13. Dorothy i eremita

Wystarczyło kilkanaście minut, by pustynny krajobraz zmienił się diametralnie. Burza pojawiła się jakby znikąd, uderzając w nas najpierw falą gorącego powietrza, a następnie także rozgrzanymi drobinkami piasku, siekącymi niemiłosiernie skórę i wdzierającymi się dosłownie wszędzie. Nigdy wcześniej nie przeżyłam czegoś takiego – tego przeświadczenia, że nie zaczerpnę następnego oddechu, bo piasek ostatecznie wedrze mi się do płuc i mnie udusi, tej niemożności odetchnięcia świeżym powietrzem, która wprawiała mnie w lekką panikę. Chociaż zasłoniliśmy szmatami twarze, niewiele to pomagało, bo w tym piekle, które się nad nami rozpętało, po prostu nie dało się na dłuższą metę przeżyć.

W dodatku źle nam się szło, bo musieliśmy zboczyć z drogi, żeby znaleźć jakieś schronienie. Zmrużonymi oczami próbowałam obserwować krajobraz dookoła mnie, widoczność jednak w ciągu kilku minut zmalała niemalże do zera – szliśmy na ślepo i to wcale mnie nie pocieszało. Ledwie dostrzegałam idącą obok mnie Annabelle, której szerokie nogawki spodni łopotały na wietrze, i prowadzącego nas Jacka, który z okutaną głową wyglądał jak Beduin. Słońce ledwie przeświecało przez ten ogrom latającego wokół nas piasku, zrobiło się więc nieco ciemniej. Miałam poważne wątpliwości, czy w tych warunkach znajdziemy jakiekolwiek schronienie.

Jack musiał jednak dostrzec coś na horyzoncie, jeszcze zanim wokół nas rozpętało się piekło, bo konsekwentnie wiódł nas w jednym kierunku, oczywiście jeśli w obecnych warunkach można było jeszcze mówić o kierowaniu się w konkretną stronę. Napawało mnie to odrobiną nadziei, że może jednak nie zginiemy na tej pustyni, przywaleni toną piasku, bo śmierć przez uduszenie wcale mi się nie widziała. Ani trochę.

– Jeszcze kawałek! – Przez huk wiatru dobiegł nas niewyraźny głos Jacka, żadna z nas jednak, sądząc po zdezorientowanym spojrzeniu Annabelle, nie wiedziała, co miał na myśli ani gdzie właściwie nas prowadził. Każdy kolejny krok przychodził mi z coraz większym trudem, płuca zaczynały boleć, podobnie jak oczy, które szczypały i łzawiły od nadmiaru piasku, czułam też, że zgrzytał mi w zębach, nie zamierzałam się jednak poddawać. Skoro Jack mówił, że jeszcze kawałek, to oznaczało, że należało zebrać siły i przejść ten kawałek.

W następnej chwili wszystko urwało się tak nagle, jak się zaczęło.

Odkaszlnęłam, po czym nabrałam w płuca nieco wprawdzie zatęchłego, ale jednak czystego powietrza, stwierdzając równocześnie, że huk wiatru przycichł i jakby się oddalił. Dopiero po chwili odważyłam się otworzyć szerzej oczy, żeby stwierdzić, gdzie właściwie się znajdowaliśmy.

Byliśmy w czymś w rodzaju niewielkiej jaskini. To ją Jack musiał wypatrzyć z daleka, gdy jeszcze uciekaliśmy przed burzą piaskową. Wewnątrz było wprawdzie sucho, nie wilgotno, jak to spodziewałabym się po jaskini, i nie była ona bardzo ciasna – Jack mógł spokojnie stać w niej wyprostowany, a w końcu był wysoki – ale ciągle była to jaskinia. Na pustyni.

I sądząc po złożonych w głębi rzeczach, była zamieszkana.

– Co to za miejsce? – Annabelle ściągnęła z głowy chustkę i zaczęła palcami przeczesywać włosy, żeby pozbyć się z nich piasku. Jack wzruszył ramionami.

– Może to kryjówka kogoś, kto mieszka w którejś oazie – podsunął. – Skąd mam wiedzieć? Zobaczyłem ją z daleka i nie zastanawiałem się, czy nie przerwiemy tu komuś odpoczynku. Nie przeżylibyśmy na zewnątrz.

Na jego słowa obydwie zgodnie odwróciłyśmy się w stronę wylotu jaskini. Na zewnątrz burza szalała w najlepsze, omijając jednak naszą kryjówkę. Zawiewało wprawdzie trochę piasku pod wejście, ale wystarczyło wejść trochę głębiej, żeby całkiem odciąć się od tego piekła.

W jaskini było cicho i chłodno, i nie była na tyle duża, by wytwarzać jakiekolwiek echo, dlatego było tam bardzo spokojnie. Musiałam też przyznać, że kilka pierwszych głębokich, swobodnych oddechów było dla mnie sporą ulgą. Jack miał rację.

Najważniejsze, że w ogóle żyliśmy.

– Skoro już tu jesteśmy, trzeba korzystać z postoju i odpocząć – zaordynował Jack, również zdejmując z głowy szmatę. W końcu, choć nieco niepewnie, poszłam za jego przykładem. – Połóżcie się, może uśniecie na trochę. Ja wezmę pierwszą wartę.

– Wartę? – powtórzyłam, zrzucając bagaże pod jedną ze ścian jaskini. Annabelle, nie zadając zbędnych pytań, mościła już sobie posłanie naprzeciwko mnie. – Teraz zamierzamy rozstawiać warty?

– Głupie z mojej strony było to, że od razu się na nie nie zdecydowałem – mruknął Jack, gestem pokazując Annabelle, by przeniosła posłanie dalej od wejścia. Posłuchała go bez narzekania, co już samo w sobie było dziwne. – Nadal nie rozumiesz, Dorothy? Tej burzy nie było na mapie, co oznacza, że prawdopodobnie powstała w wyniku czarów specjalnie tak, by była niewykrywalna. Co z kolei oznacza, że to prawdopodobnie kolejny skrytobójczy atak Czarownicy ze Wschodu. Nie zamierzam ryzykować, że znajdzie nas tu i pozabija we śnie, bo nie pomyślałem o zostawieniu warty. Mam dobry słuch, na pewno usłyszę wcześniej, gdyby ktoś się do nas zbliżał.

– A nawet jeśli, to co? – Nie powiem, wcale nie podobało mi się, że zostaliśmy zapędzeni w kozi róg niczym zwierzęta idące na rzeź. Jack miał rację, niestety, i ta jaskinia, nawet jeśli posłużyła nam za kryjówkę przed burzą piaskową i nas ocaliła, mogła też nas zgubić. Zwłaszcza gdyby Czarownicy ze Wschodu udało się nas znaleźć. – Jeśli ona tutaj trafi, a my nie będziemy spać, co to da? Ona ma magię, zabije nas w dwie sekundy!

– Już o to się nie martw. – Spojrzenie Jacka stwardniało, gdy to powiedział, i w jednej chwili się uspokoiłam, zrozumiałam bowiem, że chyba go nie doceniałam. Ostatecznie zabił już w życiu ileś czarownic, a tę ranił przynajmniej dwukrotnie, prawda? – Poradzę sobie z Czarownicą, jeśli nie zajdzie mnie z zaskoczenia. Obiecuję, że cię nie skrzywdzi.

Skrzywiłam się, bo wcale nie oczekiwałam od niego takich deklaracji – ostatecznie sama potrafiłam o siebie zadbać – a w następnej chwili zorientowałam się, że jego słowa nie spodobały się także milczącej dotąd Annabelle, która parsknęła ze swojego rogu jaskini, gdzie ostatecznie przeniosła posłanie:

– Dzięki, że bierzesz mnie pod uwagę w swoim planie ochronnym, Jack.

– Och, cicho bądź – warknął, zajmując miejsce na ziemi niedaleko wejścia do jaskini. Otworzył torbę, po czym wyjął z niej pistolet, zaś jego obojętny wyraz twarzy sugerował, że w ogóle nie przejął się wymówką zielarki. – Dobrze wiesz, że nie pozwolę ci zginąć. Ale to nie tobie obiecałem, że doprowadzę cię do Emerald City, i nie ciebie wbrew twojej woli wplątałem w zemstę Czarownicy. Więc po prostu… daj mi spokój, Anne.

Po jej minie zorientowałam się, że ta ostra odpowiedź bardzo jej się nie spodobała, Annabelle za bardzo mnie jednak w ostatnim czasie irytowała, żebym miała się tym przejmować. Zamiast tego porzuciłam tę jakże fascynującą dyskusję na rzecz przyszykowania sobie posłania naprzeciwko Annabelle, później zaś spróbowałam zasnąć. Jack miał rację, trzeba było korzystać z każdej chwili odpoczynku, jaką tylko dostaliśmy, w końcu to było Oz. Tutaj wszystko mogło się zdarzyć.

Nie mogłam jednak zmrużyć oka, może to przez czuwającego niedaleko od nas Jacka, może przez nietypową porę, a może huk szalejącej na zewnątrz burzy piaskowej; leżałam jakiś czas bez ruchu, z zamkniętymi oczami, nadaremnie próbując usnąć, nie potrafiłam się uspokoić i cały czas odczuwałam dziwny niepokój, jakby miało się stać coś złego. Wiedziałam, że to było irracjonalne, bo spowodowane jedynie słowami Jacka, że Czarownica zapędziła nas tu w kozi róg, nie mogłam jednak przestać o tym myśleć. Nie to, że nie ufałam doświadczeniu Jacka w zabijaniu czarownic, ale po prostu respekt do tej konkretnej rósł we mnie po każdym z nią spotkaniu, z którego wychodziliśmy cało. Co by o niej nie powiedzieć, na pewno była pomysłowa.

Słyszałam niedaleko siebie miarowy oddech Annabelle i wiedziałam, że zasnęła mimo niesprzyjających okoliczności, jak to ona. Jack czepiał się mnie, że miałam za mocny sen jak na Oz, tymczasem nie mógł się on równać z tą śpiączką, w jaką zapadała zielarka za każdym razem, gdy tylko zamknęła oczy. Widać Jack też momentami posługiwał się stereotypami.

Otworzyłam oczy natychmiast, gdy tylko usłyszałam przed sobą jakieś poruszenie. Sama pozostałam w bezruchu, zobaczyłam jednak, że Jack podniósł się ze swojego miejsca i podszedł do wylotu jaskini, jakby wypatrując czegoś na zewnątrz. Mój niepokój tylko przez to wzrósł, chociaż pewnie nie powinnam się aż tak przejmować każdym jego przeczuciem.

W następnej zaś chwili odwrócił się i spojrzał prosto na mnie, jakby wyczuwając, że na niego patrzyłam, chociaż to przecież było niemożliwe.

– Śpij, Dorothy – polecił mi łagodnie. – To nic takiego. Wydawało mi się, że coś słyszałem, ale nic tam nie ma. Śpij.

Tylko że to tak łatwo było powiedzieć!

Kiwnęłam głową, nie odpowiedziałam jednak ani słowem, po prostu się w niego wpatrując. Wahał się przez chwilę, ostatecznie jednak podszedł bliżej i usiadł obok mnie, plecami opierając się o ścianę jaskini za nami.

– Wszystko będzie dobrze, zobaczysz – zapewnił mnie idiotycznie, nie wiedzieć po co. – Burza się skończy, wyjdziemy i dojdziemy do Emerald City. Może nawet jeszcze jutro.

Prychnęłam, uśmiechając się cierpko. On naprawdę wierzył, że po tym wszystkim łyknę jeszcze podobne bajeczki?

– Jack, nie jestem dzieckiem – odparłam więc z pobłażaniem. – Nie musisz mnie zapewniać, że wszystko będzie dobrze. Jakkolwiek by nie było, poradzimy sobie. Jestem tak daleko od domu, że nie mogę myśleć, czy „będzie dobrze”. W ogóle nie chcę o tym myśleć, bo musiałabym zwariować. Wolę po prostu się stąd wydostać.

– Aż tak źle ci tu u nas, co? – mruknął. Spojrzałam na niego jak na idiotę.

– Żartujesz sobie ze mnie? Cały czas ktoś mnie ściga, próbuje zabić, rani, to według ciebie normalne? Może ty przywykłeś do takiego życia, ale ja nie. Ja nie czuję się dobrze z tym ciągłym zagrożeniem. Chcę wrócić do domu i wreszcie mieć odrobinę świętego spokoju.

Skrzywił się, nie powiedział jednak, o co mu chodziło, i dobrze, bo absolutnie nie miałam ochoty się z nim o to kłócić, a sądziłam, że miałby na ten temat inne zdanie. Ostatecznie Oz było jego domem i jakie by nie było, pewnie zamierzałby go bronić. Tym lepiej, że nic nie powiedział.

– Wrócisz. – Oprócz tego. – Na pewno wrócisz.

Nie wiedziałam, skąd brała się ta jego pewność, której ja nie czułam, ale podejrzewałam, że może Oz nauczyło go tak myśleć. Że tutaj wszystko było możliwe. Może dlatego wierzył w rzeczy, które mnie wydawały się sprawą beznadziejną.

Tak naprawdę nie miałam jednak ochoty o tym w tamtej chwili dyskutować. O dziwo, dobrze mi było z samym faktem, że siedział koło mnie, poczułam się dzięki temu pewniej i spokojniej – a o to przecież chodziło. Żebym odpoczęła.

W następnej chwili jednak odpoczynek całkowicie wywietrzał mi z głowy. Gdy spojrzałam bowiem w stronę wylotu jaskini, stwierdziłam, że widać tam jakiś cień.

– Jack… – zaczęłam, podnosząc się, ale uciszył mnie gestem dłoni, pokazując tym samym, że i on to widział. Odruchowo ręką sięgnęłam do Annabelle i nawet na nią nie patrząc, zaczęłam nią potrząsać, żeby w końcu się obudziła. Wzrok nadal utkwiony miałam w burzy piaskowej szalejącej na zewnątrz.

Po chwili cień pojawił się ponownie. I jeszcze raz…

A w kolejnej sekundzie do środka jaskini wdarła się jakaś postać.

Jack w jednej chwili skoczył na równe nogi, trzymając broń w pogotowiu; poszłam za jego przykładem i tylko Annabelle została skulona na ziemi, zapewne słusznie uznając, że mogłaby raczej przeszkadzać niż pomóc w razie ewentualnej potyczki. Jeden rzut oka na osobę, która pojawiła się nagle w jaskini, wystarczył jednak, by wiedzieć, że o żadnej potyczce nie mogło być mowy. W końcu jak i właściwie po co mielibyśmy walczyć z wysuszonym, wyraźnie przestraszonym naszym widokiem staruszkiem, bosym w dodatku i obleczonym w byle jaką, brudną, obszerną szatę?

– Pustelnik – mruknął Jack z ulgą, ale i pewną złością, zapewne dlatego, że dał się podejść komuś takiemu. – Dziadku, co wy tu robicie?

– Co ja tu robię?! – Eremita miał długą brodę, sięgającą mu niemalże pasa, wychudzone ramiona, którymi zaczął machać na wszystkie strony, mówiąc to, wyłupiaste oczy i jednego zęba w dolnej szczęce. Tak, rzeczywiście, godny nas przeciwnik. Jack opuścił broń, ja też nieco się uspokoiłam. Staruszek tymczasem z oburzenia aż podskakiwał w miejscu. – Co ja tu robię?! Co wy tu robicie…! To moja jaskinia! Moja kryjówka! Jakim prawem w ogóle tu jesteście?! Śmiertelnie mnie przestraszyliście…!

– To chyba oczywiste, prawda? – Jack wzruszył ramionami, nie dając się wyprowadzić z równowagi. – Szliśmy przez pustynię i dopadła nas burza. Przepraszamy za zakłócenie spokoju waszego domu, ale musieliśmy gdzieś się schronić. To raczej wy, dziadku, późno chowacie się przed burzą.

W jego głosie brzmiało coś dziwnego, jakby chciał zmusić eremitę do mówienia, równocześnie nie każąc mu nic mówić. Ton Jacka był jednak jednoznaczny i aż sama chciałabym zacząć się tłumaczyć, słysząc go. Staruszek jednak tylko zaczął coś gderać pod nosem i zakrzątnął się koło swoich rzeczy w kącie jaskini, wyciągając stamtąd jakieś zapasy.

– Jakbyście całe życie żyli na pustyni, jak ja, też nie balibyście się burz – mruknął. – No dobrze, możecie zostać, ale tylko dopóki burza nie ustanie. Potem nie chcę was tu widzieć!

Annabelle zaśmiała się z kąta, na co pustelnik rzucił jej nieżyczliwe spojrzenie, po czym wrócił do grzebania w swoich rzeczach, nie zaszczycając jej nawet jedną uwagą. Nie uznał też za stosowne się przedstawić. Rozumiałam, że wprosiliśmy mu się do domu, dodatkowo pod jego nieobecność, ale jego nieuprzejmość sprawiła, że od razu mniej zaczęłabym się bać o ewentualne powiązanie go przez nas z Czarownicą ze Wschodu. Po prostu nie mogłam martwić się za bardzo o kogoś takiego.

Po pierwszym nieco nieudanym kontakcie pustelnik jednak trochę ochłonął i zaproponował nam swoje towarzystwo. Najwyraźniej nie miał nic do roboty, zwłaszcza w taką pogodę, bo kiedy już przełamał początkowa niechęć wobec nas, chętnie wdał się w pogawędkę. Nie usiadł jednak ani na chwilę, cały czas krążąc po jaskini i szukając jakby czegoś w swoich rzeczach, a Jack ani na chwilę nie spuszczał staruszka z oczu.

– To co właściwie was tu sprowadza? – zapytał w pewnej chwili, pochylając się nad rzeczami schowanymi w głębi jaskini. Jack posłał mi ostrzegawcze spojrzenie, po czym odpowiedział nieco ostrożnie:

– Idziemy do Emerald City. A wy, dziadku, dlaczego właściwie tutaj mieszkacie?

– Moi rodacy wyrzucili mnie z wioski dawno, dawno temu. – Staruszek skrzywił się na to wspomnienie. – A co zamierzacie robić w Emerald City? Przecież i tak was nie wpuszczą.

– Ach tak? A skąd to wiecie? – zaciekawił się Jack. Pustelnik spojrzał na niego ze zdziwieniem w wyłupiastych, wodnistych oczkach.

– Jak to skąd? Przecież wszyscy wiedzą, że bramy Emerald City są zamknięte.

– Nawet pustelnicy to wiedzą?

Pustelnik roześmiał się sucho, szybko jednak jego śmiech przeszedł w atak kaszlu. Odezwał się dopiero po chwili.

– Nawet pustelnicy mają swoje źródła. Może i żyję na odludziu, ale to nie znaczy, że całkiem nie mam kontaktu z ludźmi. Ale nadal nie wiem, po co tam idziecie.

– Jesteśmy handlarzami – uciął temat Jack. Pustelnik pokiwał głową, po czym przeciągnął się, aż strzeliły mu kości.

– Wobec tego życzę owocnych interesów. A teraz powinniśmy się trochę przespać…

– Nie zapytasz nas nawet, czym handlujemy? – przerwał mu Jack złowieszczo spokojnym tonem. Po tym jednym zdaniu nie tylko ja zauważyłam, że coś było nie tak; nawet Annabelle podniosła czujnie głowę znad posłania. – W końcu nie mamy ze sobą ani dużego bagażu, ani tym bardziej karawany.

Pustelnik zmieszał się nieco. Nie uszło to uwadze Jacka, którego ręka, co stwierdziłam z pewnym zdumieniem, wędrowała już powoli do ukrytego za pasem sztyletu. O co mu właściwie chodziło? Naprawdę myślał, że pustelnik mógł mieć wobec nas mordercze zamiary? A opierał te założenia właściwie na czym?

– Różne są rodzaje handlu – odpowiedział w końcu eremita. – Ostatnio bardzo intratny stał się też handel informacją, prawda? Do tego nie potrzeba bagażu. Widać, że idziecie z daleka, więc zapewne macie coś ciekawego do powiedzenia o tej wędrówce.

Po tych słowach w jaskini na moment zapadła cisza, którą nie do końca rozumiałam. Nie miałam pojęcia, o co chodziło Jackowi, ale wyglądało na to, że upatrywał w pustelniku kogoś o nieczystych intencjach; to stąd musiało być to przesłuchanie. Cały czas zresztą nie spuszczał z niego wzroku, co dobitnie sugerowało, że w ogóle mu nie ufał. To akurat mnie nie zdziwiło, bo nawet ja odczuwałam pewien niepokój – uznałam jednak, że to raczej wina bliskości podenerwowanego Jacka niż mojej własnej paranoi.

A już po chwili wszystko zdarzyło się tak szybko, że nawet nie zdążyłam tego w pełni zarejestrować.

Jack rzucił się do przodu, błysnął mi tylko wyciągnięty przez niego sztylet; zamachnął się i rzucił nim przed siebie, prosto w pustelnika, wtedy jednak staruszek wyciągnął rękę i jednym jej ruchem zmienił tor lotu broni, aż obiła się o ścianę jaskini i upadła na ziemię.

Usłyszałam wściekłe przekleństwo, gdy Jack jednym płynnym ruchem wyciągnął pistolet, zdążył jednak wystrzelić tylko raz. Kula odbiła się rykoszetem od sufitu jaskini, gdy pustelnik kolejnym ruchem dłoni poderwał rękę Jacka do góry, i świsnęła mi koło ucha, przez co odruchowo się skuliłam. Chwilę później Jack, jakby odepchnięty jakąś niewidzialną siłą, przeleciał kawałek w powietrzu, aż obił się o ścianę zupełnie jak nieco wcześniej jego sztylet.

– Jack! – wykrzyknęłam równocześnie z Annabelle, jednak to ona miała do niego bliżej, dlatego zatrzymałam się w pół kroku, hipnotycznie wpatrując się w pustelnika, gdy tylko dopełzła do Jacka i zaczęła go oglądać. Po jego jęku domyśliłam się jednak, że nadal był świadomy.

– Coś takiego – prychnął pustelnik, spoglądając na mnie tymi swoimi wyłupiastymi oczkami. – Rzucać się na mnie z nożem? Dość tej farsy.

Kolejny jego ruch dłonią i aż zamrugałam ze zdziwienia, nie wierząc, że to działo się naprawdę. Obraz przed moimi oczami zaczął się zmieniać, mienić i falować, a postać pustelnika rozmazywać i zniekształcać – aż całkiem przestał być pustelnikiem, przyjął za to formę już mi znaną. Pamiętałam tę wysoką, szczupłą sylwetkę, pamiętałam te nieco skośne oczy, wystające kości policzkowe i spiczaste uszy, widoczne wyraźnie spod upiętych w ciasny kok, ciemnych włosów. Tym razem wyglądała porządniej, miała umalowane na ciemno oczy, a na sobie porządną, obcisłą, czarną sukienkę i… czerwone szpilki.

Nie. Błagam. To było tak abstrakcyjne, że nawet po tym wszystkim, co przeszłam w Oz, nie chciało mi się pomieścić w głowie. Stary pustelnik na moich oczach zamienił się w Czarownicę ze Wschodu noszącą czerwone szpilki. Czy ktoś tu oszalał?

– Was też mam już serdecznie dość. – Czarownica wydęła pomalowane na czerwono wargi i wyciągnęła rękę w stronę znajdujących się nadal na ziemi Annabelle i Jacka.

Odblokowało mnie w jednej chwili, chociaż niedowierzanie nadal mąciło mi nieco w głowie. Oderwałam jednak nogi od ziemi i odepchnęłam się od ściany, kierując się prosto na Czarownicę, i nie myśląc o niczym – absolutnie o niczym oprócz tego, że ona nie mogła ich przecież zabić. Nie tutaj. Nie teraz. Nie, kiedy byliśmy już tak blisko celu!

Wpadłam na nią z całym impetem i wprawdzie nie pozbawiłam równowagi, odepchnęłam ją jednak mocno do tyłu; nie broniła się wcale, bo najwyraźniej nie spodziewała się tego ataku, i zaklęcie, które właśnie wypuściła, zrykoszetowało. Usłyszałam za sobą okropny hurgot, rumor i krzyk Annabelle, w powietrze wzniósł się pył, który natychmiast zaczął drapać mnie w gardle, a kiedy się odwróciłam, stwierdziłam, że Czarownica musiała trafić zaklęciem gdzieś w strop nad nimi, bo cała tylna część jaskini została odcięta, gdy całkiem się zarwał. Niedaleko od nas zaczynało się rumowisko kamieni, a gdzieś tam… wśród tego albo i pod nimi… znajdowali się Jack i Annabelle.

I, co gorsza, nie słyszałam głosu żadnego z nich.

– Jesteś naprawdę uciążliwa – warknęła Czarownica, cofając się o krok. Zastawiła mi tym samym wyjście na zewnątrz, nie zamierzałam jednak uciekać. Po pierwsze, nie mogłam przecież zostawić Jacka i Annabelle, a po drugie, na zewnątrz i tak nadal szalała burza piaskowa, więc co by mi to dało? Zamieniłabym tylko jeden rodzaj śmierci na drugi. – Ale w zasadzie i tak wyszło dobrze.

– Podeszłaś nas. – Stwierdzałam oczywistość, pewnie, ale wszystko było dobre, żeby ją zagadać i odwlec nieuniknione. Czarownica uśmiechnęła się pobłażliwie, aż błysnęły jej białe zęby o dziwnych, nieco zaostrzonych końcach. Odruchowo też cofnęłam się o krok, w stronę rumowiska. – Ta burza to twoja sprawka, prawda?

– Oczywiście – przyznała bez oporów. – I ta jaskinia. Specjalnie ją zbudowałam, właśnie dla was. Ma być waszym grobem. Myślałam, że podejdę was jako pustelnik i zabiję we śnie, ale ten łowca jest zbyt nieufny. Musiałam improwizować. A teraz, skoro zostałyśmy już tylko we dwie, możemy spokojnie porozmawiać.

Porozmawiać? A o czym ona niby chciała rozmawiać? W jaki sposób chciałam zginąć, czy co?

– O czym? – zapytałam czujnie. Uśmiech spełzł z ust Czarownicy, ustępując miejsca paskudnemu grymasowi.

– O tobie, oczywiście – warknęła. – Tylko dlatego jeszcze was nie zabiłam, bo chciałam cię mieć żywą. Kim jesteś i co tu robisz?

O rany, ona znowu z tą starą śpiewką? No dobrze, rozumiałam już, że nazwisko Dorothy Gale mogło być dla czarownic kłopotliwe, ale żeby aż tak? O co jej właściwie chodziło?

– Już mówiłam – przypomniałam jej, rozglądając się dookoła. Nieopodal, pod ścianą, leżał sztylet Jacka. Za daleko. Ten, który sama ze sobą nosiłam, zostawiłam w bagażu, bo przecież to było takie sensowne, w końcu w razie ataku oczywiście miałabym czas na wyjęcie go. Tak jak teraz miałam. Musiałam więc poszukać czegoś innego. – Jestem Dorothy Gale. Znalazłam się tu przez przypadek!

Czarownica zaśmiała się gniewnie, paskudnie, aż przeszły mnie ciarki.

– Może jeszcze, ostatecznie, mogłam w to uwierzyć za pierwszym razem, ale na pewno nie teraz! Przypadek, oczywiście! To również przypadek, że jesteś otoczona zaklęciem ochronnym, tak?!

Zamarłam. Niee… To nie mogło być…

– Zaklęcie ochronne? – powtórzyłam, czując, jak serce zaczęło mi szybciej bić. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

– Błagam, nie wmówisz mi, że tak działa amulet, miałam go i znam jego możliwości. – Czułam się z tą sytuacją coraz dziwniej. W końcu stałam właśnie na środku jaskini, naprzeciwko Czarownicy ze Wschodu, podczas szalejącej na zewnątrz burzy piaskowej, i rozmawiałam o amuletach i zaklęciach ochronnych, w dodatku doskonale wiedząc, że jedyne, na co ona miała ochotę, to mnie zabić! Nie, to stanowczo nie było normalne. – To, co stało się w tornadzie, kiedy próbowałam was zabić… Odwróciłaś moje zaklęcie. Tak działają tylko bardzo potężne zaklęcia ochronne i wiem, że sama go nie rzuciłaś. Więc kto? Kto rzucił na ciebie zaklęcie, Dorothy?!

Cholera jasna. O czym ona w ogóle mówiła?

– Nikt nie rzucił na mnie żadnego zaklęcia – zaprotestowałam słabo. – Jesteś pierwszą czarownicą, jaką w życiu spotkałam.

– Och, mam tego dość! Nie chcesz odpowiadać po dobroci, to zmuszę cię do rozmowy!

Znowu machnęła ręką, aż skuliłam się w oczekiwaniu na kolejne uderzenie, nic takiego jednak nie nastąpiło. Powietrze między nami zadrgało, jakby znajdowała się tam jakaś niewidzialna bariera, a następnie Czarownica cofnęła się o krok, jak gdyby coś w nią uderzyło. Wściekłość w jej oczach stała się jeszcze bardziej widoczna.

– To niemożliwe – syknęła. – Nikt nie jest odporny na moje zaklęcia! Nie ma takich zaklęć ochronnych! Kto cię zaczarował? Kto?!

Właśnie w tamtej chwili, gdy Czarownica ruszyła na mnie, najwyraźniej gotowa załatwić sprawy z mniejszej odległości, pojęłam pewien niesamowity, ale najwyraźniej jak najbardziej realny fakt.

Ona nie mogła mnie skrzywdzić.

Chociaż nie wiedziałam, jakim cudem przeżyłam atak w domu Annabelle, nie sądziłam nigdy, żeby to miało być coś permanentnego. Raczej uważałam, że miałam wtedy po prostu szczęście. Teraz jednak przekonywałam się, że to najwyraźniej nadal działało. Przynajmniej na nią działało.

Czarownica ze Wschodu nie mogła mnie skrzywdzić. Po prostu nie miała jak, bo jej magia na mnie nie działała, niezależnie z jakiego powodu tak się działo. Zaklęcie ochronne? A niby kto miałby je na mnie rzucić?

Tak czy inaczej, to nie miało w tamtej chwili znaczenia. Znaczenie miał jedynie fakt, że miałam nad nią przewagę.

W końcu musiała przeciwko mnie użyć siły fizycznej, skoro jej zaklęcia na mnie nie działały. A to oznaczało, że mogłam się bronić – a to przecież robić umiałam.

Skoczyłam, nie czekając, aż do mnie dotrze. Zastawiłam jej drogę, uderzając ją biodrem, a gdy zmyliła krok, jedną ręką chwyciłam jej ramię, a drugą położyłam na mostku i rzuciłam, wkładając w to całą swoją siłę, aż zatrzeszczał mi staw ramienny. Z całym impetem upadła na ziemię, na plecy, nie dałam jej jednak chwili na pozbieranie się. Upadłam na kolana i chwyciłam jej prawą rękę, odruchowo próbując wykręcić staw łokciowy, jak uczono mnie na kursie. Czarownica krzyknęła i przypuściła kontratak, próbując się wyrwać, nie pozwoliłam jednak na to, zwiększając nacisk i przedramieniem naciskając na jej krtań.

To był mój świat. To był mój żywioł. Nie mogła ze mną wygrać, nie mając pojęcia o walce wręcz. Jej siłą była magia, która najwyraźniej na mnie nie działała.

Zmierzyłyśmy się wzrokiem i siłą powstrzymałam się, by nie zwolnić ucisku, bo z jej oczu wyczytałam wyraźnie, że zaczynało jej brakować powietrza. Zacharczała i szarpnęła się, przytrzymałam ją więc całym ciałem, jednak w następnej chwili wierzgnęła nogą, najpierw raz, a potem drugi, trafiając mnie w końcu w bok.

Kopnęła mocno, zabolało; jednak dopiero przy drugim kopniaku oderwałam się od jej krtani i puściłam rękę, która musiała ją boleć jak cholera. Miała jednak więcej siły, niż początkowo przypuszczałam. Kolejny kopniak wymierzyła w przeponę, zdążyłam się jednak osłonić ręką, przez co trafiła w mój łokieć. Ostry ból rozszedł się po całej mojej ręce, aż rzuciło mną do tyłu. Zmełłam między zębami przekleństwo.

A potem mój wzrok powędrował do zostawionych pod ścianą rzeczy Jacka, które były tuż–tuż. A z pierwszej torby z brzegu wystawała drewniana rękojeść znanego mi już przedmiotu.

Chwyciłam go zdrową, prawą ręką, zanim zdążyłam pomyśleć, co właściwie zamierzałam zrobić. Gdybym miała chwilę na zastanowienie, pewnie bym tego nie zrobiła, bo przecież nie chciałam jej zabić. Pomimo wszystko, nie byłam przecież mordercą! Nie miałam jednak ani chwili, słyszałam za sobą jej wściekły wrzask, gdy zbierała się, by się na mnie rzucić, zrobiłam więc to pierwsze, co kazał mi impuls.

Chwyciłam rękojeść majchera Jacka, odwróciłam się i cięłam przed siebie, na odlew, praktycznie na oślep, nie patrząc, czy Czarownica w ogóle tam była, bo w decydującym momencie zamknęłam oczy. Jak prawdziwa kobieta.

Coś zwaliło się ciężko na ziemię i dopiero gdy otworzyłam oczy, zrozumiałam, co się stało. Zmartwiałam, a ostrze wypadło mi z ręki, bo nagle straciłam czucie także w tej drugiej, zdrowej; gdybym już nie znajdowała się na klęczkach, pewnie straciłabym też równowagę, bo nagle zawróciło mi się w głowie.

Przede mną, w kałuży krwi, leżało bezwładne ciało Czarownicy ze Wschodu. Jej głowa, idealnie przeze mnie odcięta, nadal z wytrzeszczonymi oczami i twarzą zamarłą we wściekłości, turlała się kawałek dalej. Krew leciała na wszystkie strony obficie i zaraz też poczułam jej metaliczny, cierpki zapach. Najbardziej jednak przeraziły mnie te jej oczy – szkliste, nic niewidzące, a jednak wpatrujące się uparcie przed siebie, jakby jej wzrok miał mnie dosięgnąć także po śmierci.

Zrobiło mi się niedobrze i z trudem powstrzymałam mdłości, chociaż mój żołądek nagle bardzo zapragnął pozbyć się całej jego treści. Nie mogłam odwrócić wzroku od ciała, nie mogłam zrobić nic oprócz tępego wpatrywania się w nią i podejmowania nieudanych prób uspokojenia serca i drżenia rąk, które dopadły mnie już po całej walce. Ale w końcu nie było w tym dziwnego.

Przecież zabiłam właśnie Czarownicę ze Wschodu.