1. Dorothy i tajemniczy klucz

– Jak udała się randka, Dee?

Zmuszając się, aby nie rzucić Emily potępiającego spojrzenia, położyłam torebkę na biurku i spokojnie zdjęłam kurtkę, zanim spojrzałam w stronę wiszącej na ściance mojego boksu, rozentuzjazmowanej sekretarki. Emily miała dobre zamiary, doszła jednak do wniosku, że znalazła panaceum na wszelkie moje troski i natychmiast postanowiła zastosować kurację, która niekoniecznie mi odpowiadała. No, ale według niej nie było przecież gorszego zła niż samotna dziewczyna.

– Mam do ciebie wielką prośbę, Emily – odpowiedziałam powoli, kontrolując ton głosu, żeby przypadkiem na nią nie krzyknąć. – Nigdy więcej nie umawiaj mnie na randki.

Przysunęłam do siebie dokumenty, równocześnie włączając komputer i zajmując swoje miejsce za biurkiem. Emily otworzyła szerzej usta, poprawiając nerwowo spódnicę, a wolną dłonią chwytając końcówkę blond końskiego ogona (wyglądała w tamtej chwili jak mokry sen Jenkinsa, naszego naczelnego dyrektora–erotomana), po czym wreszcie postanowiła zapytać.

– Ale… jak to, Dee?

Serio, Emily? Tylko na tyle było cię stać?

– Tak to – mruknęłam. Odkręciłam butelkę z wodą, którą wcześniej postawiłam sobie na biurku, i upiłam spory łyk. Zerknęłam na zegarek. Była dopiero za dziesięć ósma, a więc pomimo opóźnień na zajęciach z jogi wciąż miałam jeszcze parę minut, by rzucić przyjaciółce kilka zdań do słuchu. – Zgodziłam się na ten idiotyczny pomysł, bo miałam dość twojego marudzenia, ale teraz koniec z tym. Żadnych więcej głupich randek w ciemno.

– Ale… ona nie była głupia – zaprotestowała Emily, nie wiedzieć czemu z pretensją. – Niby co nie spodobało ci się w Tobym? To najfajniejszy kumpel mojego chłopaka! I niezłe ciacho!

– Chyba suchar – prychnęłam, zakręcając wodę. – Słuchaj, Em, może i Joel ma fajnych kumpli, ale to… to po prostu nie dla mnie, w porządku? Nie mam nic przeciwko Toby’emu, mam raczej sporo przeciwko sobie.

Emily wywróciła oczami i opadła na siedzenie fotela, który przysunęła sobie z sąsiedniego boksu (pustego, bo oczywiście Kathy jak zawsze miała się spóźnić do pracy), nie zważając na to, że jej miejsce było w sąsiednim pomieszczeniu, w sekretariacie dyrektora. Zajęła tym samym całe przejście między boksami, na szczęście akurat w tamtej chwili nie było jeszcze w firmie dużego ruchu. Nikt nie musiał nad nią przeskakiwać niczym utalentowany zawodnik biegu przez płotki.

– Boże, ty i te twoje schizy – mruknęła, zakładając nogę na nogę w wyprostowanej pozie godnej prawdziwej sekretarki. Pokręciłam z dezaprobatą głową, włączając równocześnie skrzynkę mailową. Co mnie obchodziła jej ocena mojej psychiki? – Dee, nigdy nie znajdziesz sobie żadnego porządnego faceta, jeśli będziesz się tak zachowywać. Ja wiem, że nie miałaś dobrych wzorców, ale może bez przesady. I to judo? Chcesz ich od siebie odstraszyć, czy co?

– Nie, chcę się umieć bronić, gdyby nie udało mi się ich odstraszyć – odgryzłam się natychmiast. Emily rzuciła mi potępieńcze spojrzenie.

– Boże, z kim ja się muszę przyjaźnić…

Fakt faktem, że nasza przyjaźń była co najmniej dziwna, gdyż kompletnie do siebie nie pasowałyśmy. Emily była przebojowa, otwarta, wygadana, a w dodatku niespecjalnie przejmowała się nie tylko dniem wczorajszym, ale nawet dzisiejszym. Emily po prostu żyła z dnia na dzień, zostawiając przeszłość za sobą i nie oglądając się na nią. Ja nie potrafiłam taka być.

Emily wielokrotnie przeklinała moją ostrożność, moją nieufność, stonowanie i oszczędność w słowach, nazywając mnie pokrótce zimną rybą. Może i miała trochę racji, trudno powiedzieć – nie zamierzałam się jednak zmieniać tylko po to, by ją uszczęśliwić. W ogóle nie zamierzałam.

Była jednak moją jedyną przyjaciółką, jedyną na tyle bliską znajomością, jaką udało mi się zawrzeć po przyjeździe do Nowego Jorku i za to ją uwielbiałam. Bo gdyby to ode mnie zależało, pewnie nie miałabym nawet jej; na szczęście to Emily przejęła inicjatywę w tym naszym trudnym związku.

– Nikt ci nie każe, przecież wiesz – mruknęłam więc, jak zawsze w podobnych sytuacjach. – W tej kwestii po prostu musimy się zgodzić, że się nie zgadzamy, Ems. Nie będę sobie szukała faceta na randkach w ciemno, nie ma mowy. To niedorzeczne, a poza tym chce mi się śmiać, gdy kolejny raz słyszę pytanie „Co lubisz robić w wolnym czasie”?

– Dziwne, że nikomu jeszcze nie odpowiadałaś, że z części mordowanych przez ciebie facetów składasz sobie w piwnicy idealnego mężczyznę – odparła Emily, huśtając się na krześle. Rzuciłam jej zachwycone spojrzenie.

– A ty wiesz, że to jest świetny pomysł?

– Dee, Boże, jesteś kompletnie niereformowalna! – No proszę, praktycznie od początku tej rozmowy robiłam wszystko, żeby nie podnieść na nią głosu, a tymczasem jedna moja niewinna uwaga wystarczyła, by ona podniosła swój. Kątem oka podchwyciłam rzucane nam ukradkiem znad ścianki boksu spojrzenie Victora, mojego kolegi z teamu, wstałam więc z krzesła i mruknęłam coś o herbacie, kierując się w stronę socjalnego. Musiałam wprawdzie minąć połowę boksów w tym dużym pomieszczeniu, w którym razem pracowaliśmy, nadzorując w ten sposób siebie nawzajem, ale to i tak było lepsze od siedzenia w miejscu i pozwalania, by inni słuchali narzekań Emily na temat mojego życia uczuciowego. Oczywiście poszła za mną. – Byś się chociaż odwróciła, kiedy do ciebie mówię! Nie widzisz, że niszczysz sobie w ten sposób życie, Dee? Masz dwadzieścia cztery lata, i ile miałaś do tej pory związków, co? Takich prawdziwych związków, nie jakichś głupich, pojedynczych randek? Może zamiast trenować to idiotyczne judo, powinnaś się nauczyć, jak opuścić gardę i zaufać komuś innemu poza sobą, co?!

Problem z Emily niestety był taki, że była też cholernie spostrzegawcza.

Zacisnęłam zęby, nie odpowiadając, w milczeniu dążąc w stronę socjalnego. Utkwiłam wzrok w drzwiach prowadzących do tego pomieszczenia i starałam się jak najszybciej stawiać kroki, co w szpilkach nie było wcale takie proste. Obcasy i w miarę elegancki strój był jednak w mojej pracy podstawą.

– Proszę cię, Emily, nie mów mi, jak mam żyć – odpowiedziałam w końcu, gdy weszłyśmy już do czystego, wręcz sterylnego socjalnego, wciąż na szczęście pustego. Włączyłam wodę na herbatę, po czym wreszcie się do niej odwróciłam. W niebieskich oczach Emily widziałam, nie wiedzieć czemu, pretensję. – Jesteś moją przyjaciółką i rozumiem, że masz dobre intencje, ale to… w tej chwili wykraczasz poza swoje kompetencje.

Emily ze smutkiem pokiwała głową.

– Jasne – odpowiedziała tonem, który wcale mi się nie spodobał. – Podejrzewałam, że tak to się skończy, już kiedy umawiałam cię z Tobym, ale chciałam dać wam szansę, bo bardzo lubię was obydwoje. Gdybyś tylko spojrzała na niego poza pryzmat randki w ciemno i głupiego pytania o twoje zainteresowania, to wiesz, może też przekonałabyś się, że fajny z niego facet.

– Może i tak – przyznałam, odwracając się z powrotem do czajnika i przygotowując sobie herbatę. – Problem w tym, że wcale nie chciałam go takim widzieć.

Emily nie odpowiedziała, doskonale zdając sobie sprawę, że w tych ostatnich słowach wreszcie zawarłam odrobinę prawdy. Nic na to nie potrafiłam poradzić, zresztą nigdy specjalnie z tym nie walczyłam; tak, prawda, izolowałam się od mężczyzn, właściwie od ludzi w ogóle, ale podczas gdy Emily, jedyna osoba, którą mogłabym określić mianem przyjaciółki, martwiła się przez to o mnie, ja nie widziałam w tym nic złego. Tak było mi dobrze. Przynajmniej na nikim nie mogłam się zawieść.

Nigdy więcej randek w ciemno, zadecydowałam stanowczo. I tak ta jedna nadszarpnęła moje poczucie bezpieczeństwa.

Z herbatą wróciłam do biurka, nie niepokojona już przez Emily, zamierzając wreszcie zająć się pracą. Victor spojrzał na mnie złośliwie znad ścianki dzielącej nasze boksy.

– Uważaj, Dee, bo zostaniesz sama na starość i co wtedy? – zapytał, jak zwykle uszczypliwie; nie miałam pojęcia, czy miał takie usposobienie, czy po prostu mnie nie lubił, nie znałam go na tyle dobrze, ale i tak mnie wkurzał. Co nie zmieniało faktu, że zazwyczaj starałam się odpowiadać możliwie dyplomatycznie, na wszelki wypadek, gdybym jednak źle odczytywała sygnały i Victor po prostu się ze mną przekomarzał.

– I wreszcie będę miała odrobinę spokoju. – Usiadłam przy swoim biurku i utkwiłam wzrok w ekranie komputera, dając mu znak, że to koniec rozmowy. Poddał się temu bez oporów i akurat temu się nie dziwiłam – w końcu nasza znajomość była co najmniej płytka, więc i wymiany zdań z reguły nie bywały długie.

Około południa odłożyłam słuchawkę telefonu i przeciągnęłam się, z zadowoleniem stwierdzając, że właśnie skończyłam pracę nad projektem. Oczywiście to była tylko kwestia czasu, aż nowe zadanie pojawi się na mojej skrzynce, ale póki co zamierzałam delektować się paroma minutami błogiego spokoju. Zerknęłam przez przysłonięte żaluzjami okno, żałując, że jednak zrezygnowałam z urlopu; pierwsza połowa lipca nadeszła wraz z falą upałów, która rozgrzała Nowy Jork do czerwoności i wygoniła większość jego mieszkańców za miasto. Ponieważ jednak nie miałam sprecyzowanych planów urlopowych, stwierdziłam, że lepiej spędzić ten czas w klimatyzowanym biurze niż starym, rozgrzanym domu ciotki Ruth w Lawrence.

Niemalże w tej samej chwili rozdzwoniła mi się komórka, a na wyświetlaczu pojawiło się znajome imię. O wilku mowa, pomyślałam z rozbawieniem, po czym odebrałam.

– Dzień dobry, ciociu – powiedziałam, uśmiechając się odruchowo. – Co tam słychać w Lawrence?

Nie nazywałam Lawrence swoim domem. Już nie. Na początku ciocia miała kłopot z przyzwyczajeniem się do tego, ale w końcu przywykła. I przestała mnie poprawiać.

– Przecież wiesz, że tutaj nigdy nic się nie dzieje – odpowiedziała, częściowo tylko żartując. – A już dla takiej światowej nowojorczanki jak ty na pewno! Dzwonię, żeby spytać, co tam u ciebie, kochanie.

Zrobiło mi się ciepło na sam dźwięk głosu cioci Ruth. Kojarzyła mi się najbardziej z tym okresem, kiedy miałam straszne wrażenie, że nie należę nigdzie, że nie mam swojego miejsca na świecie i że już zawsze będę zagubiona – i z tym momentem, w którym ciocia wyciągnęła do mnie rękę, przytuliła mocno i zapewniła, że wszystko będzie dobrze.

Zasadniczo ona nawet nie była moją prawdziwą rodziną. To wujek Henry był bratem mojego taty, ciocia tylko wżeniła się w tę rodzinę. Ale chociaż zawsze kochałam wujka, to ciocia była dla mnie prawdziwą podporą. I osobą, na której zawsze najbardziej mi zależało.

– Och, nic takiego. – Dobrze wiedziałam, że ciocia niczym sęp czekała na dwa rodzaje wiadomości: albo informację, że do niej wracam, albo że się zaręczyłam. – Nowy Jork przeżywa teraz falę upałów, a ja wraz z nim. Właściwie nie mam w ogóle ochoty wychodzić z firmy.

– Tak, u nas też jest gorąco – przyznała. – A nie planujesz przypadkiem urlopu? Nie chciałabyś mnie odwiedzić?

Zawahałam się. Prawdę mówiąc, odkąd wyprowadziłam się z Lawrence, nie miałam ochoty tam wracać. Większość jego mieszkańców, jeśli już przenosiła się do pracy do większego miasta, wybierała zazwyczaj Kansas City albo Wichitę, prawie nigdy Nowy Jork. Co to była w ogóle za myśl – przenieść się z Lawrence w Kansas do Nowego Jorku…! Tym bardziej od czasu, gdy się tego dopuściłam, dziwnie na mnie patrzono w rodzinnym mieście. Jakbym ich zdradziła czy coś.

I jakby moja przeszłość nie była wystarczającym powodem, żeby mówić o mnie za moimi plecami.

– Na pewno wykorzystam urlop, żeby przyjechać do Lawrence, ciociu – obiecałam. – Ale teraz nie mogę. Dużo osób w pracy wzięło urlop, ktoś przecież musi pracować. Myślę, że może w sierpniu.

Ten termin wydawał mi się wystarczająco odległy.

– No dobrze – westchnęła ciocia. – Wiesz, Keith wrócił do miasta. Rozwiódł się.

Skrzywiłam się na te słowa. Ach, ciocia Ruth i jej mania zeswatania mnie z kimś z Lawrence, żebym tylko tam wróciła, została kurą domową i żyła długo i szczęśliwie. A raczej nieszczęśliwie i do czasu pierwszej (udanej) próby samobójczej.

Keith był w dodatku mężczyzną tak idealnie pasującym do jej planów. W końcu kochałam się w nim nieprzytomnie, gdy miałam szesnaście lat. A Keith, świeżo rozwiedziony, właśnie wrócił do domu, podejrzewałam, że aby przejąć wreszcie gospodarstwo po ojcu. Oczywiście byłby z niego świetny mąż. Koniecznie dla mnie.

– Roztył się i zaczął łysieć na czubku głowy? – zapytałam bezlitośnie. Ciotka żachnęła się w słuchawkę.

– Skąd ci to przyszło do głowy?!

– Bo dokładnie tak wyglądał jego ojciec w wieku trzydziestu lat, a Keith zawsze był podobny do ojca – wyjaśniłam. – A co, mam rację?

– Wiesz co, z takimi komentarzami to naprawdę nigdy nie znajdziesz męża – ofuknęła mnie ciotka, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że miałam rację. Zaśmiałam się.

– No mam nadzieję, ciociu, mam nadzieję!

Kiedy w końcu skończyłam z nią rozmowę, uznałam, że to najwyższy czas, żeby wyskoczyć na lunch. Zignorowałam uwagę Victora o odbieraniu prywatnych rozmów w czasie pracy, po czym wyciągnęłam Kathy, koleżankę z boksu obok, na szybki posiłek w naszej ulubionej jadłodajni za rogiem, Corner Bistro.

Kathy miała tę pożądaną przeze mnie cechę, że z reguły była małomówna. Doskonale pasowała jej praca w korporacji, w pełnej sali, gdzie ciągle słychać było rozmowy pracowników i dzwonki telefonów, bo dzięki temu mogła wtopić się w tłum. Nawet wyglądała jak ktoś, kto nie lubi się wyróżniać – ubierała się wyłącznie na szaro, porządnie, ale nic poza tym, spinała jasne włosy w schludny koczek, a bystre, zielone oczy ukrywała za szkłami okularów. Nie malowała się i nigdy nie zachowywała głośno. Pewnie dzięki temu nikt nie zauważał, że regularnie spóźniała się do pracy. Kilkakrotnie zastanawiałam się, czy po pracy nie przeistaczała się w seryjną morderczynię, bo według mnie pasowałaby do profilu.

Wyszłyśmy z biurowca i natychmiast zostałyśmy zaatakowane przez nieznośny żar, lejący się z nieba. Było duszno i parno i przez moment żałowałam, że nie zdecydowałam się zjeść w bufecie w budynku. Kathy spojrzała w niebo i stwierdziła spokojnie:

– Będzie burza.

Spojrzałam na nią z rozbawieniem.

– Burza, Kath, serio? – prychnęłam. – Nie ma ani jednej chmurki.

Zielone spojrzenie przemknęło po mnie dosłownie na moment, po czym szybko uciekło z powrotem do kontemplowania stanu pogodowego i budynków dookoła nas.

– Zobaczysz – powiedziała jeszcze, a potem zamilkła na dobre. To i tak było dziwne, że sama z siebie zainicjowała rozmowę.

Zjadłam sałatkę, bo na samą myśl o zamawianiu czegoś gorącego w taką pogodę robiło mi się duszno, po czym zamówiłam sobie mrożoną herbatę dla samej chęci posiedzenia dłużej w klimatyzowanym wnętrzu restauracji zamiast w pracy. Kathy poszła za moim przykładem, choć tak naprawdę wcale nie wyglądała, jakby wyrwała się z pracy, skoro przez cały czas, nawet przy jedzeniu, przeglądała jakieś papiery. Przynajmniej przy naszym stoliku było cicho.

Przeprosiłam ją w końcu i poszłam do toalety. Była czysta, pachnąca i zadbana, i to głównie z tego powodu lubiłam Corner Bistro i często tam wracałam. Wzdłuż wyłożonej beżowymi kafelkami ściany wisiały umywalki, nad nimi zaś znajdowało się szerokie lustro. Przejrzałam się w nim niechętnie, bo dobrze wiedziałam, jaki widok w nim zastanę. Wyglądałam na zmęczoną i tak też się czułam. Z jednej strony cieszyłam się, że udało mi się wyrwać z Lawrence, a z drugiej czułam, że wpadam w jakąś okropną rutynę, której nie potrafiłam przerwać. Ratowały mnie z niej jedynie judo i joga, tylko wtedy czułam się w miarę spokojnie, ale to przecież było za mało.

Westchnęłam i opłukałam twarz wodą, nie licząc się z resztkami makijażu, które być może się na niej ostały. W następnej chwili usłyszałam, że drzwi toalety się otwarły, nie zwróciłam jednak uwagi na osobę, która weszła do środka, za bardzo zajęta sobą. Dopiero kiedy podniosłam wzrok znad papierowego ręcznika, którym osuszyłam policzki, stwierdziłam, że coś było nie tak.

Kobieta, która weszła do toalety, stała przy sąsiedniej umywalce i patrzyła prosto na mnie.

Poza tym stanowczo nie wyglądała normalnie.

Powstrzymałam odruchową chęć cofnięcia się o krok, uznając, że nie mogłam pokazać po sobie strachu. Nawet jeśli kobieta wyglądała tak, jakby urwała się ze szpitala psychiatrycznego. Wprawdzie skupiła na mnie wzrok, ale wyglądała tak, jakby mimo to wcale mnie nie widziała; włosy miała rozczochrane tak bardzo, jakby już dawno złamała na nich grzebień i teraz w ogóle nie miała ich czym czesać, chociaż ich jasny kolor i długość przemawiały na jej korzyść; ciuchy za to miała takie, jakby dostała je w Armii Zbawienia, w dodatku każdy od kompletnie innego kompletu – zwiewna, szyfonowa koszula, gruba wełniana spódnica i zaciągnięte rajstopy bynajmniej do siebie nie pasowały, podobnie jak wysokie do łokci rękawiczki, które również miała na sobie.

A jednak w jej ciemnych oczach kryło się coś dziwnego, co tym bardziej mnie zaniepokoiło. Bystre spojrzenie omiotło mnie z zainteresowaniem, wreszcie jakby mnie dostrzegając. I chociaż wiedziałam, że powinnam była odwrócić się na pięcie, ominąć ją i wyjść bez słowa z toalety, nie byłam w stanie tego zrobić. To była chyba jakaś patologiczna konieczność sprostania wymaganiom innych.

– Proszę pani? Wszystko w porządku? – Mimo woli zrobiłam krok w jej stronę, obiecując sobie, że jeden jej nieprzewidziany ruch i zwalę ją z nóg, a w następnej chwili zesztywniałam, gdy chwyciła mnie za rękę. Ale nie zrobiłam nic oprócz tego.

– Musisz to mieć – powiedziała, wcale na mnie nie patrząc. Zmarszczyłam brwi. Wyglądała na kompletnie oderwaną od rzeczywistości. Kiedy uniosła ku mnie wolną dłoń, w której kurczowo ściskała jakąś karteczkę, spróbowałam się oswobodzić, ale jak na tak niepozorną kobietę – ostatecznie była ode mnie niższa o pół głowy i dużo szczuplejsza, wręcz chuda – miała bardzo mocny uścisk.

– Co muszę mieć? – zapytałam, zastanawiając się równocześnie, czy połamałabym jej wszystkie kości, gdybym jednak jej przywaliła. Kobieta rzuciła mi zniecierpliwione spojrzenie.

– To! Musisz to mieć! – Wyciągnęła w moją stronę dłoń z karteczką, a kiedy nie zrobiłam ani jednego gestu, by ją przejąć, sama sięgnęła do mojej ręki i wcisnęła mi w nią to coś. To było kompletnie idiotyczne: powinnam przecież jakoś protestować, bronić się, a jednak stałam tam niczym bezwolna kukła i pozwalałam, by obca kobieta pchała mi coś w rękę. Pod palcami poczułam szorstkość papieru i coś jeszcze, co najwyraźniej było nim owinięte. – Musisz to mieć, jeśli chcesz przejść.

– A jeśli nie chcę? – Czułam się tak abstrakcyjnie, rozmawiając z nią, że wcale nie dotarło do mnie, że może nie powinnam reagować i dawać się wciągać w tę dziwną wymianę zdań. Ale skoro już dałam się napastować jakiejś obcej, dziwnej kobiecie w restauracyjnej toalecie, to czemu nie? Czy mogło być jeszcze gorzej?

– To nie zależy od ciebie – odparła spokojnie, odsuwając się ode mnie. – Zostałaś wezwana.

Odwróciła się i odeszła, a ja przez chwilę trwałam w tak idiotycznym bezruchu, że nawet nie przyszło mi do głowy, by za nią biec. Kiedy w końcu wypadłam z toalety i rozejrzałam się po restauracji, nigdzie nie dostrzegłam kobiety.

Kto w ogóle wpuścił ją do środka?, pomyślałam z irytacją, wracając do toalety i zamykając za sobą drzwi. Przecież niewiele brakowało, by ktoś wziął ją za żebraczkę, naprawdę wpuszczali takie osoby do porządnych knajp?!

Rozwinęłam dłoń, w którą wcisnęła mi karteczkę. Ciekawość wzięła we mnie górę nad resztą, oparłam się więc tyłkiem o umywalkę i odpakowałam zawiniątko.

Wewnątrz znajdował się klucz.

Przynajmniej tak sądziłam, że był to klucz. Sugerował to z grubsza jego kształt: po jednej stronie, tej, za którą zwykle chwyta się klucz, był grubszy, zdobiony jakimś dziwnym ornamentem, zaś jego końcówka była nierówna, jakby oderwano od niego część, po drugiej zaś wąska końcówka przeistaczała się w skomplikowany wzór, niepodobny do żadnego klucza, jaki kiedykolwiek widziałam. A przecież klucze otwierające dom cioci w Lawrence widziały jeszcze dziewiętnasty wiek.

Klucz był ciężki i po swojej grubszej stronie miał niewielką, okrągłą dziurkę, jakby specjalnie do przewleczenia sznurka, za który można by go powiesić na szyi. Przez chwilę przyglądałam się z zastanowieniem temu znalezisku, mimo woli próbując odgadnąć, czy kobiecie rzeczywiście o coś chodziło, czy też był to po prostu zwykły wybryk chorej kobiety lub, co gorsza, ukryta kamera. Klucz wyglądał jednak na autentycznie stary, wykonany jakby z mosiądzu, ale pewna nie byłam. Nigdy się na tym nie znałam.

Niemożliwe, żeby to był klucz, doszłam w końcu do wniosku. Niemożliwe, żeby gdziekolwiek istniał tak skomplikowany zamek.

Zmięłam w rękach karteczkę, z której odpakowałam klucz, i właśnie wtedy dostrzegłam, że było na niej coś napisane. Te starannie wykaligrafowane, okrągłe, eleganckie litery z czymś mi się kojarzyły, ale nie mogłam sobie przypomnieć, z czym. Natomiast zdanie z kartki dość jednoznacznie skojarzyło mi się z kluczem.

Czekam na ciebie.

Musisz to mieć, jeśli chcesz przejść.

Dopiero po chwili otrząsnęłam się z zamyślenia, wyzywając się w myślach od naiwnych idiotek. Co za głupota, pomyślałam z rozbawieniem, kręcąc z niedowierzaniem głową. Jakaś nawiedzona baba robi sobie ze mnie żart, wciska mi do ręki jakieś śmiecie, a ja jeszcze zastanawiam się, co to mogłoby znaczyć? Przecież to jasne, że znaczyło tylko jedno – że musiałam kompletnie oszaleć, skoro poświęcałam temu swój czas!

Stanowczym krokiem wymaszerowałam z łazienki, postanawiając zapomnieć o dziwnym spotkaniu, kluczu i karteczce. Właśnie dlatego po drodze klucz wrzuciłam głęboko w czeluście mojej torebki, a kartkę zmięłam w dłoni i schowałam w kieszeni żakietu, by do Kathy dotrzeć już z pustymi rękami. Uśmiechnęłam się, gdy podniosła na mnie pytające spojrzenie, po czym znacząco zerknęłam na zegarek.

– Wracamy do pracy?

Trudno było mi tego dnia dosiedzieć w firmie do siedemnastej. Zazwyczaj lubiłam swoją pracę, lubiłam poczucie anonimowości, jaką mi dawała w tym dużym pomieszczeniu z wieloma boksami i wieloma pracownikami, ale nie tego dnia. Co chwila zerkałam na zegarek, mając ochotę jak najszybciej wrócić do domu, przebrać się i pomaszerować prosto na trening judo; zasłużyłam sobie tym samym na kolejną złośliwą uwagę Victora, tym razem dotyczącą odliczania minut do fajrantu. Wyjątkowo mu się nie odgryzłam, bo w zasadzie miał przecież rację.

Kiedy o godzinie siedemnastej pięć stanęłam wreszcie przed głównym wyjściem z budynku, w zdziwieniu rozszerzyłam oczy, spoglądając na zalaną deszczem ulicę.

Cholera. Kathy miała rację.

Wyglądało to tak, jakby nad Nowy Jork wreszcie nadciągnęła jedna z licznych katastrof, jakie nawiedzały to miasto w filmach Emmericha. Spowijające niebo ciężkie burzowe chmury sprawiły, że na ulicy zrobiło się całkiem ciemno; deszcz siekł mocno, popędzany jeszcze ostrym wiatrem, pod wpływem którego drzewa w pobliskim parku kołysały się dziko, jakby zaraz miały zostać wyrwane z korzeniami. Kathy miała rację. W ciągu tych kilku godzin nad Nowy Jork nadciągnęła porządna, rasowa burza z wichurą, a ja miałam na sobie cienkie pończochy i wycięte szpilki.

I byłam bez parasola.

– Nieźle, co? – zagadnął mnie jakiś facet w garniturze, uśmiechając się cierpko na widok szalejącego na zewnątrz żywiołu. – Na szczęście do stacji metra tylko kilkadziesiąt jardów. Eskortować cię?

Wskazał na porządny, czarny parasol, który trzymał w ręce, na co posłałam mu pełne wdzięczności spojrzenie. No proszę, zdarzali się jeszcze na tym świecie prawdziwi dżentelmeni!

– Ratujesz mi życie – oświadczyłam nieco na wyrost. Po namyśle poprawiłam się więc: – A przynajmniej fryzurę. Tak czy inaczej, będę dozgonnie wdzięczna.

Dzięki facetowi, który, jak się okazało, miał na imię Pete i pracował w dziale płac, rzeczywiście doszłam do metra względnie sucha, choć skostniała z zimna. Szerokie barki Pete’a ochroniły mnie przed większością siekącego deszczu, ale nie przed podmuchami zimnego wiatru, od którego dosłownie zmarzły mi ręce. W lipcu.

Kiedy wreszcie się z nim pożegnałam, obiecując, że następnego dnia dam się odszukać w firmie, zbiegłam na dół i odetchnęłam z ulgą. Odgrodzenie się od zimnego wiatru od razu mnie pokrzepiło i kazało przypuścić, że może jednak nie będzie tak źle – ostatecznie od mojego przystanku na Brooklynie miałam niedaleko do mieszkania i choć było więcej niż pewne, że zmoknę, miałam nadzieję, że obejdzie się przynajmniej bez zapalenia płuc.

W metrze było jeszcze bardziej tłoczno niż zwykle, zapewne z powodu pogody, co jednak, o dziwo, nie zepsuło mi humoru. W gruncie rzeczy zmianę pogody po początkowym zdziwieniu potraktowałam jako przyjemną odmianę od codziennej rutyny, małą przygodę w drodze do domu.

Było mi całkiem zabawnie, póki nie przyszedł czas wysiadania z wagonu i powrotu na ulicę. Miałam nieśmiałą nadzieję, że może przez czas mojej podróży deszcz trochę ustanie, ale kiedy tylko wyszłam na górę, okazało się, że było wręcz przeciwnie – wichura tylko się wzmogła, a wraz z nią deszcz, który uderzył we mnie jeszcze mocniej, jakby odbierając sobie za to, że na Manhattanie obronił mnie pełen poświęcenia współpracownik.

Wiatr odebrał mi oddech i wtłoczył go z powrotem w płuca, i zanim zdążyłam się obejrzeć, byłam już cała przemoczona. Najbardziej odczuły to moje łydki, osłonięte tylko cienkimi pończochami, bo na siebie zarzuciłam przynajmniej kusy żakiet; czarna, zwiewna sukienka, którą na sobie miałam, nie zapewniała jednak kompletnie żadnej ochrony ani przed deszczem, ani przed wiatrem. Jeśli do tamtego momentu ostały mi się na twarzy jakieś resztki makijażu, deszcz skutecznie je rozmazał, przemoczył mi też włosy, które w strąkach zaczęły mi opadać na oczy.

Próbowałam przebiec się kawałek, ale w butach na obcasie, po śliskim od deszczu chodniku, wcale nie biegło się łatwo. Brooklyńska ulica, przy której mieszkałam, była już niemalże całkiem opustoszała: nieliczni przechodnie, skryci pod czarnymi parasolami, spieszyli się z powrotem do domów i nie rozglądali na boki. Ścisnęłam mocniej torebkę i spróbowałam opatulić się połami żakietu, co jednak nie dało zbyt wiele, bo był raczej dopasowany, i liczyłam numery. Jeszcze tylko dziesięć i będę pod domem. Jeszcze tylko…

Ulicą przejechał samochód, ochlapując mnie od góry do dołu, jakbym nie dość była jeszcze przemoczona. W następnej chwili z nieba runął na mnie huk grzmotu. Świetnie, a więc zapowiadało się na burzę. Wzdrygnęłam się odruchowo i przyspieszyłam kroku. Wcale nie chciałam, żeby po drodze uderzyła we mnie jeszcze błyskawica. Kolejny silny podmuch wiatru wycisnął mi łzy z oczu i właśnie wtedy, w błysku kolejnej błyskawicy, prawie nic nie widząc dopadłam drzwi kamienicy, w której mieszkałam.

Były zamknięte.

Świetnie, po prostu świetnie, pomyślałam, na oślep szukając w torebce kluczy. Na współlokatorów zawsze można było liczyć. Zazwyczaj przystawiali drzwi, czym tylko się dało – nawet cegłami – żeby były otwarte, ale akurat tego dnia, kiedy chciałam jak najszybciej schronić się pod dachem, idiotyczne drzwi musiały być zamknięte. Ironia losu, nie ma co!

Zagrzmiało, wiatr podwiał mi sukienkę pod samo udo, spróbowałam ją poprawić wolną ręką i właśnie wtedy drugą w torebce, zakleszczonej pomiędzy moim kolanem a drzwiami, wymacałam klucz. Na oślep, nie patrząc, włożyłam go w zamek i dopiero kiedy bez problemu udało mi się go przekręcić – co było dziwne, bo zazwyczaj zewnętrzne drzwi stawiały opór i dlatego właśnie lokatorzy zostawiali je otwarte – po fakturze, jaką wyczułam pod palcami, zrozumiałam, że to nie był mój klucz.

Dziwaczny klucz, który powinien pasować jedynie do tego niemożliwego, nieistniejącego zamka, właśnie otworzył mi drzwi.

Zastygłam na moment, przyglądając się temu ze zdziwieniem. Drzwi były uchylone, ale nie otwarte, bo mogłam wpatrywać się jedynie w ten ciężki klucz z dziwaczną końcówką, by następnie ostrożnie wyjąć go z zamka i obejrzeć. Tak, to na pewno był on. I nadal miał ten niemożliwy w kształcie języczek.

Zdążyłam tylko włożyć go do kieszeni żakietu; w następnej chwili zachwiałam się na moich szpilkach, gdy od tyłu uderzył mnie mocny podmuch wiatru, uderzyłam w drzwi, które otwarły się pod moim naporem, po czym poleciałam przed siebie, głową do przodu.

Potem chyba w coś nią uderzyłam, bo zrobiło mi się ciemno przed oczami i najprawdopodobniej straciłam przytomność.