałam już tylko kolorową plamę, kręcącą się cały czas w tym samym kierunku.

Zerwał się wiatr, który zmierzwił moje już i tak wilgotne włosy, po czym postać przy wejściu do chaty zaczęła unosić się w powietrze. Była coraz wyżej i wyżej, najpierw unosząc się powoli i jakby z trudem, a później już coraz łatwiej i szybciej. W końcu musiałam zadrzeć głowę, żeby nadal mieć ją w zasięgu wzroku, a wkrótce potem oddaliła się na tyle, że całkiem już przestała przypominać postać, a stała się jedynie odległą kropką na niebie. Na ziemi pozostała tylko czarna szata, którą za sobą zostawiła.

Wiatr w końcu się uspokoił, a po chwili, gdy przekonałam się, że nie było już więcej strzałów, odważyłam się podnieść z ziemi i usiąść na niej, bo nogi nadal miałam na tyle miękkie, że nie odważyłabym się na nich stanąć.

– Odleciała – powiedziałam do siebie na głos, bo miałam wrażenie, że nie uwierzyłabym w to, gdybym to tylko pomyślała, chociaż widziałam to na własne oczy. Musiałam jakoś sama siebie przekonać. – Odleciała jak jakieś pieprzone tornado.

– A czego się spodziewałaś? – Usłyszałam niedaleko pełne złości prychnięcie. – Że grzecznie poczeka, aż ją dobiję?

Podskoczyłam, tak bardzo zaskoczył mnie i przestraszył ten głos. Odwróciłam się, a widząc tę nową, stojącą przede mną postać, pomyślałam, że tego już było dla mnie za wiele. Miałam dość.

Chciałam wreszcie obudzić się z tego idiotycznego koszmaru.

Stojący przede mną mężczyzna był młody, raczej nie miał nawet trzydziestki. Był dość wysoki, ale szczupły, ubrany w ciemny, rozpięty płaszcz i ciemne spodnie. On w ogóle cały był ciemny: począwszy od ubrania, poprzez ciemnoszare oczy w ciemnej oprawie rzęs, a na czarnych, nieco przydługich włosach kończąc. Miał zbyt wyraziste, za ostre rysy twarzy i zbyt wyraźnie zarysowany podbródek, żeby uznać go za przystojnego, ale w jego oczach czaiła się inteligencja, a twardo zaciśnięte usta i oszczędne, pewne ruchy zdradzały zdecydowanie.

Ale nie dlatego zrobił na mnie wrażenie. Jego wygląd i sposób noszenia się były drugorzędne wobec znacznie poważniejszej sprawy.

Ten facet nosił na wierzchu broń.

I to nie byle jaką broń. To, co trzymał w ręce za rękojeść, lufę oparłszy sobie na ramieniu, nie przypominało niczego, co do tamtej pory widziałam. Po namyśle zdecydowałam, że musiał to być rodzaj karabinu maszynowego, ogromnego i bardzo nieporęcznego, ale jednak. Albo musiał mieć w tym potworze możliwość przełączenia ognia ciągłego na pojedynczy, albo chował w tym płaszczu coś jeszcze, bo przecież strzały, których byłam świadkiem, gdy wybiegłam z chaty, na pewno nie były strzałami z broni maszynowej. Gdyby tak było, zostałabym natychmiast podziurawiona jak sito.

Podszedł w końcu do mnie, oparł swojego potwora o udo, po czym wyciągnął w moją stronę dłoń w czarnej rękawiczce, żeby pomóc mi wstać. Wahałam się przez chwilę, czy przyjąć tę pomoc, ale w końcu pozwoliłam się wywindować do pozycji stojącej, tylko po to, żeby stwierdzić, że sięgałam facetowi do podbródka. A przecież nigdy nie uważałam się za bardzo niską.

– Wybacz, gdybym wiedziała, że czaisz się za drzewami, oczywiście poczekałabym z ucieczką, aż z nią skończysz – odparłam cokolwiek za późno. Mężczyzna uniósł jedną brew.

– A jak właściwie udało ci się uciec?

Wzruszyłam ramionami.

– Przecież to nic takiego. Po prostu, wrzuciłam ją do paleniska.

– Do paleniska? – powtórzył z niedowierzaniem. – Czarownicę?

Miałam nadzieję, że moje wymowne milczenie powie mu wszystko, co na ten temat sądziłam, ale wyglądało na to, że pospieszyłam się z oceną jego inteligencji, bo najwyraźniej nie chwytał takich aluzji. Naprawdę, to już nawet nie było zabawne. Czarownicę, jasne.

Co jeszcze? Czy zaraz zagwiżdże na swój latający dywan i zastrzeli złego wilka z lasu?

Z drugiej strony, może i coś w tym było. W końcu jak inaczej mogłaby odlecieć w postaci tornada?

– Krwawisz – dodał facet, nie doczekawszy się mojej odpowiedzi. Niechętnie stwierdziłam, że miał bardzo przyjemny głos, łagodny i miękki; gdy chwycił mnie za przedramię, odruchowo spróbowałam mu je wyrwać. Trzymał mnie jednak mocno. – Cholera, jednak cię trafiłem. Kiedy wybiegłaś z chatki, myślałem, że to ona.

– Ona…? – podjęłam, stawiając na końcu tak wyraźny znak zapytania, że nie byłoby to bardziej oczywiste, nawet gdybym mu napisała. Mężczyzna rzucił mi zdziwione spojrzenie.

– Czarownica ze Wschodu – wyjaśnił takim tonem, jakby to było oczywiste, równocześnie puszczając moją rękę, co stwierdziłam z ulgą. Zdjął z ramienia torbę, którą miał ze sobą, i zaczął w niej czegoś szukać, co chwila zerkając na mnie dość nieżyczliwie. – Śledziłem ją od trzech miesięcy, i kiedy wreszcie nadarzyła się okazja, żeby ją sprzątnąć, musiałaś mi wejść w paradę. Jak mogłaś o niej nie słyszeć? I co w ogóle u niej robiłaś? Byłem pewien, że nie porwie nikogo jeszcze co najmniej przez tydzień.

To była najdziwniejsza przemowa, jaką słyszałam od dłuższego czasu, chyba dziwniejsza nawet niż słowa nawiedzonej kobiety w Corner Bistro i pewnego chłopaka z sąsiedztwa, Evana, który w dniu moich osiemnastych urodzin wyskoczył z prośbą o moją rękę. Któreś z nas musiało zwariować, i miałam jedynie nadzieję, że to nie byłam ja.

– Nic nie rozumiem – poskarżyłam się wobec tego, posłusznie dając sobie oczyścić ranę i owinąć ją jakimś gałganem, który wyciągnął z torby. Sama rana wprawdzie nie wyglądała źle, to było ledwie draśnięcie, więc tylko trochę szczypało, ale wolałam nie mieć wszystkiego ubrudzonego krwią. Moje ubrania i tak sporo już przeszły. Potem facet podszedł do pozostawionych przez kobietę szat i przez moment w nich grzebał. – Kim ty właściwie jesteś? I gdzie my jesteśmy?!

Gdy się podniósł, znowu na mnie spojrzał, a jego kolejne szare, uważne spojrzenie wyprowadziło mnie nieco z równowagi. Zaczęłam się mimo woli zastanawiać, czy aby na pewno ten facet nie był niespełna rozumu. Ostatecznie kto inny łazi z takim działkiem na wierzchu, twierdząc, że zabija nim czarownice? Co będzie, jeśli okaże się, że trafiłam w ręce szaleńca?!

A potem pokiwał głową, jakby nagle coś zrozumiał, po czym powiedział:

– Przywiało cię, co?

Miałam wrażenie, że już wcześniej słyszałam to sformułowanie. Po namyśle przypomniałam sobie, że owszem, tak właśnie wyraziła się ta kobieta, która zamknęła mnie w klatce. Czarownica ze Wschodu. Niech będzie.

– To w zasadzie byłoby niezłe uzasadnienie, biorąc pod uwagę moje nazwisko[1] – przyznałam z pewną irytacją. – Ale nadal nie mam pojęcia, o czym mówisz.

Uśmiechnął się z rozbawieniem, ale i pewnym pobłażaniem, jak mi się wydawało, po czym schował wszystkie swoje rzeczy do torby, obrzucił mnie jeszcze jednym uważnym spojrzeniem i wydedukował niczym Sherlock Holmes:

– Jesteś mokra.

– Tak, jestem mokra – przyznałam, nadal zirytowana. – Zmoczył mnie deszcz. Właściwie to ulewa. Z piorunami.

– Ale tutaj pada śnieg.

– Dziękuję za wskazanie mi rzeczy oczywistych – prychnęłam, próbując go wyminąć. Gdy zagrodził mi drogę, po prostu odwróciłam się i ruszyłam w drugą stronę. – Mógłbyś mi wskazać drogę do Nowego Jorku? Nie mam pojęcia, gdzie jestem ani jak się tu znalazłam, ale nie mogę zostawić mojego mieszkania samego. Mój rododendron umrze. A ciotka wiele razy powtarzała mi, że żeby nauczyć się szacunku dla ludzi, muszę najpierw umieć dobrze obchodzić się z roślinami. Nie idzie mi najlepiej…

Urwałam w połowie zdania, właśnie wtedy, gdy mężczyzna wreszcie zdjął z siebie płaszcz i narzucił mi go na ramiona. Potem chwycił mnie za zdrowe ramię i odwrócił do siebie przodem. Spoglądając w jego szare oczy, stwierdziłam z lekką paniką, że byłam stanowczo za blisko.

W dodatku jego płaszcz był taki ciepły. I pachnący. Cholera, chyba całkiem zwariowałam.

– Uspokój się – polecił mi twardym głosem. Zamrugałam oczami. – Najpierw ważniejsze rzeczy. Musisz się wysuszyć i przebrać, bo zachorujesz.

– Dzięki za troskę – mruknęłam. – Czy zamierzasz mnie też przeprosić, że mnie postrzeliłeś?

– Nie, nie zamierzam. – Puścił mnie i odwrócił się, podnosząc z ziemi broń. Odgarnęłam z czoła wilgotne włosy, żałując, że nie miałam gumki, żeby je spiąć, bo oblepiały mi szyję, przez co było mi jeszcze zimniej. Przestałam już nawet przejmować się tym, jak wyglądałam. – Sama jesteś sobie winna. Nie mogło cię tak po prostu przywiać na terytorium Czarownicy, w miejsce, gdzie ustawiła pułapki. Więc jak to zrobiłaś?

– Nic nie zrobiłam – zaprotestowałam, chociaż tak naprawdę nie miałam pojęcia, o czym mówił. – Poza tym, ty też tu wszedłeś.

– Tak, gdy już odleciała. – Wzruszył ramionami. – Przestały działać, gdy nie ma jej w pobliżu. Ale ty… to co innego. Wylazłaś mi prosto pod lufę…

Tymi słowami zupełnie mnie już zirytował. Naprawdę, postrzelił mnie i zamierzał jeszcze mnie o to obwiniać? Co za bezczelny typ!

– Chcę wiedzieć, kim jesteś i jak mam stąd wrócić do domu. Nie obchodzi mnie ten twój… proceder, rób sobie, co chcesz, tylko powiedz mi najpierw, jak mam wrócić.

Opatuliłam się szczelniej płaszczem, idąc za nim. Roześmiał się krótko, po czym stwierdził tonem, który sugerował, że odpowiedź była oczywista:

– Nie wrócisz. Huragany są cholernie nieprzewidywalne i nie mają określonego rozkładu jazdy. Przykro mi, złotko, miałaś pecha.

Miałam pecha.

Miałam pecha.

To był chyba jakiś żart. Raz jeszcze rozejrzałam się dookoła, jakby mając nadzieję, że okolica w międzyczasie się zmieni, zastąpiona znanymi mi ulicami miasta, które od kilku miesięcy nazywałam swoim nowym domem, ale nic takiego nie nastąpiło. Krajobraz wokół był pusty, dookoła było cicho i spokojnie, drewniana chatka wciąż stała w tym samym miejscu, i miałam nieodparte wrażenie, że znalazłam się na jakimś końcu świata.

O ile to w ogóle była rzeczywistość. Łatwiej byłoby uwierzyć, że upadając, uderzyłam się w głowę i teraz miałam jakieś głupie omamy, prawda?

– Poza tym gdyby nie ty, Czarownica już by nie żyła, a teraz odleciała i dalej będzie krzywdzić ludzi, więc wybacz, ale niekoniecznie chce mi się ci pomagać – dodał po chwili, po czym wszedł do chaty, zostawiając mnie samą na zewnątrz.

Nie no, oczywiście. Należało mnie przecież jeszcze obwinić o to, że chciałam uciec przed kobietą, która najwyraźniej zamierzała mnie skrzywdzić. To takie sensowne. Dlaczego nie zrzucić na mnie winy także za głód na świecie, trzęsienia ziemi i wybuchy wulkanów?

Nie poszłam za nim, bo nie miałam ochoty ponownie oglądać miejsca, w którym się obudziłam. Nie obchodziło mnie też specjalnie, co robił w środku; w zasadzie chciałam jedynie wrócić do swojego mieszkania, wysuszyć się i zakopać pod kołdrą, najlepiej na najbliższe dwadzieścia cztery godziny. Niestety tak się składało, że ten facet był jedyną żywą istotą w promieniu najbliższych kilku mil, więc siłą rzeczy tylko on mógł pomóc mi wrócić do domu.

Włożyłam ręce do kieszeni płaszcza, czekając, aż wyjdzie z powrotem na zewnątrz, a moja dłoń natrafiła na coś twardego, chłodnego i gładkiego. Zamarłam. Ten facet naprawdę miał więcej niż jedną spluwę. I trzymał ją, do cholery jasnej, w kieszeni płaszcza!

Nigdy nie lubiłam broni palnej, wolałam posługiwać się kopniakami i pięściami. A teraz nagle miałam w kieszeni pistolet nieznanego pochodzenia, nie miałam nawet pojęcia, czy zabezpieczony! Chociaż nadal było mi zimno, pot wystąpił mi na czoło.

Nie, to musiał być koszmar. To nie mogła być rzeczywistość, prawda?

Facet wyszedł z powrotem na zewnątrz, a wkrótce potem poczułam zapach palonego drewna. Ze zdziwieniem spojrzałam na chatę, z której zaczynało się już dymić. On tymczasem, zupełnie nie zwracając na to uwagi, podszedł do mnie i podniósł z ziemi torbę.

– Idziesz? – zapytał, spoglądając na mnie przelotnie. Przygryzłam wargę.

– Podpaliłeś to? – Dłonią wskazałam na chatę. Kiwnął głową.

– Jasne. Żeby tu nie wróciła. Będzie miała coraz mniej kryjówek, aż w końcu kiedyś nie znajdzie kolejnego miejsca, w którym będzie się mogła ukryć. Wtedy pewnie ją dopadnę. Idziesz?

– Mówiłeś, że nie zamierzasz mi pomagać. – Zaplotłam ramiona na piersi, próbując nie zwracać uwagi na trzaskający coraz bardziej ogień, trawiący chatę od środka. Wzruszył ramionami; mimo woli zdziwiłam się, jak też nie było mu zimno, w końcu pod płaszcz założył jedynie cienką, jasną koszulę z długim rękawem.

No, ale on przynajmniej nie był mokry.

– Bo nie zamierzam – przyznał. – Ale nie mogę też zostawić cię tutaj, to nie byłoby humanitarne. Idziesz?

Rany, zapyta o to jeszcze raz i mu przywalę!, obiecałam sobie, nadal nie byłam jednak przekonana. A skąd niby miałam wiedzieć, że on nie chciał mi zrobić krzywdy?!

– Nie znam cię – odparłam więc. Podszedł jeszcze bliżej i wyciągnął w moją stronę rękę.

– Jestem Jack – przedstawił się, gdy ujęłam ją niepewnie. Miał ciepłą, szorstką w dotyku dłoń, a uścisk mocny i zdecydowany. – A ty?

– Dorothy – odpowiedziałam odruchowo. – To gdzie właściwie jesteśmy?

Rzucił mi zaskoczone spojrzenie, po czym uśmiechnął się przebiegle. Bardzo nie podobał mi się ten uśmiech.

– Jedno jest pewne – stwierdził po chwili z rozbawieniem. – Nie jesteśmy już w Kansas, Dorothy.

---

[1] Gale to dosłownie wichura.